met: Mark Waschke (Eduard), Verónica Echegui (Edurne), Teun Luijkx (Richard), Rafael Cebrián (Julio), Rossy de Palma (moeder), Howard Charles (Albert), Pamela Knaack (Gertrude), Julian Looman (Gunther), Michel Nabokoff (civil servant)
Scenario: Norbert ter Hall, naar de roman Fremdkörper van Oscar van den Boogaard. Eduard is een homoseksuele jurist die zijn leven in Berlijn verruilt voor een nieuwe start als topambtenaar bij het Europees Parlement in Brussel. Daar ontmoet hij de idealistische Spaanse stagiaire Edurne en hij laat zich impulsief door haar meevoeren, verrast door de genegenheid die hij voelt voor de jonge levenslustige vrouw. Hij denkt zelfs dat het liefde is, iets wat hij met zijn one night stands met mannen nog niet eerder heeft gevonden. De lust voor het mannelijk schoon kan hij echter niet zomaar kan loslaten... Dan verschijnt de aantrekkelijke Nederlandse verhuizer Richard ten tonele. De seksuele spanning tussen Eduard en Richard is direct voelbaar, maar ook Edurne is gefascineerd door hem. Is Richard de schakel die hen bij elkaar houdt, of is hij juist degene die hen uit elkaar drijft?
Camera: Richard van Oosterhout. Montage: Isabel Meier. Productie: Petra Goedings. Uitvoerend producent: José van Doorn. Art direction: Pepijn van Looy. Muziek: Jasper Boeke.
Opgenomen in Amsterdam (onder andere hoek Amstel, Nieuwe Keizersgracht).
De opnameleider was Engels, de setdresser was Vlaams, de geluidsman Duitstalig.
Ter Hall koos niet meteen voor Teun Luijkx, maar bij de auditie bleek hij de beste. Hij moest voor de rol wel op dieet en 5 maanden trainen, omdat hij nog niet het lichaam van een gespierde verhuizer had.
Anneke van Giersbergen heeft voor de titelsong van de film een versie gecoverd van John Stephens Please Baby Don’t. Oorspronkelijk werd het nummer vertolkt door John Legend en de Braziliaanse artiest Sergio Mendez.
Engels, Frans, Spaans en Duits gesproken, Nederlands ondertiteld.
Persreacties:
Ronald Rovers in 'de Filmkrant' van maart 2013: "&Me is een film met het hart op de juiste plek maar dat hart moet wel gedotterd worden om levensvatbaar te zijn. Ritmestoornissen en aderverkalking halen de spanning eruit. (...) Helaas weet de film het limbo waarin hij zich beweegt niet uit te buiten. Wat juist weer teveel wordt uitgebuit, is het decor van EU-verhuizingen tussen Brussel en Straatsburg en het gegeven dat niemand in de EU elkaars taal spreekt. Kortom: we kunnen ons niet hechten en we zijn allemaal alleen. Voor wie het niet begreep worden nog even Democritus en het atomisme erbij gehaald, want we zijn inderdaad allemaal eenzame atomen. Dat had subtieler gekund. Het lijkt erop dat aan het scenario naar de roman Fremdkörper van Oscar van den Boogaard ofwel te kort ofwel te lang geschreven is. Er wordt teveel bekend verondersteld. Daardoor zijn de personages niet goed uitgewerkt wat weer tot gevolg heeft dat ze zich tegenstrijdig gedragen. Het levert ook een onevenwichtig scenario op dat te weinig tijd neemt voor belangrijke wendingen en ook nog eens te uitsprekerig is. Zo lijkt de hele film toe te werken naar het inzicht dat Eduard en Edurne een derde persoon nodig hebben om hun relatie compleet te maken, maar vervolgens wordt daar in één zin overheen gestapt. (...) Inderdaad, mensen doen onverklaarbare en tegenstrijdige dingen. Dat is the stuff that stories are made of. Maar dat is iets anders dan de onverklaarbaarheid en tegenstrijdigheid die &Me opbreekt, waardoor de dans van dolende zielen die de film wil zijn te weinig voelbaar wordt. Helaas, want je proeft dat er een broeierige, pakkende film in dit materiaal zit. Die is er alleen niet uitgekomen."
Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 14 maart 2013: "(...) vitaal als de lente (...) De chemie tussen Eduard en Edurne is begrijpelijk, waarom beiden zo in de ban raken van Richard, een gesloten, norse jongeman is lastiger te vatten."
Fabian Melchers op Neerlands Filmdoek d.d. 13 maart 2013: (....) Het is niet de eerste keer dat we op deze manier een driehoeksverhouding in een film zien ontplooien. Het Canadese Les Amours Imaginaires en het Duitse 3 uit 2010 waren vergelijkbaar qua opzet, net als de eerder verschenen Amerikaanse producties Chasing Amy en Threesome. Niet dat dat &Me nu direct een overbodige film maakt, maar het wordt wel lastiger om nog verrast of gegrepen te worden. Waar Ter Hall zich onderscheidt ten opzichte van zijn voorgangers is in de keuze om zijn personages niet altijd te duiden, en zich puur te concentreren op hun zoektocht naar een identiteit. De drie hoofdpersonen zijn vaak impulsief, wispelturig en doen lang niet altijd wat logisch is. Het is een interessante keuze om nergens het verhaal een duidelijke richting te geven, maar uiteindelijk breekt dat de film toch op. Het vergt nogal wat inlevingsvermogen van de kijker om niet steeds verder afgestoten te worden van dit drietal. En omdat er qua plot niet veel verrassends gebeurt, krijgen we in feite niet meer te zien dan drie dolende mensen in een grote stad. Even besluiteloos als de film zelf, zou je dan kunnen zeggen."
Bekijk de trailer
Première: 14 maart 2013
K-100 minuten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten