HELIUM

Eché Janga

met: Hans Dagelet (gangsterbaas Frans Weeling), Manou Kersting (John Verkerk), Poal Cairo (Elias Wattimena), Dennis Rudge (Henk Coutinho), Peter Beense (Robbie van Offeren), Tony Bola-Audu (Ibrahim Yar'Adua), Renée Fokker (Anna de Groot), Dette Glashouwer (Els Verkerk), Chubasco Goedhart (Michael Coutinho), Frits Groen (Sjors Schenken), Troy Hope (William Yar'Adua), John Leddy (Mart Weeling), Tarik Moree (Odin de Groot), Finn Poncin (Mike Westerbrink), Bob Schrijber (Anton van Eesteren), Ja Ram van Ake (Cindy), Hein van der Heijden (dokter), Tom van Kessel (Tom), Hylke van Sprundel (Dirk Stolk)

Scenario: Sammy Reynaert. Crimineel Frans Weeling is koud en bot. Hij bijt zijn zinnen af, gebruikt nooit meer woorden dan strikt noodzakelijk. Veel conversatie heeft hij dan ook niet met handlangers John en Elias, die hem vergezellen naar een verlaten vakantiepark op Texel waar hij onderduikt voor wraaklustige Nigeriaanse concurrenten. Ze zuchten, ze zwijgen. En ergens tussen een bezoekje aan de 160 jaar oude vuurtoren en het tropisch zwembad in, beseft Frans hoe weinig het hachje dat hij probeert te redden eigenlijk waard is. Als hij eenmaal terug in de Amsterdamse onderwereld wordt geconfronteerd met een harde machtsstrijd, lukt het hem niet in actie te komen. Helium is het portret van een man die zichzelf langzaam uitgumt - een man die zich ook realiseert dat er misschien niet zoveel valt uit te gummen. Het is het verslag van een existentiële crisis bij een persoon wiens leven voor het grootste deel bestaat uit zaken als ‘neerknallen’ en ‘gezeik om een paar ton’. Producenten: Frans van Gestel, Arnold Heslenfeld, Laurette Schillings. Distributeur: Wild Bunch Benelux. Camera: Tibor Dingelstad. Montage: Axel Skovdal Roelofs. Production design: Floris Vos. Sound design: Michiel de Boer. Muziek: Christiaan Verbeek. Distributie: Wild Bunch. Coproducent: VARA. In première op het International Film Festival Rotterdam 2014.

Persreacties:
Joost Broeren in 'de Filmkrant' van juli/augustus 2014: " (...) In de schaarse dialogen draait het dus evengoed om alledaagsheden als om de levensbedreigende plotverwikkelingen, een beetje zoals de HBO-serie The Sopranos de familiebesognes van een maffioso centraal stelde. Maar veel meer nog draait het in Helium om atmosfeer, en om de blik in de ogen van acteur Dagelet. De trip naar Texel blijkt een keerpunt voor Weeling, die er de nietigheid van zijn leven inziet en dat besef eenmaal terug op de wal een plaats in zijn onderwereldleven moet zien te geven. Janga maakte Helium met grotendeels hetzelfde team als zijn afstudeerfilm MO (in 2010 winnaar van de Tuschinski-prijs) en de One Night Stand Stockholm uit 2012. Een heel team dat vers van de Filmacademie komt dus, maar de beperkte ervaring wordt ruimschoots goedgemaakt door een duidelijke visie, een gevoel voor sfeer en bovenal: de ambitie én kunde om het verhaal in beelden te vertellen. Er rammelt hier en daar wel wat, met als belangrijkste kanttekening dat de onderhuidse spanning die in de eerste helft van de film zo zorgvuldig wordt opgebouwd, naar het slot toe wegebt in plaats van tot ontploffing te komen. Maar de belofte die Janga (en zijn aanstormende collega's) al bij zijn afstuderen toonde, wordt met Helium meer dan waargemaakt. Een maker om in de gaten te houden."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 31 juli 2014: "(...) vooral het bezoek van Weeling en zijn woeste handlangers aan het eveneens verlaten zwemparadijs levert onbetaalbare beelden op. Laat je niet misleiden door het feit dat deze film over onderwereldfiguren gaat; als je harde actiescènes verwacht, kom je van een koude kermis thuis. En de 84-jarige John Leddy die de vader van de 69-jarige Hans Dagelet speelt, is op zijn minst curieus."

Dana Linssen in 'NRC Handelsblad' van woensdag 30 juli 2014: "(...) Vanaf de eerste eenzame beelden van golvend zand en zachtjes aanstromende wolken, van tunnels en auto's die het licht door de nacht transporteren is duidelijk dat hier een groot stilist aan het werk is. (...) spannende stijloefening van een regisseur die hierna hopelijk niet, of alleen maar, logische plots en dialogen hoeft te gaan verfilmen."

Jos van der Burg in 'Het Parool' van woensdag 30 juli 2014: "(...) Dagelet is een acteur die weinig hoeft te doen voor een maximum aan zeggingskracht. (...) zien we een vulkaan die op uitbarsten staat, of een uitgebluste crimineel. Het zorgt voor prettig onderhuidse dramatiek, maar aan het einde ebt de zorgvuldig opgebouwde spanning weg. (...) let ook op de soundscape (...) Janga zich met Helium, waarvan de titel verwijst naar de toenemende lichtheid in Frans' hoofd, zich als een groot talent manifesteert."

 

Belinda van de Graaf in 'Trouw' van donderdag 31 juli 2014: "(...) Hans Dagelet (69) is een van de betere Nederlandse filmacteurs. Hij heeft dat droge dat Alex van Warmerdam ook heeft. Hij speelt subtiel, ingetogen, zijn stem heeft een zachte melodie. Je gelooft hem (...) Het is ook net alsof het script iets te mager is, en dat met pijn en moeite 79 minuten werden gehaald, en juist als je dat bedenkt verschijnt Renée Fokker in beeld als de ex, die de film toch weer een nieuwe dimensie geeft."

Berend Jan Bockting in 'de Volkskrant'van donderdag 31 juli 2014: "(...) HELIUM, het sterke speelfilmdebuut (...) Verfrissend ook: Janga en scenarist Sammy Reynaert laten hun personages alleen spreken wanneer er echt iets moet worden gezegd. (...) Door de lens van cameraman Tibor Dingelstad oogt het koude, zonloze Texel als een verbeelding van het vagevuur, een plek van kale vlakten, krijsende overwinterende vogels en afgebrande boerderijeen, waar zelfs het licht van de vuurtoren geen richting wijst. (...) Troefkaart is de impressionistische geluidsband (...) Met een wandeling van het drietal door uitgestrekt hoog gras citeert hij het uiterlijk van Andrei Tarkovsky's Stalker, terwijl Helium qua levensbespiegelingen beduidend minder diep graaft. Hoewel daar ook iets tegenin valt te brengen, want Helium is weliswaar wat lichter dan het oogt, het is wel een opvallend fraai portret van een generatie ouderwetse gangsters die toeziet hoe een nieuwe werkelijkheid hen genadeloos inhaalt. Buiten beeld, dat is het mooie."

Trailer
IMDb
Première: 31 juli 2014
K-79 minuten

LOENATIK, TE GEK!

Johan Timmers

met: John Buijsman (Dr. Doolittle), Rogier Philipoom (Boris), Martin van Waardenberg (Majoor), Karin van Holst Pellekaan (Bep Brul), Dick van den Toorn (Fats), Jacqueline Blom (zuster ten Hoeven), Mark Rietman (René), Catharina Haverkamp (mevrouw de Haas), Walter Crommelin (Bomhoff), Mike Nijdam (Johan)

Scenario: Karen van Holst Pellekaan, Martin van Waardenberg. De psychiatrische patiënten Bep Brul (Karen van Holst Pellekaan), De Majoor (Martin van Waardenberg), Fats (Dick van den Toorn), Mevrouw De Haas (Catharina Haverkamp) en Dr. Doolittle (John Buijsman) van Loenatik zijn
noodgedwongen teruggekeerd in de maatschappij nadat kliniek ‘Zonnedael’ is opgeheven. Zuster Ten Hoeven (Jacqueline Blom) mist haar geliefde patiënten en zonder hen heeft ze geen doel meer in haar leven. Wanneer de ’gekken’ vernemen dat de zuster ontvoerd is, beginnen ze onder leiding van De Majoor aan een riskante en prettig gestoorde zoektocht...

Producenten: Arnold Heslenfeld, Judy Maat, Errol Nayci, Anna van der Staak, Frans van Gestel. Muziek: Fons Merkies. Camera: Dennis Wielaert. Montage: Jurriaan van Nimwegen. Casting: Janusz Gosschalk. Production design: Rosa van Gils. Kostuums: Heleen Heintjes. Make up: Leo
Maliepaard. Geluid: Coen Gravendaal. Stunts: Ron Sleeswijk.

Zevenentwintig afleveringen telde de komische televisieserie over de knotsgekke bewoners van de psychiatrische inrichting Zonnedael.
De populaire kinderserie liep van 1995 tot 2001. Een jaar later verscheen, ter afsluiting, Loenatik, de Moevie die de Gouden Kalf publieksprijs won.

Persreacties:
Zevenentwintig afleveringen telde de komische televisieserie over de knotsgekke bewoners van de psychiatrische inrichting Zonnedael. De populaire kinderserie liep van 1995 tot 2001. Een jaar later verscheen, ter afsluiting, Loenatik, de Moevie die de Gouden Kalf publieksprijs won.

Persreacties:
Constance van Amstel in 'Sp!ts' van woensdag 9 juli 2014: "(...) De verhaallijnen zijn verrassend en voelen tegelijkertijd vertrouwd voor Loenatik-fans van het eerste uur. Dit zijn inderdaad de levens die je je voorstelt bij deze types na ‘vrijlating’ uit het gesticht. Knap gedaan van bedenkers, schrijvers en hoofdrolspelers. De bijrollen verdienen zeker ook een pluim. Want: verrassend en goed gecast. Zijn er ook mindere punten? Ja. De zoektocht van de patiënten naar hun zuster is hysterisch en herkenbaar, maar staat in schril contrast met de verhaallijn van de ontvoerde zuster. Die is een stuk rustiger en wijkt ook qua stijl wat af. De scènes met de zuster lijken vooral aangebracht om wat adem te geven in alle hysterie van de Loenatiks, maar zal voor de ware Loenatikfan eerder als onderbreking van de hilariteit voelen dan als een welkome adempauze."

Barend de Voogd op Nu.nl op 9 juli 2014: " (...) Het goede is, dat al die kluchtige typetjes ook een verrassende andere kant hebben. Bep is geobsedeerd door trouwen en "zoenen met kwijl", maar ze is ook heel erg lief voor de anderen wanneer die getroost moeten worden. De Majoor blijkt toch veel meer gezag te hebben dan je zou verwachten. Wat er met zuster Ten Hoeve gebeurd is, verklappen de makers vrijwel onmiddellijk. Dat maakt het verhaal wat minder spannend, maar je krijgt er een leuke en schattige verrassing in de finale voor terug. Echt zo'n film waarbij je kinderen na afloop kraaiend van de pret de verkleeddoos induiken."

Eric le Duc in 'de Telegraaf' van donderdag 10 juli 2014: " (...)  Op de dvd van Loenatik - de moevie verklaarden Karen van Holst Pellekaan (Bep Brul) en Martin van Waardenberg (de Majoor) nog dat de film het einde was van Zonnedael en zijn gekke bewoners. Kennelijk kregen de bedenkers van Loenatik weer de kriebels, want met Loenatik, te gek! serveert het duo nu toch een tweede film die gebaseerd is op de succesvolle zondagochtendserie van de VPRO. Met Johan Timmers als regisseur is ook deze familiefilm weer een verrukkelijk avontuur voor jong en oud geworden. Het verhaal is net iets te mager om de spanningsboog een speelfilm lang strak te houden. Maar het zijn de kleurrijke personages, de speelse dialogen en de slapstickactie die voor prettig gestoord plezier zorgen. Wie weer het meest ontroert, is dierenvriend Dr. Doolittle (John Buijsman). In de vleesverwerkingsfabriek waar hij werkt, huilt hij tranen met tuiten bij elk kipfiletje dat hij inpakt. En gelegen in een hondenhok steelt hij de show met de allerbeste grap uit de film. Gaat dat zien!"

IMDb
Trailer
Première: 9 juli 2014
K-88 minuten

OORLOGSGEHEIMEN

Dennis Bots

met: Maas Bronkhuyzen (Tuur Ramakers), Joes Brauers (Lambert Nijskens), Loek Peters (vader van Tuur), Stefan de Walle (vader van Lambert), Nils Verkooijen (Leo), René van 't Hof (Tulkens), Luc Feit (Baumhaken), Helmert Woudenberg (Holtermans), Eva Duijvestein (moeder van Tuur), Bram van der Vlugt (pastoor), Pippa Allen (Maartje), Margo Dames (mevrouw Nijskens), Faas Wijn (Sjeng), Beau Schneider (Roeland), Michael Nierse (jongen), Bas van Prooijen (Pieke), Ad van Kempen (Witteman), Juul Vrijdag (mevrouw Witteman), Pien Westendorp (Katrien), Joris Kwint (Pierre), Pierre Rieu (ambtenaar), Tonko Bossen (jongen), Sean Talo (vader Fons), Jacques Vriens (Welten) ; Torsten Colijn (stem)

Scenario: Karen van Holst-Pellekaan, Dennis Bots, naar het gelijknamige boek van Jacques Vriens. Zomer 1943. Tuur (Maas Bronkhuyzen) en Lambert (Joes Brauers) zijn al van jongs af aan onafscheidelijk. De omgeving van hun Zuid-Limburgse dorp kent geen geheimen voor de vrienden. Van de boerderij van Lambert’s vader (Stefan de Walle), die ook de burgemeester van het dorp is, tot de spannende grotten in de buurt – het is hun wereld. Maar de oorlog gaat ook aan hun idyllische dorp niet voorbij en verandert de wereld voorgoed. Tuurs ouders (Loek Peters en Eva Duijvestein) gaan bij het verzet en ook zijn grote broer (Nils Verkooijen) doet geheimzinnig. Lambert’s familie is lid van de NSB en kiest juist voor de Duitsers. Dan komt plots Maartje, een meisje uit het westen, bij hen in de klas. Zij heeft een groot geheim en besluit dat alleen met Tuur te delen. Die keus drijft de jongens uit elkaar en brengt Maartje in groot gevaar. Tuur dreigt niet alleen z’n vriendschap met Lambert, maar ook z’n hele familie te verliezen. Hij zal er alles aan moeten doen om beide te redden.

Producenten: Brigitte Baake, Michiel Bartels, David-Jan Bijker, Martin Dewitte, Donato Rotunno, Reinier Selen, Harro van Staverden. Muziek: André Dziezuk. Camera: Rolf Dekens. Montage: Peter Alderliesten. Casting: Elske Falkena, Janusz Gosschalk. Production design: Kurt Loyens. Kostuums: Uli Simon. Make up: Katja Reinert-Alexis.

Zanger Alain Clark verzorgt de titelsong met zijn single Onze Vriendschap.

Dennis Bots regisseerde onder andere eerder tientallen afleveringen van Spangas, Het Huis Anubis, GTST en Westenwind.

Het scenario wijkt af van het boek. In het boek zijn de twee jongens elkaars vijanden, in de film zijn het vrienden. Een van de jongens heeft, anders dan in het boek, een klompvoet. Dit is een verwijzing naar Bots' kunstbeen.

Persreacties:
Preview juli 2014: "(...) weer een pittig onderwerp te vertalen naar de belevingswereld van tieners. Hij [Dennis Bots]  gaat geen moment op de knieën, maar dient zijn harde boodschap wel op in een taal die voor kinderen helder maakt hoe dramatisch oorlog kan zijn. (...) Toch is OORLOGSGEHEIMEN -net als ACHSTE GROEPERS HUILEN NIET - geen film geworden waarbij het publiek de zaal met lood in de schoenen verlaat. Daarvoor zijn de twee jonge hoofdrolspelers te ontwapenend en gloort er gelukkig aan het slot toch enige hoop op een betere toekomst aan de horizon."

Robbert Blokland in 'Sp!ts' van woensdag 2 juli 2014: "In de lange reeks Nederlandse oorlogsfilms werd de directe impact die de Tweede Wereldoorlog op de levens van kinderen had vooralsnog wat onderbelicht. Oorlogswinter bracht hier zes jaar geleden verandering in en de ijzersterke verfilming van het succesboek Oorlogsgeheimen van schrijver Jacques Vriens bouwt nu verder door aan dit subgenre. (...) Net als eerder met internationale hit Achtstegroepers Huilen Niet weet regisseur Dennis Bots met zijn nieuwe film weer een pittig onderwerp te vertalen naar de belevingswereld van tieners. Hij gaat geen moment op de knieën, maar dient zijn harde boodschap op in een taal die voor kinderen helder maakt hoe dramatisch oorlog kan zijn. Toch is Oorlogsgeheimen geen film geworden waarbij het publiek met een zwaar gemoed de bioscoop verlaat. Daarvoor zijn de twee jonge hoofdrolspelers te ontwapenend. En gelukkig gloort er aan het slot toch enige hoop op een betere toekomst aan de horizon."

Kijkwijzer: 6 jaar (grof taalgebruik, angst).
Trailer
IMDb
Première: 3 juli 2014
K-97 minuten

MY LIFE ON PLANET B

Iván López Núñez

met: Serge Price (Neky), Rik Wezenberg (Eppo), Ceylan Can (Sylvie), Lindsay Zwaan (Jessica), Alix Adams (moeder van Neky), Raymond Thiry (vader van Neky), Rodney Beddal (Rogor), Kimberly de Graaff (geexecuteerd meisje), Hetty Feteris (Tronik), Morgan Knibbe (Rutger), Yannick Noomen (barman), Harry van Rijthoven (rector), Coosje Smid (Lisa), Bas van Prooijen (Marcel), Samir Veen (Max), Ward Weemhoff (dakloze), Enrico Williams (Asir)

Scenario: Rogier de Blok, Iván López Núñez. Neky en Eppo zijn beste vrienden. De tieners brengen hun tijd het liefste door met het kijken naar B-films en geven hun mening erover op hun videoblog Eppo's en Neky’s Cultcorner. Maar het leven van een puber is niet makkelijk. Neky’s moeder ligt elke dag depressief op de bank, z’n zus zit hem altijd op zijn nek en zijn vader heeft net een nieuwe Thaise vriendin. Zijn gezette vriend Eppo werkt als een magneet voor alle treiteraars van de school. Neky's leven verandert drastisch wanneer hij mysterieuze flessenpost ontvangt en gothic-punkers in de buurt arriveren. Neky verft opeens z’n haren zwart en durft een eerste stap te zetten in het honk van de coole punkers. Ondertussen ontwikkelt Eppo een obsessieve fascinatie voor een nieuwe B-film maar kan Neky tijd noch zin vinden om het enthousiasme van zijn oude vriend te delen.

Producenten: Frans van Gestel, Arnold Heslenfeld, Joost de Wolf, Judy Maat. Camera: Gregg Telussa. Production design: Joyce van Diepen. Set geluid: Bouk Bouwmeester. Sound design: Nardi van Dijk. Visual effects: Kasper Oerlemans. Montage: Menno Boerema. Muziek: Fons Merkies. Productiebedrijf: Topkapi Films. Omroep: VPRO TV

De film sleepte in 2012 op het Nederlands Filmfestival de prijs van de MovieSquad Jongerenjury in de wacht, maar draaide pas vanaf 3 juli 2014 in bioscoop Het Ketelhuis in Amsterdam.

De komedie is het speelfilmdebuut van de jonge regisseur Ivan Lopez Nunez, die eerder onder meer de voor een Emmy genomineerde serie Max & Billy's Drill Machine Girl maakte.

Kijkwijzer: 12 jaar (geweld, angst, grof taalgebruik).
IMDb
Trailer
Première: 3 juli 2014
K-76 minuten

AFSCHEID VAN DE MAAN

Dick Tuinder

met: Marcel Hensema (Bob), Elise Schaap (buurvrouw Mary), Ward Jansen (Duch), Lotte Proot (Piet, Bob's vrouw), Pauline Greidanus (kunstenares Loes), David Eilander (Leon), Marcel Faber (Fred), Cat Smits (Cheryl), Sterre van de Velde (Lotte), Dana Zelcer (Esther), Gijs Naber

Scenario: Dick Tuinder. Het is 1972. Op de achtste verdieping van een galerijflat in een provinciestad zijn de jaren ’60 eindelijk doorgebroken. Wanneer kunstenares Loes (Pauline Greidanus) naast het gezin van de 12-jarige Duch komt wonen, verandert alles. Vader Bob (Marcel Hensema) verlaat zijn vrouw Piet (Lotte Proot) en trekt bij de kunstenares in. Zijn zoon Duch houdt zich vast aan de twee grote interesses in zijn leven: ruimtevaart en knappe buurvrouw Mary (Elise Schaap). Deze tragikomedie over het einde van een tijdperk en zijn illusies dompelt je onder in een nostalgisch universum.

Productie: Gijs van de Westelaken. Camera: Guido van Gennep. Montage: Sander Vos. Art direction: Dimitri Merkoulov. Muziek: Berend Dubbe. Distributie: Herrie Film & TV. Casting: Rebecca van Unen.

De speelfilm Afscheid van de maan van regisseur Dick Tuinder speelt zich af tijdens de bloedhete zomer van 1972. Bij een zomerse film horen volgens de makers zwoele zomeravonden en daarom wordt Afscheid van de maan vertoond in de open lucht. Dit worden bijzondere avonden, geheel in jaren ’70-stijl: met dia’s, dipsauzen, KlopKlop en een goed gesprek met de makers. De voorpremière is op vrijdag 27 juni 2014 in samenwerking met Filmhuis Den Haag, de première is op donderdag 3 juli 2014 in samenwerking met Het Ketelhuis in Amsterdam. Vanaf 3 juli 2014 is de film te zien in Het Ketelhuis Amsterdam, Filmhuis Den Haag, LUX Nijmegen, Natlab Eindhoven en Filmhuis De Keizer in Deventer. In augustus en september 2014 werd de film vertoond tijdens de retrovlooienmarkten in IJ-hallen op de NDSMwerf in Amsterdam.

Persreacties:
Jos van der Burg in 'de Filmkrant' van juni 2014: "Ja, ja, die prachtige jaren zestig, waarin na de soberheid van de jaren vijftig de welvaart uitbrak en ineens woorden opdoken als persoonlijke vrijheid, zelfontplooiing en experimenteerdrift. Weg met de spruitjeslucht en de verstikkende sfeer van doe maar gewoon. Het cocon van de burgerlijkheid ging aan flarden. Iedereen op zoek naar zijn allerdiepste ik. Vrijheid, blijheid. Iedereen gelukkig en in kosmische harmonie met zichzelf en de rest van de wereld. Soms kom je een verstarde babyboomer tegen die denkt dat het echt zo was, maar die zijn zeldzaam geworden. Terecht, want de jaren zestig en zeventig waren decennia van groteske misverstanden over relaties en liefde. De in 1963 geboren Dick Tuinder maakte het als kind van gescheiden ouders mee in een flat in Deventer, die Zonneflat heette — aan de naam zal het niet liggen, moeten de naamgevers van de flat hebben gedacht. Herlees deze zin en er doemt meteen een tragikomedie op. De slecht begrepen tegencultuur van de jaren zestig in een flat in een provinciestad, dat moest wel op een tragikomische klucht uitlopen. Dat doet het dan ook in Afscheid van de maan, waarin Tuinder losjes uit zijn jeugdjaren put. Zijn alter ego is de twaalfjarige Duch, die in een zinderend hete zomer (de hittesymboliek zal niemand ontgaan) toekijkt hoe zijn vader thuis de benen neemt als een paar deuren verder in hun galerijflat een gescheiden would be kunstenares komt wonen. De buurvrouw vindt hij spannender dan zijn vrouw Piet bij wie de nieuwe tijdgeest nog niet is ingedaald. "Papa is ziek", zegt zij tegen Duch en zijn zusje wanneer Bob aankondigt dat hij een tijdje bij de buurvrouw intrekt. "Papa loopt zijn pik achterna", had ze beter kunnen zeggen. Bob staat voor een dilemma: de belofte van een spannend leven met de buurvrouw of het vertrouwde leven met zijn vrouw? Zoals de laatste Apollo terugkeert naar aarde, zo zal ook Bob....enfin, ook deze symboliek zal niemand ontgaan. Ondertussen doet Duch wat alle kinderen in crisissituaties doen: hij trekt zich terug in zijn eigen wereldje, waarin het draait om ruimtevaart en een vampachtige, eenzame vrouw op de galerij, die iets te verleidelijk naar hem kijkt. Afscheid van de maan gaat over de relationele turbulentie in de jaren zestig en zeventig die het gevolg was van de vrijere seksuele moraal. Een prikkelend onderwerp, waarmee je veel kanten op kunt, van Ang Lee's familiedrama The Ice Storm tot Lucas Moodyssons hilarische satire Together. Helaas wordt nooit duidelijk waar Dick Tuinder op mikt met Afscheid van de maan. Soms lijkt hij de satirische en soms de dramatische kant op te willen. Een groter probleem zijn de karikaturale personages, die meer aan stripfiguren dan aan mensen doen denken. Duchs moeder die uit het niets zegt dat de Joden heus niet de enigen zijn die het zwaar hadden in de oorlog ("Iedereen had het moeilijk en op een bepaald punt stap je erover heen"): we begrijpen dat Tuinder provinciale kortzichtigheid wil laten zien, maar je kunt dat ook overdrijven. "Een snotaap ben je; een nozem; een viezerik", zegt de buurvrouw tegen een jongen als ze haar dochter met hem in de flatkelder aantreft. Alleen 'langharig' tuig ontbreekt in de overdreven opsomming. Afscheid van de maan, waarvan de interieurs en aankleding doen vermoeden dat de artdirector veel tweedehandsmarkten heeft afgestruind, had veel subtieler moeten zijn. Nu verwachten we dat elk moment de hoofdpersoon uit Blue Movie — Verstappens en De la Parra's karikatuur van de vrijgevochten tijdgeest in het begin van de jaren zeventig — kan aanbellen voor een kopje suiker."

Site
IMDb
Trailer
Première: 3 juli 2014 (5 bioscoopzalen)
K-94 minuten