SILENT ONES

Ricky Rijneke

met: Orsi Tóth (Csilla), Fatih Dervisoglu (Isti), Roland Rába (Gábor)

Nederlands-Hongaarse coproductie. Scenario: Ricky Rijneke. De jonge Oost-Europese Csilla zwerft samen met haar broertje Isti rond op zoek naar een beter leven. Wanneer ze op een afgelegen plek bij bewustzijn komt in een autowrak is Isti echter spoorloos verdwenen. Zonder een woord te zeggen, gaat ze aan boord van een vrachtschip om haar belofte aan Isti na te komen: ze probeert haar land en haar verleden achter zich te laten en naar West-Europa te vluchten. Op het schip ontmoet ze de zakenman Gábor, die haar een mooie toekomst in het vooruitzicht stelt. Maar op het benauwende en donkere schip vindt zij geen troost. Hoewel de lange zwerftochten met Isti levendige herinneringen blijven, verliest Csilla de greep op haar leven. De boottocht verandert in een surrealistische trip op leven en dood.

Productie: Dick Rijneke, Mildred van Leeuwaarden voor Rotterdam Films. Camera: Gergely Pohárnok, Jean-Paul de Zaeytijd. Montage: Ricky Rijneke, Nina Petrovna. Muziek: Andrey Dergachev. Distributie: Contact.

Hongaars gesproken met Nederlandse ondertitels.

De wereldpremière vond plaats tijdens het 42ste International Film Festival Rotterdam 2014, waar de film geselecteerd was voor de Tiger Award Competitie.

Persreacties:
“Great film, this is uncompromising cinema, take it or leave it. I’m taking it” – Jim Delvaux, director Berlin Independent Film Festival

“An intriguing set-up and a stylish look, visually ravishing” - The Hollywood Reporter

The magnificent photography makes the landscape come alive and reflects the changes in the main characters in a beautiful way” – Grazia Volpi, producer Taviani Brothers, jurylid European Film Festival Lecce

Dana Linssen in 'de Filmkrant' van december 2014: "(...) Dit is geen film die een verhaal vertelt, maar een film op zoek naar een verhaal. Op zoek naar aanwijzingen over deze mysterieuze Csilla, soms een vechtster en een overleefster, dan weer een slachtoffer, soms op het zelfdestructieve af.
In die zin doet Silent Ones een beetje denken aan Kan door huid heen (2009) van Esther Rots of Hemel (2012) van Sacha Polak, al is Csilla nog wel een tikkeltje ongrijpbaarder dan hun hoofdpersonen. Waarom de zelf ook tamelijk introverte Rijneke zo'n geïmplodeerd hoofdpersonage heeft gecreëerd laat zich raden. Silent Ones is een broze film. Schuchter doch zelfverzekerd. Hij doet in z'n ascetische stijl en metafysica ook denken aan de traditie van de Europese artfilm, aan de benevelde landschappen van Tarkovski, Tarr of Antonioni. Dat is misschien ook niet zo verwonderlijk, want dat zijn de films waar Rijneke mee opgroeide in het huis van haar ouders, filmduo Dick Rijneke en Mildred van Leeuwaarden (o.a. van de omnibusfilm City Life, 1990), die ook verantwoordelijk waren voor de productie van haar film. Silent Ones werd gedraaid in de loop van vier seizoenen, binnen een straal van 50 kilometer van Rijnekes Rotterdamse huis, maar met behulp van de Belgische cameraman Jean-Paul de Zaetijd (bekend van zijn werk met Bouli Lanners) wist ze daar een mythisch en mistig landschap van te maken dat we nog nooit ergens zo ter wereld hebben aangetroffen. Het is het decor voor een verontrustend sprookje. Voor Hans en Grietje op weg terug naar huis, als ze ontsnapt zijn aan de kookpot van de heks, maar de wereld niet meer terug kunnen vinden. Ronduit magisch zijn de scènes aan boord van een Tsjechisch vrachtschip dat aan de ketting ligt in de Rotterdamse Waalhaven. Het is een vervreemdend claustrofobisch doolhof, wat lijkt te willen zeggen dat we de hele film in Csilla's hersenlandschap slaapwandelen. Bijna twee jaar na z'n initiële première in de Tiger Competitie van het Filmfestival Rotterdam en een lange tocht langs allerlei kleine internationale festivalletjes komt Silent Ones alsnog in de Nederlandse filmtheaters. Je kunt je afvragen of dat een handige strategie is. Eigenlijk zou je nu veel liever willen zien hoe het talent van Rijneke zich inmiddels verder heeft ontwikkeld."

Eric le Duc in 'de Telegraaf' van donderdag 11 december 2014: "(...) Oogstrelend gefilmde, maar onsamenhangende scènes bieden nauwelijks helderheid. Ze suggereren slechts dat Csilla een dolende ziel is die leeft in een psychisch doolhof vol koortsdromen, fantasieën en schemerwerelden tussen leven en dood. De sterke Orsi Tóth is als Csilla een ontdekking in dit even poëtische als onheilszwangere drama, dat langzaam maar zeker onder de huid kruipt. Maar uiteindelijk roept Rijneke te weinig emotie op en laat ze te veel vragen onbeantwoord. En zo slentert de kijker met een licht katterig gevoel het filmhuis uit."

Berend Jan Bockting in 'de Volkskrant' van donderdag 11 december 2014: "Rijnekes speelfilmdebuut heeft een sterke handtekening en verdient het met zijn wijdse beelden bij uitstek in de bioscoop te worden gezien. (...) De Hongaarse cameraman Gergely Pohárnok maakt er met zijn zachtjes dobberende camera een bedwelmende beleving van. De binnenscènes gefilmd in een strengere, secuur gechoreografeerde stijl, komen op naam van de Belg Jean-Paul de Zaeytijd (...) Hun sterke onderlinge visuele contrast, door Rijneke met stevige hand tegen elkaar afgezet, zorgt voor een film met een nadrukkelijk eigen handtekening. (...)"

Jos van der Burg in 'Het Parool' van woensdag 10 december 2014: "(...) Vergeet de plot, want die is zo vaag dat iedereen er zijn gedachten op kan projecteren. Heeft Csilla wel een broetrje of hij het product van een hallucinatie? Is de film een gedachteflits van Csilla? Alles is mogelijk, maar het doet er niet toe. SILENT ONES maakt indruk door de vorm. Rijneke heeft zich duidelijk laten inspireren door de Oost-Europese slow cinema. Dat blijkt uit het trage tempo, het minimalisme en de Hongaarse dialogen, maar ook uit de cast- en crewleden. (...) Het resultaat is een verstild drama dat je eerder verwacht van een melancholieke Oost-Europese filmveteraan, dan van een 33-jarige Nederlandse filmmaakster."

André Waardenburg in 'NRC Handelsblad' van woensdag 10 december 2014: "(...) In SILENT ONES speelt Tóth een intense hoofdrol als een bangige, frêle vrouw. Als zij verdwaasd door een prachtige mistig landschap loopt, is dat meteen hét zinnebeeld van deze fragiele film."

IMDb
Trailer
Première: 11 december 2014 (5 bioscoopzalen)
K-97 minuten

MEES KEES OP DE PLANKEN

Barbara Bredero

met: Willem Voogd (Mees Kees), Hannah Hoekstra (Marie Louise), Cas Jansen (vader Sep), Raymonde de Kuyper (moeder Mees Kees), Felix Osinga (Tobias), Whitney Franker (Lisa), Hero Muller (Leo Stet), Sanne Wallis de Vries (Dreus), Brent Thomassen (Sep), Remon van Dijk (Fred), Leah Dean (Hasna), Britt van der Krogt (Aukje), Yfke Wegman (Lieke), Marieke de Kleine (moeder Sep), Mara van Vlijmen (moeder Tobias), Caitlyn Geerlings (Rachida), Frenck Hakkaart (Tom), Gerda Havertong (mevrouw Goedhart), Donnetie Stern (Winston), Giel van de Kreke (Ruud Verbeke), Rick Hakkaart (Tim), Jan Van de Kreke (Ron Verbeke), Ilyas Toutouh (Wahed)

Scenario: Tijs van Marle. In Mees Kees op de Planken gaat de klas van Mees Kees een toneelstuk maken. De klas heeft er helemaal zin in, tot ze ontdekken dat directrice Dreus een saai middeleeuws stuk heeft uitgekozen. Dan bedenkt Mees Kees iets totaal anders, iets dat er toch een beetje op lijkt… Hij komt met een echte Mees Kees oplossing. Maar wanneer de oude juf terugkomt en Dreus er achter komt dat Mees Kees alles op z’n kop heeft gezet, moet Mees Kees naar de kleuters en lijkt alles mis te gaan voor Tobias, Sep en de rest van de klas…

Producenten: Chris Derks, Katja Scheffer, Paul Voorthuysen. Muziek: Herman Witkam. Camera: Coen Stroeve. Montage: Michiel Reichwein. Casting: Janusz Gosschalk, Martha Mojet. Production design: Harry Ammerlaan. Kostuums: Margriet Procee. Make up: Liselotte Bredero.

Persreacties:
Fabian Melchers in 'de Telegraaf' van woensdag 3 december 2014: " (...) Dit is het slotdeel van de serie, en dat is overal in de film te merken. Terwijl de kinderen werken aan een eindtoneelstuk en zich voorbereiden op de CITO-toets, realiseren ze zich ook dat dit hun laatste jaar is met Kees. Vooral Tobias, die na zijn vaders dood altijd op de steun van zijn nieuwe meester kon rekenen, heeft het er moeilijk mee. Niet dat de film daar sentimenteel mee wordt. Regisseuse Barbara Bredero houdt net als in de vorige delen een luchtige toon aan, waar de boodschap zonder te veel nadruk doorheen wordt gevlochten. Het toneelstuk dat al jaren als traditie wordt opgevoerd, kan bijvoorbeeld wel een keer een make-over gebruiken. Want wie - behalve schoolhoofd Dreus - wil tegenwoordig nog teksten horen als "Wat aanschouwt mijn oog hier? Is dat een landloper in mijne schuur?" Soms is het tijd voor iets nieuws, zo erg is dat niet."

Barend de Voogd op NU.nl op 3 december 2014: "(...) De derde film is gemodelleerd naar het negende deel van de kinderboekenreeks van Mirjam Oldenhave, de filmedities en een doe-boek niet meegerekend. En de formule blijkt nog steeds heel goed te werken. Kinderen (en volwassenen) herkennen zonder veel moeite hun lievelingsleraar in de sympathieke, soms een beetje onhandige of verlegen tijdelijke leerkracht van klas 6b. Erg uitdagend zijn de verhaaltjes niet, maar regisseuse Barbara Bredero brengt ze met vaart en humor. (...) Sanne Wallis de Vries bezig zien met luizenshampoo is één van de grappigste momenten in Mees Kees op de Planken. Ook erg leuk: de scène waarin ze in haar eentje - met rare stembuigingen en in Oud-Hollandsch - alle rollen speelt van dat suffe toneelstuk over de bakker, de boeren, de landloper en het oogstfeest. Haar typetje is onbekommerd karikaturaal, maar het knappe is dat je op den duur toch ook van die strenge Dreus gaat houden. De zachte Tobias en zijn moeder die na de dood van zijn vader in de tweede film hun leven weer oppakken, Mees Kees en zijn liefje Marie-Louise (Hannah Hoekstra)… Je leeft je helemaal in. De oudjes in het bejaardenhuis - Gerda Havertong is na elf jaar weer terug in de bioscoop! – zijn blij dat de kinderen wat leven in de brouwerij komen brengen. Verrassend is het allemaal niet - je wéét dat alles natuurlijk goed zal komen tijdens de toneelvoorstelling in de finale - maar leuk blijft het. En de ‘wijze les’ is slim verpakt. Kees Mees op de Planken begint op een hoge duikplank in het zwembad en gaat eigenlijk voortdurend over plankenkoorts. Toneelvoorstellingen, moeilijke examens, faalangst, onzekerheid over de toekomst, leren improviseren... "Kom op Mees. Je kan het! Het is niet eng hoor!""

Pauline Kleijer in 'de Volkskrant' van donderdag 4 december 2014: "(...) Dat er serieuze problemen voorkomen in de Mees Kees-reeks zou je bijna vergeten, zo vrolijk is de toon. Toch is dat verstopte leed ook de kracht van de films: op vriendelijke, onnadrukkelijke wijze gaat het over grote en kleine zaken als vriendschap, schaamte, angst en rouw. MEES KEES OP DE PLANKEN is de luchtigste en tegelijk ook de volwassenste film van de drie. (...) Scenarioschrijver Tijs van Marle en regisseur Barbara Bredero schakelen opnieuw soepel tussen ontroering, melige grappen en kordate oplossingen. Mooi is hoe alles stiekem om afscheid nemen draait; zoals Tobias stug zijn te krap geworden favoriete T-shirt blijft dragen, zo valt zijn moeder soms terug in haar oude gedrag. Het is niet makkelijk om altijd maar vooruit te gaan. De vorige twee Mees Kees-films waren een enorm succes, met hoge bezoekcijfers en prijzen op verschillende buitenlandse filmfestivals. Toch wijst alles erop dat er geen vierde film zal worden gemaakt, nu de jonge hoofdrolspelers ouder worden en Kees eindelijk zijn diploma heeft gehaald. Jammer, maar je kunt de tijd nu eenmaal niet stilzetten."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
IMDb 
Trailer 
Première: 3 december 2014 (124 bioscoopzalen)
K-80 minuten

GOOISCHE VROUWEN 2

Will Koopman

met: Linda de Mol (Cheryl Morero), Tjitske Reidinga (Claire van Kampen), Susan Visser (Anouk Verschuur), Lies Visschedijk (Roelien Grootheeze), Peter Paul Muller (Martin Morero), Leopold Witte (Evert Lodewijkx), Derek de Lint (dokter Rossi), Beppie Melissen (Cor Hogenberk), Alex Klaasen (Yari), Reinout Scholten van Aschat (Roderick Lodewijkx), Priscilla Knetemann (Louise Lodewijkx), Dorus Witte (Annabel Lodewijkx), Lisa Bouwman (Vlinder Blaauw), Elise van 't Laar (Daphne Gerrits), Djedje Apali (Komo)

Scenario: Frank Houtappels, Linda de Mol. Als Claire totaal veranderd terugkomt uit Burkina Faso herkennen haar vriendinnen haar amper. Voor Cheryl is de maat vol als ze ontdekt dat Martin haar voor de zoveelste keer bedriegt: ze zet in op een echtscheiding. Anouk, ook ongelukkig in de liefde, dreigt een eetprobleem te ontwikkelen. Roelien gaat juist in op het huwelijksaanzoek van Evert. Een even noodlottig als bizar ongeval voert de vriendinnen naar de besneeuwde bergtoppen van Oostenrijk.

Producenten: John de Mol, Alex Doff. Camera: Tom Erisman. Montage: Sandor Soeteman. Make up: Janire Barroso Almeida.

De regie van deze tweede film is net als bij de eerste GOOISCHE VROUWEN film (2011) in handen van Will Koopman. Frank Houtappels schreef wederom het scenario.

De film speelt zich gedeeltelijk af in de toekomst en daardoor hebben alle hoofdrolspelers een leeftijd van 65 of 70. De make up van zo rond het jaar 2040 is verzorgd door make-up artiest Rob Hillenbrink. Grimeur: Winnie Gallis.

Deels opgenomen in Oostenrijk.

Maandag 1 december 2014 beleefde de film een grootse landelijke première in het DeLaMar Theater in Amsterdam, die in ruim 50 bioscopen door het hele land live te zien was. De release van GOOISCHE VROUWEN 2 ging de boeken in als de grootste bioscooprelease voor een Nederlandse film ooit. Vanaf donderdag 4 december 2015 was de film te zien in 152 zalen en dat was meer dan ALLES IS FAMILIE (141 zalen) en de eerste GOOISCHE VROUWEN film (140 zalen). GOOISCHE VROUWEN 2 scoorde de beste openingsdag van 2014 met een box office van € 325.172,- en ruim 37.901 bezoekers. Hiermee brak de film het eigen record van beste openingsdag voor een Nederlandse film. De eerste GOOISCHE VROUWEN film trok in 2011 op de openingsdag 37.605 bezoekers naar de bioscoop. Op de avond vóór de officiële filmrelease was in recordtijd de Gouden Film status (100.000 bezoekers) behaald. Tevens vonden de best bezochte Ladies Nights ooit plaats met 71.632 bezoekers, het hoogste aantal bezoekers op één dag voor een Nederlandse film.

Persreacties:
NRC HANDELSBLAD: 1 ster uit 5 Recensente Dana Linssen is heel duidelijk over wat ze van de creatie van Linda de Mol vindt: helemaal niks. Ze hekelt de harde grappen en vindt de film zelfs een tikje racistisch. Claire, één van de Gooische Vrouwen, heeft namelijk een nieuwe Afrikaanse lover. Rechtstreeks uit Burkina Faso. Hij eet met zijn handen, spuugt op het voorhoofd van de bruid op een bruiloft “om het boze oog tegen te gaan” en verbrandt de rouwkrans op een begrafenis. Dat gaat te ver, aldus Linssen. Gooische vrouwen 2 springt slordig om met zaken die aan seksisme en racisme grenzen. Omdat de film zich als familiekomedie afficheert, is die grens nog diffuser. Er is voor elke grap een tijd en een plaats, ook voor de meest foute, harde en cynische. Al moet je de afgelopen maanden wel echt onder een steen hebben gelegen om je niet te realiseren dat dit niet de tijd is voor racistische grappen over rare Afrikanen. De film is daarnaast teveel “over the top”: Maar bestaat er wel zoiets als een superlatief van ‘over the top’? En wat levert dat op? Is dat niet net zoiets als binnenkomen op een feestje waar iedereen ladderzat de polonaise danst en grappen worden gemaakt die eigenlijk maar beter door niemand gehoord kunnen worden?

NU.NL: 2 sterren uit 5 Nu.nl is onverbiddelijk en schrijft, bij monde van recensent André Nientied, dat het lang heeft geduurd voor er een vervolg op Gooische Vrouwen kwam - en dat die tijd helaas niet in het schrijven van een origineel script is gaan zitten. Het begin is nog wel verrassend, erkent nu.nl evenals de Volkskrant. De film is opgezet als raamvertelling en begint in de toekomst. Cheryl, Claire, Anouk en Roelien zijn belegen vrouwen geworden die vanuit een zorginstelling terugblikken op hun leven. Helaas is de spanning vanaf dan ver te zoeken: Vrijwel elk probleem in Gooische Vrouwen 2 wordt al in de volgende scène opgelost. Het verhaal kabbelt daarom door zonder echte spanningsboog. Er staat nooit veel op het spel, al zit er dan one wedding and one funeral in. Maar zelfs diepe rouw blijkt te kunnen worden verholpen met een avondje après ski-pret.

DE VOLKSKRANT: 2 sterren uit 5 Ook Bor Beekman in 'De Volkskrant' van donderdag 4 december 2014 is niet bepaald positief in de Volkskrant. Hij vindt de film iets gemakzuchtigs hebben en noemt de scènes zielloos, de karakters flets. "Waar de hoofdpersonages in hun groef draaien, hoop je dat de bijfiguren de boel laten opleven. Beppie Melissen klaart die klus als Cheryls Hazesiaanse schoonmoeder, maar de nieuw toegevoegde types (een fotomodelletje, een politieke lover) zijn wat flets. Cabaretier Alex Klaasen draaft op als vertrouwde huisstylist Yari, maar krijgt weinig om mee te werken; wéér die routine van uitzinnige uitdossingen. (...) Maar dan, als alles wijst op een lauwe feelgoodontknoping (...) breekt GV2 plots uit het stramien met een vitaal eindspel. Met een mespuntje oprechte emotie zelfs - die zeldzaamheid in de Nederlandse romcom. Het kan dus wel."

HET PAROOL: 3 sterren uit 5 Het Parool erkent de simpele verhaallijnen, maar geeft een dikke pluim voor het effectief bespelen van de emoties van de kijker. De film wordt met een ‘echte vriendschap’ vergeleken: je houdt van deze vrouwen, maar soms zijn het verwende nesten die “tenenkrommende dingen” roepen. Gooische vrouwen forever’ zou een betere titel zijn. De film wekt heel slim een gevoel van eeuwige vriendschap op. Tussen de vier dames op het scherm natuurlijk, maar ook tussen de dames en hun miljoenen fans.

DE TELEGRAAF: drie sterren uit 5 Ook De Telegraaf vindt de romantische komedie een “hartverwarmende ode aan de vriendschap”. Sowieso kan recensente Annet de Jong de film wel waarderen. Het is volgens haar een “geslaagde romantische komedie, grappig en ontroerend” en ze vindt de personages juist minder flets dan voorheen: Deze romantische komedie heeft alle ingrediënten waarop je hoopt: een huwelijk, een begrafenis, een scheiding en nieuwe liefdes, en alsof het nog niet genoeg was een reisje naar het paradijselijk besneeuwde Oostenrijk. Fijn is ook dat de vrouwelijke personages wat meer vlees op de botten hebben (dat geldt overigens niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk). Ze zijn minder karikaturaal en meer mensen van vlees en bloed met al hun tekortkomingen.

Kijkwijzer: 6 jaar (grof taalgebruik, geweld, angst).
IMDb 
Trailer 
Première: 4 december 2014 (152 bioscoopzalen)
K-106 minuten

WIPLALA

Tim Oliehoek

met: Geza Weisz (Wiplala), Peter Paul Muller (vader Blom), Sasha Mylanus (Johannes), Kee Ketelaar (Nella Della), Peter van den Begin (ober), Jack Wouterse (gemeenteambtenaar), Cas Jansen (dokter Vink), Pepijn Cladder (politieman restaurant), Maurice Nathan Weert (verslaggever), Hans Kesting (Atlas), Ferdi Stofmeel (verslaggever), Mamoun Elyounoussi (pizzabezorger), Christel de Laat (politieagent plein), Anneke Sluiters (zuster Laura), Paul Kooij (Arthur Hollidee), Wil van der Meer (manager), René Groothof (oude man met hond), Manon Nieuweboer (vrouw met kerstmandje), Gerard Rikkelman (coach), Conny Wilhelmus (chique dame), Stanley Hau (Ming), Sander Huisman (politieman plein), Vera Ho (Chinese oma)

Scenario: Tamara Bos, gebaseerd op het gelijknamige boek van Annie M.G. Schmidt. Het verhaal gaat over een 10 centimeter groot mannetje genaamd Wiplala, dat bij toeval in het keukenkastje gevonden wordt door het negenjarige zoontje van de familie Blom. Wanneer hij per ongeluk het hele gezin net zo klein tinkelt als hijzelf, begint een spannend avontuur over hele kleine mensen in een hele grote wereld.

 Producent: Burny Bos, Mieke de Bruijn, Jacqueline de Goeij, Brigitte Kerger-Santos, Addy Otto, Eefje Smulders, Jani Thiltges, Mylene Verdurmen. Muziek: André Dziezuk. Camera: Rolf Dekens. Montage: Bert Jacobs. Casting: Shanti Besseling, Job Castelijn, Elske Falkena. Stunt coördinator: Willem de Beukelaer.

Het voor Nederlandse begrippen hoge budget is bijna zes miljoen euro. Ruwweg de helft daarvan is voor de effecten. De eerste vier Annie M.G. Schmidt-films verschenen vanaf Abeltje (1998) zo om de twee jaar. Maar tussen Pluk en Wiplala zit maar liefst tien jaar.

In vergelijking tot het boek is er meer spektakel toegevoegd, zoals dat autootje en de hond die hen bedreigt. De introductie van Wiplala is spannender gemaakt. In het boek en in de eerste scenarioversie leert hij direct alle leden van de familie Blom kennen, maar nu gaat het meer stapsgewijs. Nu is de negenjarige Johannes eerst de enige die van hem weet. Er ontstaat een soort verboden vriendschap tussen die twee, dat kan je goed gebruiken als spanningsboog.

Regisseur Tim Oliehoek over Géza Weisz: „Voor Wiplala dacht ik meteen aan Géza. Hij heeft een guitig hoofd en hij is ambitieus. Maar we gingen eerst op zoek naar een jongen van een jaar of 13, 14. Zoveel goede jonge acteurs zijn langsgekomen, maar een echte Wiplala vonden we niet. Dus na één jaar kwam Géza toch auditie doen en meteen had hij de juiste toon en uitstraling. Hij stond er op blote voeten en had zichzelf wat jonger gemaakt met zijn haar en make-up. Het klopte gewoon.”

Bos: "We streven naar één miljoen bezoekers. Bij een voorvertoning voor bioscoopexploitanten moesten sommigen een traantje wegpinken."

Persreacties:
Erik Jonk in 'Metro' van woensdag 19 november 2014: "(...) goeie Géza Weisz (...) Het autootje zat niet in het eerste script, maar is door regisseur Tim Oliehoek bedacht en toegevoegd. Dat is een goede beslissing en brengt deze avonturenfilm voor het hele gezin een extra ster. Wat een geweldige beelden levert de tocht in de hoofdstad op. Het rode autootje scheurt tussen fietsers door in de doorgang van het Rijksmuseum, belandt op de ijsbaan van het Museumplein, wordt gegrepen door een hond en ramt een paar flessen als in de grootste stuntfilm. (...) De acteurs zullen heel wat uren voor een greenscreen hebben doorgebracht, maar dat is niet vaak te merken. Producent BosBros trok er 5,8 miljoen euro voor uit. Zo kon Oliehoek aan de haal met alles wat groot en klein speciaal kan maken in een film vol stunts. Wiplala die dreigt met een punaise als zwaard, Wiplala die rondbaddert in een pot pindakaas, Wiplala die zijn haar laat kammen met een tandenborstel, het genoemde speelgoedautootje en de beroemde vlucht op een duif: het pakt allemaal mooi uit. Ga naar de bioscoop want: Je hebt jezelf en je hele gezin waarschijnlijk in een zware depressie getinkeld, als je deze uiteindelijke vrolijke film niet trekt. BosBros was eerder al goed voor absolute kaskrakers (Minous, Abeltje, zie kader) en dat kan met deze Wiplala ook wel eens het geval zijn. Heb je kinderen, neefjes, nichtjes: ga gerust. Kinderen zullen een eigen tinkelende Wiplala in de voorraadkast willen vinden, voor volwassenen is er genoeg leuks. Het tot leven komen van Atlas bijvoorbeeld, die al tweehonderd jaar op het Paleis op de Dam een hemelgewelf op zijn schouders draagt. De rol van Hans Kesting is kort, maar indrukwekkend en droogkomisch."

Peter de Bruijn in 'NRC Handelsblad' van woensdag 19 november 2014: "Het boek verscheen in 1957. De film is er pas nu, want nu pas zijn de speciaIe effecten die nodig zijn ook voor Nederlandse filmmakers binnen handbereik gekomen. Die zien er soms nog best wel knullig uit, maar wel op een charmante manier: dat geldt vooral voor de uitvergrote rekwisieten. De film beweegt zich over een dunne lijn: Wiplala magwel een beetje nostalgisch zijn, met dat knusse beeld van Amsterdam - en de film is daarmee helemaal geschikt voor de maand december - maar niet oubollig. Dat is heel redelijk gelukt, vooral omdat actiespecialist Tim Oliehoek er gaandeweg meer vaart inzet, en al zijn kaarten heeft gezet op de handeling. Na een haperend en aarzelend begin komt de film steeds beter op stoom, met als hoogtepunt een ontmoeting met het beeld van Atlas op het dak van het Paleis op de Dam. De personages hebben wel een beetje psychologie meegekregen - met een geleerde vader die te veel met zijn hoofd in de boeken zit voor zijn onderzoek naar 'complimentgedrag bij de Grieken en Romeinen', een bokkig zusje en een broertje dat vindt dat hij niet gezien wordt. Maar dat komt niet of nauwelijks uit de verf. Wiplala charmeert met vlotte, dappere avonturen, die nooit te plat ofte jolig zijn. De film doet gelukkig ook geen poging om - over de hoofden van de jonge kinderen heen - de ouders en grootouders direct aan te spreken. Wiplala is innemend, pretentieloos kindervermaak. Mooi dat zulke jeugdfilms niet alleen uit Hollywood hoeven te komen."

Ab Zagt in 'Algemeen Dagblad' van donderdag 20 november 2014: "(...) De verfilming van Wiplala heeft zonüer twijfel enige charme, maar echt ontwapenend is de film niet. Daarvoor acteren de kinderen te stroef en is de humor wel erg dun gezaaid. Wat meer tinkelen met het scenario had de film zeker beter gemaakt."

Pauline Kleijer in 'de Volkskrant' van 20 november 2014: "Een Wiplala, in 1957 voor het eerst beschreven door Annie M.G. Schmidt, is geen kabouter. Hij is een Wiplala, en zo heet hij ook. In de film Wiplala, naar het gelijknamige boek, moet het kleine mannetje (zo'n tien centimeter hoog) het veelvuldig uitleggen. Dat doet hij niet met veel woorden: Wiplala is bepaald geen prater. Géza Weisz, die de titelheld speelt, heeft zelfs zo weinig tekst dat het elke keer even schrikken is wanneer hij wél wat zegt. Het is ook om andere redenen geen makkelijke rol: om later digitale effecten te kunnen toevoegen, acteerde Weisz voornamelijk voor een groen scherm. Dat doet hij goed (...) De nadruk op de stunts lijkt soms ten koste te gaan van de rustige scènes. Het huiselijke drama van Johannes blijft wat vlak, maar dat is een klein bezwaar bij een charmante film die de laconieke toon van Annie M.G. Schmidt respecteert en zichzelf niet probeert te overschreeuwen."

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 20 november 2014: " (...) Dat deze genoeglijke kerstfamiliefilm het net niet haalt bij 'Minoes', van alle geslaagde Schmidtverfilmingen van BosBros nog steeds de beste, ligt aan de - gezien alle effecten - soms haperende acteursregie. Geza Weisz is okay maar minder verfijnd als Wiplala dan Carice van Houten was als poes. En Peter Paul Muller speelt net wat minder aandoenlijk dan Theo Maassen het type wereldvreemde boekenwurm waar Annie M.G. Schmidt het patent op heeft. Daar staat tegenover dat Schmidts 'Wiplala' als avontuur ontroerend en niet te versmaden is. Welk kind wil nu niet mee met zo'n impulsief minivriendj e van een vinger hoog, die soms kan tinkelen (toveren) en soms ook niet, maar er wel in slaagt om je op de rug van een duif mee te voeren over de grachten naar het dak van het paleis."

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 19 november 2014: " Ooit vielen Annie M.G.-verfilmingen als rijpe appelen de bioscoopzaal binnen, maar na Pluk van de Petteflet bleef het acht jaar stil. Een budgetkwestie. De gewenste opvolger, Wiplala, zou zeker voor Nederlandse begrippen een special-effectsextravaganza moeten worden. Nu de film er eindelijk is, kun je stellen dat BosBros beter nóg iets langer had kunnen wachten. (...) De bezigheid van de moeder blijft een abstract acntergrondgegeven; boekensteunen waarbinnen het verhaal zich afspeelt. Het is wel erg jammer dat de schaal van dat verhaal niet overtuigt. Wiplala kostte liefst 6,5 miljoen euro, maar een film als Honey, I shrunk the kids, toch alweer 25 jaar oud, heeft veel grootsere decors en maakt veel geloofwaardiger dat de hoofdrolspelers daadwerkelijk als miniaturen van zichzelf in een enorme wereld rondlopen. In Wiptala worden de achtergronden continu onscherp gehouden en dan nog ziet een handvol scènes er simpelweg lelijk uit. Dat geldt overigens niet voor de grote finale, waarin de hoofdrolspelers per digitale duif over Amsterdam vliegen. Zowel het beest zelf als de beelden van de stad zijn erg fraai. Toch is dat qua spektakel niet eens het hoogtepunt. Op verzoek van regisseur Tim Oliehoek, nooit vies van wat adrenaline, werd een race per radiografisch bestuurbare auto opgenomen. Een heerlijke scène die dooi de fietserstunnel van het Rijksmuseum leidt en over de ijsbaan op het Museumplein. Uiteindelijk komt de auto tot stilstand dankzij een flinke hond, die er eens flink mee begint te schudden. Een soort miniatuurhommage aan Jurassic Park. Had Annie vast om kunnen lachen."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
Trailer 
IMDb
Première: 19 november 2014 (124 bioscoopzalen)
K-93 minuten

PAK VAN MIJN HART

Kees van Nieuwkerk

met: Marwan Kenzari (Richard), Halina Reijn (Karin), Benja Bruijning (Tom),
Fedja van Huêt (Niek), Geza Weisz (regisseur), Chantal Janzen (Julia),
Manuel Broekman (auditant), Leo Alkemade (Gerben), Loes Haverkort (Floor),
Bram van der Vlugt (Niek sr.), Beppie Melissen (Nel), Nathan Meeter (Lars),
Antonie Knoppers (Alph)

Scenario: Jacqueline Epskamp, Ivo Martijn, Valentijn Moerdijk, Simone Kome
van Breugel.In de romantische komedie Pak van mijn Hart runnen de broers
Tom (Benja Bruijning) en Niek (Fedja van Huêt) een kledingverhuurbedrijf.
Tom, ex-soapster, neemt zijn werk en relaties niet zo serieus. Daarentegen
stort familieman Niek zich volledig op het werk tot ongenoegen van zijn
vrouw Karin (Halina Reijn). De broers zijn zojuist met de voorbereidingen
voor de feestmaand begonnen, als de aantrekkelijke Julia (Chantal Janzen)
hun familiebedrijf binnenloopt met een aanbod dat alles verandert. Tom en
Niek worden door deze klus geconfronteerd met de liefde, familiekwesties,
tradities, zaken en vertrouwen. Daardoor komt er voor de broers in de
feestmaand wel heel veel op het spel te staan…

Producenten: Martin Dewitte, Sander Emmering, Erwin Godschalk, Reinout
Oerlemans, Maarten Swart, Sim van Veen, Ronald van Wechem. Muziek: Melcher
Meirmans, Chrisnanne Wiegel. Camera: Daan Nieuwenhuijs. Montage: Peter
Alderliesten. Casting: Shanti Besseling,Job Castelijn, Janusz Gosschalk.
Production design: Alfred Schaaf. Art direction: Jaap Hoek. Kostuums:
Margriet Procee. Make up: Marleen Holthuis.

Titelsong: Pak van mijn hart / Nick & Simon.

De Zwarte Pieten in de film zijn zwart, maar er zitten ook veegpieten
tussen, geen gele of paarse. Hoewel de film gaat over de tegenstelling
tussen traditie en commercie, neemt de film geen standpunt in.

Kees van Nieuwkerk is de zoon van DWDD-presentator Matthijs en de vriend
van Carice van Houten.

Persreacties:
Ab Zagt op AD.nl op 30 oktober 2014: "Waar is Kim van Kooten als je haar
nodig hebt? De actrice/scenariste was verantwoordelijk voor de romantische
komedies Alles is Liefde en Alles is Familie, de beste Nederlandse
voorbeelden uit dit genre. Als geen ander kan Van Kooten personages
bedenken die de kijker in zijn hart sluit. Het is een vak apart, zoals
blijkt uit de imitatiefilm Pak van mijn Hart waarin erg nadrukkelijk naar
Alles is Liefde wordt geknipoogd. Daar houdt de vergelijking op. In Pak van
mijn Hart willen de liefdesperikelen - twee broers (Benja Bruijning en
Fedja van Huêt) die verliefd zijn op dezelfde vrouw (Chantal Janzen) - maar
niet echt overtuigen. Het doet allemaal heel geforceerd aan. Vooral de
context - een marketingcampagne om de Kerstman kindervriend Sinterklaas
door middel van een nieuw colamerk (Santaman Cola!) te verdringen - is
behoorlijk ongeloofwaardig. Ook de dialogen zijn niet geestig genoeg om
indruk te maken. De imposante cast doet erg zijn best, maar de vonk wil
niet echt overslaan. Pak van mijn Hart komt nooit echt uit de startblokken.
Wel gaat de film in op de sinterklaasdiscussie. De zwarte Amerikaanse
ondernemer die Nederland een nieuw colamerk wil aansmeren, verbaast zich
over de Sint: 'Een blanke man met een stelletje zwarte slaven'."

Kijkwijzer: 6 jaar (geweld, grof taalgebruik).
IMDb
Trailer
Première: 6 november 2014
K-86 minuten

AANMODDERFAKKER

Michiel ten Horn

met: Gijs Naber (Thijs), Roos Wiltink (Lisa), Anniek Pheifer (Simone),
Martijn Hillenius (Tim), Yannick van de Velde (Walter), Joke Tjalsma
(Leonie, Thijs' moeder), René van Retèl (Joost, Thijs' vader), Markoesa
Hamer (Julie)

Scenario: Anne Barnhoorn. Tragikomedie over mannen die te lang jongens
blijven en meisjes die te snel vrouw willen worden. De 32-jarige eeuwige
student Thijs sloft ogenschijnlijk zorgeloos door het leven dat gevuld is
met bier, meiden, donaties van zijn moeder, hangen met zijn huisgenoot en
wat werkshiftjes in een sfeerloze mediagigant. Wanneer hij de zestienjarige
oppas van zijn zus ontmoet, een jongvolwassen meisje met torenhoge ambities
en een uitgestippeld plan voor het leven, wordt Thijs keihard
geconfronteerd met de gevolgen van zijn bestaan.

Producenten: Iris Otten, Sander van Meurs, Pieter Kuijpers, Maarten van der
Ven. Camera: Jasper Wolf. Production design: Elza Kroonenberg. Geluid:
Oliver Pattinama. Montage: Wouter van Luijn. Muziek: Djurre de Haan.
Productiebedrijf: Pupkin Film. Omroep: AVROTROS tv. Distributeur: Wild
Bunch Benelux Distribution.

In twee jaar tijd gemaakt.

De regisseur heeft dezelfde leeftijd als Thijs in de film.

Gouden Kalf 2014: Beste Acteur voor Gijs Naber, Beste Scenario voor Anne
Barnhoorn, Beste Film voor Iris Otten, Sander van Meurs, Pieter Kuijpers
voor Pupkin Film.

Teaser
IMDb
Première: 6 november 2014 (18 bioscoopzalen)
K-97 minuten

DANSEN OP DE VULKAAN

Adriënne Wurpel   

met: Nils Verkooijen (Maarten), Rutger Aleva (Jason), Mouna Goeman Borgesius (Sophie),
Mees Groot (Sarah), Tobias Kersloot (Ramon), Marcel Musters (Frans), Sieger Sloot
(dokter Smit), Har Smeets (docent), Pamela Teves (rectrix), Gina van Os (Roxanne), Bas
van Prooijen (Stefan), Sol Vinken (Rik), Remko de Keijzer (publiek danswedstrijd),
Christianne Bal (meisje in park), Tine Cartuyvels (jurylid), Tommie Christiaan
(Remco), Maud Claessens (meisje in park), Dorien de Jonge (jurylid), Saskia Edens
(stagemanager), Charlie Jansen (beveiliger), Hadewych Minis (medewerker bloedlab),
Geert Postma (jurylid), Roeltje van de Sande Bakhuyzen (fotografe)

Scenario: Sjors Mans, Nils Verkooijen, Adriënne Wurpel. DANSEN OP DE VULKAAN draait om
Maarten, een gewone jongen van 16. Na schooltijd gaat hij graag met vrienden in het
park hangen, muziek luisteren, gamen met zijn beste vriend en zo vaak mogelijk naar de
dansschool. Daar danst hij het liefst met Roxanne. Bijna niemand, zeker Roxanne niet,
mag weten dat Maarten een chronische ziekte heeft; een ernstige vorm van
stofwisselingsziekte waardoor hij niet oud zal worden. Want ondanks zijn ziekte en
bezorgde ouders wil Maarten volop genieten van het leven en overal aan meedoen. Als
zijn lichaam het steeds vaker laat afweten, dringt tot hem door dat hij het dansen
misschien zal moeten opgeven...

Producenten: Amber de Vente, Jaro Gevers, Frank Hansen, Sjors Mans, Hans van der
Hulst, Thijs Verhoeve, Nils Verkooijen, Adriënne Wurpel. Muziek: Sjors Mans. Camera:
Tibor Dingelstad. Montage: Nicolien van Loon. Production design: Chaim Stavenuiter.
Kostuums: Dorien de Lange. Make up: Marjolein Jansen-De Vries, Ria Kooijman. Geluid:
Willem de Bruijn. Casting: Saskia Edens, Tobias Kersloot, Nils Verkooijen, Marleen
Vriezen, Adriënne Wurpel.

De 17-jarige acteur Nils Verkooyen hoorde via via over stofwisselingsziektes en
besloot er met schoolvriend Sjors Mans een film van te maken, deels betaald door
crowdfunding en deels door de Stichting Stofwisselkracht. Cast en crew deden vrijwel
onbezoldigd mee.

Persreacties:
Fabian Melchers in 'de Telegraaf' van donderdag 30 oktober 2014:"(...) Na Achtste-groepers huilen niet en het recentere Kankerlijers, is Dansen op de vulkaan opnieuw een Nederlands jeugddrama waarin een ernstige ziekte centraal staat. Maarten probeert zijn aandoening te verbergen, maar heeft daar steeds meer moeite mee. Het idee voor de film kwam van hoofdrolspeler Nils Verkooijen zelf, die tevens meehielp met de financiering en het scenario. Ambitieus, al komt het eindresultaat helaas niet zo goed uit de verf. Degelijk spel redt de voor een deel gekunstelde dialogen, maar wat meer stoort, is dat de kijker amper iets te weten komt over stofwisselingsziekten. We begrijpen dat Maarten medicijnen moet slikken en snel moe is, maar de echte gevolgen van zijn aandoening worden pas laat in de film duidelijk. Te laat, want zonder die informatie  maakt Dansen op de vulkaan weinig indruk."

André Waardenburg in 'NRC Handelsblad' van woensdag 29 oktober 2014: "(...)  Het is allemaal heel sympathiek maar tot een heel goede film heeft het niet geleid. Daarvoor is het scenario te onbeholpen, vooral de vaak wat knullige dialogen. Sommige scènes duren te lang of zijn zelfs overbodig. Is het echt nodig Verkooijen een keer of vier door Utrecht te zien fietsen? Nu lijkt het een uitgerekt tv-drama dat eigenlijk in een uur verteld had kunnen worden. En het gebruik van dansscènes is weinig origineel en bovendien wat te veel van het goede. Sterker zijn de scènes waarin Maarten, ondanks zijn ziekte, een gewone puber is die drinkt, blowt en in slaap valt in het park. Verkooijen speelde een bijrol in Achtste-groepershuilen niet, maar het niveau van die leukemiefilm wordt bij lange na niet gehaald. Dansen op de vulkaan heeft goede bedoelingen maar overstijgt het niveau van een 'ziekte van de week'-film niet."

Kijkwijzer: 12 jaar (angst, grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 30 oktober 2014 (65 bioscoopzalen)
K-84 minuten

INFILTRANT

ook: INTRUDER
Shariff Korver

met: Nasrdin Dchar (Sam/Said), Walid Benmbarek (Abdel), Rachid el Ghazaoui (Bourhim), Betty Schuurman (Nelleke de Vries), Simone Milsdochter (Sophie van der Meulen), Nadia Amin (Yarah), Benaissa Ahouari (Salem), Eric Godon (Di Mateo), Nadia Abdelouafi, Nabil Mallat, Simone Milsdochter

Scenario: Rogier de Blok, Shariff Korver. Hoewel zijn Marokkaanse vader fysiek nauwelijks aanwezig was, heeft die wel zijn stempel gedrukt op de opvoeding van Sam. Door zijn afkomst voelde de bij zijn Nederlandse moeder opgegroeide jonge agent zich altijd een buitenbeentje. Met zijn enorme geldingsdrang laat Sam zich overhalen om te infiltreren in een Marokkaanse drugsfamilie. Als hij daar de warmte en acceptatie ontvangt die hij bij zijn eigen familie en in het politiekorps altijd gemist heeft, begint hij langzaam te twijfelen waar zijn loyaliteit ligt.

Producent: Eva Eisenloeffel.Camera: Alex Wuijts. Production design: Elza Kroonenberg. Geluid: Lennert Hunfeld. Montage: Ruben van der Hammen. Muziek: Helge Slikker. Productiebedrijf: Lemming Film. Omroep: NTR. Distributeur: Wild Bunch Benelux Distribution. Song: Voor mij geen slingers aan de wand / André Hazes.

Regisseur Shariff Korver (1982) werd geboren in Venezuela en verhuisde in 2007 naar Amsterdam waar hij ging studeren aan de Nederlandse Filmacademie.

Persreacties:
Fritz de Jong in 'de Filmkrant' van oktober 2014: "(...) Prachtig is de scène waarin Said en zijn misdaadpartners in de Ardennen de oogst binnenhalen van hun wietplantage. Said lijkt te zijn vergeten dat die plantage is opgezet als een valstrik, en viert samen met zijn kompanen het resultaat van maanden hard werken in de illegale tuinbouw. Effectief gebruik makend van anti-spectaculaire filmlocaties leidt Shariff Korver zijn geloofwaardige misdaadkroniek met vaste hand naar de onvermijdelijk ontknoping. Het superieure acteerwerk van Dchar doet de rest."

Coen van Zwol in 'NRC Handelsblad' van woensdag 22 oktober 2014: "(...) INFILTRANT speelt zijn kaarten uitstekend uit, zoals veel nieuwe Nedercrimi's. Nu nog originele verhalen."

Belinda van de Graaf in 'Trouw' van donderdag 23 oktober 2014: "(...) De keuze van regisseur en co-scenarist Shariff Korver om ons naar een politieman tussen twee culturen te laten kijken, is interessant genoeg. (...) de kilte thuis bij zijn oude, zieke Nederlandse moeder, en de warmte en humor aan Marokkaanse zijde onstijgen de clichés nauwelijks. Het is een verademing dat Korver zijn verhaal in alle rust opbouwt (veel misdaadfilms jakkeren maar voort), maar voor een pakkende psychologische thriller blijft INFILTRANT weer te veel aan de buitenkant. Wat in het hoofd van Sam alias Said gebeurt, is net niet spannend genoeg. Misschien heeft het ermee te maken dat INFILTRANT als 'cross over' elementen van publieksfilm en arthousefilm probeert te verbinden, maar dat het uiteindelijk van alles een beetje is: Hollywoodje in de polder, met bekende ingrediënten uit het misdaadgenre die te weinig eigen zijn, om echt te verrassen."

Kijkwijzer: 12 jaar (angst, grof taalgebruik, geweld)
IMDb
Trailer
Première: 23 oktober 2014 (21 bioscoopzalen)
K-87 minuten

HET LEVEN VOLGENS NINO

Simone van Dusseldorp

met: Rohan Timmermans (Nino), Koen de Graeve (zijn vader Bruno), Arend Bouwmeester (zijn broer Lucas), Rifka Lodeizen (zijn moeder), Martine Sandifort (buurvrouw), Dimme Treurniet; Ronald Goedemondt (stem konijn Bruno), Marc Marie Huijbregts (stem bromvlieg), Brigitte Kaandorp (stem paard), Martin van Waardenberg

Scenario: filmmaakster Urszula Antoniak. Het leven lacht de 8-jarige Nino toe totdat zijn moeder plots wegvalt. Vanaf dan gaat Nino totaal zijn eigen gang: hij gaat niet meer naar school, eet chips als ontbijt, slaapt in een tentje in de tuin en voetbalt met zijn konijn. Dit lijkt even leuk, maar zijn vader doet steeds vreemder en zijn broer is s'nachts op pad. Als Nino ontdekt dat hij met dieren kan praten, probeert hij samen met zijn beste vriend, het grappige en slimme konijn Bobby, het gezin weer bijeen te brengen.

Producenten: Floor Onrust, Jan van der Zanden. Muziek: Melcher Meirmans, Chrisnanne Wiegel. Camera: Lennert Hillige. Montage: Marc Bechtold. Casting: Janusz Gosschalk. Production design: Florian Legters. Kostuums: Catherine van Bree.

Simone van Dusseldorp ervoer op Nino's leeftijd iets soortgelijks: haar beste vriendje verdronk tijdens een schoolreisje. In de persmap schrijft ze dat ze met deze film de film maakte die ze miste in haar jeugd.

Opgenomen aan de Montagne de Bueren in Luik; een straat die bestaat uit een trap van bijna 400 treden.

Openingsfilm van het Cinekidfestival in Amsterdam 2014.

Persreacties:
Berend Jan Bockting in 'de Volkskrant' van donderdag 16 oktober 2014: "(...) een
zinnetje of situatie exact tegelijk schrijnend en komisch is. Regisseur Simone
van Dusseldorp bewaakt de balans met precisie, in een rouwverwerkingsdrama dat
een jonge én volwassen doelgroep volstrekt serieus neemt - een zeldzame
combinatie. De kracht van de film schuilt grotendeels in de verschijning van het
hoofdpersonage, gespeeld door het 11-jarige natuurtalent Rohan Timmermans (...)
Timmermans speelt zijn personage met een innemend arsenaal aan emoties. Nooit te
volwassen (...) Een film die, zwaar en energiek tegelijk, een fraaie brug legt
tussen de wereld van kinderen en die van volwassenen, door elkaar deelgenoot te
maken van hetzelfde verwerkingsproces."

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 15 oktober 2014: "(...) troost bij een
dier. Dát hebben we eerder gezien. In KAUWBOY (2012) was het een raaf. In HET
LEVEN VOLGENS NINO een konijn. Verder konden de films nauwelijks meer van elkaar
verschillen. KAUWBOY is een doorwrochten, ietwat pretentieus arthousedrama. Nino
omarmt het grote publiek, maar het verliest de pijn van zijn hoofdrolspeler uit
het oog. (...)  De scènes tussen Nino en [konijn] Bruno zijn de meest geslaagde
van de film. Timmermans is precies schoffie genoeg voor zijn rol en Goedemondt
geeft het konijn, ondanks wat be-lerende levenslessen, een heerlijke attitude
mee die ook volwassenen zal aanspreken. De effecten zijn bovendien prima,
waardoor de dieren verbluffend goed 'acteren'. Op het gebied van rouwverwerking
laten de makers echter steken vallen. Nino is zo druk met alles wat er om hem
heen gebeurt, dat we nauwelijks een kijkje in zijn hoofd krijgen. En wanneer hij
zich wél uitspreekt, levert dat dialogen op die moeilijk rijmen met de gedachten
van een achtjarige. (...) Ronduit kwalijk is dat de mensen van Jeugdzorg worden
neergezet als een stel randdebielen. De stichting hangt camera's op (...) Dat
mag wettelijk gezien helemaal niet (...)"

Dana Linssen in 'NRC Handelsblad' van woensdag 15 oktober 2014: " (...) In Nederlandse kinderfilms zien we de laatste jaren veel egocentrische ouders die door het verlies van hun partner vergeten dat ze kinderen hebben, van MEES KEES tot recentelijk DUMMIE DE MUMMIE, en ook de vader valt in een zwart gat waarin voor ouderschap geen plaats is. (...) Er zitten veel spannende onderstromen in de film, waaronder eentje die kritiek levert op het gezinsleven in de wooncatalogi dat we allemaal denken te moeten nastreven en een pleit beslecht voor guerillakunst op straat. HET LEVEN VOLGENS NINO staat in de traditie van de Scandinavische jeugdfilm die daar al jaar en dag gevierd wordt: een beetje burgerlijk ongehoorzaam, en altijd aan de kant van de rebelsheid die jeugd heet. Toch komen er ook dingen gekunsteld over: jeugdzorg die a la Big Brother een huis volhangt met camera´s en die dan na een week weer weghaalt? Leuk visueel ideetje, maar met te weinig echte impact op het verhaal."

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 16 oktober 2014: "(...) Die stemmen van de
pratende dieren waren in het ruim tien jaar oudere MINOES toch beter afgesteld
in geluid en mimiek. Jammer is ook dat het verdrietige verhaal van Ursula
Antoniak wat schuurt als kinderfilm, hoe zonnig en speels verder ook
vormgegeven. En dat Martine Sandifort niet meer te doen heeft. De kleine Rohan
Timmermans, eerder de weerwolf in DOLFJE WEERWOLFJE, draagt deze
rouwverwerkingsfilm met gemak, maar als die hittepetit van een buurvrouw Martine
verschijnt valt er ook weer wat te lachen."

Kijkwijzer: 6 jaar (geweld, grof taalgebruik).
IMDb
Trailer
Première: 16 oktober 2014 (23 bioscoopzalen)
K-80 minuten

TRIPPEL TRAPPEL DIERENSINTERKLAAS

ook: TRIPLE TROUBLE
Paco Vink, Albert 't Hooft

Stemmen: Georgina Verbaan (Kari), Kasper van Kooten (rat), Hans Somers (fret), Reinder van der Naalt (Takkie), Bartho Braat (Bello)

Nederlands-Belgische coproductie. Animatiefilm. Scenario: Arnoud Rijken, Michiel Snijders. Fretje,
Takkie de wandelende tak en Kari de kanarie zijn drie kleine dierenvrienden met een grote wens. Net
als alle mensen willen zij graag Sinterklaas vieren. Want zij zijn toch ook altijd braaf? In deze
geanimeerde familiefilm maken de vrolijke vriendjes verlanglijstjes die ze zelf naar Sinterklaas
brengen. Het blijkt alleen nog een heel avontuur om bij de stoomboot te komen. En dan is er ook nog
een gemene rat aan boord die het drietal probeert te dwarsbomen. Zullen de dieren op pakjesavond hun gewenste kadootjes krijgen?

Producenten: Arnoud Rijken, Michiel Snijders, Viviane Vanfleteren, Chris Mouw. Production design: Paco Vink, Marcel Tigchelaar. Geluid: Jeroen Nadorp. Muziek: Vidjay Beerepoot. Animatie: Paco Vink, Marcel Tigchelaar, Edwin van Beek, Jelle Brunt, Nanda van Dijk, Anneke de Graaf, Aimée de Jongh, Tom Mourik, David Muchtar, David de Rooij, Marlyn Spaaij, Bob Wolkers, Ruben Zaalberg, Merel van den Broek. Productiebedrijf: il Luster Producties, Vivi Film. Omroep: KRO TV. Distributeur: A-Film Benelux BV.

In Nederland handgetekende 2D film door 15 animators. Gebaseerd op een origineel verhaal.

Coproductie met België. De stemmen zijn los ingesproken; de acteurs waren niet op hetzelfde moment aanwezig. Op de aftiteling staat vermeld dat de fret een bijzonder huisdier is.

In 2013 werd de discussie over Zwarte Piet voor het eerst goed aangezwengeld. In deze film zijn de
meeste Pieten een soort acrobaten, hun huidskleur is licht. De kleur is doelbewust neutraal. In de
nacht zijn de Pieten blauwig, op andere momenten meer oranje. Dit om een tijdloze film op te leveren die ook in het buitenland vertoonbaar is zonder dat de hele zaal met gefronste wenkbrauwen zit.

Persreacties:
Marco Weijers in 'de Telegraaf' van woensdag 8 oktober 2014: "(...) Van Trippel trappel:
Dierensinterklaas, een tekenfilm van Nederlandse bodem, spat de ambitie af. Anders dan de weinige
andere voorbeelden uit eigen land – de Marten Toonder-bewerking Als je begrijpt wat ik bedoel (1983) en de Fiep Westendorp-verfilming Pim & Pom: Het grote avontuur (2014) – leunt dit nieuwe animatie-avontuur niet op een al bestaand verhaal of bekende personages. Dat blijkt geen enkel probleem. Met de oogstrelende eenvoud van handmatige 2D-animatie brengen de makers geheel nieuwe figuurtjes tot leven, die je al snel in je hart sluit. Nederland was al groot in de korte
animatiefilm, maar Trippel trappel bewijst dat met het aanwezige talent ook getekende speelfilms
niet te hoog gegrepen zijn. Regisseurs Albert ’t Hooft en Paco Vink maken van beperking hun kracht. Hun gekozen animatietechniek, die de handgetekende oorsprong van de beelden eerder benadrukt dan verhult, past geweldig goed bij de nostalgische sfeer van Sinterklaas. Daarnaast is het verhaal goed doorwrocht en zit de film vol uitgekiende visuele grappen. Intussen worden de oren goed bediend met grappige stemmen en dialogen, leuke liedjes en een weldadige symfonische score van componist Vidjay Beerepoot.Trippel trappel: Dierensinterklaas steekt met staf en mijter uit boven de zee van Sinterklaasfilms die de afgelopen jaren zijn uitgebracht. In galop naar de bioscoop dus."

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) Jammer dat de makers vorige week werden genegeerd op het Kalverenfestival, wat mij betreft is dit met stip de leukste Nederlandse film van het jaar."

Robbert Blokland in 'Metro' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) Voor wie geen kind is of geen
kinderen heeft, kan de zeventig minuten Trippel Trappel een lange zit zijn. Het is een lieve en
geslaagde film, maar wel eentje die zich duidelijk heeft gericht op de jongere doelgroep, zoals dat
eerder ook het geval was bij de bioscoopvariant van Nijntje."

Website
Trailer
IMDb
K-65 minuten

SINTERKLAAS & DIEGO : HET GEHEIM VAN DE RING

Roy Poortman

met: Peter Faber (Sinterklaas), Harold Verwoert (Diego), Ron Boszhard (herbergier Harres), Johnny
Kraaijkamp jr. (De Kraai), Ernst Daniel Smid (Kerstman), Coosje Smid (slechterik Yvette), Merel de
Zwart, Iris Hesseling (Nienke), Anna Speller (Famke), Merel de Zwart (Anna), Jeffrey Erens
(Stuntelpiet), Jelle Ozinga (Max), Nick Nielsen (Goochelpiet), Bart Juwett (Regelpiet), Willian
Kleinjan (Piet Cuisine), Jeroen Sakko (postbode), Rob Mortze (agent), Roy van Breemen (Piet), Luc
van Kuppenveld (Piet), Kay Roggen (Piet), Ron Groenewoud (boer)

Scenario: Dick Bouquet, Roy Poortmans, Harold Verwoert, Louisa Verwoert. In de avontuurlijke en
vrolijke film Sinterklaas & Diego: Het Geheim van de Ring zit Sinterklaas met zijn handen in het
haar. De brieven stapelen zich op en de pakjeslijst wordt alsmaar langer. Hoe moet hij nu in één
avond al die pakjes bezorgen bij al die lieve kindertjes? Wanneer Diego op het idee komt om de goede oude Kerstman om hulp te vragen, gaan ze samen met stuntelpiet en de kinderen Max en Anna op weg naar de Noordpool. Het plan lijkt op rolletjes te lopen, tot Famke en Yvette, twee ontsnapte boeven, roet in het eten gooien. Lukt het Sint en zijn pieten om het Sinterklaasfeest te redden?

Producenten: Victor Coolman, Jeffrey de Graaf, Roy Poortmans. Muziek: Herman Witkam. Camera: Bart Beekman. Montage: Daniel Hillel-Tuch. Casting: Elske Falkena. Production design: Merlijn van de Sande. Kostuums: Mark Mous. Make up: Esther van den Akker. Stunts: Bart Beekman, Erik de Zwart.

Regiedebuut voor Roy Poortmans.

Opgenomen in 9 draaidagen. Onder andere op Kasteel De Haar.

De film bevat twee primeurs: een regenboogpiet en de Kerstman is voor het eerst in een
Sinterklaasfilm te zien. Producent Roy Poortmans wilde met zijn regenboogpiet geen nieuwe standaard introduceren: "Het is er maar eentje, de andere Pieten zijn gewoon hetzelfde als altijd. Ik wilde in ieder geval wel de eerste zijn die het in een film introduceerde." (de Volkskrant, donderdag 9 oktober 2014).

Merel de Zwart is de dochter van Erik de Zwart. Iris Hesseling is Nickelodeon-presentatrice. Coosje
Smid is de dochter van Ernst Daniel.

Persreacties:
Eric le Duc in 'de Telegraaf'  van woensdag 8 oktober 2014: " (...) Met Het geheim van de ring heeft
Roy Poortmans een avontuur gemaakt dat er bij de allerkleinsten in zal gaan als speculaas. Met een
beperkt budget en een draaiperiode van slechts negen(!) dagen trakteert de debuterende regisseur op een eenvoudige familiefilm vol slapstick en liedjes. Tevens mengt Poortmans zich op subtiele wijze in de Zwarte Pieten-discussie. Want telkens als de goochelpiet een tovertruc ziet mislukken, verandert zijn gezicht van kleur. Een ‘regenboogpiet’ die we in de toekomst vaker zullen zien?"

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) Het zwartst is Piet in 'Sinterklaas en
Diego'[vergeleken met DE CLUB VAN SINTERKLAAS en TRIPPEL TRAPPEL DIERENSINTERKLAAS], een nogal oubollig sinterklaasavontuur (...)"

Kristiaan Schimmel in 'Metro' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) Aan alles is te merken dat de
film in slechts negen dagen is opgenomen. De productie is goedkoop (de weg naar de Noordpool lijkt op een weiland te zijn gefilmd), de muzieksynchronisatie is belabberd en de veerhaallijn van Regelpiet is voornamelijk irritant. Dat alles maakt deze Sint & Diego-film alleen voor de
allerkleinste fans de moeite waard."

IMDb
Trailer
Première: 8 oktober 2014
K-120 minuten

IN JOUW NAAM

ook: IN YOUR NAME
Marco van Geffen

met: Barry Atsma (Ton), Lotte Verbeek (Els), Sytske van der Ster (zus Petra), Leny Breederveld
(moeder Els), Ad van Kempen (vader van Ton), Anneke Sluiters (zus Heleen), Ferry Asselbergs (buurman Rutger)

Nederlands-Belgisch-Franse co-productie. Scenario: Marco van Geffen, Jolein Laarman. Ton en Els
vormen een normaal, gelukkig stel dat vol verwachting uitkijkt naar de komst van hun eerste kindje.
Als de baby kort na de geboorte sterft, raakt het leven van het koppel volledig uit het lood. Ton
verdrinkt in het verdriet, terwijl Els met oogkleppen op door dendert en zo snel mogelijk weer
zwanger wil worden. Het onoverkomelijke leed, dat de twee steeds verder uit elkaar drijft, is
verbeeld in korte, verstilde scènes met weinig dialoog.

Producenten: Leontine Petit, Dries Phlypo, Mandy Post. Camera: Ton Peters. Production design: Minka Mooren. Geluid: Michel Schöpping. Montage: Peter Alderliesten. Muziek: Amatorski. Productiebedrijf: Lemming Film, A Private View. Distributeur: Cinéart Nederland bv.

Tweede deel van de Vinex-trilogie over het drama van het gelukkige gezin. ONDER ONS met Rifka
Lodeizen dateert uit 2011 en was een psychologische thriller verteld vanuit drie verschillende
perspectieven.

Persreacties:
Leo Bankersen in 'de Filmkrant' van oktober 2014: "(...) Toch knaagde bij ondergetekende ook de
vraag of de makers zich niet te veel beperkt hebben tot dat telkens benadrukken van die steeds
beklemmender machteloosheid. Slaapwandelend verder leven. Net doen alsof alles in orde is. Alleen in je eentje een heel enkele keer toegeven aan woede of verdriet. De lege blik van Lotte Verbeek, het
spoor van verbazing in de ogen van Atsma, alsof Ton zich verwondert afvraagt wat hij hier doet. Een
enkele keer is er wel eens een wat kunstmatig effect (het getreuzel over de naamgeving bijvoorbeeld)
terwijl soms herhaling op de loer ligt. Neemt niet weg dat het binnen het gekozen stramien
bewonderenswaardig strak en consequent is neergezet. Met mooi klein spel van Atsma en Verbeek,
zorgvuldige maar niet te opvallende fotografie, en dan weer precies die ene, bloedmooie lyrische
expressie van emotie halverwege. De hervatting van het steeds benauwender alledaagse rollenspel is daarna zo mogelijk nog schrijnender."

Barend de Voogd op NU.nl: "(...) Het contrast tussen de nieuwe woonwijk, waar volop gebouwd en
geleefd wordt, en de dood in het hart van Ton en Els loopt als een mooi visueel motief door de film.
Er zijn meer prachtige shots. Ton werkt in een laboratorium: grote grijze handschoenen grijpen daar
vanuit de muur de leegte in, bijna alsof ze om hulp smeken. De dialogen zijn spaarzaam. Vaak gaat
het er vooral om wat er níet gezegd wordt. Zoals het moment waarop Ton op het punt staat wéér te
vertellen dat ze net hun kind verloren hebben – en Els het gesprek snel een andere kant op stuurt.
Of zoals de vrijpartij die, als een dramatische dans, transformeert in een wanhopig gevecht. Soms is
de symboliek té aanwezig. Wanneer Els naar buiten loopt om zélf te zien hoe de vuilnismannen de
babyspulletjes in hun vuilniswagen kieperen, krijg je het gevoel dat Van Geffen je dwingt echt de
héle gifkelk leeg te drinken. Veel ruimte voor nuance is er niet: de ellende valt als je als een
loodzware steen op de maag. Dat geldt ook voor de manier waarop de film eindigt. Een geforceerd
happy end had niet bij de film gepast, maar het omgekeerde bewijst In jouw naam ook geen goede
dienst. Beter, zoals Barry Atsma en Lotte Verbeek dat met hun mooie spel in de rest van de film wél
doen, de kijker de ruimte laten om zelf in te vullen en zelf te voelen."

FS in ´de Volkskrant´ van donderdag 9 oktober 2014: "Als de scènes loskomen van het papier, wanneer het gevoel het wint van theorie, zijn er prachtige momenten. (...) Lotte Verbeek - hoe goed ook - voelt niet als een Els die in een Vinexwijk woont. (...) een vrijscène gefilmd als een liefkozend
gevecht, maakt van wanhoop en onmacht iets waar je tegelijkertijd wel en niet naar wilt kijken."

Kijkwijzer: 12 jaar (seks, grof taalgebruik).
IMDb
Trailer
Première: 9 oktober 2014 (3 bioscoopzalen)
K-81 minuten

DUMMIE DE MUMMIE

ook: DUMMIE THE MUMMY
Pim van Hoeve

met: Yahya Gaier (Dummie de mummie), Julian Ras (Goos Guts), Roeland Fernhout (Goos'
vader Koos Guts), Ton Kas (meester Krabbel), Jennifer Hoffman (schoolhoofd juffrouw
Friek), Miryanna van Reeden (moeder), Mike Weerts (suppoost), Bert Hana (suppoost),
Ian Bok (vader), Noah de Nooij (Ebbie), Nhung Dam (postbode), Hassan Oumhamed
(chauffeur), Naomi Tarenskeen (Lisy), Sophie Cohen (Anna-Lies)

Scenario: Tijs van Marle gebaseerd op de boekenreeks van Tosca Menten. De tienjarige
Goos zou graag wat dapperder willen zijn en meer vrienden willen hebben. Als hij deze
wens tijdens een bliksemstorm uitspreekt, komt een kleine, 4000 jaar oude mummie tot
leven. Goos vindt het zielige hoopje lappen op zijn bed en slaagt erin de mummie,
wiens moeilijke naam hij afkort tot Dummie, op te vrolijken. Van zijn vader mag Dummie
blijven en de twee worden beste vrienden. Goos fleurt helemaal op en leert bijna meer
van Dummie dan andersom.

Producent: Paul Voorthuysen, Chris Derks. Camera: Guido van Gennep. Production design:
Dimitri Merkoulov. Geluid: Marten Negenman. Montage: Elsbeth Kasteel. Muziek: Matthijs
Kieboom, Martijn Schimmer. Animatie: il Luster Producties, Udo Prinsen.
Productiebedrijf: PV Pictures. Omroep: Nickelodeon. Distributeur: Dutch FilmWorks.

Met animatiebeelden.

Opgenomen in het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden dat in de film het Historisch
Museum Leiden is.

Western-vormgeving.

Opvallende Cordaid reclame in de film.

Persreacties:
Eric le Duc in 'de Telegraaf' van woensdag 8 oktober 2014: " (...) Met Dummie de
mummie hebben de makers van Mees Kees de succesvolle boeken van Tosca Menten naar het
witte doek vertaald. Met een vlot verhaal, een vrolijke vormgeving en een leuke cast
(met ook Ton Kas à la Indiana Jones) laat regisseur Pim van Hoeve kinderen hun eerste
stappen in de boze buitenwereld ervaren. Ouders kunnen doodgaan, op school wordt
gepest en vriendschappen zijn ingewikkelder dan ze lijken. Fijn familieavontuur voor
de herfstvakantie."

André Nientied op NU.nl: "Regisseur Pim van Hoeve heeft de afgelopen jaren een in alle
opzichten gevarieerde filmografie afgeleverd. Hij debuteerde als speelfilmmaker met
het aardige Liever Verliefd, maar maakte vervolgens het vreselijke Snowfever. Op tv
scoorde hij met Bernard, Schavuit van Oranje, maar maakte hij ook de minder goed
ontvangen Heineken-biografie Freddy, Leven in de Brouwerij. Voor Dummie de Mummie
werkt hij samen met producent Paul Voorthuysen, die verantwoordelijk is voor de
succesvolle filmreeks rond Mees Kees. Ook Dummie de Mummie is gebaseerd op populaire
kinderboeken, dit keer van Tosca Menten, over een mummie die tot leven wordt gewekt.
Het gegeven levert een geslaagde jeugdfilm voor de hele familie op. (...) Dummie de
Mummie is een leuke familiefilm waar ook volwassenen zich bij zullen vermaken, dankzij
de verwijzingen naar westerns en Indiana Jones, en het nummer Walk like an Egyptian.
Ton Kas is als leraar Krabbel subtiel en droogkomisch, terwijl Jennifer Hoffman als
juffrouw Friek juist lekker uit de bocht vliegt. Zo valt er voor iedereen iets te
beleven in Dummie de Mummie."

KT in 'de Volkskrant' van donderdag 9 oktober 2014: "Geïnspireerde regie, kleurrijke
vormgeving en plezierig acteerwerk van Julian Ras."

Belinda van de Graaf in 'Trouw' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) fraaie
vormgeving. (...) Er is niet veel ontwikkeling in de onderlinge verhoudingen, waardoor
de emotionele reikwijdte van een film als 'ET' uitblijft."

Kijkwijzer: Vanaf 6 jaar (geweld)
Website
Trailer
IMDb
Première: 9 oktober 2014 (121 bioscoopzalen)
K-80 minuten

DE CLUB VAN SINTERKLAAS EN HET PRATENDE PAARD

Ruud Schuurman

met: Wilbert Gieske (Sinterklaas), Tijn Kroon (Stijn), Jessica Mendels,Sven de Ridder
(Jef Vandenaere), Job Bovelander (Coole Piet), Beryl van Praag (Testpiet), Piet van
der Pas (Profpiet), Wim Schluter (Muziekpiet), Frans de Wit (Keukenpiet), Anouk de
Pater (Danspiet), Tim de Zwart (Hoge Hoogte Piet), Patrick Martens (jurylid), Joyce
Beullens (jurylid), Jessica Mendels (jurylid), Stef de Reuver (zwerver); Carlo
Boszhard (stem van Amerigo)

Scenario: Sander de Regt. De enige echte Pieten van De Club van Sinterklaas kijken
vreemd op als Amerigo, het paard van Sinterklaas, plotseling kan praten. Nog voordat
ze kunnen ontdekken hoe dit kan, steelt slechterik Jef (Sven De Ridder) het paard in
de hoop er een talentenjacht mee te winnen. Zonder de hulp van Amerigo kan het
Sinterklaasfeest natuurlijk niet doorgaan! Zal het de Pieten met behulp van Stijn
(Tijn Kroon) lukken om het paard op tijd terug te vinden om zo het Sinterklaasfeest te
redden?

Producenten: Tom de Mol, Michael van Beers, Mike Steenvoorden. Muziek: Arjan Kiel,
Linda Pols, Rick Pols. Camera: Joris Kerbosch. Montage: Ale Pieter Terpstra.
Production design: Rien Beerens. Kostuums: Linda Bogers. Make up: Kim de Beer. Geluid:
Bouk Bouwmeester.

De derde bioscoopfilm van de Club Pieten van Nederland.

Er is volgens coproducent Michael van Beers nooit overwogen om de Pieten vanwege de
Zwarte Piet-discussie van 2013/2014 aan te passen. Al vanaf 1999 hebben de Pieten
dezelfde lichtbruine kleur, geen oorbellen en ook geen accent.

Persreacties:
Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) Iets meer diversiteit
[dan Piet in SINTERKLAAS EN DIEGO] vertoont Piet in het net wat gesmeerdere (...) ook
in het verhaaltje (...)"

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
Site: www.declubvansinterklaas.nl
Trailer
IMDb
Première: 15 oktober 2014
K-70 minuten

2/11 HET SPEL VAN DE WOLF

Thomas Korthals Altes

met: Susan Visser (Ellen), Johan Leysen (Sybrand van Hulst), Pierre Bokma (Joris Demmink), William Hope (CIA), Merijn de Jong (Olaf), Mike Reus (David), Lotje van Lunteren (Annemarie), Ali Cifteci (Nathan), Joris Smit (Roel), Tijn Docter (Joop), Gerson Oratmangoen (Ronnie), Petra Laseur (voorzitter CTIVD), Mehrnoush Rahmani, Cendy Onstein (AIVD medewerker)

Scenario: Theodor Holman. 2 november 2004, even na 9 uur in de ochtend. Op het hoofdkantoor van de AIVD in Leidschendam gaan alle alarmbellen af: het bericht komt binnen dat in Amsterdam Theo van Gogh is vermoord, en even later dat de dader Mohammed Bouyeri heet. Vooral die laatste mededeling doet de hectiek ten kantore toeslaan, want die naam kennen ze bij de dienst maar al te goed. En hij is niet de enige. Feitelijk kennen ze alle leden van wat de pers de “Hofstadgroep” is gaan noemen. Sterker: met menig lid onderhoudt de dienst nauwe contacten. Wat is er gebeurd? Hoe kon het dat ze niet in de gaten hadden dat Bouyeri, toch een centrale figuur in hun onderzoek, met dat plan rondliep? En dat hij het kon uitvoeren zonder dat de dienst het in de gaten had? Of is er meer aan de hand? Zaak is in elk geval om zo snel mogelijk de vele angels uit dit dossier te halen. Dat heeft prioriteit, en die taak komt als vanzelf bij teamhoofd Ellen Maas te liggen, die met haar vaste stafleden, nauwlettend in de gaten gehouden door haar baas Sybrand van Hulst, de taak krijgt de vele dreigende brandjes te gaan blussen – Van Hulst houdt dan ondertussen de politiek wel op afstand, via enkele cruciale topambtenaren. Ondertussen staat het land, soms ook letterlijk, in brand. In die atmosfeer moet Ellen behoedzaam opereren, zeker als haar vermoeden steeds meer bevestigd wordt dat de dienst steken heeft laten vallen – ze raakt ervan overtuigd dat de moord voorkomen had kunnen worden, als haar collega’s maar beter hadden opgelet. Dat brengt haar in een groeiend loyaliteitsconflict; de dienst is haar leven, andere zaken spelen geen rol. Wanneer blijkt dat er veel meer aan de hand is dan alleen onoplettendheid, komt haar loyaliteit met name richting haar baas onder grote druk te staan, en zal ze uiteindelijk moeten kiezen. Zeker wanneer eenmaal alle sporen efficiënt lijken te zijn uitgewist.

Producenten: Gijs van de Westelaken, Chantal van der Horst. Camera: Thomas Kist. Production design: Barbara Westra. Geluid: Jos ten Klooster. Montage: Daan van de Westelaken. Muziek: REC Sound. Productiebedrijf: Column Film. Omroep: VPRO. Distributeur: A-Film Benelux BV, Herrie Film & TV.

Wat scenarist Theodor Holman betreft betekent de film, die op het Nederlands Film Festival 2014 in première gaat en op 2 november 2014 door de VPRO op Nederland 2 wordt uitgezonden, zeker geen afsluiting van zijn 'Van Gogh-activiteiten'. 'Zoals ik zijn moeder heb beloofd, blijf ik elke 5 jaar komen met iets persoonlijks ter ere van Theo, dat kan nog veel moois opleveren.'

Persreacties:
Jos van der Burg in 'Het Parool'  van 26 september 2014: "De film '2/11 - Het spel van de wolf' over de moord op Theo van Gogh is veel geloofwaardiger dan '06/05', Van Goghs film over de moord op Pim Fortuyn. Het is een vaardig geregisseerde thriller die soms iets te eenduidig is. (...) De film bestrijdt de officiële lezing dat Van Goghs moordenaar Mohammed Bouyeri een lone wolf was, die uit het niets opdook. Hij was al lang in het vizier bij de AIVD als een belangrijke figuur in de Hofstadgroep, de terreurgroep die aanslagen voorbereidde. Van Gogh werd het slachtoffer van het plan van de AIVD om de hele Hofstadgroep in één klap op te rollen, zodat Bouyeri geen prioriteit had. Hij was 'collateral damage' zegt de hoogste baas van de AIVD (Johan Leyssen). De ijskoude, emotieloze ambtenaar zet de moord neer als het werk van een eenling en is verder druk met het verhullen van het geblunder van zijn dienst. Taps van gesprekken binnen de Hofdstadgroep, die aantonen dat Bouyeri (inter)nationale contacten had, dienen te verdwijnen. Tegenover hem staat teamhoofd Ellen (Susan Visser), die geschokt is door de missers van de AIVD en het cynisme van haar baas, die haar inpepert dat het belang van de staat altijd prioriteit moet hebben. De waarheid doet er niet toe. De 'wolf' in de titel slaat dus ook op de AIVD. Het spel achter de schermen brengt Ellen in een loyaliteitsconflict: meewerken aan de leugen of de waarheid naar buiten brengen? Anders dan Van Goghs '06/05' (2004), dat een ongeloofwaardige complottheorie over de moord op Fortuyn poneert, is '2/11 - Het spel van de wolf' grotendeels gebaseerd op feiten, zodat hij veel geloofwaardiger is. Minder sterk is dat de personages in de door Thomas Korthals Altes vaardig geregisseerde thriller nogal eenduidig zijn. De AIVD-baas is een cynicus, Ellen een gevoelsmens, een hoge ambtenaar (Pierre Bokma) een gevoelloze hork. Hun uitspraken zijn net iets te exemplarisch. Dat mensen verwarrende en tegenstrijdige dingen kunnen zeggen, is niet terug te vinden in het script van Theodor Holman en Gijs van de Westelaken."

Kevin Toma in 'de Volkskrant' van 2 november 2014: " Samenzweringsthrillers zijn een stuk spannender wanneer hun complottheorieën op feitelijke gebeurtenissen steunen. De afluisterpraktijken van Nixon. De aanslag op John F. Kennedy. Of, in Nederlandse dimensies, de moord op 2 november 2004 op Theo van Gogh. (...) het door Gijs van de Westelaken en Theodor Holman geschreven 2/11 verschijnt dik een week nadat hoofdofficier van Justitie Frits van Straelen in het tv-programma EenVandaag dezelfde vraagtekens bij de zaak heeft gezet. Tegelijkertijd siert het regisseur Thomas Korthals Altes dat hij die urgentie niet probeert uit te melken. Geen opgeklopt gedoe met nerveus camerawerk of dramatische muziek, maar een film die beheerst zijn punt maakt. En dan nog steeds kun je als toeschouwer denken: misschien ging het zo, misschien ook niet. Dat de makers dicht bij de feiten willen blijven maar ook dichterlijke vrijheid zoeken, wordt alleen al door de twee hoofdpersonages geïllustreerd: de een is een scenariocreatie, de ander gebaseerd op een historisch figuur. De plot draait voornamelijk om de fictieve AIVD-teamchef Ellen Maas (Susan Visser), die lucht krijgt van de misstanden rond het Hofstad-onderzoek en daardoor botst met haar ijskoude baas Sybrand van Hulst (Johan Leysen). Op het kantoor van de AIVD wordt opvallend veel naar het tv-journaal gekeken en naar de radio geluisterd; een praktische én effectieve manier om de werkelijkheid van Van Goghs moord via archiefmateriaal te laten binnensijpelen. Intussen creëren Korthals Altes en cameraman Thomas Kist kundig een benauwend sfeertje met wat duister belichte straten en goed gekozen locaties. Het fascinerendst is de ruimte die in 2/11 wordt vrijgemaakt voor typisch Hollandse vergadercultuur: steeds weer schuiven we aan bij de dagelijkse briefing aan de AIVD-tafel, waarbij volop koffie wordt genuttigd en mensen nerveus door paperassen bladeren omdat ze dat ene feitje niet zo snel kunnen vinden. De burelen van de AIVD ogen als een doodnormaal, bleek en lusteloos ingericht kantoor, waar het bewaken van de staatsveiligheid toch vooral routinewerk blijkt te zijn. De AIVD als broodje-met-kaas-variant op de vertrouwde CIA-kost uit Hollywood: een interessant concept. Bij de zoveelste briefing, is de rek er niettemin uit. Dan wordt er in 2/11 toch net iets te veel gepraat en blijft de menselijke kant van Maas en Hulst onderbelicht. Schietpartijen, achtervolgingen, zulke clichés zijn in een politieke thriller als 2/11 helemaal niet nodig. Maar zonder echt interessante helden wordt het toch al snel wat saai."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
Trailer
IMDb
Premiêre: 2 oktober 2014 (7 bioscoopzalen)
K-90 minuten

BROZER

ook: FRAILER
Mijke de Jong

met: Leonoor Pauw (Muis/Leonoor), Lieneke le Roux (Lian/Lieneke), Adelheid Roosen (Carlos/Adelheid), Marnie Blok (Ted/Marnie), George van Houts, Mereld van Houts, Robijn van Houts

Scenario: Jolein Laarman. Vervolg op Broos (1997) over vijf zussen en een dramatisch verlopen familiebijeenkomst. Bijna vijftien jaar later heeft één van hen kanker. Als Muis hoort dat ze ongeneeslijk ziek is, krijgt het leven voor haar een totaal andere betekenis. Op haar weg naar het onbekende brengt ze regelmatig de zondagen door met haar zussen. Snoeihard, met gevoel voor humor, boos, angstig en met liefde zoeken zij elkaar op tot de dood hen scheidt. De film verbeeldt de pogingen van de vier zussen om met dit verdriet om te gaan en om grip te krijgen op de vergankelijkheid. Een intense speelfilm waarbij de makers voor en achter de camera worden geconfronteerd met de grenzen van fictie.

Producenten: Frans van Gestel, Ellen Havenith. Camera: Ton Peters. Production design: Jolein Laarman. Geluid: Kees de Groot, Pepijn Aben, Jac Vleeshouwers. Montage: Dorith Vinken. Muziek: Rutger Reinders. Productiebedrijf: Topkapi Films, PRPL B.V. Omroep: VPRO TV, HUMAN. Distributeur: ABC/Cinemien

In première tijdens het filmfestival in Toronto 2014. Leonoor Pauw was tijdens het draaien zelf terminaal ziek. De eerste draaidag was in april 2011. Er was geen script, daar was geen tijd voor. Per draaidacht bedachten ze een aantal onderwerpen en scènes en dan maar zien wat er gebeurd op de set. De acteurs komen na enige tijd in beeld als zichzelf en richten zich tot Noor. Ook Pauws man George van Houts en haar tienerdochters Merel en Robijn komen in de film.

Opgenomen in Nederland en Noorwegen. Noor overleed op 21 mei 2013. Ze is ook gefilmd na haar dood, dat wilde ze zelf. 

Persreacties:
Wouter Los op Cinemagazine.nl op 28 september 2014: " (...) In 2007 verscheen het prijswinnende ‘Broos’. De film vertelde over vijf zussen en hun bekommeringen in het leven. In het semidocumentaire ‘Brozer’ komen vier van hen terug. Aanleiding is de ongeneeslijke ziekte van actrice Leonoor Pauw, die in de film terugkeert als de erudiete Muis. Ook Marnie Blok (Ted), Lieneke Le Roux (Lian) en Adelheid Roosen (Carlos) zijn weer van de partij. Wat begint als een fictief verhaal, verandert in een realistische vertelling vol angst, verdriet en een verrassende hoeveelheid humor. Een gecompliceerd plot heeft ‘Brozer’ niet. In een ware cinéma vérité-traditie volgt regisseur Mijke de Jong de ‘zussen’ en hun wijze waarop ze omgaan met de aankomende dood van één van hen op de voet. Dat levert een heftige en innemende film op, vooral omdat de menselijkheid van de vier actrices op de voorgrond staat. Ze geven zich allen bloot, waardoor elementaire emoties aan de oppervlakte op komen borrelen. In hun kleding proberen ze eensgezindheid uit te stralen, maar in werkelijkheid zijn ze allen verschillend. Dat kan op momenten botsen, zeker wanneer de angst en onzekerheid over het einde toeneemt. Het onvermogen om over de dood te praten en hun verdriet in woorden onder te brengen staat helder denken in de weg. Pauw zelf is dan de rots in de branding die weigert een slaaf van het sterfproces te worden en met haar opmerkingen rust in de tent brengt. Door het realistische karakter van ‘Brozer’ is er van echt acteren wellicht geen sprake. Het maakt het authentieke acteerwerk van de vier hartsvriendinnen des te indrukwekkender. Ze kibbelen er lustig op los zonder dat het gemaakt overkomt. Dat komt ook omdat het fictieve gedeelte steeds meer wordt losgelaten en de werkelijkheid hun ware karakter openbaart. De echtheid spat er vanaf. Op Nederlands niveau zijn deze naturelle prestaties zelden vertoond. Door de sterke karakters wordt ‘Brozer’ nooit te zwaar of sentimenteel. Er mag natuurlijk gehuild worden, maar er wordt ook een hoop gelachen. Mijke de Jong weet daarin een uitstekende balans te vinden. Behalve de lichte muziek, maakt ze visueel geen gebruik van dramatische effecten. Uiteindelijk zal de kanker toch zijn tol gaan eisen. De onvermijdelijkheid van dat einde staat echter in de schaduw van de onfeilbare hechtheid van de groep vriendinnen. De Jong begeleidt de gebeurtenissen met een effectieve fotografie die op momenten prachtig uitvalt. De dansscènes met Pauw, de opnames in de Noorse Lofoten en het haast absurdistische doodskistentafereel. Het getuigt allemaal van een goed oog voor het maken van onvergetelijke cinema. Er is meer. De Jong hanteert verschillende camera’s met wisselende kwaliteit. Zo blijft de film tussen fictie en werkelijkheid laveren. Net als de vier hoofdpersonen zit ook De Jong merkbaar gevangen tussen de moeilijke overgang van fictie naar realiteit. Als regisseur maakt ze zodoende op een actieve manier deel uit van de kleurrijke entourage rondom de stervende Leonoor Pauw. ‘Brozer’ is niet alleen een film over de dood, maar gaat ook zeker over de veerkracht van het leven. De nalatenschap van Pauw berust zich erin zin te geven aan de ziekte die zoveel mensen het leven kost. De vragen waarmee naasten zitten, zullen voor menigeen herkenbaar in de oren klinken. Naast de absolute schoonheid heeft de film dus ook een therapeutisch effect. ‘Brozer’ is op meerdere vlakken een zeer imposante film."

Mark Moorman in 'Het Parool' van 1 oktober 2014: " (...) 'Brozer' is het eerste project van de stichting Ongeremd Delen, door Pauw in 2011 opgericht om kunstenaars met kanker te helpen met projecten om de 'ernstige ziekte te verbeelden of vorm te geven'. 'Ongeremd' staat voor de groei van de kankercellen en de complete inzet van de actrice, die geen enkele terughoudendheid betracht. De film is een uniek, moeilijk te plaatsen document geworden. 'Brozer' opent met vrij losstaande scènes, over een lange periode opgenomen, waar het fictieve idee overeind blijft, maar wordt doorweven met de schrille realiteit. De actrices zijn 'in character' tijdens een echt gesprek met de oncoloog van Pauw. (...) In de loop der maanden en jaren die de opnamen in beslag namen, dringt zich een nieuwe realiteit op. Leonoor Pauw is te ziek om te spelen en de actrices beginnen zich af te vragen of het acteren niet een dekmantel is waarmee ze hun echte emoties afschermen - en langzaam glijdt 'Brozer' een andere vorm binnen, die heel aangrijpend het stervensproces in beeld brengt. We zien Pauw nog een keer salsadansen in een lege studio, totdat het lijf niet meer mee wil. In een serie close-ups zien we haar toestand langzaam verslechteren. En uiteindelijk wordt ze gefilmd als ze overleden is en één van de actrices/vriendinnen en haar dochter haar in de laatste kleren steken en de lippen stiften. Ongeremd, inderdaad, en niet elke kijker zal dit pad willen of zelfs maar kunnen gaan, maar 'Brozer' is een film die je niet zomaar loslaat."

Kijkwijzer: 9 jaar (angst, grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 2 oktober 2014 (20 bioscoopzalen)
K-81 minuten

WONDERBROEDERS

Johan Timmers   

met: Martin van Waardenberg (broeder Dominicus), Thomas Acda (broeder Johannes), Egbert Jan Weeber (broeder Lucas), Kees Hulst (broeder Paulus), Ton Kas (broeder Fransiscus), Noortje Herlaar (zuster Jessica), Gene Bervoets (kardinaal), Eva Duijvestein, Beppie Melissen (zuster Ursula), Bert Luppes (bisschop Heijntjes), Nick Golterman, Juul Vrijdag (moeder zieke jongen), Leendert de Ridder (jongen in rolstoel), David Lucieer, Ferdi Stofmeel (agent), Frank Sheppard, Domenico la Ferrara (laborant 1), Roberto Genta (laborant 2), Cecile Heuer (oudere vrouw), Dic van Duin (klant), Dries Smits (oudere man), Pieter Tiddens (landmeter Kees), Elsa May Averill (Franse vrouw) ; Ivo Martijn (voice-over)

Scenario: Martin van Waardenberg. In de film Wonderbroeders leven vijf monniken harmonieus in het klooster van Wanroij. Totdat er ineens een stel bouwvakkers de rust komt verstoren. De kerkleider heeft hun klooster en de grond verkocht aan de gemeente, die er een commercieel wellness resort van wil maken. De broeders wringen zich in allerlei hilarische bochten en zetten alles op alles om de plannen voor deze ‘turkse stoomzooi’ tegen te gaan. Wanhoopsdaden die niet bepaald hoopgevend zijn. En dan openbaart er zich een wonder! Ze lijken gered, maar hun leven staat vanaf dan totaal op zijn kop…

Producenten: Peter Bouckaert, Erwin Godschalk, Reinout Oerlemans, Maarten Swart, Sim van Veen, Ronald van Wechem. Muziek: Melcher Meirmans, Chrisnanne Wiegel. Camera: Jeroen de Bruin. Montage: Elsbeth Kasteel. Casting: Job Castelijn. Production design: Gert Brinkers. Art direction: Rosa van Gils. Make up: Marjon Hoogendoorn.

Persreacties:
Eric le Duc in 'de Telegraaf' van 1 oktober 2014: " (...) Net als in De marathon staat ook in Wonderbroeders mannenvriendschap centraal. Regisseur Johan Timmers (Loenatik, te gek!) toont een even geestige als ontroerende broederband waarin de monniken voor elkaar door het vuur gaan. Natuurlijk is het lastig dat de dementerende abt (Kees Hulst) tijdens het wandelen steeds verdwaalt. Maar missen kunnen de broeders hun geestelijk leider niet. Toch blijft Wonderbroeders net iets te veel hangen in luchtige oppervlakkigheid. De film wordt nergens écht lekker vilein of uitzinnig en de wijze waarop de snode kardinaal uiteindelijk wordt teruggepakt, is ronduit gemakzuchtig. En zo blijft de kijker achter met het licht katterige gevoel dat er uit dit leuke filmidee en deze getalenteerde cast (met ook nog Ton Kas, Thomas Acda en Egbert-Jan Weeber) veel meer te halen was geweest."

Barend de Voogd op Nu.nl op 1 oktober 2014: " (...) Martin van Waardenberg schreef wederom het scenario, Jeroen de Bruin deed opnieuw het camerawerk en de productie was weer in handen van Eyeworks. Regisseur Johan Timmers was niet betrokken bij De Marathon, maar hem kennen we onder meer van de eerder dit jaar verschenen kinderfilm Loenatik, te gek. De overeenkomsten zijn vooral inhoudelijk opvallend. Draaide De Marathon om vijf mannen die hun autogarage proberen te redden door aan de Rotterdamse marathon mee te doen; ditmaal gaat het om vijf mannen die hun klooster proberen te redden en daarvoor dringend behoefte hebben aan een wonder. Het zijn aandoenlijke types. (...)  Ingrediënten genoeg voor een leuke komedie. Ton Kas hoeft maar de telefoon op te nemen met een hoog, dun stemmetje en je moet al lachen. De scène waarin de broeders in het Engels overleggen over wat ze met de verwarde abt aan moeten is ook erg grappig. Zo zijn er meer sterke komediemomenten. De droog gebrachte knulligheid is een tijd lang amusant, maar Wonderbroeders zakt daarna in. De timing klopt niet. Zuster Jessica, een onderzoekcommissie uit Rome die het mirakel komt inspecteren: aanzetten tot grappige complicaties zijn er genoeg, maar de film benut ze niet om eens lekker in een hogere versnelling te gaan. En zo kabbelt Wonderbroeders dus naar een wat voorspelbaar en te gemakkelijk bedacht einde. En dan wreekt zich toch ook dat vrome en goedwillende monniken toch iets minder de lach-en-een-traanfactor hebben dan die veel te dikke, on-fitte maar, oh zo herkenbare marathonlopers uit Rotterdam."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden (grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 2 oktober 2014 (97 bioscoopzalen)
K-88 minuten

PIJNSTILLERS

Tessa Schram

met: Gijs Blom (Casper), Birgit Schuurman (Marit van Riel), Raymond Thiry
(Robert van Laren), Susan Radder (Anouk), Massimo Pesik (Pim), Kees Boot
(vader Sofie), Carry Slee (vrouw met hondjes), Miryanna van Reeden (tante
Inge), Tijn Docter (Felix), Anouar Ennali (Said), Lara Leijs (Sophie),
Wigger Verschoor (galerie-eigenaar), Truus de Boer (galerie-eigenaar)

Scenario: Maria Peters, Tessa Schram, naar het gelijknamige boek van Carry
Slee. Casper woont alleen met zijn moeder. Hij heeft een passie voor muziek
en speelt zoveel mogelijk piano. Zijn vader heeft hij nooit gekend, maar
wanneer zijn moeder ernstig ziek wordt begint hij een zoektocht om hem te
vinden...

Producenten: Maria Peters, Dave Schram. Muziek: Sjoerd Limberger, Quinten
Schram, Herman Witkam. Camera: Thijmen Doornik. Montage: Robin de Jong. Make
up: Erik Hillenbrink.

Pijnstillers is het speelfilmdebuut van Tessa Schram, die twee jaar eerder
haar regie-opleiding afrondde.

De film is opgedragen aan de eerder in 2014 overleden producent Hans Pos.
Hij richtte in 1987 mede het bedrijf Shooting Star op dat Pijnstillers heeft
gemaakt. Het is de eerste titel die Shooting Star uitbrengt na de dood van
Pos.

PIJNSTILLERS is de zevende Carry Slee-verfilming en die was bij release in
121 bioscopen te zien en dat was een record voor een Slee-film. Het vorige
record stond op naam van de vorige titel, SPIJT! die op de dag van de
première in 120 theaters uitging.

Persreacties:
Eindhovens Dagblad van 24 september 2014: "(...) Er lopen in 'Pijnstillers'
verschillende verhaallijnen door elkaar. Dat de moeder van hoofdpersoon
Casper (Gijs Blom) kanker heeft, beheerst de film niet. Voor andere
elementen is in dit speelfilmdebuut van Tessa Schram evenveel ruimte. Birgit
Schuurman (gewaagde keus als moeder van een 15-jarige!) zonder haren is even
slikken maar niet meer dan de ogenschijnlijke kilheid van de vader, gespeeld
door Raymond Thiry. (...) Er gebeurt altijd veel in de verhalen van Carry
Slee. Herkenbare, vaak heftige situaties die nooit op zichzelf staan.
Kanker, zelfmoord, pesten, racisme. 'Pijnstillers' maakt dat mooi duidelijk.
Regisseur Tessa Schram (25) benadert Carry Slee op een frisse manier. Er
wordt niet te veel uitgelegd, drama wordt klein gehouden, het camerawerk is
los. Daarmee pakt deze verfilming een stuk subtieler uit dan haar
voorgangers. Aan het happy end viel waarschijnlijk niet te ontkomen. Niet
alleen een aanrader voor tieners."

Fabian Melchers in op Telegraaf.nl op 24 september 2014: "Anorexia,
drugsverslaving, loverboys; de tieners in Carry Slee-verhalen krijgen het
flink te verduren. Pijnstillers vormt daarop geen uitzondering. Anders is
wel dat dit drama veel minder boodschapperig uit de hoek komt. (...) Het is
jammer dat Pijnstillers de aandacht geregeld verlegt naar voorspelbare
tienerromantiek, die nauwelijks verschilt van alle andere opbloeiende
romances in de reeks Slee-verfilmingen. Veel beter zijn de scènes tussen
Birgit Schuurman en Gijs Blom. Je voelt hoe hecht de band is tussen de
alleenstaande moeder en haar zoon. Dat is niet alleen toe te schrijven aan
het sterke spel, maar ook aan de regie van debutant Tessa Schram, die uit
kleine blikken en gebaren maximaal effect weet te halen."

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 24 september 2014: "(...) zoveelste
Nederlandse film over kanker. Eerder dit jaar waren Blom en Pesik nog samen
te zien in KANKERLIJERS. Zonder de oprechte intenties van de makers in
twijfel te trekken, kun je het een dankbaar onderwerp noemen. (...) Blom,
uitstekend op dreef in KANKERLIJERS, wandelt hier nogal apathisch rond.
Pesik leest zijn grapjes nog net niet voor van papier. De film lijkt
bovendien flink ingekort, wat voor rare lacunes zorgt. (...) Doordat Marit
wordt gereduceerd tot haar ziekte, komt ze sowieso niet echt tot leven. De
scènes tussen Casper en zijn vader, een oorlogsfotograaf die privéproblemen
het liefst uit de weg gaat, graven veel dieper. Het zijn er helaas maar een
paar."

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 25 september 2014: "(...) een
familieproduct; de Schrams groeien uit tot een ware Hollands Hollywood
dynastie: Tessa (...) Maria (...) Dave (...) Quinten (...) Ondertussen
vergaten ze met zijn allen wel de pijnstillers uit de titel. (...) Carry
Slee-verfilmingen willen nogal eens ontaarden in een bijna sadistisch
tranentrekken, maar Tessa Schram houdt het aangenaam rustig (...) Gijs Blom
speelde ook de 'love interest' in NENA en was in die film subtieler puber
(...)"

KT in 'de Volkskrant' van donderdag 25 september 2014: "(...) nu eens niet
door Dave Schram werd geregisseerd, maar - verdienstelijk - door diens
dochter Tessa. (...) Soms loopt het wel wat stroef. Tegenover de tedere
scènes met Casper en Marit staat bijvoorbeeld een stroperige flashback
waarin hij als ukkepuk per ongeluk zonder haar in de trein stapt. Schuurman
en Thiry spelen ingetogen en subtiel, en Blom kan goed uit de voeten met de
sombere, tobberige kant van zijn personage. Op emotionelere momenten
overtuigt hij helaas minder. PIJNSTILLERS is oprecht en vaardig gemaakt,
soms ook schrijnend, maar net niet helemaal geslaagd."

Kijkwijzer: 9 jaar (angst, grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 25 september 2014 (121 bioscoopzalen)
K-120 minuten