donderdag 28 november 2013

MANNENHARTEN

Mark de Cloe

met: Barry Atsma (Dennis), Daan Schuurmans (Tim), Jeroen Spitzenberger (Wout), Georgina Verbaan (Susanne), Hadewich Minis (Laura), Katja Herbers (Nicole), Jon van Eerd (Roy Berger), Teun Kuilboer (Frank), Loek Peters, Kim Feenstra (Naomi), Sanne Vogel (Brigitte), Ton Kas, Marcel Musters, Dave Mantel (fotograaf), Fabian Jansen (Niels), Liliana de Vries (Maria)

Scenario: Simon Verhoeven (origineel), Maarten Lebens (bewerking). In de film Mannenharten volgen we de levens van zes mannen. Allen zijn ze op zoek naar de grote liefde of gewoon een beetje geluk in een tijd waarin mannen al lang niet meer weten hoe ze man moeten zijn en wat vrouwen nu eigenlijk van hen verwachten.

De sympathieke chaoot Wouter (Jeroen Spitzenberger) weet nog steeds niet wat hij beroepsmatig worden wil, als zijn vriendinnetje Nicole (Katja Herbers) hem vertelt dat hij vader wordt. Ondertussen worstelt Wouters (Daan Schuurmans) beste vriend Tim met cold feet over zijn aanstaande huwelijk met Laura (Hadewych Minis) met wie hij al sinds zijn schooltijd verkering heeft.

Muziekproducent en rokkenjager Dennis (Barry Atsma) probeert om te gaan met het blok aan zijn been Roy (Jon van Eerd), populair zanger van het levenslied en trambestuurder Frank (Teun Kuilboer) kan de scheiding met zijn ex Susanne (Georgina Verbaan) maar niet kan verwerken.

De paden van deze zes mannen kruisen elkaar in de sportschool waar zij een paar keer per week hun best doen om in vorm te blijven. Of misschien gewoon wel even de ingewikkelde buitenwereld willen ontvluchten.

Productie: Alain de Levita. Camera: Mick van Rossum. Montage: Moek de Groot. Art direction: Eric Bernhard. Muziek: Fons Merkies. Distributie: Dutch Filmworks. Mannenharten is de titelsong. Componist: BLØF & Nielson.

Persreacties:
Laura van Zuylen in 'de Filmkrant' van november 2013: "(...) Regisseur Mark de Cloe experimenteerde met verliefdheid in zijn verrassende en herkenbare Boy Meets Girl Stories-serie (2004). Hij nam risico met de montage in Het leven uit een dag (2009), die de strubbelingen van een uit elkaar gescheurd koppel volledig in splitscreen toont. Hij verbaasde met zijn cameravoering in Shocking Blue (2010), die in vreemde hoeken over het Hollandse bollenlandschap gleed. Maar van dat lef is in De Cloe's remake van de Duitse mozaïekfilm Männerherzen (Simon Verhoeven, 2009) weinig terug te zien. De romantische komedie is braaf gedraaid en zet zelfs platitudes in als romantisch schaatsen in slow motion. Hoewel Mannenharten af en toe charmeert door zijn gebrek aan pretentie, Jeroen Spitzenberger in een rendierpak je vrolijk maakt en de acteurs prima zijn geregisseerd, kan ook onze goeie wil een rammelend script niet redden. De film lijkt zowel vrouw als man te willen bekoren door stereotypen van beide seksen over de ideale partner te combineren. Alle mannen zijn quasi-stoere, zachte eieren en alle vrouwen gewillige, lekkere wijven. De kerels verrassen hun vriendin impulsief met een kerstboom en in natte dromen vliegen de engelen in bh's ons om de oren. In Barry Atsma zijn Mars en Venus werkelijk verenigd: hij is een casanova die met twee modellen in bed ligt, maar is ondertussen ook een worstelende componist, die heimelijk songteksten schrijft. Identiteitscrises van dertigers zijn misschien gestoeld op luxeproblemen, maar ongewild bewijst Mannenharten vooral dat je ze serieus moet nemen, want anders worden ze flauw. Helaas banaliseren de makers zelf die dilemma's. Bovendien worden de hoofdpersonen niet door hun karakter, werk of hobby gedefinieerd, maar door die luxeproblemen. Zo blijven ze oppervlakkig. Als de makers zo makkelijk over de sores van de personages heen kunnen stappen, kunnen ook wij zonder moeite onze schouders ophalen. Hopelijk schrijft De Cloe zijn volgende film weer zelf. Wél weer over de liefde, maar dan zoals je er nog nooit naar had gekeken."

Zita Veugen op nieuwerwets.tv d.d. 19 november 2013: "Het script van Mannenharten (Mark de Cloe) is gammel en helaas hebben de fabuleuze acteurs daarom te weinig handvatten om er een succes van te maken. Dit is een film waarin de liefde wordt gevierd maar die je er geen vertrouwen in zal geven.Tegen het einde van Mannenharten voert een emotionele montage de kijker langs alle ‘belangrijke momenten’ van de film. Dat deze op zo’n cruciaal punt niet vooruitblikt maar uit zijn eerste uur put is niet alleen oninteressant en overbodig, maar het licht het gebrek van de film perfect uit. Een goed uitgewerkt personage in een sterk plot behoort zowel voor als na de tijdspanne van de film een leven te hebben. Mannenharten lijkt echter al voor het eind van de film door zijn stof heen. Net als in Alles is Liefde (Joram Lürsen) en Love Actually (Richard Curtis) komen in Mannenharten verschillende romantische verhaallijnen samen. Helaas worden de personages in dit geval geforceerd naar elkaar toe geduwd. Dat doet af aan de geloofwaardigheid van alle ontwikkelingen. Ook visueel verrast Mannenharten niet: veel sluikreclame, veel clichés en af en toe dronken en onscherpe beelden. Alles wat niet lelijk is, is ook niet bijzonder. (...) Mannenharten pretendeert geen doorsnee romantische komedie te zijn omdat de relaties vanuit het perspectief van de man worden bekeken, maar dit aspect voegt in de praktijk niks origineels toe. Daarbij zijn alle vrouwen niets anders dan bloedmooi en beschikbaar. Zo is Laura gedegradeerd tot een afgemeten en kille vrouw die door het script gedoemd is tot zwijgen. Wanneer ze een scheet laat in het bijzijn van haar verloofde zijn de rapen gaar: iedereen weet dat de liefde hier is vervlogen. Tim gaat ervandoor met een machtig mooie yoga-instructrice, een beroep dat je blijkbaar genoeg poen oplevert voor een fenomenaal appartementje in Amsterdam. Susanne weet in de dierenwinkel waar ze werkt niet eens waar het voer voor knaagdieren staat. Melanie (Jelka van Houten) heeft tien jaar bij haar voordeur gestaan om te kunnen glimlachen wanneer Dennis er eindelijk aanbelt. Tim daarentegen is niet eens de baas van het reclamebureau waar hij voor werkt, maar wel hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor alle lopende projecten. Dat de vrouwelijke kant inhoudelijk te verwaarlozen is, legt ook de zwakte van het script bloot. De dialoog loopt niet soepel, voor zover de dialoog überhaupt loopt. Laura zwijgt dus vooral, Wouter gist enkel naar wat Nicole zou willen horen en Susanne laat Frank nooit uitpraten. Wel zegt ze zonder twijfel toe om met iemand die voor haar niet veel meer dan een stalker kan zijn naar de dierentuin te gaan. Tot overmaat van ramp spreekt iedereen elkaar voortdurend aan bij de voornaam – een overdreven gekunsteld gegeven dat ook nog eens betuttelend is naar het publiek. Als het te moeilijk zou zijn om alle namen te onthouden, dan moet je ze maar niet allemaal Tim, Frank of Niels noemen. Hoewel Mannenharten een puike verzameling acteurs heeft verzameld, slaat het op verschillende niveau’s de plank mis. De dialogen zijn onnatuurlijk en het plot staat vol gebreken. De beste moraal die Mannenharten de kijker schenkt is dat je op moet letten in het verkeer. Misschien is dat nog wel belangrijker dan de liefde."

Marieke Kremer in 'Sp!ts' van 27 november 2013: "Het was een goed idee van Simon Verhoeven, schrijver en regisseur van de Duitse hitfilm Männerhertzen, om eens een romkom te maken waarin het mannelijke perspectief wordt getoond in plaats van het vrouwelijke. Dus niet ’vrouw worstelt met man die zich niet wil binden’, maar ’bindingsangstige man worstelt met de verwachtingen die zijn vriendin van hem heeft’. En niet ’vrouw probeert zich los te maken van haar heetgebakerde ex’, maar ’heetgebakerde man probeert met de moed der wanhoop zijn ex voor zich terug te winnen’. Maar wat een teleurstelling: de Nederlandse remake, Mannenharten genaamd, wil maar niet van de grond komen. Aan de hoofdrolspelers ligt dat niet. Zo is Barry Atsma prima op dreef als patserige versierder met een klein hartje, is Daan Schuurmans geknipt voor de rol van snelle reclamejongen die zich vlak voor zijn bruiloft afvraagt of hij wel echt houdt van zijn kille aanstaande en zorgt Jeroen Spitzenberger voor hilariteit in zijn rol van onvolwassen dertiger die de kost verdient door verkleed als rendier een fietstaxi te besturen. Daarbij is nieuwkomer Fabian Jansen aandoenlijk als verlegen ambtenaar en kunnen we andermaal zien dat Teun Kuilboer en opgekropte agressie goed samengaan.Door het slappe script waarmee de acteurs het moesten doen, zat een meesterwerkje er echter niet in. Grootste makken: het is te braaf en het kabbelt maar voort. Slechts zelden weet regisseur Mark de Cloe, die toch origineel uit de hoek kwam in eerdere films Het Leven Uit Een dag en Shocking Blue, zijn publiek te verrassen met een grap of een dialoog. En als hij al eens met iets onverwachts komt – Hadewych Minis laat in bijzijn van haar aanstaande een scheet waardoor ze wordt neergezet als onverschillig en onaantrekkelijk –, dan is het zelden leuk.Bijkomend probleem is dat de personages oppervlakkig blijven; we weten weinig meer over ze dan wat hun ’issue’ is. Nu is de mozaïekstructuur daar deels debet aan: vijf verhaallijnen moeten in anderhalf uur worden gepropt en dus is er nauwelijks ruimte voor uitwijdingen. Genreklassiekers als Love Actually en Alles Is Liefde lieten echter zien dat het wel kán, geloofwaardige figuren tot leven wekken in de weinige scènes die ze tot hun beschikking hebben.Goed, het aanzien van Jeroen Spitzenberger als getroebleerd fietsend rendier is bijna de prijs van het toegangskaartje waard. Wie tijdens deze donkere dagen voor kerst slechts één keer ’feel good’ wil gaan, kan echter beter nog even wachten tot Soof in de bioscoop verschijnt."

Jos van der Burg in 'Het Parool' van 27 november 2013: "(...) De mannen in 'Mannenharten' zijn wandelende clichés. Ook voor bekende Nederlandse acteurs ligt het werk blijkbaar niet voor het oprapen. Hoe anders te verklaren dat zij zich lieten strikken voor de zouteloze romantische komedie 'Mannenharten'? Het werkt bij romantische komedies als met voetbal: als het lukt, ziet het er bedrieglijk eenvoudig uit, maar als het mislukt, zien we hopeloos geploeter. Dat 'Mannenharten', de door Mark de Cloe ('Boy meets girl stories', 'Het leven uit een dag') geregisseerde remake van een Duitse succesfilm ('Männerherzen'), aan boerenkoolvoetbal doet denken, is te wijten aan het script. Dat de film, anders dan gewoonlijk in romcoms, niet vanuit het perspectief van vrouwen, maar van mannen kijkt, is aardig bedacht maar geen garantie voor een geslaagde film. We volgen het liefdesleven van zes dertigers, die elkaar kennen van de sportschool. Ze staan allen voor een type: de twijfelaar (Daan Schuurmans), die het vlak voor zijn huwelijk Spaans benauwd krijgt, de gefrustreerde (Teun Kuilboer), die niet los komt van zijn ex, de nerd (Fabian Jansen), die niet aan de vrouw komt, de hunk (Barry Atsma), die bindingsangst heeft, het eeuwige kind (Jeroen Spitzenberger), dat geen verantwoordelijkheidsgevoel heeft, en de depressieveling (Jon van Eerd), die zich wentelt in zelfbeklag. Dat deze mannen wandelende clichés zijn, is niet het grootste bezwaar. Erger is dat zo weinig gevat en sprankelend zijn. Waarom moeten we naar zes kerels kijken die weinig meer dan platitudes ('je moet gewoon jezelf zijn') te berde brengen? Hopelijk zijn deze zes mannen niet exemplarisch voor mannelijke dertigers, want dan krijgen we medelijden met de vrouwen in deze leeftijdscategorie. Doordat de mannelijke personages niet boeien, komen ook de vrouwelijke personages niet uit de verf. Gevangen in het slappe script lukt het actrices als Katja Herbers, Georgina Verbaan en Hadewijch Minis niet hun personages boven het karikaturale uit te tillen. Soms zien we een glimp van hun talent. Zoals bij Minis in de scène waarin Schuurmans het met haar uitmaakt: de mengeling van verbijstering, woede en paniek op haar gezicht is ontroerend. Het is hard zoeken naar zulke momenten."

Floortje Smit in 'de Volkskrant' van 28 november 2013: "Volgens Mannenharten is dit de vleesgeworden vrouwendroom: een afgetrainde, rijke liedjesschrijver (Barry Atsma) die zich stiekem eenzaam voelt, al wordt hij omringd door ondergoedmodellen. Dit is een van de vijf personages die op zoek gaat naar de liefde in deze romantische (kerst)komedie. De gimmick van deze Love Actually-variant is dat mannen de hoofdrollen vertolken in een vrouwenfilm. Daarom zijn deze kerels waarschijnlijk die ongeloofwaardige mix van ideale man en types die je in de problemenrubriek van de vrouwenblaadjes zou tegenkomen. Leuke mensen zijn het niet, maar de dames gaan er blind voor. (...) Overduidelijk is er tijdens de montage nog gesnoeid in het woud van losse eindjes, maar nog steeds wil de film veel te veel vertellen over de overdaad aan personages. De goede acteurs en regisseur Mark de Cloe kunnen niet voorkomen dat zowel romantiek als komedie ver te zoeken is."

Kijkwijzer: 9 jaar (angst, grof taalgebruik).
Titelsong Mannenharten / Blof & Nielson 
Trailer
IMDb 
Première: 29 november 2013 (113 bioscoopzalen)
K-100 minuten

MIDDEN IN DE WINTERNACHT

Lourens Blok

met: Dennis Reinsma (Max), Jelka van Houten (Kirsten, Max' moeder), Dana Goldberg (Kiki), Derek de Lint (Kerstman), Arjan Ederveen, Dana Goldberg, Carla Hardy; Jeroen van Koningsbrugge (stem eland Moos)

Scenario: Daan Bakker, Marco van Geffen. Een week voor kerst stort er een gigantische eland neer in de schuur van Max. Zijn naam is Moos en hij beweert voor de kerstman te werken! Alleen zijn baas is spoorloos en als hij niet snel met de kerstman herenigd wordt, krijgt niemand kerstkado's dit jaar. Moos krijgt hulp van Max en zijn zusje Kiki, alleen heeft buurman Panneman zijn zinnen op het elandgewei gezet. Gaat het Max & Moos lukken om uit handen te blijven van de jagende buurman? En zullen ze er in slagen de kerstman met zijn slee op tijd in de lucht te krijgen?

Productie: Joost de Vries, Eva Eisenloeffel, Leontine Petit. Camera: Philip van Volsem. Montage: Annelies van Woerden. Animatronics: Chris Clarke. Muziek: Jorrit Kleijnen, Alexander Reumers. Distributie: A-film.

Persreacties:
Barend de Voogd in 'de Filmkrant' van november 2013: "Een echte kerstfilm — zo een met enorme hoeveelheden sneeuw, een Kerstman in het rood en een sprekende eland — dát hadden we nog niet in Nederland. Midden in de winternacht geeft het overbekende genre bovendien meteen een leuke twist. (...) Het avontuur komt pas echt op gang wanneer Moos zijn medaillon met sterrenstof verliest. Het poeder dat je doet vliegen valt in handen van de boze buurman Panneman. En zonder Sterrenstof geen Kerst. Panneman, een vervelende griezel die voortdurend zijn neus ophaalt terwijl hij zijn jachtgeweer richt op die 'vuile smerige rotkinderen', is een prachtige creatie van Arjan Ederveen. Eng, maar ook een beetje aandoenlijk. Panneman heeft namelijk een zwakke plek: Max' mooie moeder. Het levert een verrukkelijk ongemakkelijke dinerscène op, die eigenlijk alleen overtroffen wordt door de scène waarin een treurige en aangeschoten Kerstman weer helemaal opleeft dankzij de motivatiespeech van Max' oma: 'Wie is de Kerstman? Ík ben de Kerstman!' Ondertussen stopt moeder zijn rode kerstkostuum even in de wasmachine. Het zijn dat soort details die Midden in de winternacht grappig absurd en tegelijkertijd geloofwaardig alledaags maken. Uiteraard is het even wennen aan die sprekende eland, maar de animatronics van Chris Clarke zijn goed. Clarke verzorgde eerder de poppen en special effects in twee Harry Potter-films, Charlie and the Chocolate Factory en Steven Spielbergs War Horse. Van Koningsbrugge doet je met grappige dialogen en veel kuchen en brommen al snel vergeten dat je naar een bewegende pop zit te kijken. Dennis Reinsma — hij was ook al zo goed in Mijn avonturen door V. Swchwrm — is een kleine Max om van te houden, in een film die sprankelt, zoals het hoort tijdens Kerst."

Marieke Kremer in 'Sp!ts' van 27 november 2013: "Dat het feest van Sinterklaas op een haartje na niet doorgaat, dat kunnen we elk jaar zien in (vaak tenenkrommend flauwe) bioscoopfilms en tvprogramma’s. Dit jaar staat echter ook Kerstmis op het spel, in een kinderfilm voor de feestdagen die ook voor volwassenen een plezier is om te zien. (...) lieve, geestige familiefilm over vriendschap en familie, en over hoe je als kind het beste kunt omgaan met de hobbels die het leven opwerpt. De jonkies zullen daarbij zonder twijfel meegesleept worden door het barre avontuur dat Max en Moos beleven; daar zorgen de mopperige Kerstman en Max’ boosaardige buurman Panneman wel voor. Voor het oudere publiek valt er echter ook genoeg te genieten, vooral dankzij de onderkoelde, droogkomische manier waarop Van Koningsbrugge een stem geeft aan Moos. Dat er op de special effects wel het één en ander is aan te merken, doet weinig af aan de kwaliteit van de film, die het sowieso vooral moet hebben van de fijn ouderwetse sfeer. Nu maar hopen dat de makers van de Sinterklaasfilms van volgend jaar iets opsteken over wat je ook kunt doen met een kinderfeest dat op het nippertje tóch doorgaat."

Floortje Smit in 'de Volkskrant' van 28 november 2013: "Midden in de Winternacht is een Nederlandse film die mooi past in de traditie van tegendraadse, eigenwijze jeugdfilms die kinderen serieus nemen. Nu het concept sinterklaasfilm wel zo'n beetje uitgemolken is, doet de eerste echte Nederlandse kerstfilm zijn intrede. Dat was een kwestie van tijd: traditioneel is de periode rondom kerst een toptijd voor de bioscopen, maar al dat gedoe rondom de kerstman in Amerikaanse kerstkinderfilms past niet zo in een land waar iedereen hem kent, maar niemand in hem gelooft (uitzonderingen daargelaten). Familiefilm Midden in de Winternacht heeft alles wat een goede Nederlandse kerstfilm nodig heeft: Arjan Ederveen met Derrick-bril in een leren giletje en een pratende eland met de stem van Jeroen van Koningsbrugge. (...) Scenaristen Daan Bakker en Marco Geffen en regisseur Lourens Blok steken met zichtbaar plezier de draak met de Amerikaanse tegenhangers. Ja, er zit peptalk in, maar daarbij is de jenever het echte hartversterkertje. De Kerstman eet uit een vuilnisbak. Buurman Panneman (Arjan Ederveen) is een Roald Dahl-achtige schurk die dreigt kinderen neer te schieten met zijn dubbelloops jachtgeweer. Dat klinkt misschien niet leuk, maar dat is het niet. Blok heeft een goed gevoel voor timing en dosering waardoor Midden in de Winternacht mooi past in de traditie van tegendraadse, eigenwijze jeugdfilms die kinderen serieus nemen, waarin kleurrijke personages gespeeld worden door goede acteurs en de ouders er in de zaal niet voor spek-en-bonen laten bijzitten. Bovendien zit in dit goedgeschreven script (naar een Duits jeugdboek) het echte kerstsentiment de boodschap niet in de weg. Branie verbergt, net als bij eland Moos, uiteindelijk een klein hartje."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden (grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 27 november 2013 (124 bioscoopzalen)
K-85 minuten

dinsdag 12 november 2013

A LONG STORY

Jorien van Nes

met: Raymond Thiry (Ward), Victor Copariu (Mithali), Iona Flora (Alina), Alina Berzunteanu (Doina), Andi Vasluianu (Doru), Alessia Rusoiu (Anca), Jasmine Popazu (Sorina), Maartje Remmers (Lucy), Maxim Hartman (Remco), Jara Lucieer (Remco's zus), Marc van Uchelen (intercedent)

Scenario: Lotje IJzermans. De teruggetrokken weduwnaar Ward huurt de Roemeense klusjesman Doru in om zijn huis te schilderen. Wanneer Doru plotseling vermist raakt, ontfermt Ward zich over diens negenjarige zoontje Mihai. In dit speelfilmdebuut van Jorien van Nes, reist Ward met de jongen naar Roemenië, op zoek naar Mihai’s moeder. Hun tocht naar de Zwarte Zee brengt zowel Mihai als Ward thuis. Producent: Stienette Bosklopper. Uitvoerend producent: Lisette Kelder. Camera: Daniël Bouquet. Production design: Elsje de Bruijn. Geluid: Tim van Peppen. Montage: Jasper Quispel. Muziek: Fons Merkies. Productiebedrijf: Circe Films. TV company: NTR. Distributeur: Cinema Delicatessen Gemaakt met steun van HBO, NTR. Voor de rol van Mihai zijn bijna 300 jongetjes uit Roemeense dorpen en buitenwijken bekeken. Pas een week voor het draaien werd hij gevonden. Zijn debuutfilm. Ioana Flora (1974) maakte in 2001 haar debuut in MARFA SI BANII van Cristi Puiu. Nederlands, Engels en Roemeens gesproken. Trefwoorden: haren blonderen, roken, fikkie stoken, Adidas, begrafenis, reizen, Roemenië, prostitutie, rouw.

Persreacties:
Guido Franken op Neerlands Filmdoek op 16 oktober 2013: "(...) Dat we niet te maken hebben met een commerciële productie, is aan alles te merken. A Long Story draait volledig om hoofdpersoon Ward en het Roemeense jongetje waar hij zich over ontfermt en is zowel visueel als auditief subtiel en in die zin minimalistisch. De handheld-camera zit de hoofdrolspelers dicht op de huid en stiltes, of non-verbale communicatie, zijn eerder regel dan uitzondering. Hoewel het scenario enkele zaken er af en toe wel te dik bovenop legt, weet Van Nes een meeslepende eigen stijl en sfeer te creëren, die ervoor zorgt dat A Long Story de volledige lengte blijft boeien. Dit is eveneens te danken aan de sterke cast – en dan met name aan hoofdrolspelers Raymond Thiry en Ioana Flora -, de sfeervolle soundtrack en het fraaie Roemeense stads- en plattelandsbeeld." 

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 16 oktober 2013: "(...) Thiry niet meer zó goed sinds LANGER LICHT, bewijst opnieuw onze beste filmacteur te zijn. Één blik, één gebaar en je voelt wat hij bedoelt. Minder is zoveel meer. Het lijkt er aanvankelijk even op, maar A LONG STORY gaat niet over arbeidsmigratie. Gelukkig beperkt Joren van Nes zich tot de morraalloze kern van het verhaal: levens die elkaar even aanraken, elkaar even beïnvloeden. Ze laat ermee zien hoe mensen door verschillende stadia van hetzelfde verdriet gaan. En dat is genoeg." 

Kevin Toma in 'de Volkskrant' van 17 oktober 2013: "Het zou het begin van een mooie vriendschap kunnen zijn, de scène uit A Long Story waarin de pas naar het platteland verhuisde Ward een biertje drinkt met zijn Roemeense klusjesman Doru. Doru vertelt over zijn achtergebleven vrouw Alina en doet samen met zijn zoontje Mihai voor hoe ze dansen, daar in Roemenië. Of Ward ook een vrouw en kinderen heeft, wil Doru vervolgens weten. 'Dat is een lang verhaal', antwoordt Ward, zonder dat hij aanstalten maakt dat verhaal te vertellen. Iets voor de volgende scène waarin de twee samen verder praten, denk je dan. Die voor de hand liggende scène blijft in de Roemeens-Nederlandse coproductie A Long Story achterwege. (...) Ook in wat volgt ontwikkelt de plot zich niet zoals je zou verwachten. Scenariste Lotje IJzermans en regisseur Jorien van Nes kiezen vrijwel nooit de makkelijkste, meest voorspelbare weg in hun bijdrage aan het NTR-project De oversteek. Het zowel voor televisie als bioscoop bedoelde A Long Story is een mooie ode aan de losse eindjes, vol onafgemaakte of haperende gesprekken en scènes die (op een goede manier) nergens heengaan. Dus ook geen langzaam opwarmende cliché-kameraadschap tussen een nukkige ouwe vent en een schattig jongetje, maar een moeizame verhouding die moeizaam blijft. Mihai, treffend weerbarstig neergezet door ontdekking Victor Copariu, verliest nooit zijn vervelende stekels. Ward heeft op zijn beurt eigenlijk te veel aan zijn hoofd om echt ruimte voor Mihai te kunnen maken, zie dat lange verhaal van verlies en rouw dat hij maar niet wil vertellen, dat IJzermans en Van Nes beetje bij beetje, vooral met zinspelende details, uit de doeken doen. Raymond Thiry vertolkt Ward met een meesterlijk gevoel voor dosering, het onverwoordbare verdriet van zijn personage zo klein en teer uitspelend dat het des te aangrijpender wordt. Het maakt hem tot de perfecte held van dit mooi gefotografeerde, intieme drama, dat juist in de geconcentreerde omgeving van een bioscoopzaal volledig tot zijn recht kan komen."

Kijkwijzer: vanaf 12 jaar (Drugs- en alcoholmisbruik).
Trailer
IMDb
Première: 17 oktober 2013 (7 bioscoopzalen)
K-93 minuten

woensdag 6 november 2013

HET DINER

Menno Meyes

met: Jacob Derwig (Paul), Thekla Reuten (Pauls vrouw Claire), Daan Schuurmans (Pauls broer Serge), Kim van Kooten (Serge's vrouw Babette), Jonas Smulders (Michel), Reinout Bussemaker (rector), Sabine Soetanto, Lukas Dijkema (fietsenhandelaar), Serge Mensink (Rick), Andre Dongelmans (Beau), Camilla Meurer (reserveringsdame), Harpert Michielsen (gerant), Gusta Geleynse (dakloze), Wil van der Meer (Tonio), Dewi Morgaine (gast bij diner), Hanne Arendzen (Naomi), Maurits de Kroon (jonge Michiel), Francesca Pichel (serveerster), Olaf Malmberg (fotograaf), Dave van den Broek (jonge Rick), Noah de Nooij (jonge Beau)

Scenario: Menno Meyjes. Serge weet iets, anders zou hij niet gereserveerd hebben in dit veel te chique restaurant. Babette weet ook iets, anders zou ze niet huilen. Als ze beiden maar niks tegen Claire zeggen, want die weet niks. En Paul.. Paul weet alles. De broers Serge Lohman (Daan Schuurmans), een politicus in de race voor het premierschap en Paul (Jacob Derwig), een mislukte geschiedenisleraar maar nu huisman, gaan met hun vrouwen Babette (Kim van Kooten) en Claire (Thekla Reuten) uit eten. Er wordt over koetjes en kalfjes gepraat, maar tegelijkertijd heerst er een duidelijke spanning. Ze vermijden het onderwerp waarvoor ze eigenlijk zijn samengekomen: hun kinderen. Die hebben iets verschrikkelijks op hun geweten wat hun toekomst kan verwoesten. Maar wie weet wat en hoever ga je als ouder om je kind te beschermen?

Productie: Reinout Oerlemans, Maarten Swart. Camera: Sander Snoep. Montage: Michiel Reichwein. Art direction: Alfred Schaaf. Distributie: A-Film Benelux.

Blue Bittersweet van Ilse DeLange is de titelsong van HET DINER. Ilse DeLange op haar website: "Ik vind het een enorme eer dat mijn nummer de titelsong is van Het Diner. Ik heb de film al gezien en was meteen erg enthousiast om hiermee aan de slag te gaan."

De film is een verdichting van het boek. In het boek is er bijvoorbeeld een lijntje met een erfelijkheidsonderzoek. Dat zit niet in de film. Ook de achtergrond van Pauls psychische toestand, of dat nou manische depressiviteit is of bipolair, is weggelaten. In het boek zit dat allemaal in de ’monologue intérieur’ van Paul. Dat is ook de reden waarom het altijd als onverfilmbaar werd beschouwd.

Op het moment dat Meyes Derwig en Van Kooten castte wist hij niet dat ze getrouwd zijn.

Nog voordat HET DINER in de Nederlandse bioscopen verscheen, werd bekend dat Cate Blanchett een Engelstalige film van het boek gaat regisseren.

Persreacties:
Merike Woning in 'Sp!ts' van woensdag 6 november 2013: "Het sterke aan het verhaal van Het Diner is dat er een dilemma wordt opgeworpen, dat universeel is. Wat zou jij doen wanneer je zoon een misdrijf heeft gepleegd, maar geen verdachte is omdat hij onherkenbaar op de bewakingsvideo staat? Geef je hem aan bij de politie, waarbij je waarschijnlijk zijn leven en misschien dat van jezelf vergooit, of veeg je het onder het tapijt en ga je verder met het bestaan? Regisseur en scenarioschrijver Menno Meyjes, scenarist van grote Amerikaanse films als The Color Purple, is er net als Herman Koch met zijn bestseller goed in geslaagd dat dilemma invoelbaar te maken. Daarbij geholpen door topacteurs, van wie vooral Thekla Reuten en Jacob Derwig speciale aandacht verdienen. Reuten speelt Claire die samen met Paul (Derwig) het echtpaar vormt wiens zoon de zoon de initiator is van het misdrijf. Zij lijkt een verstandige echtgenote die haar aan agressieve buien lijdende man steeds voor erger behoedt, maar ze heeft ook een andere kant. Zonder veel te verklappen kunnen we zeggen dat de woorden stuipen, lijf en jagen voorkomen in de meest adequate omschrijving van haar acteerprestatie. Jacob Derwig zet de licht ontvlambare neuroot Paul neer. Eigenlijk een vervelend ventje, maar dankzij Derwigs spel – en dankzij het bronmateriaal - iemand die tegelijkertijd sympathie weet op te wekken.De cast is sowieso van de bovenste plank, want ook het koppel Serge (Daan Schuurmans) en Babette (Kim van Kooten) wordt heel goed neergezet (saillant detail is dat Van Kooten in het echte leven de vrouw is van Derwig). Het zal daardoor niet verbazen wanneer deze verfilming net zo’n succes wordt in Nederland als het boek van Koch. En misschien dat de versie van Cate Blanchett die de Amerikaanse verfilming van het boek voor haar rekening gaat nemen, het succes van Kochs boek in het buitenland kan evenaren. Dat behoort allemaal tot de mogelijkheden met een verhaal rond een dilemma dat van Siberië tot Vuurland begrepen wordt."

Ronald Rovers in 'de Filmkrant' van november 2013: "Gekte is zeldzaam in Nederlandse films. Nog zeldzamer is het dat een film ermee eindigt, want voor je het weet blijft het publiek vertwijfeld achter. Toch is dat precies wat Menno Meyjes' verfilming van Herman Kochs roman Het diner durft te doen. Gekte laten zien die zich vermomt als baldadigheid, politieke ambitie of ouderlijke liefde, vooral tastbaar gemaakt door twee geraffineerde rollen van Jacob Derwig en Thekla Reuten. Koch baseerde het verhaal op een voorval in Barcelona uit 2005 waarbij twee jongens in een glazen portiek een zwerfster in brand staken die daar vervolgens aan overleed. Meyjes' versie van Het diner is niet geïnteresseerd in die daders en godzijdank ook niet in de idiotie van de erfelijke ziekte die Koch in z'n boek als verklaring suggereerde. Hij stuurt het verhaal een veel interessantere kant op. (...) Het is geen toeval dat Meyjes meerdere keren glazen façades als decor gebruikt want die verbeelden de essentie van de film. Het diner opent met Paul die onder het toeziend oog van z'n zoon in het glazen kantoortje van de conrector een tirade begint over de onevenredige historische aandacht voor de zwaksten in de maatschappij. Volgens Paul tellen alleen de winnaars. Dat hij het recht claimt om een klootzak te zijn is het kloppende, duistere hart van de film. Mensen die zich afkeren van de maatschappij en zichzelf tot enige autoriteit uitroepen creëren het soort morele vacuüm om zich heen — de glazen ruimtes — waarin gekte ontstaat en waarin uiteindelijk gruwelijkheden zoals in Barcelona kunnen plaatsvinden. Meyjes is wel zo slim om die gekte niet alleen bij een verbitterde eenling als Paul te zoeken. Ook in de liefde, zoals hier met een oedipale twist tussen ouder en kind (Claire), of door blinde ambitie (Serge, Babette) kan iemand grip op de realiteit verliezen. Elk afkeren van de wereld kan tot waanzin leiden. Ook bij mensen die op het eerste gezicht in orde lijken. Dat de film op die noot durft te eindigen, een film die Eyeworks gezien de populariteit van het boek vermoedelijk toch als een publieksfilm beschouwt, krijgt hopelijk navolging. En wat een lekker laatste shot van Paul dat alles aan het wankelen brengt en dat de film in die laatste seconden in een thriller verandert. Dit is nou eens geen film als slaapliedje maar een film om van wakker te schrikken."
Kijkwijzer: 12 jaar (grof taalgebruik, geweld, discriminatie, enge beelden).
IMDb
Première: 7 november 2013
K-87 minuten