SILENT ONES

Ricky Rijneke

met: Orsi Tóth (Csilla), Fatih Dervisoglu (Isti), Roland Rába (Gábor)

Nederlands-Hongaarse coproductie. Scenario: Ricky Rijneke. De jonge Oost-Europese Csilla zwerft samen met haar broertje Isti rond op zoek naar een beter leven. Wanneer ze op een afgelegen plek bij bewustzijn komt in een autowrak is Isti echter spoorloos verdwenen. Zonder een woord te zeggen, gaat ze aan boord van een vrachtschip om haar belofte aan Isti na te komen: ze probeert haar land en haar verleden achter zich te laten en naar West-Europa te vluchten. Op het schip ontmoet ze de zakenman Gábor, die haar een mooie toekomst in het vooruitzicht stelt. Maar op het benauwende en donkere schip vindt zij geen troost. Hoewel de lange zwerftochten met Isti levendige herinneringen blijven, verliest Csilla de greep op haar leven. De boottocht verandert in een surrealistische trip op leven en dood.

Productie: Dick Rijneke, Mildred van Leeuwaarden voor Rotterdam Films. Camera: Gergely Pohárnok, Jean-Paul de Zaeytijd. Montage: Ricky Rijneke, Nina Petrovna. Muziek: Andrey Dergachev. Distributie: Contact.

Hongaars gesproken met Nederlandse ondertitels.

De wereldpremière vond plaats tijdens het 42ste International Film Festival Rotterdam 2014, waar de film geselecteerd was voor de Tiger Award Competitie.

Persreacties:
“Great film, this is uncompromising cinema, take it or leave it. I’m taking it” – Jim Delvaux, director Berlin Independent Film Festival

“An intriguing set-up and a stylish look, visually ravishing” - The Hollywood Reporter

The magnificent photography makes the landscape come alive and reflects the changes in the main characters in a beautiful way” – Grazia Volpi, producer Taviani Brothers, jurylid European Film Festival Lecce

Dana Linssen in 'de Filmkrant' van december 2014: "(...) Dit is geen film die een verhaal vertelt, maar een film op zoek naar een verhaal. Op zoek naar aanwijzingen over deze mysterieuze Csilla, soms een vechtster en een overleefster, dan weer een slachtoffer, soms op het zelfdestructieve af.
In die zin doet Silent Ones een beetje denken aan Kan door huid heen (2009) van Esther Rots of Hemel (2012) van Sacha Polak, al is Csilla nog wel een tikkeltje ongrijpbaarder dan hun hoofdpersonen. Waarom de zelf ook tamelijk introverte Rijneke zo'n geïmplodeerd hoofdpersonage heeft gecreëerd laat zich raden. Silent Ones is een broze film. Schuchter doch zelfverzekerd. Hij doet in z'n ascetische stijl en metafysica ook denken aan de traditie van de Europese artfilm, aan de benevelde landschappen van Tarkovski, Tarr of Antonioni. Dat is misschien ook niet zo verwonderlijk, want dat zijn de films waar Rijneke mee opgroeide in het huis van haar ouders, filmduo Dick Rijneke en Mildred van Leeuwaarden (o.a. van de omnibusfilm City Life, 1990), die ook verantwoordelijk waren voor de productie van haar film. Silent Ones werd gedraaid in de loop van vier seizoenen, binnen een straal van 50 kilometer van Rijnekes Rotterdamse huis, maar met behulp van de Belgische cameraman Jean-Paul de Zaetijd (bekend van zijn werk met Bouli Lanners) wist ze daar een mythisch en mistig landschap van te maken dat we nog nooit ergens zo ter wereld hebben aangetroffen. Het is het decor voor een verontrustend sprookje. Voor Hans en Grietje op weg terug naar huis, als ze ontsnapt zijn aan de kookpot van de heks, maar de wereld niet meer terug kunnen vinden. Ronduit magisch zijn de scènes aan boord van een Tsjechisch vrachtschip dat aan de ketting ligt in de Rotterdamse Waalhaven. Het is een vervreemdend claustrofobisch doolhof, wat lijkt te willen zeggen dat we de hele film in Csilla's hersenlandschap slaapwandelen. Bijna twee jaar na z'n initiële première in de Tiger Competitie van het Filmfestival Rotterdam en een lange tocht langs allerlei kleine internationale festivalletjes komt Silent Ones alsnog in de Nederlandse filmtheaters. Je kunt je afvragen of dat een handige strategie is. Eigenlijk zou je nu veel liever willen zien hoe het talent van Rijneke zich inmiddels verder heeft ontwikkeld."

Eric le Duc in 'de Telegraaf' van donderdag 11 december 2014: "(...) Oogstrelend gefilmde, maar onsamenhangende scènes bieden nauwelijks helderheid. Ze suggereren slechts dat Csilla een dolende ziel is die leeft in een psychisch doolhof vol koortsdromen, fantasieën en schemerwerelden tussen leven en dood. De sterke Orsi Tóth is als Csilla een ontdekking in dit even poëtische als onheilszwangere drama, dat langzaam maar zeker onder de huid kruipt. Maar uiteindelijk roept Rijneke te weinig emotie op en laat ze te veel vragen onbeantwoord. En zo slentert de kijker met een licht katterig gevoel het filmhuis uit."

Berend Jan Bockting in 'de Volkskrant' van donderdag 11 december 2014: "Rijnekes speelfilmdebuut heeft een sterke handtekening en verdient het met zijn wijdse beelden bij uitstek in de bioscoop te worden gezien. (...) De Hongaarse cameraman Gergely Pohárnok maakt er met zijn zachtjes dobberende camera een bedwelmende beleving van. De binnenscènes gefilmd in een strengere, secuur gechoreografeerde stijl, komen op naam van de Belg Jean-Paul de Zaeytijd (...) Hun sterke onderlinge visuele contrast, door Rijneke met stevige hand tegen elkaar afgezet, zorgt voor een film met een nadrukkelijk eigen handtekening. (...)"

Jos van der Burg in 'Het Parool' van woensdag 10 december 2014: "(...) Vergeet de plot, want die is zo vaag dat iedereen er zijn gedachten op kan projecteren. Heeft Csilla wel een broetrje of hij het product van een hallucinatie? Is de film een gedachteflits van Csilla? Alles is mogelijk, maar het doet er niet toe. SILENT ONES maakt indruk door de vorm. Rijneke heeft zich duidelijk laten inspireren door de Oost-Europese slow cinema. Dat blijkt uit het trage tempo, het minimalisme en de Hongaarse dialogen, maar ook uit de cast- en crewleden. (...) Het resultaat is een verstild drama dat je eerder verwacht van een melancholieke Oost-Europese filmveteraan, dan van een 33-jarige Nederlandse filmmaakster."

André Waardenburg in 'NRC Handelsblad' van woensdag 10 december 2014: "(...) In SILENT ONES speelt Tóth een intense hoofdrol als een bangige, frêle vrouw. Als zij verdwaasd door een prachtige mistig landschap loopt, is dat meteen hét zinnebeeld van deze fragiele film."

IMDb
Trailer
Première: 11 december 2014 (5 bioscoopzalen)
K-97 minuten

MEES KEES OP DE PLANKEN

Barbara Bredero

met: Willem Voogd (Mees Kees), Hannah Hoekstra (Marie Louise), Cas Jansen (vader Sep), Raymonde de Kuyper (moeder Mees Kees), Felix Osinga (Tobias), Whitney Franker (Lisa), Hero Muller (Leo Stet), Sanne Wallis de Vries (Dreus), Brent Thomassen (Sep), Remon van Dijk (Fred), Leah Dean (Hasna), Britt van der Krogt (Aukje), Yfke Wegman (Lieke), Marieke de Kleine (moeder Sep), Mara van Vlijmen (moeder Tobias), Caitlyn Geerlings (Rachida), Frenck Hakkaart (Tom), Gerda Havertong (mevrouw Goedhart), Donnetie Stern (Winston), Giel van de Kreke (Ruud Verbeke), Rick Hakkaart (Tim), Jan Van de Kreke (Ron Verbeke), Ilyas Toutouh (Wahed)

Scenario: Tijs van Marle. In Mees Kees op de Planken gaat de klas van Mees Kees een toneelstuk maken. De klas heeft er helemaal zin in, tot ze ontdekken dat directrice Dreus een saai middeleeuws stuk heeft uitgekozen. Dan bedenkt Mees Kees iets totaal anders, iets dat er toch een beetje op lijkt… Hij komt met een echte Mees Kees oplossing. Maar wanneer de oude juf terugkomt en Dreus er achter komt dat Mees Kees alles op z’n kop heeft gezet, moet Mees Kees naar de kleuters en lijkt alles mis te gaan voor Tobias, Sep en de rest van de klas…

Producenten: Chris Derks, Katja Scheffer, Paul Voorthuysen. Muziek: Herman Witkam. Camera: Coen Stroeve. Montage: Michiel Reichwein. Casting: Janusz Gosschalk, Martha Mojet. Production design: Harry Ammerlaan. Kostuums: Margriet Procee. Make up: Liselotte Bredero.

Persreacties:
Fabian Melchers in 'de Telegraaf' van woensdag 3 december 2014: " (...) Dit is het slotdeel van de serie, en dat is overal in de film te merken. Terwijl de kinderen werken aan een eindtoneelstuk en zich voorbereiden op de CITO-toets, realiseren ze zich ook dat dit hun laatste jaar is met Kees. Vooral Tobias, die na zijn vaders dood altijd op de steun van zijn nieuwe meester kon rekenen, heeft het er moeilijk mee. Niet dat de film daar sentimenteel mee wordt. Regisseuse Barbara Bredero houdt net als in de vorige delen een luchtige toon aan, waar de boodschap zonder te veel nadruk doorheen wordt gevlochten. Het toneelstuk dat al jaren als traditie wordt opgevoerd, kan bijvoorbeeld wel een keer een make-over gebruiken. Want wie - behalve schoolhoofd Dreus - wil tegenwoordig nog teksten horen als "Wat aanschouwt mijn oog hier? Is dat een landloper in mijne schuur?" Soms is het tijd voor iets nieuws, zo erg is dat niet."

Barend de Voogd op NU.nl op 3 december 2014: "(...) De derde film is gemodelleerd naar het negende deel van de kinderboekenreeks van Mirjam Oldenhave, de filmedities en een doe-boek niet meegerekend. En de formule blijkt nog steeds heel goed te werken. Kinderen (en volwassenen) herkennen zonder veel moeite hun lievelingsleraar in de sympathieke, soms een beetje onhandige of verlegen tijdelijke leerkracht van klas 6b. Erg uitdagend zijn de verhaaltjes niet, maar regisseuse Barbara Bredero brengt ze met vaart en humor. (...) Sanne Wallis de Vries bezig zien met luizenshampoo is één van de grappigste momenten in Mees Kees op de Planken. Ook erg leuk: de scène waarin ze in haar eentje - met rare stembuigingen en in Oud-Hollandsch - alle rollen speelt van dat suffe toneelstuk over de bakker, de boeren, de landloper en het oogstfeest. Haar typetje is onbekommerd karikaturaal, maar het knappe is dat je op den duur toch ook van die strenge Dreus gaat houden. De zachte Tobias en zijn moeder die na de dood van zijn vader in de tweede film hun leven weer oppakken, Mees Kees en zijn liefje Marie-Louise (Hannah Hoekstra)… Je leeft je helemaal in. De oudjes in het bejaardenhuis - Gerda Havertong is na elf jaar weer terug in de bioscoop! – zijn blij dat de kinderen wat leven in de brouwerij komen brengen. Verrassend is het allemaal niet - je wéét dat alles natuurlijk goed zal komen tijdens de toneelvoorstelling in de finale - maar leuk blijft het. En de ‘wijze les’ is slim verpakt. Kees Mees op de Planken begint op een hoge duikplank in het zwembad en gaat eigenlijk voortdurend over plankenkoorts. Toneelvoorstellingen, moeilijke examens, faalangst, onzekerheid over de toekomst, leren improviseren... "Kom op Mees. Je kan het! Het is niet eng hoor!""

Pauline Kleijer in 'de Volkskrant' van donderdag 4 december 2014: "(...) Dat er serieuze problemen voorkomen in de Mees Kees-reeks zou je bijna vergeten, zo vrolijk is de toon. Toch is dat verstopte leed ook de kracht van de films: op vriendelijke, onnadrukkelijke wijze gaat het over grote en kleine zaken als vriendschap, schaamte, angst en rouw. MEES KEES OP DE PLANKEN is de luchtigste en tegelijk ook de volwassenste film van de drie. (...) Scenarioschrijver Tijs van Marle en regisseur Barbara Bredero schakelen opnieuw soepel tussen ontroering, melige grappen en kordate oplossingen. Mooi is hoe alles stiekem om afscheid nemen draait; zoals Tobias stug zijn te krap geworden favoriete T-shirt blijft dragen, zo valt zijn moeder soms terug in haar oude gedrag. Het is niet makkelijk om altijd maar vooruit te gaan. De vorige twee Mees Kees-films waren een enorm succes, met hoge bezoekcijfers en prijzen op verschillende buitenlandse filmfestivals. Toch wijst alles erop dat er geen vierde film zal worden gemaakt, nu de jonge hoofdrolspelers ouder worden en Kees eindelijk zijn diploma heeft gehaald. Jammer, maar je kunt de tijd nu eenmaal niet stilzetten."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
IMDb 
Trailer 
Première: 3 december 2014 (124 bioscoopzalen)
K-80 minuten

GOOISCHE VROUWEN 2

Will Koopman

met: Linda de Mol (Cheryl Morero), Tjitske Reidinga (Claire van Kampen), Susan Visser (Anouk Verschuur), Lies Visschedijk (Roelien Grootheeze), Peter Paul Muller (Martin Morero), Leopold Witte (Evert Lodewijkx), Derek de Lint (dokter Rossi), Beppie Melissen (Cor Hogenberk), Alex Klaasen (Yari), Reinout Scholten van Aschat (Roderick Lodewijkx), Priscilla Knetemann (Louise Lodewijkx), Dorus Witte (Annabel Lodewijkx), Lisa Bouwman (Vlinder Blaauw), Elise van 't Laar (Daphne Gerrits), Djedje Apali (Komo)

Scenario: Frank Houtappels, Linda de Mol. Als Claire totaal veranderd terugkomt uit Burkina Faso herkennen haar vriendinnen haar amper. Voor Cheryl is de maat vol als ze ontdekt dat Martin haar voor de zoveelste keer bedriegt: ze zet in op een echtscheiding. Anouk, ook ongelukkig in de liefde, dreigt een eetprobleem te ontwikkelen. Roelien gaat juist in op het huwelijksaanzoek van Evert. Een even noodlottig als bizar ongeval voert de vriendinnen naar de besneeuwde bergtoppen van Oostenrijk.

Producenten: John de Mol, Alex Doff. Camera: Tom Erisman. Montage: Sandor Soeteman. Make up: Janire Barroso Almeida.

De regie van deze tweede film is net als bij de eerste GOOISCHE VROUWEN film (2011) in handen van Will Koopman. Frank Houtappels schreef wederom het scenario.

De film speelt zich gedeeltelijk af in de toekomst en daardoor hebben alle hoofdrolspelers een leeftijd van 65 of 70. De make up van zo rond het jaar 2040 is verzorgd door make-up artiest Rob Hillenbrink. Grimeur: Winnie Gallis.

Deels opgenomen in Oostenrijk.

Maandag 1 december 2014 beleefde de film een grootse landelijke première in het DeLaMar Theater in Amsterdam, die in ruim 50 bioscopen door het hele land live te zien was. De release van GOOISCHE VROUWEN 2 ging de boeken in als de grootste bioscooprelease voor een Nederlandse film ooit. Vanaf donderdag 4 december 2015 was de film te zien in 152 zalen en dat was meer dan ALLES IS FAMILIE (141 zalen) en de eerste GOOISCHE VROUWEN film (140 zalen). GOOISCHE VROUWEN 2 scoorde de beste openingsdag van 2014 met een box office van € 325.172,- en ruim 37.901 bezoekers. Hiermee brak de film het eigen record van beste openingsdag voor een Nederlandse film. De eerste GOOISCHE VROUWEN film trok in 2011 op de openingsdag 37.605 bezoekers naar de bioscoop. Op de avond vóór de officiële filmrelease was in recordtijd de Gouden Film status (100.000 bezoekers) behaald. Tevens vonden de best bezochte Ladies Nights ooit plaats met 71.632 bezoekers, het hoogste aantal bezoekers op één dag voor een Nederlandse film.

Persreacties:
NRC HANDELSBLAD: 1 ster uit 5 Recensente Dana Linssen is heel duidelijk over wat ze van de creatie van Linda de Mol vindt: helemaal niks. Ze hekelt de harde grappen en vindt de film zelfs een tikje racistisch. Claire, één van de Gooische Vrouwen, heeft namelijk een nieuwe Afrikaanse lover. Rechtstreeks uit Burkina Faso. Hij eet met zijn handen, spuugt op het voorhoofd van de bruid op een bruiloft “om het boze oog tegen te gaan” en verbrandt de rouwkrans op een begrafenis. Dat gaat te ver, aldus Linssen. Gooische vrouwen 2 springt slordig om met zaken die aan seksisme en racisme grenzen. Omdat de film zich als familiekomedie afficheert, is die grens nog diffuser. Er is voor elke grap een tijd en een plaats, ook voor de meest foute, harde en cynische. Al moet je de afgelopen maanden wel echt onder een steen hebben gelegen om je niet te realiseren dat dit niet de tijd is voor racistische grappen over rare Afrikanen. De film is daarnaast teveel “over the top”: Maar bestaat er wel zoiets als een superlatief van ‘over the top’? En wat levert dat op? Is dat niet net zoiets als binnenkomen op een feestje waar iedereen ladderzat de polonaise danst en grappen worden gemaakt die eigenlijk maar beter door niemand gehoord kunnen worden?

NU.NL: 2 sterren uit 5 Nu.nl is onverbiddelijk en schrijft, bij monde van recensent André Nientied, dat het lang heeft geduurd voor er een vervolg op Gooische Vrouwen kwam - en dat die tijd helaas niet in het schrijven van een origineel script is gaan zitten. Het begin is nog wel verrassend, erkent nu.nl evenals de Volkskrant. De film is opgezet als raamvertelling en begint in de toekomst. Cheryl, Claire, Anouk en Roelien zijn belegen vrouwen geworden die vanuit een zorginstelling terugblikken op hun leven. Helaas is de spanning vanaf dan ver te zoeken: Vrijwel elk probleem in Gooische Vrouwen 2 wordt al in de volgende scène opgelost. Het verhaal kabbelt daarom door zonder echte spanningsboog. Er staat nooit veel op het spel, al zit er dan one wedding and one funeral in. Maar zelfs diepe rouw blijkt te kunnen worden verholpen met een avondje après ski-pret.

DE VOLKSKRANT: 2 sterren uit 5 Ook Bor Beekman in 'De Volkskrant' van donderdag 4 december 2014 is niet bepaald positief in de Volkskrant. Hij vindt de film iets gemakzuchtigs hebben en noemt de scènes zielloos, de karakters flets. "Waar de hoofdpersonages in hun groef draaien, hoop je dat de bijfiguren de boel laten opleven. Beppie Melissen klaart die klus als Cheryls Hazesiaanse schoonmoeder, maar de nieuw toegevoegde types (een fotomodelletje, een politieke lover) zijn wat flets. Cabaretier Alex Klaasen draaft op als vertrouwde huisstylist Yari, maar krijgt weinig om mee te werken; wéér die routine van uitzinnige uitdossingen. (...) Maar dan, als alles wijst op een lauwe feelgoodontknoping (...) breekt GV2 plots uit het stramien met een vitaal eindspel. Met een mespuntje oprechte emotie zelfs - die zeldzaamheid in de Nederlandse romcom. Het kan dus wel."

HET PAROOL: 3 sterren uit 5 Het Parool erkent de simpele verhaallijnen, maar geeft een dikke pluim voor het effectief bespelen van de emoties van de kijker. De film wordt met een ‘echte vriendschap’ vergeleken: je houdt van deze vrouwen, maar soms zijn het verwende nesten die “tenenkrommende dingen” roepen. Gooische vrouwen forever’ zou een betere titel zijn. De film wekt heel slim een gevoel van eeuwige vriendschap op. Tussen de vier dames op het scherm natuurlijk, maar ook tussen de dames en hun miljoenen fans.

DE TELEGRAAF: drie sterren uit 5 Ook De Telegraaf vindt de romantische komedie een “hartverwarmende ode aan de vriendschap”. Sowieso kan recensente Annet de Jong de film wel waarderen. Het is volgens haar een “geslaagde romantische komedie, grappig en ontroerend” en ze vindt de personages juist minder flets dan voorheen: Deze romantische komedie heeft alle ingrediënten waarop je hoopt: een huwelijk, een begrafenis, een scheiding en nieuwe liefdes, en alsof het nog niet genoeg was een reisje naar het paradijselijk besneeuwde Oostenrijk. Fijn is ook dat de vrouwelijke personages wat meer vlees op de botten hebben (dat geldt overigens niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk). Ze zijn minder karikaturaal en meer mensen van vlees en bloed met al hun tekortkomingen.

Kijkwijzer: 6 jaar (grof taalgebruik, geweld, angst).
IMDb 
Trailer 
Première: 4 december 2014 (152 bioscoopzalen)
K-106 minuten