HEMEL

Sacha Polak

met: Hannah Hoekstra (Hemel), Hans Dagelet (Gijs), Rifka Lodeizen (Sophie), Mark Rietman (Douwe), Eva Duijvestein (Emma), Barbara Sarafian (Brechtje), Ward Weemhoff (Joris), Ali Ben Horsting (Jimmy), Abdullah el Baoudi (jongen op scooter), Elske Rotteveel (Annabelle), Maarten Heijmans (Teun), Erwin Bozzolini (danser)

Scenario: Helena van der Meulen. Hemel volgt het leven van de jonge vrouw Hemel (Hannah Hoekstra), die alleen opgegroeide met haar vader, de charmante veilingmeester Gijs (Hans Dagelet). Hemel kan zich een bestaan zonder Gijs niet voorstellen en neemt andere mannen niet serieus. Die zijn alleen om te versieren, waarbij haar spel soms grensoverschrijdend en gevaarlijk is. Wanneer Gijs in Sophie (Rifka Lodeizen) zijn grote liefde vindt, moet ook Hemel in beweging komen.

Producenten: Stienette Bosklopper, Ilse Ronteltap. Camera: Daniël Bouquet. Montage: Axel Skovdal Roelofs. Casting: Rebecca van Unen. Production design: Elsje de Bruin. Make up: Karijn van Brink. Special effects: Rick Wiessenhaan. Stunts: José Antonio Rojo.

Op 12 oktober 2010 startten in veilinghuis Christie’s te Amsterdam de opnames. Naast Amsterdam vonden ook in Rotterdam en het Spaanse Sevilla opnames plaats. Sacha Polak studeerde 3 jaar geleden af aan de Film- en Televisie Academie. Zij maakte daarna diverse korte films. Hannah Hoekstra studeerde dit jaar af aan de Amsterdamse Toneelschool en maakt met Hemel ook haar speelfilmdebuut. Sacha Polak kreeg voor Hemel in Berlijn de prijs van de internationale filmpers.

Première: 29 maart 2012
K-83 minuten

QUIZ

Dick Maas

met: Barry Atsma (Leo), Pierre Bokma (psychopaat), Kim van Kooten (Sandra), Hanna Verboom (Louise), Dieter Jansen (paparazzi journalist), Richard van Hees (Eduardo), Dave Mantel (politieagent), Tessa Stephenson (Hannie), Robbert Blokland (journalist), Wigger Verschoor (cameraman), Dewi Morgaine (danseres in bar)

Scenario: Dick Maas. De bekende quizmaster Leo Vandermolen wordt in een restaurant lastig gevallen door een man die beweert zijn vrouw en dochter te hebben ontvoerd. Er ontstaat een macaber spel waarin de quizmaster opeens de kandidaat blijkt te zijn. Producenten: Tom de Mol, Dick Maas. Muziek: Dick Maas. Camera: Piotr Kukla. Montage: Bert Rijkelijkhuizen. Casting: Janusz Gosschalk. Art direction: Minka Mooren. Kostuums: Alette Kraan. Make up: Rob Hillenbrink. Dick Maas schreef het script terwijl hij bezig was met de financiering van SINT. Dat duurde vrij lang, daarom wilde hij een iets kleinere en dus goedkopere film schrijven zodat hij snel na SINT weer een nieuwe film kon draaien.

Persreacties:
Ruben van Eijl in 'Sp!ts' van donderdag 22 maart 2012: "(...) Met een compacte speelduur van 80 minuten neemt Quiz echter wel heel veel de tijd voor de theorievragen die op de verbouwereerde quizmaster worden afgevuurd. En waarom Leo maar niet de politie belt, blijft ook een raadsel.Wanneer de praktijkvragen (’zorg dat je maîtresse, zonder fysiek te worden, binnen tien minuten het parkeerterrein verlaat’) worden ingezet, krijgt Quiz de vaart die hij veel eerder had moeten hebben. En het wordt nog veel aangenamer als Leo de handjes laat wapperen en zijn tegenstander in elkaar beukt. Dát is het gedrag van een in het nauw gedreven man. En dan pikt het publiek vanzelf de olijke bijfiguren (de overbezorgde ober, de doorgeslagen maîtresse, de onnozele politie) die verre van realistisch blijven en zorgen voor de komische toon in de film. Het evenwicht tussen intrige, thriller en de typische Maas-humor blijft daardoor tot het ietwat gehaaste slot goed bewaard."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 22 maart 2012: "QUIZ is een spannende thriller met elementen die we van Maas kennen: botte humor en geweldige actiescènes. Vooral de knokpartij in het toilet is waanzinnig. (...) Sommige personages zijn wat al te kolderiek."

André Nientied op NU.nl op 22-03-2012: "(...) Dit gebrek aan logica in het script haalt de spanning uit de thriller. Wanneer de onwaarschijnlijkheden zich in de tweede helft van de film verder opstapelen zakt de veelbelovende thriller als een plumpudding in elkaar."

Fabian Melchers op Neerlands Filmdoek.nl: "(...) Zijn idee is simpel, maar effectief: je draait de rollen om en hebt de basis voor een vermakelijke thriller.(...) Maas blijft voor zijn doen opvallend ingetogen. Quiz biedt geen actie of spektakel en bestaat voor een groot deel uit gesprekken tussen de twee hoofdpersonen. Maar het werkt uitstekend. Barry Atsma en Pierre Bokma krijgen zo alle ruimte om een aanstekelijk venijnig spelletje neer te zetten. Vooral Bokma blijkt geweldig in zijn element als joviale maniak, een type dat we niet van hem gewend zijn. Op de beste momenten doet zijn rol zelfs even denken aan de meesterlijke vertolking van Christoph Waltz in Inglourious Basterds. Het is jammer dat Quiz in de laatste tien minuten inzakt en naar een wat gezapig einde toewerkt. Dan wordt toch weer duidelijk dat Dick Maas sterker is in het bedenken van formules dan ze volledig uit te werken. Maar met Atsma en Bokma aan zijn zijde laat hij bovenal maar weer eens blijken dat hij garant staat voor lekker ongecompliceerd bioscoopvermaak."

Première: 22 maart 2012 (77 bioscoopzalen)
K-80 minuten

PLAN C

Max Porcelijn

met: Ruben van der Meer (Ronald Plasmeyer), René van 't Hof (Gerrit), Ton Kas (Bram), Kees Hulst (Peter), Rifka Lodeizen (Linda), Victor Löw (Nico), Steef Cuijpers (Ruud), Dick van den Toorn (agent Henk), Leny Breederveld (Irma), Horace Cohen (Dries Kirkesteijn), Eddy Amelo (Biga), Jos Bakker (Dave), Kees Boot (Lars), Pieter Bouwman (Theo), Harry Glotzbach (Patrick)

Scenario: Max Porcelijn. Ronald Plasmeyer (Ruben van der Meer) is een Amsterdamse rechercheur van laag kaliber met gokschulden. Wanneer de Chinese onderwereldfiguur Hao Ronalds ex-vrouw en zoontje bedreigt, bedenkt Ronald een geniaal plan om alles recht te zetten. Twee kleine criminelen (Ton Kas en René van 't Hof) zullen geweldloos een illegaal pokertoernooi overvallen. Omdat Ronald zelf meespeelt, heeft hij een perfect alibi. Snel, simpel en niemand raakt gewond. Een waterdicht plan… Totdat er doden vallen. Wanneer Ronalds partners in crime er met het geld vandoor gaan en zijn collega's bij de politie hem van de overval beginnen te verdenken, volgt een zenuwslopend spel op leven en dood. En Ronald is all-in… met de slechtste hand van z'n leven.

Producent: Sander Verdonk, Gertjan Langeland, Denis Wigman, Max Porcelijn. Camera: Coen Stroeve. Muziek: Erik Jan Grob. Montage: Marc Bechtold, Wouter van Luijn.

Regisseur Max Porcelijn en producent Sander Verdonk kregen geen subsidie voor hun debuut. Acteur Ruben van der Meer produceerde mee en speelt in PLAN C zijn eerste hoofdrol.


Op de deur van het zoontje van Ronald Plasman hangt een poster van Nederlands damkampioen Ton Sijbrands. Op de cover van het tijdschrift Belle staat Suzanne Klemann (Loïs Lane).

Persreacties:
Merike Woning in 'Metro' van 1 maart 2012: "Max Porcelijn heeft prachtige acteurs samengebracht. (...) Het ziet er allemaal wel heel grauw en uitzichtloos uit. (...)"

G.M. in 'Sp!ts' van 1 maart 2012: "(...) Met een klein budget, geholpen door een stoet goede acteurs, wisten de jonge filmmakers een originele film af te leveren. Keywords: tragikomisch, ongemakkelijk, absurdistisch, licht-dramatisch en over-de-top gewelddadig.(...) Het mooiste aan Plan C is het bizarre verhaal van de hoofdfiguur: een kaal mannetje met een stoffige kantoorbaan op een politiebureau, wat louche zaakjes on the side en een ex-vrouw bij wie hij het al heel lang geleden verbruid heeft. Op papier is hij een totale loser, maar toch heb je sympathie voor hem. En wie kan daar beter gestalte aan geven dan Ruben van der Meer? Verwacht echter geen dijenkletsers, maar eerder een soort gortdroge ingehouden humor die zich schuilhoudt in ongemakkelijke dialogen tussen de drie hoofdrolspelers. Scènes waarin de een de ander overhoop schiet, zorgen voor amusante ontsteltenis. En de stukken waarin de mannen op z’n houtjetouwtje de overval aan het voorbereiden en afwikkelen zijn, voor verbaasd gegniffel. Meer van die uitschieters waren welkom geweest, want af en toe kabbelt het verhaal wat. Ongelooflijk spannend of vreselijk grappig is Plan C dus niet, maar onderhoudend zeker wel."

Jos van der Burg in 'Het Parool' van 29 februari 2012: "Het blijkt te kunnen: een Nederlandse komedie die niet op de vette lach speelt, maar waarin de humor tragiek verbergt. Max Porcelijns speelfilmdebuut Plan C, over een mislukte overval, ontstijgt de polderlol. (...) Plan C illustreert dat ingewikkelde plots niet nodig zijn, maar dat het aankomt op een goede uitwerking. Het verhaaltje past op een bierviltje, maar Porcelijn, die ook het scenario schreef, maakt er iets moois van door het boven het niveau van grappen en grollen uit te tillen. Ronald en Gerrit zijn geen komische karikaturen, maar morsige veertigers die aan de achterkant van hun dromen zijn beland. (...) Naast de perfecte casting vallen de gortdroge absurdistische dialogen op, die aan Alex van Warmerdams werk doen denken. Porcelijn baat de geestige mogelijkheden van taalclichés en maffe opmerkingen uitstekend uit, maar daaronder zit een tragische laag. (...) Porcelijn lost met Plan C de belofte ruimschoots in die hij zes jaar geleden op de Filmacademie wekte met zijn eindexamenfilm De ontgoocheling.Dat het Filmfonds het script van de film in de prullenbak gooide, zodat Plan C zonder subsidie is gerealiseerd, is onbegrijpelijk."

Fabian Melchers op NeerlandsFilmdoek.nl op 1 maart 2012: "Zo was er nog geen enkele, en zo zijn er opeens twee Nederlandse misdaadkomedies die echt leuk zijn. Vorige maand nog ging Black Out in première, nu is er Plan C. Dat regisseur Max Porcelijn niet zo bont uitpakt als Arne Toonen, maakt zijn film niet minder vermakelijk. De kwaliteit van zijn debuut zit in de mix van tragedie en komedie, waar hij de ideale acteurs voor vond. De 30-jarige Porcelijn maakte in 2006 De Ontgoocheling, zijn eindexamenfilm met in de hoofdrollen Ruben van der Meer en Ton Kas. Het beviel hem zo goed dat hij voor het scenario van zijn eerste speelfilm de twee belangrijkste rollen op hun lijf schreef. En dat is duidelijk af te zien aan het eindresultaat, want de acteurs weten als geen ander hoe ze moeten omgaan met dit scenario. (...) Een rechtlijnige opzet, ingetogen en in grauwe tinten gefilmd; Plan C lijkt een gemiddeld misdaaddrama te worden. Maar Ruben van der Meer, Ton Kas en René van ‘t Hof trekken het naar een ander niveau. Ze weten precies de juiste balans tussen ernst en komedie vast te houden. Dat subtiele acteerwerk levert hilarische, onderkoelde humor op. Het is ook het scherpe oog van Porcelijn, die goed weet hoe hij hun kwaliteiten moet uitbuiten. Hij schreef dialogen die soms nergens heen lijken te gaan, maar door de acteurs (ook in bijrollen van Kees Hulst en Victor Löw) de juiste toon meekrijgen en zo voortdurend op de lachspieren werken. Hoogtepunt is een discussie over urinoirs.Dat het verhaal soms wat voorspelbaar is wordt ruimschoots goedgemaakt door de aanstekelijke uitvoering, die met name in het acteerwerk en het scenario zit. Porcelijn laat zien dat je ook met een simpel idee en weinig geld top-amusement kunt maken."

Kijkwijzer: 12 jaar (geweld, angst, grof taalgebruik).
Première: 1 maart 2012
K-95 minuten

170 HZ

Joost van Ginkel

met: Gaite Jansen (Evy), Michael Muller (Nick), Eva van Heijningen (moeder van Evy), Ariane Schluter (moeder van Nick), Porgy Franssen (vader van Nick), Robert de Hoog (Sijp), Hugo Haenen (vader van Evy), Baue van Leyden (vriend van Sijp), Valerie Pos (Caro)

Scenario: Joost van Ginkel. De onvoorwaardelijke liefde tussen twee dove tieners, de 19-jarige Nick en de 16-jarige Evy, gaat gepaard met stilte. Wanneer de ouders van Evy hun relatie afkeuren, besluiten ze te vluchten en zich schuil te houden in het wrak van een onderzeeër. Daar wordt echter de invloed van Nick’s verleden duidelijk. Evy begint zich langzaam te realiseren dat haar vrijheid een illusie is.

Producenten: Ellen Havenith, Gijs van de Westelaken. Muziek: Pascal Plantinga. Camera: Rogier den Boer. Montage: Bob Soetekouw. Kostuums: Ingrid Blankendaal.Make up:Thea Colenbrander. Assistent regisseur voor gebarentaal: Rosanna Wareman.Stunts: Philip van den Boogaard, Simon van Lammeren.

De filmtitel 170 Hz duidt de hoogste lage toon die Nick kan horen aan. Dove mensen kunnen bij voldoende decibel lage tonen horen in het gebied tussen 125 en 250 Hertz. 125 Hz is daarbij de laagste toon die aangehouden wordt in metingen. Bij 170 Hz kan een doof iemand geluiden horen zoals bv. een kettingzaag, een Harley Davidson, heipalen maar ook schuivende stoelen en een vuistslag op tafel. In 170 Hz wordt gewisseld in P.O.H. (Point Of Hear) tussen Evy, Nick en de toeschouwer met een geheel eigen sound design als gevolg.

Hoofdrolspelers Gaite Jansen en Michael Muller zijn in werkelijkheid niet doof en hebben zich de gebarentaal eigen gemaakt met behulp van een gebarentaaldocent, een tolk en een aantal jonge dove coaches. De 19-jarige Michael begon in september 2010 aan het vierde jaar van de Hogeschool Dansacademie Lucia Marthas.

De regisseur wilde dat het verhaal zich afspeelt in een wereld die niet goed te plaatsen is: de locaties zijn tijdloos en ongedefinieerd, zodat de film over vele jaren nog actueel oogt. Het enige moderne is het versturen van berichten op de mobiele telefoon.

Publieksprijs op het Nederlands Filmfestival 2011. MovieSquad NFF 2011 Award. De MovieSquad Award werd uitgereikt door een jongerenjury samengesteld door het Nederlands Instituut voor Filmeducatie, bestaande uit jongeren tussen de 15 en 19 jaar. Uit het juryrapport: "De film was consequent in stijl, visueel erg sterk en door het indrukwekkende spel wisten de acteurs zonder woorden een geweldig dialoog neer te zetten. Een zeer bijzondere film, die zich onderscheidt door de krachtige visuele composities." De poster van 170 Hz, ontworpen door Susanne Keilhack en Joost Hiensch (Shosho), wordt op 29 september 2011 bekroond met de Cinema.nl Afficheprijs 2011. De prijs bestaat uit 2.500 euro en een wisseltrofee: een ingelijst affiche van de klassieker Jonge harten (1936), ontworpen door Titus Leeser. Daarnaast sleepte 170 Hz twee Gouden Kalf nominaties in de wacht. Actrice Gaite Jansen werd genomineerd in de categorie Beste Actrice en Marco Vermaas in de categorie Beste Geluid.

Persreacties:
Merike Woning in 'Metro' van 1 maart 2012: "Goed verhaal met prachtige beelden. (...) aan de arty-farty-achtige kant. Er wordt bijvoorbeeld met potten rode verf gegooid, wat dan weer in slow motion in beeld wordt gebracht."

Robbert Blokland in 'Sp!ts' van 1 maart 2012: "In principe is 170 Hz een coming of age-drama zoals die wel vaker worden gemaakt. Nick (sterke debutant Michael Muller) en Evy (groot talent Gaite Jansen) zijn twee wispelturige tieners, die zich verliezen in elkaar en in hun eigen problemen. Maar er is één groot verschil met al die andere soortgelijke verhalen: Nick en Evy zijn doof, wat de film al meteen een bijzonder uitgangspunt geeft. (...) Deze confronterende aanpak, die van 170 Hz een bijna hypnotiserende ervaring maakt, is meteen de sterkste troef van regisseur Joost van Ginkel, die na een aantal bekroonde korte producties zijn speelfilmdebuut maakt. Zijn vertelling oogt als een modern sprookje. (...) Tegelijkertijd heeft 170 Hz last van een kwaal waar veel debuutfilms onder lijden, namelijk dat de vorm belangrijker lijkt dan de inhoud. De manier waarop hun relatie zich ontwikkelt, de nukken en grillen van vooral Nick en de getroebleerde verhouding die de tieners met hun ouders hebben, overtuigen niet volledig. Zo hard als het tweetal in het begin voor elkaar heeft gekozen, zo snel groeien ze in de geisoleerde omgeving van hun schuilplaats ook weer uit elkaar. Voor mensen die niet onvoorwaardelijk mee gaan in de magisch-realistische visie van regisseur Van Ginkel, kan deze ontwikkeling naar het slot toe zelfs een onoverkomelijk probleem worden.Maar wie wél gelooft in hun onvoorwaardelijke liefde en dus mee gaat in hun bizarre trip d'amour, wacht een van de meest bijzondere films van het jaar. (...)"

Fritz de Jong in 'Het Parool' van 29 februari 2012: "Aan valse bescheidenheid doet Joost van Ginkel niet. Op de aftiteling van 170 Hz laat hij weten dat sommige scènes geïnspireerd zijn door collega-regisseurs Darren Aronofsky en Krzysztof Kieslowski: bepaald geen kleine jongens. Van Ginkels speelfilmdebuut mag dan zijn premiere hebben beleefd op het Nederlands Filmfestival (waar hij de publieksprijs won), maar de ambities zijn internationaal. Soms gaan de pretenties een beetje met de filmmaker aan de haal, maar in grote lijnen maakt Van Ginkel zijn ambities waar. (...) Het sleutelwoord is: vervreemding.En niet alleen het publiek moet daaraan geloven. Evy is vervreemd van haar rijke ouders, die bezwaar maken tegen haar romance met probleemzoeker Nick. Door de ogen van Evy (en het strakke beeldframe) bekeken zijn haar ouders van alles vervreemd in hun klinisch-architectonische villa. De vervreemding neemt alleen maar toe als de geliefden zich verstoppen in een wegroestende Sovjetonderzeeër in het midden van nergens. De film is op zijn sterkst als hij die vervreemding als een gegeven accepteert, en op zijn minst als hij psychologische verklaringen probeert te geven.In zulke scènes zakt vooral Michael Muller als hoofdrolspeler door het ijs: alleen zijn pose als een dove Kurt Cobainwannabe overtuigt. Sterker is het optreden van Gaite Jansen, die de romantische vlucht van haar personage ook invoelbaar maakt zonder overbodig gepsychologiseer."

Kijkwijzer: 12 jaar (angst, seks, grof taalgebruik, discriminatie).
Première: 1 maart 2012
K-85 minuten