DE WEDEROPSTANDING VAN EEN KLOOTZAK

Guido van Driel

met: Yorick van Wageningen (Ronnie), Goua Robert Grovogui (Eduardo), Juda Goslinga (Janus), René Groothof (Minne), Leny Breederveld (Sientje), Rian Gerritsen (Lotte), Jeroen Willems (James Joyce),
Eric Schreurs (Jaap), Johan van der Pol (Marnix), Katrien van Beurden (Mara), Juliette van Ardenne (Chantal), Pepijn Schoneveld (Titus), Gustav Borreman (Stanley), Maria Groothof (Sarah), Ali Kouchiry (Ahmadi), Tsead Bruijna (Ate), Hansje Joustra (bewaker IND), Sanne Bosman (verpleegster), Laurens de Groot (man in toilet)

Scenario: Bas Blokker, Guido van Driel. De film gaat over de Amsterdamse crimineel Ronnie (Yorick van Wageningen), die na een mislukte moordaanslag met aangescherpte zintuigen terugkeert in het leven. De strapatsen van Ronnie en Janus worden doorsneden met die van Eduardo, een jonge asielzoeker uit Angola die in Dokkum in het AZC verblijft. Omdat Eduardo niet kan praten over de verschrikkingen die hij heeft meegemaakt, ziet hij zijn kansen op een verblijfsvergunning in rook opgaan.

Producenten: Joost de Wolf, Arnold Heslenfeld, Dirk Impens, Judy Maat, Laurette Schillings, Frans van Gestel, Rudy Verzyck. Productiemaatschappij: Topkapi Films. Distributeur: A-Film Distribution. Muziek: Peter Van Laerhoven. Camera: Lennert Hillege. Montage: Alain Dessauvage. Casting: Janusz Gosschalk, Matijs Wessels. Production design: Floris Vos. Geluid: Peter Warnier. Kostuums: Bernadette Corstens, Elske van Buuren. Stunts: Ron Sleeswijk. Distributie: A-Film.

De film is gebaseerd op Van Driels graphic novel Om Mekaar in Dokum. De strip is ontstaan vanuit een kunstopdracht voor de Friese gemeente Dongeradeel, die wilde herdenken dat 1250 jaar geleden de schedel van Bonifatius werd ingeslagen op de plek waar Dokkum is ontstaan.

De Amsterdamse Van Driel is de eerste striptekenaar die van zijn eigen graphic novel een speelfilm heeft gemaakt.

De debuutfilm van Guido van Driel was de officiële openingfilm van het IFFR.

Openingszin: 'Blaren... op je snikkel.'
Opvallend: een scène met een stofzuiger.

De regisseur over waar de film echt over gaat in 'Sp!ts' van woensdag 23 januari 2013: "(...) Uiteindelijk is Klootzak vooral een pleidooi voor meer medemenselijkheid en compassie. Dat soort verhalen zie ik veel te weinig, zeker in Nederland. We vervreemden steeds meer van elkaar, terwijl we veel beter zouden kunnen kijken naar wat ons verbindt, zeker in deze grimmige tijden. Ik vind het verschrikkelijk om te gaan vertellen wat mensen in mijn film moeten zien. Dat is alsof je een mop vertelt en die vervolgens zelf moet uitleggen."

Jeroen Willems overleed op 3 december 2012.

Guido van Driel had tijdens het filmen ruzies met hoofdrolspeler Yorick van Wageningen. Voorafgaand aan het project was Van Wageningen lyrisch over het script. Maar op de set verslechterden de verhoudingen tussen de twee mannen snel. De acteur zelf voelt geen behoefte om hier over te praten. Ook de regisseur wil niet dat deze kwestie groter wordt gemaakt dan de film zelf. In 'Sp!ts' van woensdag 23 januari 2013 zegt Van Driel: "(...) „Ik ga er niet om heen draaien: het was moeizaam. Hij leek bijna allergisch voor mij en ik kreeg een enorme hekel aan hem. Maar wat voor mij telt, is het eindresultaat. Zijn spel is fantastisch en we kunnen allebei enorm trots zijn op het eindresultaat. Het maken van een kunstwerk is soms een emotionele achtbaan. Maar ik weet zeker dat er een dag komt dat we elkaar weer lachend de hand kunnen reiken."

Yorick van Wageningen in 'Sp!ts' van woensdag 20 februari 2013: "(...) Ik ben geen moment rouwig geweest dat ik niet op de premièreavond was. Ik ben enorm mensenschuw, van zo’n avond moet ik minstens een week bijkomen. Maar de aandacht voor onze ruzies leidde ook af van de kwaliteit van de film zelf, dat was achteraf jammer. (...) We zaten van tevoren erg op één lijn. Maar het was voor Guido zijn eerste regieproject. Hij heeft hiervoor als tekenaar jaren in zijn eentje op een kamertje gewerkt. Op een set staan er opeens veertig man om je heen die net als jij allemaal ideeën hebben over hoe de film eruit moet gaan zien. (...) Ik denk dat je het kan vergelijken met een zware bevalling. We moesten door een hel heen. Maar het resultaat is er wel naar. Doorgaans leveren dit soort confrontaties tussen de verschillende makers wel een memorabel eindresultaat op. Het is een enorm rauwe, gedurfde film. Iets totaal anders dan ik ooit hiervoor heb gemaakt. Op een harmonieuze set hadden we dit resultaat misschien niet bereikt.(...) Nog een keer samenwerken met regisseur Van Driel? "Ik denk dat je een vrouw na de bevalling ook niet moet vragen of ze direct nog een tweede kind wil. Maar vraag het me over twee jaar nog eens. Ik denk dat ik dan al die ellende op de set totaal vergeten ben."

Persreacties:
Robbert Blokland in 'Sp!ts' van donderdag 21 februari 2013: "De scène die het beste aantoont wat een enorme klootzak hoofdpersoon Ronnie eigenlijk is, behoort meteen tot de meest memorabele momenten van de film. Tijdens een brute ondervraging pakt de Amsterdamse crimineel een stofzuiger en zet deze op het oog van zijn onbetrouwbaar gebleken handlanger. Het geluid van de slang waarin de oogbol zonder al te veel moeite verdwijnt, gaat door merg en been. (...) De Wederopstanding van een Klootzak (vreselijke titel overigens) opende eind januari het Filmfestival Rotterdam, als eerste Nederlandse productie in twintig jaar. (...) Feit is inderdaad dat Klootzak een bijzondere en sterke film is geworden. (...) Het prachtig geënsceneerde tragikomische drama laat zich onmogelijk in een hokje duwen: tegenover de paar Tarantineske geweldsscenes staan prachtige vergezichten over het Friese platteland die niet alleen de personages aansporen tot mijmeren en bespiegelen. De talloze eigenwijze, poëtische shots zijn vol details die op meerdere manieren kunnen worden geinterpreteerd - net als het ietwat onbevredigende einde trouwens. Maar het stralende middelpunt van de film is Van Wageningen, die met Ronnie een onvergetelijk personage aan zijn toch al indrukwekkende oeuvre toevoegt. Met zijn ondoorgrondelijk afwezige blik, zijn meelijwekkende nekband en zijn vaak onsamenhangende gemompel blijven Ronnie en zijn gedachtenwereld van het begin tot het eind intrigeren. Het is moeilijk de blik af te wenden van de voorheen bikkelharde gangster die zich niet goed raad weet met de sterker geworden zintuigen die de aanslag met zich meebracht, prachtig verbeeld door het camerawerk van multitalent Lennert Hillege (Nova Zembla). Hij wordt maar één keer overtroffen, tijdens een bizarre monoloog van wijlen Jeroen Willems als gangsterbaas. Het aan de overleden acteur opgedragen Klootzak is niet de laatste film waarin Willems te zien is. Maar het is heel moeilijk om zijn prachtige slotzin in dit verhaal los te zien van zijn plotselinge verscheiden: „Eerst leefde het, nu is het dood. Wat doet het er toe?”"

Susan Warmenhoven op NeerlandsFilmdoek.nl: " (...) De film wordt de kijker niet in hapklare brokken aangereikt, maar laat veel open. De personages en hun motieven worden niet meteen duidelijk. (...) De legendarische scène waarin Ronnie met een stofzuiger het oog van een wanbetaler uitzuigt (...) kan (...) de boeken in als meest creatief geweldsdelict in de Nederlandse cinema. (...) De Wederopstanding van een Klootzak bevat echter wat elementen die beter hadden gekund: zo had de film net iets korter gekund en valt de climax scène wat moeilijk te plaatsen in het geheel. Toch is de film wegens originaliteit, humor en zeer krachtig acteerwerk zeker de moeite waard om te bezoeken."

Trailer
IMDb
Première: 21 februari 2013
K/ZW-89 minuten

USHI MUST MARRY

Paul Ruven

met: Wendy van Dijk (Ushi), Hiromi Tojo (Ushi's assistent), Patrick Dempsey (Patrick Dempsey), Chris Noth (Chris Noth), Uri Geller (Uri Geller), Jillie Reil (Jillie), Jenny Allford (farmer's girlfriend), Rachel Federoff (matchmaker), Destin Pfaff (matchmaker), Christopher Craig (doctor), John Flanders (chef), Hans Klok (Hans Klok), Ted Fletcher (father of the bride), Rosalio Garcia (Taco boy), Cherise Silvestri (mother of the bride), Mark Sagato (Sumo), Jonathan Sawdon (doctor), Ushi (news reporter), Gregory Bennett (farmer), Jolien Orye (bride), Andrew Blumenthal (father of the groom)

Scenario: Marian Batavier, Paul Ruven. Komedie. Vanwege de Japanse traditie móet Ushi trouwen. Als ze niet binnen twee weken een partner vindt, zal ze zelfs worden uitgehuwelijkt aan een enorme sumoworstelaar.

Producenten: Jean-Pierre Claes, Remco Kobus, Elwin Looije, Paul Ruven, Sven Sauve, Joris van Wijk. Muziek: Martijn Schimmer. Camera: Rolf Dekens. Montage: J.P. Luijsterburg. Casting: Kris De Meester. Art direction: Matthew Andrews. Stunts: Willem de Beukelaer, Nicolas de Pruyssenaere, Gaby Hoogenboom, Marco Maas, Christian Petersson, Nick Roeten, Michel Struik, Wendy Vrijenhoek.

Opgenomen in Nederland, België en Amerika.

Nederlands, Engels en Japans gesproken.

Hiromi Tojo (65) speelt al jaren de assistent in Ushi & Van Dijk. In het echt is hij is al sinds 1982 vechtsportleraar in Amsterdam. Tojo heeft een eigen vechtschool in de Eerste Nassaustraat in West. De Japanner werd geboren in Tokyo en verhuisde op zijn 32ste naar Amsterdam vanwege zijn Engelse vriendin die er woont en met wie hij trouwt. Hij spreekt dan geen woord Engels. Twee jaar later heeft hij zijn eerste rol in een commercial van Philips te pakken. Het is de start van een tv- en filmcarrière. Hij acteert in reclames van KLM en McDonald's en in tv-programma's als Verona en De André van Duin Show en in de films Gordel van smaragd, Flodder en Amsterdamned. In 1999 speelt hij voor het eerst de Japanse gastheer in Ushi & Van Dijk. (Bron: Het Parool, 9 februari 2013).

Na kritische recensenten, kreeg de film ook de wind van voren van dierenbeschermingsorganisaties. Deze vinden het 'onacceptabel' dat er een rol is weggelegd voor een chimpansee. Zo laat de organisatie Wilde Dieren de Tent Uit weten. Stichting AAP en het Jane Goodall Instituut delen deze mening volgens de verklaring. Wilde Dieren de Tent Uit stelde het optreden van de aap in 2012 al aan de kaak, maar werd toen gerustgesteld met de mededeling dat er geen gebruik zou worden gemaakt van een echt dier. Dit is later onjuist gebleken. Uit een reportage die backstage gemaakt is, heeft de organisatie opgemaakt dat het om de chimpansee Tibi gaat en dat het dier, gekleed in een bruidsjurk, zich niet fijn voelt.

Persreacties:
Het is de tweede film van Paul Ruven in korte tijd waar de critici niet over te spreken zijn. Half december 2012 leverde hij als producent Het Bombardement af. Ook deze film werd volledig afgefikt door de critici.

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 13 februari 2013: "Soms kun je het onderliggende probleem van een film heel eenvoudig benoemen. Vraag: wat is er leuk aan de programma's waarin Wendy van Dijk als Ushi bekende mensen interviewt? Antwoord: de reacties wanneer blijkt dat onder de vermomming een blonde vrouw schuilgaat. Maar in Ushi Must Marry is Ushi gewoon Ushi. Van Dijk blijft onzichtbaar. (...) Het script is een aaneenschakeling van uitgeschreven en geïmproviseerde sketches, gebouwd op humor van bedenkelijk niveau. Zo komt Ushi in de keuken van een hotel terecht. De chef denkt dat ze er werkt en vraagt Ushi waar de 'pussy' is. Verwarring alom, tot blijkt dat hij 'octopussy' bedoelt, het hoofdgerecht van die avond. (...) Het moet gezegd: Wendy van Dijk beschikt over komisch talent. Dat blijkt vooral in de scène waarin Ushi op bezoek gaat bij een etiquetteleraar en de man tot wanhoop drijft. Maar de interviews met grote sterren Patrick Dempsey (Grey's anatomy) en Chris Noth (Mr. Big uit Sex and the city) zijn juist weer erg tam. Je kunt je bovendien niet aan de indruk onttrekken dat beide heren op de hoogte waren van het complot. Dan zijn er nog de raciale stereotypen. Sacha Baron Cohen laat je als Borat vooral lachen om de mensen die hij benadert. Zijn rol is een dekmantel. Maar in Ushi Must Marry zijn de typetjes de voornaamste bron van humor. Wie lacht anno 2013 nog onbezwaard om een Japanse met een splaakgeblek?"

Marieke Kremer in 'Sp!ts' van donderdag 14 februari 2013: "(...) als Ushi Must Marry iets duidelijk maakt, is het wel dat een typetje dat in een bepaalde tv-formule op lachspieren werkt, op het grote doek helemaal kan doodslaan.Om maar met de deur in huis te vallen: Ushi Must Marry is niet grappig. De makers doen héél erg hun best om grappig te zijn. Maar dat lukt slechts zelden, en dat maakt het kijken naar deze film tot een ongemakkelijke ervaring. Aan Wendy van Dijk ligt dat niet echt; zij speelt Ushi met de vanzelfsprekendheid van iemand die vergroeid is met haar personage. Door het verhaal dat ze voorhanden had, geschreven door regisseur Paul Ruven, die ook scenario voor Het Bombardement voor zijn rekening nam, had ze echter geen schijn van kans. Het script is namelijk een rommeltje: onevenwichtig, vol onlogische verwikkelingen en met een hak op de tak-ritme. En vol flauwe, platvloerse grappen, dus. (...) Op tv was het ene optreden van Ushi natuurlijk ook geslaagder dan het andere, maar de formule van bizar interview gevolgd door de climax van Van Dijk die haar vermomming afzette, werkte in principe wel. Zonder die onthulling en vooral zonder fatsoenlijk script, gaat Ushi echter stevig onderuit."

Noa Maas in 'Metro' van donderdag 14 februari 2013: "(...) De interviews halen het niveau van de serie makkelijk. Dat zijn de leukste stukjes uit de film. Maar die duren maar twee keer tien minuten. (...) de rest van de film is flauw. Poep- en plasgrappen nemen het volledig over. Ushi's vreselijke verloofde is niet bevorderlijk voor de zin in popcorn. Zeker niet op het grote scherm."

Fabian Melchers op NeerlandsFilmdoek.nl op 12 februari 2013: "Als je binnen vijf minuten al met rollende ogen op je horloge aan het kijken bent, weet je dat er iets fout zit. Ushi Must Marry wordt alleen maar  slechter en slechter. Jammer is het, dat er na een jaar waarin de Nederlandse cinema veel moois te bieden had, twee films in de bioscoop verschijnen die het niveau zo omlaag halen. Het Bombardement was vorige maand al een behoorlijke misser, nu wordt het nog erger met Ushi Must Marry. Ate de Jongs oorlogsfilm was een drama dat onbedoeld komisch uitpakte, dit is een komedie die uitmondt in een drama. Hoe je het ook wendt of keert, bij het Jan Smit-vehikel viel er tenminste nog wat te lachen.Ushi Must Marry komt van de hand van Paul Ruven, die -toeval of niet- meeschreef aan Het Bombardement. (...) de film blijkt maar bar weinig met het televisieprogramma te maken te hebben. Ruven heeft iets documentaire-achtigs als Borat willen maken: een serie interviews op een komische manier laten ontsporen. Dat ontsporen is gelukt, maar komisch is het allerminst.Wat deze film pas echt een uitputtende martelgang maakt is niet eens dat mislukte mockumentary-element, maar de onophoudelijke tsunami van inspiratieloze poep- en pies-slapstick. Bijna zeven ton gaf het Filmfonds aan Ushi Must Marry, en dat is onder andere besteed aan smijten met duur voedsel, een dikke blote sumoworstelaar, en een onmetelijke hoeveelheid sloopwerk. Dat gaat 96 hele lange minuten zo door. Wees gewaarschuwd."

Trailer
IMDb
Première: 14 februari 2013
K-96 minuten

DE ONTMAAGDING VAN EVA VAN END

Michiel ten Horn

met: Jacqueline Blom (Etty), Freerk Bos (mentor), Frans de Wit (vader Thymen), Vivian Dierickx (Eva), Abe Dijkman (Emanuel), Flip Filz (docent Engels), Anandi Gall (Mardou), Rafael Gareisen (Veit), Ton Kas (Evert), Loes Kok (Vicky), Giam Kwee (moeder van Thymen), David Markx (Thymen), Stella Mever (Lilly), Tomer Pawlicki (Erwin), Nina Tesselaar (Sofie), Freddie Tratlehner (Ron Kanon), Minou van den Berg (Birgit), Lotte van der Hoek (Kim), Kelly van der Waals (Sharonja), Stefan de Walle (Huub), Patricio Wiedermann (Olli), Nicanor Zinga (Ngiri)

Scenario: Anne Barnhoorn. Het Nederlandse gezin Van End krijgt gedurende twee weken een Duitse uitwisselingsstudent over de vloer. Dit heeft een dusdanige impact op de verschillende familieleden dat hun hele leven op zijn kop wordt gezet. Dit leidt tot pijnlijke, ontroerende en hilarische situaties.

Producenten: Pieter Kuijpers, Iris Otten, Sander van Meurs. Muziek: Djurre de Haan. Muziek: awkward i. Camera: Jasper Wolf. Montage: Sander Vos. Casting: Job Castelijn. Kostuums: Minke Lunter, Rebekka Wormann. Make up: Rob Hillenbrink.

De werktitel was Sehnsucht, een mooi Duits woord dat staat voor een vurig of onbereikbaar verlangen. De uiteindelijke titel heeft volgens de regisseur iets dubbels. Je zit de hele film toch te wachten of die ontmaagding gaat gebeuren. Je gaat hierdoor met een bepaalde indruk de film in.

Persreacties:
Glamcult februari 2013: "(...) Heel herkenbaar voor [Wes] Anderson-fans. Al is dit Nederlandse debuut wellicht wat zwaarder op de hand dan diens werken. (...) Hoewel Ten Horn zich (nog) niet kan meten met Anderson - en dat zal zeker ook met budget te maken hebben - belooft deze tragikomedie een mooie toekomst. Ook voor scenarist Anne Barnhorn trouwens. Hoewel de meeste acteurs top zijn - we noemen een Jacqueline Blom en Ton Kas - kunnen sommige jongere spelers nog wat groei gebruiken."

Grieteke Meerman in 'Sp!ts' van donderdag 14 februari 2013: "(...) Ton Kas speelt de mooie, aimabele antiheld Evert, het gezinshoofd dat vergeefs probeert de boel bij elkaar te houden. Jacqueline Blom maakt indruk als zijn afgematte, verbitterde echtgenote Etty. Maar ook de drie jonge, onbekende acteurs die hun kinderen spelen, verdienen credits. Vivian Dierickx durft schaamteloos zielig te zijn in de rol van Eva en haar filmbroers Abe Dijkman en Romer Pawlicki gooien alle remmen los als de verwarde Manuel en Erwin. Maar het prettigst aan De Ontmaagding van Eva van End – dat overduidelijk dus over veel meer gaat dan de ontmaagding van Eva van End – is het bitterzoete smaakje. De personages zijn onaardig en gemeen, lelijk, saai of onhandig, maar wel echt. Je lacht ze uit, maar wilt ze tegelijkertijd ook even knuffelen. Een mooie conclusie; lang leve de imperfecties."

Noa Maas in 'Metro' van donderdag 14 februari 2013: "(...) hilarisch op een subtiele manier. Zelden zo veel gelach gehoord in de bioscoopzaal. Een hartverwarmend, confronterend verhaal met goede acteurs. (...) Sommige scènes zoals de daadwerkelijke ontmaagding, kunnen shockerend zijn."

Fabian Melchers op NeerlandsFilmdoek.nl op 14 februari 2013: "En weer is Nederland een mooi zelfverzekerd speelfilmdebuut rijker. Vorig jaar werden we aangenaam verrast met o.a. Hemel en Kauwboy, nu belooft ook De Ontmaagding van Eva van End veel goeds voor de toekomst. Michiel ten Horn speelt wel leentjebuur bij makers als Todd Solondz en Wes Anderson, maar dat maakt zijn tragikomedie er niet minder aangenaam op. (...) Ten Horn laat uitvergrotingen van de realiteit zien. Hij zet een fijne, licht-vervreemdende sfeer neer, met (net iets te) strakke decors, een behaaglijke soundtrack en tragikomische karikaturen als hoofdpersonages. Dat laatste gaat de film in de tweede helft jammergenoeg een beetje tegenwerken, wanneer de regisseur meer drama begint in te bouwen. We kunnen namelijk wel lachen om de mensen in Eva van End, en we kunnen ze soms zelfs ook wel begrijpen, maar echt met ze meevoelen is iets anders. Daarvoor zijn ze te ver uitvergroot.Waar die balans tussen stilering en ontroering ligt is moeilijk aan te geven. Zelfs Wes Anderson was daar vroeg in zijn carrière minder bedreven in dan nu. De toekomst moet gaan uitwijzen of de 29-jarige Michiel ten Horn zich ook zo gaat ontwikkelen. Zijn eerste film is in ieder geval veelbelovend."

Trailer
IMDb
Première: 14 februari 2013

K-98 minuten

BOBBY EN DE GEESTENJAGERS

Martin Lagestee

met: Nils Verkooijen (Bobby), Hanna Obbeek (Sanne), Max van der Burg (Lucas), Lotte Heijtenis (Els), Bas van Prooijen (Benno), Jelle Stout (Thomas), Diana Dobbelman (Martha), Eva van der Gucht (Bernadette), Dimme Treurniet (Eric Masters), Joke Tjalsma

Scenario: Martin Dewitte, Wijo Koek, Martin Lagestee, Nancy Stevelink. Sanne (Hanna Obbeek) mag met haar vader, een bekende geestenverdrijver, mee aan boord van de SS Rotterdam om een stelletjes plaaggeesten te laten verdwijnen. Maar dan ontmoet Sanne de geest Bobby(Nils Verkooijen), een jongen die al sinds de jaren '60 op het schip doolt. Bobby's wens is om nog een keer z'n moeder te kunnen zien en Sanne besluit hem te helpen. Alleen blijkt alles moeilijker te zijn dan verwacht.

Producenten: Frank Bak, Martin Dewitte, Martin Lagestee. Montage: Bert Jacobs. Muziek: Brian Clifton. Camera: Maarten van Keller. Kostuums: Martina Fehmer. Stunts: Nick Roeten, Ron Sleeswijk. Omroep: TROS.

Opgenomen op Stoomschip Rotterdam in Rotterdam.

Hoofdrolspelers Anna Obbeek en Nils Verkooijen waren al eerder samen te zien in ACHTSTE-GROEPERS HUILEN NIET.

Persreacties:
Marieke Kremer in 'Sp!ts' van donderdag 14 februari 2013: "(...) De avonturen die Sanne en Bobby vervolgens beleven, zijn voor de doelgroep van pakweg acht tot tienjarigen waarschijnlijk nét spannend genoeg. Vooral dankzij het clubje rellerige geesten onder leiding van Joke Tsjalsma en Eva van der Gucht, wiens gekakel amusant is. Dat je als volwassen begeleider bij vlagen je best moet doen om niet in slaap te sukkelen, moeten we minder zwaar laten wegen: een uitstapje naar een film als dit maakt een mens nu eenmaal om zijn kroost te plezieren."

Noa Maas in 'Metro' van donderdag 14 februari 2013: "(...) leuke film voor het hele gezin. Hij zit vol met goede acteurs die tezamen een hilarische geestenfamilie vormen. De film heeft een hoog Kruimeltje-gehalte. Spanning en humor wisselen elkaar in goed tempo af. De film is best eng voor kleine kinderen. Geesten lenen zich goed [voor] special effects, maar deze waren aan de matige kant."

Fabian Melchers op NeerlandsFilmdoek.nl op 12 februari 2013: "Voor Bobby en de Geestenjagers filmde Martin Lagestee op de SS Rotterdam, een groot cruiseschip in de havenstad. Zijn avontuurlijke jeugdfilm kreeg daarmee de duurste Nederlandse filmset ooit. Alles speelt zich aan boord af, en dat blijft nog afwisselend en onderhoudend ook. De regisseur maakt dankbaar gebruik van alle ruimtes op het schip en komt bovendien met een aangenaam verhaal voor jong en oud. De paar schoonheidsfoutjes zien we graag door de vingers. Het heeft ook best een bepaalde charme, de oubollig ogende special effects en de soms wat harkerige dialogen. Dat soort dingen kunnen gauw gaan storen, maar bij Bobby en de Geestenjagers overheersen de goede bedoelingen. De film draagt voor alle leeftijden een sympathieke boodschap uit, over ouderliefde en rouwverwerking. Neem daarbij een enthousiast ogende cast, en die paar ongeloofwaardige wendingen zijn we al snel weer vergeten. (...) Met een degelijk verhaal, een fraaie locatie om te filmen en een goede cast kom je een heel eind, bewijst Bobby en de Geestenjagers. Met name de oudere acteurs, aangevoerd door een lekker schmierende Joke Tjalsma, zijn zichtbaar in hun element. Komedie en ontroering wisselen elkaar zo in een vlot tempo af. Dat dit kinderavontuur dan in zijn spanning wat minder overtuigt is misschien voor de jonge doelgroep juist wel prettig."

Site: bobbydefilm.nl
Trailer
IMDb: www.imdb.com/title/tt2528786/
Première: 13 februari 2013
K-85 minuten

MATTERHORN

Diederik Ebbinge

met: Ton Kas (Fred), René van 't Hof (Leo), Porgy Franssen (Kamps), Alex Klaasen (zoon van Fred), Ariane Schluter (Saskia), Elise Schaap, Alex Klaasen

Scenario: Diederik Ebbinge. Tragikomedie. Matterhorn is een tragikomedie over Fred, een eenzame man die sinds de dood van zijn vrouw alleen in een gehucht woont. Zijn zoon ziet hij al jaren niet meer. Hij heeft buren, gaat naar de kerk, maar verder gebeurt er bitter weinig in zijn leven. Tot hij op een dag een toevallige ontmoeting heeft met een vreemdeling (Leo) die in het dorp opduikt. Door het contact met deze vreemdeling weet Fred uit zijn beklemmende omgeving los te breken. Hij vindt de moed om met zijn verleden en zichzelf in het reine te komen.

Producent: Gijs van de Westelaken. Camera: Dennis Wielaert. Montage: Michiel Reichwein. Geluid: Giel van Geloven.

Eerste lange speelfilm van voormalig Vliegende Panter Diederik Ebbinge.

Na Plan C is dit de tweede film waarin Ton Kas en René van ‘t Hof samen te zien zijn.

In première tijdens het 42e International Filmfestival van Rotterdam, waar de film de UPC Publiekprijs won op 2 februari 2013.

Persreacties:
Grieteke Meerman in 'Sp!ts' van donderdag 7 februari 2013: "(...) Matterhorn is behalve tragikomisch en licht absurdistisch vooral erg lief, oprecht en ontroerend. (...) Ondanks de titel heeft Matterhorn weinig met de gelijknamige Zwitserse berg te maken. Die staat alleen symbool voor bevrijding en de behoefte aan verbondenheid, de thema’s van de film. Maar zwaar op de hand wordt het nooit, want Kas heeft de lach aan zijn kont hangen en is op zijn best met Van ’t Hof als een schijnbaar zielige gek tegenover zich. De twee acteurs zetten hun personages met de grootste zorg neer, met veel aandacht voor detail en lichaamstaal.Ebbinge weet precies hoe hij de juiste snaar moet raken, eentje ergens tussen spot en ontroering. De emotie brengt hij op een subtiele manier over, geholpen door de eenvoudige beeldtaal, de formidabele acteurs en de toepasselijke muziek van Bach. Op het Rotterdams Filmfestival sleepte Ebbinge de publieksprijs in de wacht. En terecht. Hopelijk volgt er meer van deze nieuwe regisseur."

Koen van Leeuwen op NeerlandsFilmdoek.nl: "(...) Het hilarische potentieel van het door Ebbinge geschreven script wordt ten volle benut door de ijzersterke cast. Ton Kas’ vertolking van Fred is fenomenaal als nette onkreukbare heer, wiens normen en waarden door de bizarre gebeurtenissen ernstig op de proef worden gesteld. Zijn netheid maakt elke inmenging die niet strookt met zijn tijdsloze calvinistische inborst komisch. René van ’t Hof heeft nagenoeg geen tekst, maar zijn onnozele gelaatsuitdrukking werkt ook in deze film weer perfect. In Plan C liet het duo al zien een geweldige chemie en gevoel voor timing te hebben. Matterhorn kent naast het absurdisme à la Alex Van Warmerdam ook een sterke dramatische laag. Af en toe neigt de film hierdoor op de dramatische momenten uit de bocht te vliegen en te twijfelen tussen absurde komedie of aangrijpend drama. Dit werkt lang niet altijd, maar Kas slaagt er wel in om Fred als een geloofwaardig en gelaagd personage neer te zetten waardoor de balans op cruciale momenten behouden blijft. Het camerawerk van Dennis Wielaert mag er zijn. De prominente plek van de kerk in het dorpse leven is mooi en symmetrisch in al haar zorgeloosheid in beeld gebracht. Het trage tempo van de film past hier uitstekend bij. Ook de keuze om de film ergens in de jaren ’90 af te laten spelen maakt het geheel nog komischer. Het oude degelijke als telefoons met draaischijven, computers met grote beeldschermen, bruine interieurs, buurtsupermarkten, oude gele bussen en ouderwetse kleding hebben met de ogen van nu meteen iets komisch. Matterhorn is een tragikomedie met een melancholische ondertoon. Diederik Ebbinge weet het benauwende van de gereformeerde gemeenschap op hilarische wijze neer te zetten en Ton Kas toont in deze film wederom wat een geweldig acteur hij is. Wie van absurdisme en Hollandse lulligheid houdt moet de film zeker gaan zien."
Kijkwijzer: 12 jaar (grof taalgebruik, discriminatie)
Trailer
IMDb
Première: 7 februari 2013
K-88 minuten