HOE DUUR WAS DE SUIKER

ook: PRICE OF SUGAR, THE
Jean van de Velde

met: Gaite Jansen (Sarith), Yootha Wong-Loi-Sing (Mini-Mini), Kees Boot (Julius Medina de Robles), Yannick van de Velde (Rutger le Chausseur), Benja Bruining (Nathan), Anna Raadsveld (Elza), Bart Klever (Masra Levi), Genelva Krind (Maisa), Maurits Delchot (Caesar), Jaap Spijkers (Van Omhoog), Werner Kolf (Alex), Tinah Mnumzana (Ashana), Mary Twala (Kwemba), Deon Lotz (Masra Jacob)

Gebaseerd op het gelijknamige boek van Cynthia McLeod uit 1987. Historisch drama over twee jonge vrouwen in het achttiende-eeuwse Suriname. De blanke Sarith en haar lijfslavin Mini-Mini wonen op de bloeiende suikerplantage van Sariths familie. De constante dreiging van aanslagen door weggelopen slaven bedreigen hier het beschermde plantageleven. Terwijl Sarith verbitterd raakt door het veranderende koloniale bestaan en de zoektocht naar een man, krijgt Mini-Mini haar eigen kans op geluk. Kan en durft ze die te grijpen ten koste van haar meesteres?

Producent: Paul Voorthuysen, Richard Claus. Camera: Guilio Biccari. Art direction: Darryl Hammer. Kostuumontwerp: Rae Donnelly. Distributeur: Entertainment One Benelux.

Cynthia McLeod was nauw betrokken bij alle versies van het scenario en heeft de dialogen in het Sranan Tongo vertaald.

Grotendeels in Zuid-Afrika opgenomen film, omdat in Suriname geen filmindustrie aanwezig is en omdat branden aan het begin van de 19e eeuw het Paramaribo zoals het er in 1790 uitzag verwoest. Opgenomen in de Zuid-Afrikaanse provincie Kwazulu Natal, waar veel suikerrietplantages zijn. De plantagewoningen Hebron en Klein Paradijs werden nagebouwd in Stellenbosch. Een aantal scènes die zich afspelen in de straten van Paramaribo zijn opgenomen in Kasteel de Goede Hoop in Kaapstad en in Stellenbosch. Er figureren meer dan 650 Zuid-Afrikanen als slaven.

Film begint in het Suriname van 1747.

Openingsfilm Nederlands Film Festival 2013 op 25 september.

Persreacties:
Marieke Kremer in 'Sp!ts' van 24 september 2013: "Al talloze keren konden we zien hoe Amerikanen hun slavernijverleden in films verwerken. Van het romantische Gone With the Wind (1939) tot Tarantino’s wraakfantasie Django Unchained (2012), men heeft daar een lange weg afgelegd. In Nederland zijn we, op de kop af 150 jaar na het afschaffen van de slavernij, nog maar net begonnen. Eerder dit jaar verscheen het goedbedoelde, maar inhoudelijk weinig overtuigende Tula, The Revolt, een Engelstalige film met een internationale cast van Jeroen Leinders over een opstand tegen de blanke overheersers op Curaçao. En nu is er dus Jean van de Velde die met Hoe Duur Was De Suiker de eerste grote Nederlandse publieksfilm over dit gevoelige onderwerp aflevert. Grote vraag: slaagt hij erin om onze zwartste bladzijde te verbeelden op een manier die dat verleden recht doet, en tegelijkertijd een goede film af te leveren? Vooropgesteld: wie hoopte op een keiharde afrekening á la Quentin Tarantino, op een boze film dus, zal teleurgesteld de bioscoop uitkomen. In Hoe Duur Was De Suiker is nauwelijks plaats voor woede en voor vergelding al helemaal niet. (...) Van de Velde had er best wat harder in mogen gaan. Een film over dit thema moet eigenlijk serieus pijn doen en dat is bij Hoe Duur Was De Suiker niet echt het geval. Aan de andere kant: dat het afschuwelijk was, dat weten we natuurlijk al wel, en er is op zich niks mis mee dat Van de Velde de nuance zoekt. De film heeft bovendien twee hoofdrolspeelsters heeft die hun hart en ziel in de rol leggen; vooral nieuwkomer Yootha Wong-Loi-Sing overtuigt als slavin die haar eigen weg moet zien te vinden. En terwijl de dialogen nogal eens houterig klinken, is de film in visueel opzicht wel weer overtuigend; je voelt de plakkerigheid, de viezigheid en ziet dat het leven in de zogenaamd glorieuze Hollandse koloniën zwaar en weinig verheffend was. Hoe Duur Was De Suiker is daarmee niet de definitieve Hollandse slavernijfilm geworden. Als persoonlijk drama over de keuzes die twee opgroeiende vrouwen moeten maken in een maatschappij waar onvrijheid de norm is, is hij echter de moeite wel waard. En hopelijk is Van de Velde zo’n regisseur die anderen over de dam zal trekken en volgen we wat dat betreft het voorbeeld dat Hollywood stelt."

Jos van der Burg in 'Het Parool' van 25 september 2013: " (...) In de echte wereld willen goed en kwaad nog wel eens door elkaar lopen, maar in Van de Veldes verfilming van Cynthia McLeods Surinaamse bestseller Hoe duur was de suiker zijn de scheidslijnen glashelder. Over wie goed of slecht is, hoeft de kijker zich in elk geval het hoofd niet te breken. De koloniale soap, pardon: het historische drama, speelt zich af op een Surinaamse suikerplantage tussen 1765 en 1779. Centraal staan de liefdesperikelen van de twee blanke koloniale zussen Sarith (Gaite Jansen) en Elza (Anna Raadsveld), en hun uit een slavin geboren gekleurde halfzus Mini Mini (Yootha Wong-Loi-Sing). (...) Hoe duur was de suiker had een film moeten zijn die inzicht geeft in het dagelijks leven van slaven en slaveneigenaren. Hij had iets voelbaar moeten maken van de verwrongen verhoudingen onder de slavernij en de gevolgen voor de Surinaamse samenleving. Een enkele keer doet de film dat, maar veel te weinig. De slavernij vormt slechts de dramatische achtergrond van soapachtige liefdesperikelen. Zelfs als de plantage aangevallen wordt door opstandige slaven (de film speelt in de tijd van de Bonioorlogen, waarin gevluchte slaven plantages aanvielen) is dat slechts een dramatisch middel voor spanning in de levens van de blanke plantagebewoners. Hoe duur was de suiker gaat niet over slavernij, maar over de ravage die een kwaadaardige femme fatale ('ik kan iedere man krijgen die ik wil') in haar omgeving aanricht. Voor zo'n film hoef je het slavernijverleden er niet bij te slepen."

Eric Koch in 'de Telegraaf' van 25 september 2013: "De suiker werd duur betaald in het Suriname van het achttiende eeuw. Niet door de blanke kolonisten die met hun gulle hand hun koffie of thee verzoetten. Hun zwarte slaven moesten er echter hun bloed in leggen. Tegen de achtergrond van die bittere situatie vertelt slavin Mini-Mini haar levensverhaal in Hoe duur was de suiker. In de verfilming van Jean van de Velde speelt de vertelster echter niet meer dan een bijrolletje. Zijn camera is vooral gericht op bazin Sarith, met wie Mini-Mini samen opgroeit. De knappe dochter van een plantagehouder vraagt ieders aandacht, in alle opzichten. Ze is een kille, egoïstische intrigante, die iedereen tegen elkaar uitspeelt om haar zin te krijgen. In haar saaie omgeving hunkert ze vooral naar mannelijke aandacht. Sarith droomt van wereldsteden als Parijs en Venetië, maar haar beoogde echtgenoot vindt zijn maatschappelijke vooruitzichten belangrijker dan haar gezelschap en trouwt met een ander.Tandenknarsend richt Sarith vervolgens haar aandacht op telkens andere mannen en beschadigt onverschillig verschillende levens. Dat zo’n onsympathiek personage het middelpunt van een film vormt, is minder zwaarwegend dan het belabberde acteren over vrijwel de gehele linie. Wat de kijker voorgeschoteld krijgt, doet denken aan de generale repetitie van het schooltoneel of aan de conference van Fons Jansen over een hoorspelacteur: ’on-na-tuur-lijk, hoe be-doelt u?’ Moeilijk te begrijpen van een regisseur, die ruim een decennium geleden met Lek een film van internationaal niveau afleverde. Rondom Gaite Jansen, voor het eerst in haar prille, veelbelovende carrière fysiek en vocaal houterig, worden de ontwikkelingen betrekkelijk schools in beeld gebracht. Hoewel de neerbuigende, gevoelloze behandeling van de slaven door alle poriën van de film ademt, lijkt een scène waarin een beknelde arm wordt afgehakt om het productieproces niet op te houden, er vooral ingebracht om te illustreren dat de suiker inderdaad duur werd betaald.De mooie plaatjes eromheen maken de vlakke verfilming van het succesvolle boek van Cynthia McLeod, 150 jaar na de afschaffing van de slavernij, niet boeiender."

Bor Beekman in 'de Volkskrant' van 26 september 2013: "De amoureuze verwikkelingen in Hoe duur was de suiker? lijken dikwijls op die uit een soap.(...) Gaite Jansen is een geraffineerde actrice, gezegend met priemende blik, maar al die rechttoe-rechtaan dialogen doen geen recht aan haar niveau. Veel valt ook wel te waarderen aan deze mooi aangeklede verfilming. Van de Velde zadelt de kijker op met een onsympathieke heldin, wat van lef getuigt. En eventuele irritatie bij al dat gelellebel van Sarith sluit aan bij de emoties van de verdrukte verteller Mini-Mini, die als slavin geen keuze heeft, zij móet zich wel om haar misi bekommeren. Op cruciale momenten krijgt de erfenis van de geschiedenis nadrukkelijk gewicht en zijn personages meer doorgeefluik dan mens. Dat gold ook voor de roman van McLeod, maar film stelt andere eisen. Zo tovert Van de Velde een vergiffenisscène tevoorschijn als spijtbetuiging voor de slavernij. Goedbedoeld, maar bezien vanuit de personages en de tijd waarin de film zich afspeelt, ook volstrekt ongeloofwaardig."

Kijkwijzer: 16 jaar (grof taalgebruik, geweld).
Facebook
Trailer
IMDb
Première: 26 september 2013
K-125 minuten

WOLF

Jim Taihuttu

met: Marwan Kenzari (Majid), Nasrdin Dchar (Hamza), Raymond Thiry (Ben), Chemseddine Amar (Adil), Cahit Ölmez (Hakan), Bo Maerten (Tessa), Jacob Derwig (sociaal werker), Slimane Dazi (wapenhandelaar)

Scenario: Jim Taihuttu. In de grijze troosteloosheid van een anonieme achterstandswijk maakt de jonge kickboxer Majid (Marwan KENZARI) dankzij zijn bikkelharde vuisten binnen en buiten de ring snel carrière. Naarmate zijn ster rijst, komen de wereld van de ring en de georganiseerde misdaad gevaarlijk dicht bij elkaar en raakt hij steeds dieper verstrikt in zijn eigen ambitie…

Camera: Lennart Verstegen. Montage: Wouter van Luijn. Art director: Lieke Scholman. Muziek: Gino Taihuttu. Een productie van Habbekrats (Rabat). Distributie: Just Film.

In oktober 2012 begonnen de opnames. Opgenomen in het Utrechtse Kanaleneiland en Amsterdam. Het interieur van het koffiehuis staat aan het Javaplein 25 in Amsterdam (Mavi Kösk).

De reden om in zwart-wit op te nemen was een gevoelskwestie.

Er zit geweld in, hij duurt lang, er zitten trage stukken in en hij gaat over allochtonen en is niet grappig. Daarom kon hij alleen gemaakt worden met geld van 'De oversteek'.

Marwan Kenzari ging op kickboks les en trainde anderhalf jaar twee uur per dag samen met Arie Boomsma. Marwan kwam 15 kilo aan voor de rol. Tijdens de boksscènes is het afgetrainde bovenlichaam van Marwan Kenzari meerdere malen te zien en daarbij ook de tatoeage met de naam 'Rabat'. Het is een echte tatoeage die Kenzari twee jaar eerder liet zetten na het maken van de film RABAT. De regisseur besloot om de tatoeage niet weg te schminken voor WOLF. Het zou volgens hem kunnen kloppen dat het personage uit Rabat zou kunnen komen. De regisseur heeft een zelfde tatoeage.

De naam van de hoofdrolspeler is niet Chico Kenzari zoals in sommige publicaties staat, maar Marwan Kenzari. De acteur daarover in 'Sp!ts' van maandag 16 september 2013: "Marwan is de naam die ik van mijn ouders heb gekregen toen ik werd geboren. Met mijn eerste verjaardag kwam daar een naam bij: Chico. Chico is voor intimi en Marwan gebruik ik als acteur."

Nasrdin viel 8 kilo af voor zijn rol als zieke Hamza.

Persreacties:
Merike Woning in 'Sp!ts' van woensdag 18 september 2013: "Altijd lastig, een tweede film maken. (...) En dat is absoluut gelukt. (...) Marwan Kenzari heeft zich anderhalf jaar lang voorbereid op zijn rol en dat zie je er aan af; hij volgde twee uur per dag kicksbokslessen en kwam vijftien kilo aan. De acteur speelt Majid met gevoel voor nuance. Zijn personage is aan de ene kant een ijskoude crimineel, maar heeft ondertussen een klein hartje en is buitengewoon zorgzaam voor de mensen van wie hij houdt. Het lastige daaraan is de balans houden tussen de twee uitersten; voor je het weet slaat de balans door naar één kant. Maar dat gebeurt niet bij Kenzari. Hij is er buitengewoon goed in geslaagd om van Majid een klootzak om van te houden te maken. Dat maakt van Wolf een rauwe en tedere film tegelijk."

Mark Moorman in 'Het Parool' van 18 september 2013: "De verrassing van het vorige bioscoopjaar was Rabat van Jim Taihuttu en producent Habbekrats, culminerend in een Gouden Kalf voor hoofdrolspeler Nasrdin Dchar én die gloedvolle speech over het belang van dromen en het overwinnen van angsten. Als de lat voor de tweede film van Taihuttu al niet hoog lag, dan zorgde die toespraak uit het hart er wel voor. De verwachtingen voor Wolf, door de makers een negatief van Rabat genoemd, waren hooggespannen en worden, zoals we deze week kunnen vaststellen, meer dan waargemaakt. Als Rabat een film is met een warme gloed over jeugdvrienden die elkaar weer vinden op een roadtrip naar het zuiden, dan is Wolf de keerzijde van de medaille: een zwart-witfilm over opgroeien in de buitenwijk, over uitzichtloze levens en over verraad. Over een weg die nergens heen leidt. (...) In Wolf wordt weinig aan maatschappelijke duiding gedaan; de straatwereld van een buitenwijk in een grote Hollandse stad (opnamen waren in Utrecht) is grauw. De jongens hebben geen enkele behoefte het lange pad te volgen. Ze pakken wat ze hebben willen en de stap naar gewapende overval is snel gemaakt. Er is weinig ruimte voor politieke correctheid in Wolf: de Marokkaanse straatjongens ontgroeien de straat en sluiten zich aan bij de Turkse maffia, een oog houdend op hun Surinaamse en Antilliaanse concurrenten. Wolf raakt aan de verhalen van deze tijd: over de ontsporing van Marokkaanse criminelen, die elkaar met grote regelmaat afmaken in de straten van Amsterdam, maar ook aan de fascinatie voor een figuur als vechtsporter Badr Hari, waar glamour en agressie een onzalig huwelijk aangaan. Wolf werkt vooral door de figuur van Majid, door Marwan Kenzari met een zeldzame intensiteit gespeeld. Het is niet alleen de extreme fysieke voorbereiding die hem de gestalte van een vechtsporter heeft gegeven, het is alsof hij elk moment kan uitbarsten. De vergelijking met het roofdier uit de titel is snel gemaakt. Hij doet denken aan de geweldige Belgische acteur Matthias Schoenaerts in Rundskop: de belichaming van kracht en frustratie. Er valt het een en ander aan te merken op Wolf. De rol van Bo Maerten als het Hollandse meisje dat op gangsters valt en daarmee de krachten van de jaloezie losmaakt, is eendimensionaal geschreven. Een jachtscène waarbij onze held een wolf in het vizier krijgt, legt al te nadrukkelijk de nadruk op de titel en het metaforische beeld van de eenzame wolf, uiteindelijk verloren buiten zijn roedel. Maar wat recht overeind blijft, zijn de rauwe energie, de woede en ook het plezier waarmee Wolf is gemaakt. Na Die Welt en Borgman is Wolf de derde film in korte tijd die aangeeft dat de Nederlandse film opwindend en relevant kan zijn. Nu moet het publiek het nog ontdekken. De volgende film van Taihuttu gaat over de politionele acties. En waarom ook niet?"

Merike Woning in 'Metro' van donderdag 19 september 2013: "Geweldig verhaal (...) Jacob Derwig (...) in een geweldige rol als reclasseringsambtenaar. Jammer trouwens dat hij niet meer in beeld komt."

Kijkwijzer: 16 jaar (geweld, grof taalgebruik).
Trailer
Website
IMDb
Première: 19 september 2013
ZW-120 minuten

SMOORVERLIEFD

Hilde Van Mieghem

met: Susan Visser (Judith), Anna Drijver (Barbara), Anna Raadsveld (Anna), Beatrice Hillen (Eva), Ruth Becquart (Sabine), Pierre Bokma (Bob), Manuel Broekman (Bastiaan), Tess Bryant (Sophie), Johnny de Mol (Mathias), Tarikh Janssen (Jim), Rik Launspach (Nick), Victor Löw (regisseur), Filip Peeters (Theo), Ronald Top, Jozias van Aartsen (burgemeester)

Scenario: Hilde Van Mieghem, Bert Scholiers, Steven R. Thé. De romantische komedie Smoorverliefd zoomt in op de roerige romantiek in de levens van vier vrouwen in Den Haag. Tienerdochter Eva, haar moeder Judith, tante Barbara en grote zus Anna maken er onder een Haags dak samen gezellig een potje van. Ze zijn mooi, moedig en verstandig, maar soms weten ze het ook even niet meer in een wereld vol prille verliefdheid, serial dating, ongebluste lust, affaires, kinderwensen en onverwoestbare oude liefdes.

Producenten: Danielle Raaphorst, Sjef Scholte. Muziek: Melcher Meirmans, Merlijn Snitker, Chrisnanne Wiegel. Camera: Jan Rubens. Montage: Bert Jacobs. Casting: Betty Post.

Ondanks Alles van Glennis Grace is de titelsong en die is te horen aan het eind van de film.

Nederlandse remake van Vlaamse filmhit. De Vlaamse regisseur en scriptschrijfster Hilde van Mieghem baseerde de figuur Judith op haarzelf, maar het is wel fictie.

Persreacties:
Guido Verburg in 'Sp!ts' van woensdag 11 september 2013: "Verliefde vrouwen doen de gekste dingen; dat hebben we al in menig romkom kunnen zien. In Smoorverliefd, een Nederlandse remake van een gelijknamig Vlaams origineel, liggen nu eens niet één, niet twee, maar niet minder dan vier vrouwen overhoop met hun ingewikkelde liefdesleven. (...) Een wirwar aan verhaallijnen inderdaad en dat begint de film zo halverwege wel een beetje op te breken. Smoorverliefd buitelt van de ene situatie in de andere, met als gevolg dat alle afzonderlijke verhalen langzaam maar zeker inzakken. Daarbij is het irrationele gedrag van al die verliefde vrouwen wel érg dik aangezet. Iedereen die bevangen is door passie, doet wel eens een beetje raar, maar het gaat toch zelden zo ver dat je, zoals Anna Drijver hier, op een bankje in het Haags Gemeentemuseum gaat liggen kronkelen, om tegen je zus en je tienernichtjes te roepen hoe lekker je zojuist bent klaargekomen. Jammer, want op zulke overdreven momenten na zijn de vier actrices die het verhaal moeten dragen, uitstekend op dreef. Vooral Susan Visser schittert als de flamboyante losbol Judith die maar niet wil inzien dat haar ideale man al de hele film gewoon naast haar staat en ondertussen van de ene mislukking naar de andere fladdert. Aan haar lotgevallen heb je als kijker eigenlijk al genoeg; vier van zulke ontsporende vrouwen is echt teveel van het goede."

Marieke Kremer in 'Metro' van donderdag 12 september 2013: "De gehele cast is uitstekend op dreef met Susan Visser als romantisch fladderende losbol Judith voorop. Ook de jonge, debuterende Beatrice Hillen als Eva is een ontdekking. (...) Vier propvolle verhaallijnen (...) het is voor de kijker bijna niet bij te benen wat er met wie aan de hand is. Uiteindelijk blijft in al het geweld niet één personage overeind. En dat wreekt zich natuurlijk."

Angela Potjens op Moviescene.nl op : "(...) Smoorverliefd moet doorgaan voor een romantische komedie. Door de goed foute, vaak houterig uitgesproken dialogen kent de film zeker grappige momenten, al is dat misschien niet helemaal wat regisseur Hilde van Mieghem voor ogen had. Enkele scènes waarin Barbara en Jim figureren ter illustratie. Jim, twee minuten na de eerste ontmoeting: ‘Zullen wij gaan vrijen? Ik denk dat het moet van de kosmos.’ Gevolgd door een gepassioneerde scène in het klaslokaal, op klaarlichte dag. Barbara, als de affaire een tijdje gaande is: ‘Maar ik houd van Mathias’, waarop Jim antwoordt: ‘Ja, ik houd ook van mijn oom Henk.’ En tot slot: Barbara en Jim terwijl ze de liefde bedrijven, Mathias belt. Barbara neemt gewoon op. ‘Wat klink je raar.’ Barbara, hijgend: ‘Ik…. ik doe buikspieroefeningen’. Het grote aantal seksscènes in de film, en de gesprekken tussen de dames die daarover gaan – heel normaal, een gesprek over het beste orgasme in je leven in de aanwezigheid van een 13-jarige; is dat trouwens wat bedoeld wordt met ‘Verliefd worden was nog nooit zo sexy’, zoals we op de filmposter kunnen lezen?
Romantisch is de film ook. Sterker, we zagen niet eerder zoveel romantische momenten in één film. Dat komt omdat de makers zich niets gelegen hebben laten liggen aan een realistisch verhaal. Picture this. Je ontdekt dat je zwanger bent maar weet niet van wie, rent terug naar je ex, zijn nieuwe vlam doet de deur open, een oude bekende van je. Verrassing! Eén tel ben je sprakeloos, maar een beletsel om vervolgens gezellig met z’n drieën over babynamen te brainstormen is het niet. Onwaarschijnlijk? Niet in Smoorverliefd. Aan het einde zijn er zoveel wendingen dat het begrip ‘knipperlichtrelatie’ een nieuwe dimensie krijgt. Is het aan of uit tussen Judith en Nick? Het is bijna niet bij te houden.
Is het na al deze aanprijzingen eigenlijk nog nodig om iets te zeggen over twee flagrante gevallen van miscasting? De gespierde, good looking Tarikh Janssen als geschiedenisleraar? Johnny de Mol als naïeveling met hip baardje, die maar niet doorheeft dat zijn vriendin vreemd gaat? Zijn sullige blik is wel heel gemaakt. De andere staaltjes van beroerd acteren laten we hier verder maar buiten beschouwing. Want welke acteur zou wel uit de voeten kunnen met een script dat aan alle kanten rammelt? Eén lichtpuntje: Beatrice Hillen is leuk en verfrissend in haar rol als tiener Eva, haar vertelstem een genoegen om naar te luisteren. De filmpjes die op YouTube over haar te vinden zijn, tonen aan dat zij ook mooi kan zingen.
In Smoorverliefd volgen we het liefdesleven van vier Haagse vrouwen. Deze romantische komedie is door de goed foute dialogen zeker grappig, en door het rammelende script extreem ‘romantisch’."

Kijkwijzer: 12 jaar (seks, grof taalgebruik).
Website: smoorverliefddefilm.nl/
IMDb
Trailer
Première: 12 september 2013
K-95 minuten