donderdag 26 december 2013

FINN

Frans Weisz

met: Mels van der Hoeven (Finn), Jan Decleir (mysterieuze oude man), Daan Schuurmans (vader Finn), Hanna Verboom (juf van Finn), Jenny Arean (buurvrouw), Justin Emanuels, Mark van Eeuwen

Scenario: Janneke van der Pal. De negenjarige Finn woont met zijn vader op het platteland. Samen met zijn beste vriend Erik zit hij op voetbal. Finn wil graag muziek maken, maar zijn vader wil liever dat hij gewoon gaat voetballen, net als alle andere jongens. Finn snapt niet waarom, maar zijn vader wil er niet over praten. Bij een vervallen boerderij ontmoet Finn een oude man die de sterren van de hemel speelt op een viool. Terwijl zijn vader denkt dat hij gaat voetballen, gaat Finn voortaan stiekem naar de boerderij om te oefenen. Zijn beste vriend Erik verklaart hem voor gek. Is Finn dan de enige die ziet hoe betoverend muziek kan zijn? Of is er iets anders aan de hand? Producenten: Michiel de Rooij, Sabine Veenendaal. Montage: Michiel Reichwein. Art direction: Gerard Loomans. Muziek: Fons Merkies. Camera: Goert Giltaij. Kostuums: Manon Blom. Geluid: Simone Galavazi. Distributie: A-Film Distribution. Eerste jeugdfilm van Frans Weisz. De film speelt zich af in de fictieve plaats Hosselen. Trefwoorden: pesten, voetballen, vioolspelen, overleden moeder, paardrijden.

Persreacties:
VPROgids: "(...) Finn doet respectievelijk denken aan Kauwboy, Lang leve de koningin en The Sixth Sense. Toch heeft de film een heel eigen gezicht…finale die het traditionele kerstverhaal gewiekst naar de eigen hand zet…liefdevolle hand van veteraan Frans Weisz (…) fijnzinnige regie (…)"

Jos van der Burg in 'Het Parool' van woensdag 11 december 2013: "Hebben de makers van Nederlandse kinder- en familiefilms de dood ontdekt? Magere Hein komt de laatste jaren opvallend vaak langs in hun films. Deze week in zelfs twee films: MEES KEES OP KAMP en FINN. (...) innemend debuut van Mels van der Hoeven (...) FINN oogt verzorgd, maar voelt vaak geforceerd. De helende kracht van muziek en verbeeldingskracht wordt er zo nadrukkelijk ingeramd dat de film looiig wordt. FINN dreigt geregeld tussen wal en schip te vallen: te zwaar op de hand voor kinderen, te uitleggerig voor volwassenen." 

Berend-Jan Bockting in 'de Volkskrant' van 12 december 2013: "(...) Wat volgt, klinkt als een parodie, maar is dat niet. De muziek doet Finn denken aan zijn overleden moeder. In een door de viool opgewekt visioen glimlacht ze hem toe als een glanzende engelenverschijning. Luuk kan toveren, denkt Finn, en hij wil net zo mooi leren spelen. Maar als zijn vader hem ontdekt? Dan laat hij hem horen hoe mooi hij kan spelen, besluit Finn kordaat. 'Dan wordt hij ook betoverd en ziet hij mijn moeder weer.' De scène vormt helaas geen uitzondering, de film is doordesemd van deze oubollige kneuterigheid. Niets wordt in Finn aan de verbeelding overgelaten, in tegenstelling tot wat de tuinmetafoor van Luuk suggereert. Wanneer een vraag wordt opgeroepen (Wat is er mis met vioolles? Wat zit er achter de dichte deur in de kamer van Finns vader?), volgt vlot een houterig uitgesproken verklarende volzin of duidende flashback. Dat leidt tot een behaagzieke invuloefening, die verzuipt in geforceerde en overserieuze pogingen tot integriteit. Allesbehalve de kerstfilm die aanzet tot dromen." 

Leo Bankersen in 'de Filmkrant' van december 2013: " (...) Het beste in Finn zijn de korte, soms wat ongemakkelijke gesprekjes tussen vader en zoon aan de eettafel. Vermakelijk is de manier waarop Finn zich met gefingeerde blessures aan het voetballen onttrekt en zijn vader om de tuin leidt, om bij de boerderij moeizaam krassend de eerste stappen op het vioolpad te zetten. Zijn oude leermeester kan het bijna niet aanhoren. Dat moet allemaal in het geheim plaatsvinden, want Finns vader is er tegen, al wil hij niet zeggen waarom. Wanneer die het toch ontdekt volgt een woedende uitbarsting die we niet verwacht hadden. In de aanloop naar de uiteindelijke goede kerstgevoelens trakteert het scenario van Janneke van der Pal ons op zo'n overdosis tragiek en schuldgevoel dat deze innemend begonnen vertelling lelijk uit de bocht vliegt. Dan wordt het alsnog echte kerst­kitsch die meer steunt op de clichés over het volgen van je dromen en je hart dan op originele verbeeldingskracht. Achteraf gezien is ook dat wonder rond Finns overleden moeder en die oude man toch een beetje gekunsteld."

De recensies waren zo verschillend in beoordeling dat Niek Stolter in 'HP/de Tijd' van 12 december 2013 schreef: Hoe goed of slecht is de nieuwe film van Frans Weisz? Na het lezen van een handvol recensies zijn we het spoor bijster. Is Finn nu een ‘behaagzieke invuloefening die verzuipt in geforceerde en overserieuze pogingen tot integriteit’ (de Volkskrant) of zet de regisseur het traditionele kerstverhaal hier juist ‘gewiekst naar zijn hand’, zoals de VPRO Gids constateert? (...) Andere beroepskijkers worden ook niet blij van de film met Daan Schuurmans. Eric le Duc van De Telegraaf kwam half depressief de bioscoop zaal uit (‘traag en topzwaar’), Barend de Voogd van nu.nl vindt dat de makers te veel uitleggen (maar geeft toch drie sterren) en Arjan Welles van Film Totaal baalt van de overdaad aan ernst in de kerstfilm: “Een veel groter probleem schuilt echter in de zoekgeraakte balans tussen drama en hoogstnoodzakelijke maar veelal afwezige prettige lichtvoetigheid en relativering.” Is er afgezien van de VPRO dan niemand positief? Jawel. MovieScene.nl geeft 3,5 ster. Maar dat moet een foutje zijn. In de begeleidende tekst geeft Nico van den Berg van onder uit de zak. Hij vindt ‘niet alle scènes overtuigend’, de uitspraak van de jonge Finn ‘lijkt soms wat te dik aangezet om naturel over te komen’. En: “Ditzelfde geldt trouwens ook voor de buurvrouw, gespeeld door Jenny Arean, die met een flink noordelijk accent letterlijk en figuurlijk wat uit de toon valt in een dorp waar verder iedereen niet zo praat.” Daarnaast vindt hij het verhaal ‘soms wat onevenwichtig’, maar wordt een en ander ‘ruim gecompenseerd door het wat sentimentele maar erg mooie slot op kerstavond, waarna de zwarte kraai de cirkel weer rond maakt’."

Leeftijd: 7+.
Kijkwijzer: Alle Leeftijden (grof taalgebruik).
Facebook: https://www.facebook.com/FinnsKerstFilm 
Trailer
IMDb
Première: 11 december 2013
K-90 minuten

dinsdag 10 december 2013

SOOF

Soof
Antoinette Beumer

met: Lies Visschedijk (Soof), Fedja van Huêt (Kasper), Daniel Karaty (Jim), Chantal Janzen (Bob), Maryam Hassouni (Najat), Dick van den Toorn (Gerrit), Martin Koolhoven (Martin Koolhoven), Anneke Blok (Hansje), Alex Klaasen (Harm Jan), Sanne Wallis de Vries (Fanny Roodman), Eva Laurenssen (Gaby), Femke Halsema (Femke Halsema), George van Houts (Jan Jaap), Joop Braakhekke (Joop Braakhekke), Lobke de Boer, Sylvia Witteman

Scenario: Marjolein Beumer. Het personage is gebaseerd op de Volkskrantcolumns van Sylvia Witteman. In Soof is Sophie beland op het punt in haar leven, waarop je denkt ‘Is dit het nu? Is dit alles wat erin zit?’ Haar kleine cateringbedrijf wil maar niet van de grond komen en haar drie kinderen slokken daarnaast al haar tijd op. Ze kan niet echt rekenen op haar man Kasper, die al zijn tijd in zijn werk stopt. De dagelijkse sleur begint zijn tol te eisen als Soof tijdens een etentje choreograaf Jim tegen het goddelijke lijf loopt. Er is meteen een klik. Jim is bekend van tv en heeft veel handige contacten, waarmee hij Soof aan opdrachten helpt. Soof is dolblij, helemaal als Kasper besluit zijn baan op te zeggen en de rolverdeling in het huishouden zich keert. Maar als de relatie tussen Soof en Jim onbedoeld uit de hand loopt en de verbouwing van Soofs tuinhuis tot professionele keuken zijn tol eist, staan man en kinderen steeds minder bovenaan haar prioriteitenlijst. Naarmate Kasper zich meer en meer toelegt op het huishouden, dringt de vraag zich op of hij nog wel die woest aantrekkelijke man is, waar ze ooit voor viel. Hoe meer Soof grip probeert te krijgen op haar leven, des te meer lijkt dit te ontsporen…

Productie: Hanneke Niens, Hans de Wolf (KeyFilm), Rachel van Bommel, Antoinette Beumer (Millstreet Films). Uitvoerend producent: Ada Goossens. Omroep: RTL. Camera: Jeroen de Bruin. Montage: Marc Bechtold. Production design: Kurt Loyens. Muziek: Michael Sauvage. Make-up: Brigitte Pleijzier. Kostuums: Alette Kraan. Casting: Janusz Gosschalk, Job Castelijn. Distributie: Independent Films.

Roel van Velzen tekent voor het nummer The Blessed Days dat onder de begintitels te horen is. John Ewbank schreef voor de bioscoopfilm de door Marco Borsato gezongen ballad De Weg Terug dat onder de aftiteling van de film te horen is.

Opgenomen in onder andere het Vondelpark in Amsterdam op 6 mei 2013.

Na testscreenings is nog flink gepuzzeld in de montage. Antoinette Beumer in 'Sp!ts' van 9 december 2013: "Er zijn best veel komische scènes gesneuveld, omdat dat het gevoel van ontroering echt in de weg bleek te zitten. Aan de montagetafel kan je soms ontdekken dat je jezelf toch iets teveel herhaalt."

Cameo's van vele Bekende Nederlanders: Martin Koolhoven, Femke Halsema, Joop Braakhekke, Sylvia Witteman. Antoinette Beumer in 'Sp!ts' van 9 december 2013: "We zijn daar heel kritisch in geweest. We hebben ons blij elk bijrolletje wel afgevraagd: heeft het nut voor het verhaal. Femke loopt langs de supermarkt waar Soof haar niet herkent. Dat is heel typerend voor haar personage. En ze maakt carrière als kok, dus dan ontkom je er niet aan dat ze vroeger of later tegen iemand als Joop Braakhekke aanloopt."

Bij de film verscheen ook 'Het boek van Soof'; een selectie van columns van Sylvia Witteman - op wier columns Beumer haar film baseerde. De meeste stukjes gaan gepaard met een recept. Het gaat daarbij meestal om gerechten voor een gezin of een etentje (9789038898322; 19,95 euro).

Persreacties:
Robbert Blokland in 'Sp!ts' van woensdag 11 december 2013:"(...) Gaandeweg blijkt het verhaal eigenlijk bar weinig om te het lijf te hebben. Soof flirt wat met de charmante dansster Jim (Dan Karaty) en Kasper loopt een blonde schone (Chantal Janzen) tegen het lijf die hem van slag brengt. Maar het geheel van de soms leuke, soms flauwe komische scènes blijft te veel los zand om echt meeslepend te worden. Het is vervelend dat Soof de passie mist in haar verder perfecte huwelijk. Maar als dat haar grootste probleem is in deze tijden van crisis en massaontslagen, maakt haar dat dan niet tot een enorme zeur? Hoofdrolspeelster Visschedijk (Gooische Vrouwen) zet een charmante Nederlandse Bridget Jones neer en de film stuurt de kijker met een blij gevoel de zaal uit. Maar het gebrek aan enige dramatische opbouw en de overvloed aan toevalligheden maakt dat de film voor zijn anderhalf uur toch opvallend lang aanvoelt. En één of twee BN’ers in een film is leuk, maar met de batterij aan beroemde hoofden die regisseur Beumer in Soof tevoorschijn tovert, overschrijdt ze ruimschoots de limiet."

Mark Moorman in 'Het Parool' van 11 december 2013: "(...) Soof, met aanstekelijk plezier gespeeld door Lies Visschedijk (...) Soof, geregisseerd door Antoinette Beumer, gaat niet voor realisme, maar mikt op de perfecte imperfectie, die we ook terugvinden in het werk van de Amerikaanse Nancy Meyers. Vooral It's complicated (waarin Meryl Streep schitterend ongelukkig is aan het kookeiland uit je dromen) lijkt een inspiratiebron te zijn geweest voor Soof. Soof werkt het best in de scènes thuis, met Fedja van Huêt in een lichte rol, die hem prima afgaat. Ook Maryam Hassouni en Eva Laurenssen als de assistent-cateraars zijn goed voor vrolijke momenten. Soof is vooral de film van Visschedijk, die voortdurend de indruk wekt zich in avonturen te storten die ze net niet kan overzien, of het nu koken voor 75 man is of een romantische bevlieging voor een Amerikaanse choreograaf (Dan Karaty) die van haar de cateraar van bekend Nederland kan maken. De huwelijkscrisis is er één zonder al te scherpe randjes; er is zo veel liefde in het huis dat je nooit het gevoel hebt dat er iets echt pijn gaat doen. Het romantische uitstapje met Dan Karaty is het zwakste deel van Soof - al was het maar omdat Fedja van Huêt, zelfs als onattente hork, met voorsprong de leukere, charmantere man is. Slappe scènes, stuk voor stuk. En de film gaat ook op een opdringerig irritante manier gebukt onder meedogenloze product placement. Vooral de rol van mediapartner De Telegraaf en showbizzreporter Wilma Nanninga leiden tot een aantal bijzonder tenenkrommende momenten. En dan nog iets: de tijd voor zo'n Ewbank-Borsato­ballad ('Laat je verdriet heel mijn hart maar doorboren') is ook voorbij. Bovendien: dat is zó niet Sylvia Witteman."

Barend de Voogd op Nu.nl: "(...) Van het voorspelbare verhaaltje moet u geen al te grote verwachtingen hebben, maar Soof barst gelukkig van de humor. Van de fantastische collectie boze puber T-shirts van dochter Sascha tot de fallische kunstwerken van de buurmannen. Van de alom aanwezige bouwvakkers-decolletés tot de ruzie bij de klikobakken. Lies Visschedijk beheerst de kunst van het zeer onbevallig in een ochtendjas over de oprijlaan hollen en het in een pashokje hannesen met een mobiele telefoon en een trui over je hoofd. En ondertussen blijven de kinderen maar vragen: "Mam, waar zijn de hapjes voor het Afrika-project?" Dan Karaty, als de iets té zelfverzekerde Amerikaan die graag wil laten zien dat hij kan dansen, beschikt gelukkig over de nodige zelfspot. Zijn acteerdebuut is niet meer dan een lange cameo. Die zijn er veel: o.a van Sanne Wallis de Vries, Chantal Janzen, Femke Halsema, Martin Koolhoven en natuurlijk Sylvia Witteman zelf. De columniste mag tevreden zijn. Soof benadert de toon van haar columns heel aardig en pakt je in met een stel leuke acteurs en een 'feelgood'-finale. De aftiteling tovert een laatste glimlach op de lippen. Geruststellend: het hoéft gelukkig ook niet allemaal perfect."

Kijkwijzer: 12 jaar (seks, grof taalgebruik)
Trailer
IMDb
Première: 12 december 2013 (124 bioscoopzalen)
K-90 minuten

maandag 9 december 2013

MEES KEES OP KAMP

Mees Kees op kamp
Barbara Bredero

met: Willem Voogd (Mees Kees), Sanne Wallis de Vries (Dreus), Cas Jansen (Joris, vader Sep), Hannah Hoekstra (Marie-Louise), Raymonde de Kuyper (moeder Mees Kees), Martijn Fischer (Moos Koos), Felix Osinga (Tobias), Brent Thomassen (Sep), Marieke de Kleine (moeder Sep), Leah Dean (Hasna), Whitney Franker (Lisa), Caitlyn Geerlings (Rachida), Frenck Hakkaart (Tom), Rick Hakkaart (Tim), Bert Luppes (beheerder), Donnetie Stern (Winston), Britt van der Krogt (Aukje), Remon van Dijk (Fred), Mara van Vlijmen (moeder Tobias), Yfke Wegman (Lieke)

Scenario: Thijs van Marle. Klas 6b met Tobias, Sep, Rashida en alle andere bekende kinderen gaan op kamp onder leiding van Mees Kees en mevrouw Dreus. Het moet vooral een léérzame werkweek worden. Maar als Dreus door haar rug gaat rust ineens alle verantwoordelijkheid op de schouders van Mees Kees. Vol goede moed gaat hij met de kinderen aan de slag. Was het maar een werkmáánd in plaats van een werkweek. Of nee, een werkjaar! Dan beginnen er dingen fout te gaan en begint Mees Kees ernstig aan zichzelf te twijfelen.

Producenten: Chris Derks, Katja Scheffer, Paul Voorthuysen. Muziek: Herman Witkam. Camera: Coen Stroeve. Montage: Michiel Reichwein. Casting: Janusz Gosschalk, Dennis Luijf, Martha Mojet. Production design: Harry Ammerlaan.Kostuums: Margriet Procee. Makeup department: Liselotte Bredero.

Mees Kees bestaat echt volgens schrijfster Mirjam Oldenhave en het is de kleuterjuf van haar kinderen. Omdat zij haar wilde beschermen werd Mees Kees een jongen.

Persreacties:
Erik Jonk in 'Sp!ts' van woensdag 11 december 2013: "Dat de film Mees Kees (naar de boeken van Mirjam Oldenhave) vorig najaar zo’n klapper werd, hadden zelfs de makers niet durven dromen. Met meer dan 600.000 bezoekers belandde de titel in de top 10 van Nederlands best bezochte familiefilms aller tijden. Dus tja, logisch dat Paul Voorthuysen Pictures en regisseur Barbara Bredero dachten: Laten we er nog maar eentje doen, er zijn Mees Keesavonturen genoeg.(...) hier en daar ondersteund door vrolijke rapnummers, zoals Let’s Get Spanish van De Jeugd Van Tegenwoordig. Deze Mees Kees is best traag, maar dat stoort gek genoeg nergens. Barbara Bredero heeft er namelijk voor gezorgd dat je meeleeft met ieder personage en dat je zelfs een beetje van ze gaat houden. Dat komt vooral door de verschillende, goed uitgewerkte verhaallijntjes. (...) leuke rol van Musical Awardwinnaar Martijn Fischer (...) De 11-jarige Rotterdammer Felix Osinga zet deze rol bewonderenswaardig goed neer. Tot slot is daar nog Gouden Kalfwinnares Hannah Hoekstra als de bloedmooie Marie-Louise. Mees Kees is stapelverliefd op haar, maar haar grote hond komt telkens tussenbeide. Kinderen en vrouwen in de bioscoop zullen hopen dat die eerste zoen er nu eindelijk komt, terwijl mannen stiekem zullen bidden dat Hannah nog eventjes vrijgezel blijft."

Jon Jonoski op Moviescene.nl: "(...) hoewel Tobias en Sep de hoofdpersonen zijn, lukt het de film om in slechts weinig scenes en met veel humor van alle kinderen leuke, realistische personages te maken. Toch heeft de film ook enkele problemen. Het is maar goed ook dat Dreus snel van het toneel verdwijnt, want het is een nogal irritant personage. Natuurlijk is dat ook de bedoeling, maar de film is op zijn best wanneer het de gezellige avonturen van Mees Kees en zijn klas toont. Zolang Dreus in beeld is, gebeurt dat niet, en helaas wordt haar personage ook niet veel verder uitgewerkt. Maar Dreus is nu eenmaal een vast onderdeel van de Mees Kees-verhalen en zal ook in de toekomstige films vast wel een rol hebben. Problematischer zijn vooral enkele scènes waarin de film té serieus wordt. Het valt te prijzen dat het serieuze zaken durft te behandelen op een voor kinderen begrijpelijke manier. Desondanks komt in zo'n lichtvoetige, komische film een zin als 'Met de doden hoef je geen medelijden te hebben, medelijden is voor de levenden', een beetje uit de lucht vallen. En zo zijn er nog een aantal. Mees Kees op Kamp is een prima vervolg op Mees Kees. Ondanks enkele heftige scènes barst de film van de gezelligheid, het plezier en de sympathieke personages. Tussen al dat plezier door leren de kinderen ook nog enkele nuttige lessen. Er is een grote kans dat na het zien van deze film ineens alle kinderen op kamp zullen willen gaan."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
Trailer
IMDb
Sites:
www.meeskees.nl
www.meeskeesdefilm.nl
Mees Kees-App
Première: 11 december 2013
K-81 minuten

woensdag 4 december 2013

BRO'S BEFORE HO'S

Steffen Haars, Flip van der Kuil

met: Tim Haars (Max), Daniël Arends (Jules), Sylvia Hoeks (Anna), Henry Van Loon
(René), Jennifer Hoffman, Raymond Thiry, Huub Smit, Nils Verkooijen, Birgit Schuurman, Theo Maassen (Bart), Juliette van Ardenne, Ton Kas, Eva Duijvestein, Bart de Rijk, Jules Seegers

Scenario: Steffen Haars, Flip van der Kuil. Blowen, zuipen en zoveel mogelijk chicks regelen. Dat is het leven van videotheekmedewerker Max (Tim Haars) en zijn geadopteerde broer Jules (Daniël Arends), tevens beste vriend. Samen hebben ze een pact: ze willen nooit een relatie want dat is te
veel gezeik. Zij leven het leven waar elke man van droomt, totdat ze allebei verliefd worden op Anna (Sylvia Hoeks).

Producent: Reinout Oerlemans, Maarten Swart. Camera: Joris Kerbosch. Montage: Flip van der Kuil. Muziek: Sizzer Amsterdam. Taal: Nederlands, Engels.

Opgenomen in o.a. Haarlem, Amsterdam, Uitgeest, Amersfoort, Weesp, Groningen.

Persreacties:
Arjan Welles op Neerlands Film Doek op 4 december 2013: "Was alles in het leven maar zo simpel als de tweespalt die de mannen van New Kids zaaien. Je komt er niet meer van bij van het lachen of je vindt het smakeloze onzin. Meer kleuren zijn er niet. De sketches van het Brabantse gezelschap uit Maaskantje teren op grofheid, herhaling en herkenbaarheid en daar is nu eenmaal niet iedereen van gecharmeerd. Het heeft naast een zeer succesvolle televisieserie geleid tot twee speelfilms die eigenlijk meer van hetzelfde zijn, maar dan met een groter budget en een langere aandachtspanne. Maar kunnen de Brabo’s meer dan grof uit de hoek komen? Weten ze een New Kids hater als ondergetekende te paaien met nota bene een romcom? Ook al is de humor van Bro’s Before Ho’s al haast net zo puberaal als die van New Kids, er zit wel degelijk meer verhaal en zowaar karakterontwikkeling in. (...) Elk (telefoon)gesprek begint met teksten als ‘”wazzup” en “yo, bitch”. Het beperkte en gekunstelde populaire taalgebruik van de vriendengroep gaat vlug vervelen, maar eigenlijk is het ook juist de bedoeling dat je een hekel krijgt aan deze op het eerste oog eendimensionale gasten. (...) Er wordt wel bijzonder veel flauwekul bijgesleept, zoals de gehandicapte Jordy die rustig wordt van het kijken naar porno; iets dat een beetje lastig wordt in het tehuis waar hij woont. Ondanks veel onzinnigheden wordt de rode draad niet uit het oog verloren. Tim Haars is opvallend bescheiden in één van de twee hoofdrollen. Het aantrekken van cabaretier Daniël Arends (kijk zijn ontzettend leuke cabaretshows!) is zelfs een gouden greep. Collega Henry van Loon probeert het echter te hard en wil maar niet leuk worden. Bro’s Before Ho’s zal een potentieel publiek niet subiet in twee kampen verdelen. De humor is weliswaar plat, maar wel gevarieerder dan die van New Kids en wars van pretenties. Het is onderdeel van een beter geolied verhaal met vrij aardig uitgewerkte personages. Hulde bovendien voor het feit dat er niet schaamteloos met geestelijk gehandicapten aan de haal gegaan wordt, maar ze met respect en geslaagde humor in het verhaal gepast worden zonder dat er een sentimentele bende van gemaakt wordt."

Mario Wisse in 'Sp!ts' van woensdag 4 december 2013: "Als uit alle grappige personages in BROs BEFORE HOs één iemand gekozen moet worden die het allergrappigst is, dan is dat René. Deze onbeholpen figuur die wordt gespeeld door cabaretier Henry van Loon, praat voornamelijk in gangstertaal en beweegt zich met een dusdanig uitgestreken hoofd door de film dat lachen de enige optie is. En daar gaat het natuurlijk om in deze nieuwe film van de makers van New Kids. Desondanks is er een heus verhaal. (...) De scène waarin Max telefonisch pornofilms bestelt, terwijl er een moeder met haar dochtertje voor zijn balie staan te wachten, komt bijvoorbeeld rechtstreeks uit cultklassieker Clerks van Kevin Smith. Beter goed gejat dan slecht verzonnen, heet dat. (...) De mannen uit Maaskantje hebben met BROs BEFORE HOs een film gemaakt die je nagrinnikend de feestdagen instuurt. En al hadden ze er een bende van gemaakt, ze hebben zo’n groep komisch talent zich heen verzameld dat een film maken die niet grappig is, nog wel eens knap lastig zou kunnen worden. Loop trouwens niet weg na dat wat de slotscène lijkt. Henry van Loon beloont je ervoor."

Movienewz.nl: "(...) De film is een bijna een aaneenschakeling van bizarre situaties. Tussen de absurde situaties door komen ook een aantal clichés aan bod. Hoewel deze grotendeels vermeden worden, ontkomen de makers er niet aan om vooral tegen het einde er een aantal in te stoppen. Het laatste deel van de film is dan ook iets te veel een standaard romantische komedie. Wat jammer is aangezien er zeker momenten zijn waarop het lijkt alsof de film anders zal eindigen dan verwacht. Hoewel de humor grof en soms flauw blijft, is Bro's Before Ho's een film die volwassener aanvoelt dat beiden New Kids-films. De setting is realistischer en de grappen minder plat. Daarnaast hebben de makers zichtbaar plezier beleefd aan Bro's Before Ho's, waardoor de film een goede sfeer over weet te brengen. Bro's Before Ho's moet het vooral hebben van de bizarre humor, maar het plezier spat van het scherm en daarmee zetten de makers een vermakelijke komedie neer."

Kijkwijzer 12 jaar (seks, grof taalgebruik, geweld, drugs, angst, discriminatie).
Trailer
IMDb
Première: 5 december 2013
K-87 minuten

donderdag 28 november 2013

MANNENHARTEN

Mark de Cloe

met: Barry Atsma (Dennis), Daan Schuurmans (Tim), Jeroen Spitzenberger (Wout), Georgina Verbaan (Susanne), Hadewich Minis (Laura), Katja Herbers (Nicole), Jon van Eerd (Roy Berger), Teun Kuilboer (Frank), Loek Peters, Kim Feenstra (Naomi), Sanne Vogel (Brigitte), Ton Kas, Marcel Musters, Dave Mantel (fotograaf), Fabian Jansen (Niels), Liliana de Vries (Maria)

Scenario: Simon Verhoeven (origineel), Maarten Lebens (bewerking). In de film Mannenharten volgen we de levens van zes mannen. Allen zijn ze op zoek naar de grote liefde of gewoon een beetje geluk in een tijd waarin mannen al lang niet meer weten hoe ze man moeten zijn en wat vrouwen nu eigenlijk van hen verwachten.

De sympathieke chaoot Wouter (Jeroen Spitzenberger) weet nog steeds niet wat hij beroepsmatig worden wil, als zijn vriendinnetje Nicole (Katja Herbers) hem vertelt dat hij vader wordt. Ondertussen worstelt Wouters (Daan Schuurmans) beste vriend Tim met cold feet over zijn aanstaande huwelijk met Laura (Hadewych Minis) met wie hij al sinds zijn schooltijd verkering heeft.

Muziekproducent en rokkenjager Dennis (Barry Atsma) probeert om te gaan met het blok aan zijn been Roy (Jon van Eerd), populair zanger van het levenslied en trambestuurder Frank (Teun Kuilboer) kan de scheiding met zijn ex Susanne (Georgina Verbaan) maar niet kan verwerken.

De paden van deze zes mannen kruisen elkaar in de sportschool waar zij een paar keer per week hun best doen om in vorm te blijven. Of misschien gewoon wel even de ingewikkelde buitenwereld willen ontvluchten.

Productie: Alain de Levita. Camera: Mick van Rossum. Montage: Moek de Groot. Art direction: Eric Bernhard. Muziek: Fons Merkies. Distributie: Dutch Filmworks. Mannenharten is de titelsong. Componist: BLØF & Nielson.

Persreacties:
Laura van Zuylen in 'de Filmkrant' van november 2013: "(...) Regisseur Mark de Cloe experimenteerde met verliefdheid in zijn verrassende en herkenbare Boy Meets Girl Stories-serie (2004). Hij nam risico met de montage in Het leven uit een dag (2009), die de strubbelingen van een uit elkaar gescheurd koppel volledig in splitscreen toont. Hij verbaasde met zijn cameravoering in Shocking Blue (2010), die in vreemde hoeken over het Hollandse bollenlandschap gleed. Maar van dat lef is in De Cloe's remake van de Duitse mozaïekfilm Männerherzen (Simon Verhoeven, 2009) weinig terug te zien. De romantische komedie is braaf gedraaid en zet zelfs platitudes in als romantisch schaatsen in slow motion. Hoewel Mannenharten af en toe charmeert door zijn gebrek aan pretentie, Jeroen Spitzenberger in een rendierpak je vrolijk maakt en de acteurs prima zijn geregisseerd, kan ook onze goeie wil een rammelend script niet redden. De film lijkt zowel vrouw als man te willen bekoren door stereotypen van beide seksen over de ideale partner te combineren. Alle mannen zijn quasi-stoere, zachte eieren en alle vrouwen gewillige, lekkere wijven. De kerels verrassen hun vriendin impulsief met een kerstboom en in natte dromen vliegen de engelen in bh's ons om de oren. In Barry Atsma zijn Mars en Venus werkelijk verenigd: hij is een casanova die met twee modellen in bed ligt, maar is ondertussen ook een worstelende componist, die heimelijk songteksten schrijft. Identiteitscrises van dertigers zijn misschien gestoeld op luxeproblemen, maar ongewild bewijst Mannenharten vooral dat je ze serieus moet nemen, want anders worden ze flauw. Helaas banaliseren de makers zelf die dilemma's. Bovendien worden de hoofdpersonen niet door hun karakter, werk of hobby gedefinieerd, maar door die luxeproblemen. Zo blijven ze oppervlakkig. Als de makers zo makkelijk over de sores van de personages heen kunnen stappen, kunnen ook wij zonder moeite onze schouders ophalen. Hopelijk schrijft De Cloe zijn volgende film weer zelf. Wél weer over de liefde, maar dan zoals je er nog nooit naar had gekeken."

Zita Veugen op nieuwerwets.tv d.d. 19 november 2013: "Het script van Mannenharten (Mark de Cloe) is gammel en helaas hebben de fabuleuze acteurs daarom te weinig handvatten om er een succes van te maken. Dit is een film waarin de liefde wordt gevierd maar die je er geen vertrouwen in zal geven.Tegen het einde van Mannenharten voert een emotionele montage de kijker langs alle ‘belangrijke momenten’ van de film. Dat deze op zo’n cruciaal punt niet vooruitblikt maar uit zijn eerste uur put is niet alleen oninteressant en overbodig, maar het licht het gebrek van de film perfect uit. Een goed uitgewerkt personage in een sterk plot behoort zowel voor als na de tijdspanne van de film een leven te hebben. Mannenharten lijkt echter al voor het eind van de film door zijn stof heen. Net als in Alles is Liefde (Joram Lürsen) en Love Actually (Richard Curtis) komen in Mannenharten verschillende romantische verhaallijnen samen. Helaas worden de personages in dit geval geforceerd naar elkaar toe geduwd. Dat doet af aan de geloofwaardigheid van alle ontwikkelingen. Ook visueel verrast Mannenharten niet: veel sluikreclame, veel clichés en af en toe dronken en onscherpe beelden. Alles wat niet lelijk is, is ook niet bijzonder. (...) Mannenharten pretendeert geen doorsnee romantische komedie te zijn omdat de relaties vanuit het perspectief van de man worden bekeken, maar dit aspect voegt in de praktijk niks origineels toe. Daarbij zijn alle vrouwen niets anders dan bloedmooi en beschikbaar. Zo is Laura gedegradeerd tot een afgemeten en kille vrouw die door het script gedoemd is tot zwijgen. Wanneer ze een scheet laat in het bijzijn van haar verloofde zijn de rapen gaar: iedereen weet dat de liefde hier is vervlogen. Tim gaat ervandoor met een machtig mooie yoga-instructrice, een beroep dat je blijkbaar genoeg poen oplevert voor een fenomenaal appartementje in Amsterdam. Susanne weet in de dierenwinkel waar ze werkt niet eens waar het voer voor knaagdieren staat. Melanie (Jelka van Houten) heeft tien jaar bij haar voordeur gestaan om te kunnen glimlachen wanneer Dennis er eindelijk aanbelt. Tim daarentegen is niet eens de baas van het reclamebureau waar hij voor werkt, maar wel hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor alle lopende projecten. Dat de vrouwelijke kant inhoudelijk te verwaarlozen is, legt ook de zwakte van het script bloot. De dialoog loopt niet soepel, voor zover de dialoog überhaupt loopt. Laura zwijgt dus vooral, Wouter gist enkel naar wat Nicole zou willen horen en Susanne laat Frank nooit uitpraten. Wel zegt ze zonder twijfel toe om met iemand die voor haar niet veel meer dan een stalker kan zijn naar de dierentuin te gaan. Tot overmaat van ramp spreekt iedereen elkaar voortdurend aan bij de voornaam – een overdreven gekunsteld gegeven dat ook nog eens betuttelend is naar het publiek. Als het te moeilijk zou zijn om alle namen te onthouden, dan moet je ze maar niet allemaal Tim, Frank of Niels noemen. Hoewel Mannenharten een puike verzameling acteurs heeft verzameld, slaat het op verschillende niveau’s de plank mis. De dialogen zijn onnatuurlijk en het plot staat vol gebreken. De beste moraal die Mannenharten de kijker schenkt is dat je op moet letten in het verkeer. Misschien is dat nog wel belangrijker dan de liefde."

Marieke Kremer in 'Sp!ts' van 27 november 2013: "Het was een goed idee van Simon Verhoeven, schrijver en regisseur van de Duitse hitfilm Männerhertzen, om eens een romkom te maken waarin het mannelijke perspectief wordt getoond in plaats van het vrouwelijke. Dus niet ’vrouw worstelt met man die zich niet wil binden’, maar ’bindingsangstige man worstelt met de verwachtingen die zijn vriendin van hem heeft’. En niet ’vrouw probeert zich los te maken van haar heetgebakerde ex’, maar ’heetgebakerde man probeert met de moed der wanhoop zijn ex voor zich terug te winnen’. Maar wat een teleurstelling: de Nederlandse remake, Mannenharten genaamd, wil maar niet van de grond komen. Aan de hoofdrolspelers ligt dat niet. Zo is Barry Atsma prima op dreef als patserige versierder met een klein hartje, is Daan Schuurmans geknipt voor de rol van snelle reclamejongen die zich vlak voor zijn bruiloft afvraagt of hij wel echt houdt van zijn kille aanstaande en zorgt Jeroen Spitzenberger voor hilariteit in zijn rol van onvolwassen dertiger die de kost verdient door verkleed als rendier een fietstaxi te besturen. Daarbij is nieuwkomer Fabian Jansen aandoenlijk als verlegen ambtenaar en kunnen we andermaal zien dat Teun Kuilboer en opgekropte agressie goed samengaan.Door het slappe script waarmee de acteurs het moesten doen, zat een meesterwerkje er echter niet in. Grootste makken: het is te braaf en het kabbelt maar voort. Slechts zelden weet regisseur Mark de Cloe, die toch origineel uit de hoek kwam in eerdere films Het Leven Uit Een dag en Shocking Blue, zijn publiek te verrassen met een grap of een dialoog. En als hij al eens met iets onverwachts komt – Hadewych Minis laat in bijzijn van haar aanstaande een scheet waardoor ze wordt neergezet als onverschillig en onaantrekkelijk –, dan is het zelden leuk.Bijkomend probleem is dat de personages oppervlakkig blijven; we weten weinig meer over ze dan wat hun ’issue’ is. Nu is de mozaïekstructuur daar deels debet aan: vijf verhaallijnen moeten in anderhalf uur worden gepropt en dus is er nauwelijks ruimte voor uitwijdingen. Genreklassiekers als Love Actually en Alles Is Liefde lieten echter zien dat het wel kán, geloofwaardige figuren tot leven wekken in de weinige scènes die ze tot hun beschikking hebben.Goed, het aanzien van Jeroen Spitzenberger als getroebleerd fietsend rendier is bijna de prijs van het toegangskaartje waard. Wie tijdens deze donkere dagen voor kerst slechts één keer ’feel good’ wil gaan, kan echter beter nog even wachten tot Soof in de bioscoop verschijnt."

Jos van der Burg in 'Het Parool' van 27 november 2013: "(...) De mannen in 'Mannenharten' zijn wandelende clichés. Ook voor bekende Nederlandse acteurs ligt het werk blijkbaar niet voor het oprapen. Hoe anders te verklaren dat zij zich lieten strikken voor de zouteloze romantische komedie 'Mannenharten'? Het werkt bij romantische komedies als met voetbal: als het lukt, ziet het er bedrieglijk eenvoudig uit, maar als het mislukt, zien we hopeloos geploeter. Dat 'Mannenharten', de door Mark de Cloe ('Boy meets girl stories', 'Het leven uit een dag') geregisseerde remake van een Duitse succesfilm ('Männerherzen'), aan boerenkoolvoetbal doet denken, is te wijten aan het script. Dat de film, anders dan gewoonlijk in romcoms, niet vanuit het perspectief van vrouwen, maar van mannen kijkt, is aardig bedacht maar geen garantie voor een geslaagde film. We volgen het liefdesleven van zes dertigers, die elkaar kennen van de sportschool. Ze staan allen voor een type: de twijfelaar (Daan Schuurmans), die het vlak voor zijn huwelijk Spaans benauwd krijgt, de gefrustreerde (Teun Kuilboer), die niet los komt van zijn ex, de nerd (Fabian Jansen), die niet aan de vrouw komt, de hunk (Barry Atsma), die bindingsangst heeft, het eeuwige kind (Jeroen Spitzenberger), dat geen verantwoordelijkheidsgevoel heeft, en de depressieveling (Jon van Eerd), die zich wentelt in zelfbeklag. Dat deze mannen wandelende clichés zijn, is niet het grootste bezwaar. Erger is dat zo weinig gevat en sprankelend zijn. Waarom moeten we naar zes kerels kijken die weinig meer dan platitudes ('je moet gewoon jezelf zijn') te berde brengen? Hopelijk zijn deze zes mannen niet exemplarisch voor mannelijke dertigers, want dan krijgen we medelijden met de vrouwen in deze leeftijdscategorie. Doordat de mannelijke personages niet boeien, komen ook de vrouwelijke personages niet uit de verf. Gevangen in het slappe script lukt het actrices als Katja Herbers, Georgina Verbaan en Hadewijch Minis niet hun personages boven het karikaturale uit te tillen. Soms zien we een glimp van hun talent. Zoals bij Minis in de scène waarin Schuurmans het met haar uitmaakt: de mengeling van verbijstering, woede en paniek op haar gezicht is ontroerend. Het is hard zoeken naar zulke momenten."

Floortje Smit in 'de Volkskrant' van 28 november 2013: "Volgens Mannenharten is dit de vleesgeworden vrouwendroom: een afgetrainde, rijke liedjesschrijver (Barry Atsma) die zich stiekem eenzaam voelt, al wordt hij omringd door ondergoedmodellen. Dit is een van de vijf personages die op zoek gaat naar de liefde in deze romantische (kerst)komedie. De gimmick van deze Love Actually-variant is dat mannen de hoofdrollen vertolken in een vrouwenfilm. Daarom zijn deze kerels waarschijnlijk die ongeloofwaardige mix van ideale man en types die je in de problemenrubriek van de vrouwenblaadjes zou tegenkomen. Leuke mensen zijn het niet, maar de dames gaan er blind voor. (...) Overduidelijk is er tijdens de montage nog gesnoeid in het woud van losse eindjes, maar nog steeds wil de film veel te veel vertellen over de overdaad aan personages. De goede acteurs en regisseur Mark de Cloe kunnen niet voorkomen dat zowel romantiek als komedie ver te zoeken is."

Kijkwijzer: 9 jaar (angst, grof taalgebruik).
Titelsong Mannenharten / Blof & Nielson 
Trailer
IMDb 
Première: 29 november 2013 (113 bioscoopzalen)
K-100 minuten

MIDDEN IN DE WINTERNACHT

Lourens Blok

met: Dennis Reinsma (Max), Jelka van Houten (Kirsten, Max' moeder), Dana Goldberg (Kiki), Derek de Lint (Kerstman), Arjan Ederveen, Dana Goldberg, Carla Hardy; Jeroen van Koningsbrugge (stem eland Moos)

Scenario: Daan Bakker, Marco van Geffen. Een week voor kerst stort er een gigantische eland neer in de schuur van Max. Zijn naam is Moos en hij beweert voor de kerstman te werken! Alleen zijn baas is spoorloos en als hij niet snel met de kerstman herenigd wordt, krijgt niemand kerstkado's dit jaar. Moos krijgt hulp van Max en zijn zusje Kiki, alleen heeft buurman Panneman zijn zinnen op het elandgewei gezet. Gaat het Max & Moos lukken om uit handen te blijven van de jagende buurman? En zullen ze er in slagen de kerstman met zijn slee op tijd in de lucht te krijgen?

Productie: Joost de Vries, Eva Eisenloeffel, Leontine Petit. Camera: Philip van Volsem. Montage: Annelies van Woerden. Animatronics: Chris Clarke. Muziek: Jorrit Kleijnen, Alexander Reumers. Distributie: A-film.

Persreacties:
Barend de Voogd in 'de Filmkrant' van november 2013: "Een echte kerstfilm — zo een met enorme hoeveelheden sneeuw, een Kerstman in het rood en een sprekende eland — dát hadden we nog niet in Nederland. Midden in de winternacht geeft het overbekende genre bovendien meteen een leuke twist. (...) Het avontuur komt pas echt op gang wanneer Moos zijn medaillon met sterrenstof verliest. Het poeder dat je doet vliegen valt in handen van de boze buurman Panneman. En zonder Sterrenstof geen Kerst. Panneman, een vervelende griezel die voortdurend zijn neus ophaalt terwijl hij zijn jachtgeweer richt op die 'vuile smerige rotkinderen', is een prachtige creatie van Arjan Ederveen. Eng, maar ook een beetje aandoenlijk. Panneman heeft namelijk een zwakke plek: Max' mooie moeder. Het levert een verrukkelijk ongemakkelijke dinerscène op, die eigenlijk alleen overtroffen wordt door de scène waarin een treurige en aangeschoten Kerstman weer helemaal opleeft dankzij de motivatiespeech van Max' oma: 'Wie is de Kerstman? Ík ben de Kerstman!' Ondertussen stopt moeder zijn rode kerstkostuum even in de wasmachine. Het zijn dat soort details die Midden in de winternacht grappig absurd en tegelijkertijd geloofwaardig alledaags maken. Uiteraard is het even wennen aan die sprekende eland, maar de animatronics van Chris Clarke zijn goed. Clarke verzorgde eerder de poppen en special effects in twee Harry Potter-films, Charlie and the Chocolate Factory en Steven Spielbergs War Horse. Van Koningsbrugge doet je met grappige dialogen en veel kuchen en brommen al snel vergeten dat je naar een bewegende pop zit te kijken. Dennis Reinsma — hij was ook al zo goed in Mijn avonturen door V. Swchwrm — is een kleine Max om van te houden, in een film die sprankelt, zoals het hoort tijdens Kerst."

Marieke Kremer in 'Sp!ts' van 27 november 2013: "Dat het feest van Sinterklaas op een haartje na niet doorgaat, dat kunnen we elk jaar zien in (vaak tenenkrommend flauwe) bioscoopfilms en tvprogramma’s. Dit jaar staat echter ook Kerstmis op het spel, in een kinderfilm voor de feestdagen die ook voor volwassenen een plezier is om te zien. (...) lieve, geestige familiefilm over vriendschap en familie, en over hoe je als kind het beste kunt omgaan met de hobbels die het leven opwerpt. De jonkies zullen daarbij zonder twijfel meegesleept worden door het barre avontuur dat Max en Moos beleven; daar zorgen de mopperige Kerstman en Max’ boosaardige buurman Panneman wel voor. Voor het oudere publiek valt er echter ook genoeg te genieten, vooral dankzij de onderkoelde, droogkomische manier waarop Van Koningsbrugge een stem geeft aan Moos. Dat er op de special effects wel het één en ander is aan te merken, doet weinig af aan de kwaliteit van de film, die het sowieso vooral moet hebben van de fijn ouderwetse sfeer. Nu maar hopen dat de makers van de Sinterklaasfilms van volgend jaar iets opsteken over wat je ook kunt doen met een kinderfeest dat op het nippertje tóch doorgaat."

Floortje Smit in 'de Volkskrant' van 28 november 2013: "Midden in de Winternacht is een Nederlandse film die mooi past in de traditie van tegendraadse, eigenwijze jeugdfilms die kinderen serieus nemen. Nu het concept sinterklaasfilm wel zo'n beetje uitgemolken is, doet de eerste echte Nederlandse kerstfilm zijn intrede. Dat was een kwestie van tijd: traditioneel is de periode rondom kerst een toptijd voor de bioscopen, maar al dat gedoe rondom de kerstman in Amerikaanse kerstkinderfilms past niet zo in een land waar iedereen hem kent, maar niemand in hem gelooft (uitzonderingen daargelaten). Familiefilm Midden in de Winternacht heeft alles wat een goede Nederlandse kerstfilm nodig heeft: Arjan Ederveen met Derrick-bril in een leren giletje en een pratende eland met de stem van Jeroen van Koningsbrugge. (...) Scenaristen Daan Bakker en Marco Geffen en regisseur Lourens Blok steken met zichtbaar plezier de draak met de Amerikaanse tegenhangers. Ja, er zit peptalk in, maar daarbij is de jenever het echte hartversterkertje. De Kerstman eet uit een vuilnisbak. Buurman Panneman (Arjan Ederveen) is een Roald Dahl-achtige schurk die dreigt kinderen neer te schieten met zijn dubbelloops jachtgeweer. Dat klinkt misschien niet leuk, maar dat is het niet. Blok heeft een goed gevoel voor timing en dosering waardoor Midden in de Winternacht mooi past in de traditie van tegendraadse, eigenwijze jeugdfilms die kinderen serieus nemen, waarin kleurrijke personages gespeeld worden door goede acteurs en de ouders er in de zaal niet voor spek-en-bonen laten bijzitten. Bovendien zit in dit goedgeschreven script (naar een Duits jeugdboek) het echte kerstsentiment de boodschap niet in de weg. Branie verbergt, net als bij eland Moos, uiteindelijk een klein hartje."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden (grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 27 november 2013 (124 bioscoopzalen)
K-85 minuten

dinsdag 12 november 2013

A LONG STORY

Jorien van Nes

met: Raymond Thiry (Ward), Victor Copariu (Mithali), Iona Flora (Alina), Alina Berzunteanu (Doina), Andi Vasluianu (Doru), Alessia Rusoiu (Anca), Jasmine Popazu (Sorina), Maartje Remmers (Lucy), Maxim Hartman (Remco), Jara Lucieer (Remco's zus), Marc van Uchelen (intercedent)

Scenario: Lotje IJzermans. De teruggetrokken weduwnaar Ward huurt de Roemeense klusjesman Doru in om zijn huis te schilderen. Wanneer Doru plotseling vermist raakt, ontfermt Ward zich over diens negenjarige zoontje Mihai. In dit speelfilmdebuut van Jorien van Nes, reist Ward met de jongen naar Roemenië, op zoek naar Mihai’s moeder. Hun tocht naar de Zwarte Zee brengt zowel Mihai als Ward thuis. Producent: Stienette Bosklopper. Uitvoerend producent: Lisette Kelder. Camera: Daniël Bouquet. Production design: Elsje de Bruijn. Geluid: Tim van Peppen. Montage: Jasper Quispel. Muziek: Fons Merkies. Productiebedrijf: Circe Films. TV company: NTR. Distributeur: Cinema Delicatessen Gemaakt met steun van HBO, NTR. Voor de rol van Mihai zijn bijna 300 jongetjes uit Roemeense dorpen en buitenwijken bekeken. Pas een week voor het draaien werd hij gevonden. Zijn debuutfilm. Ioana Flora (1974) maakte in 2001 haar debuut in MARFA SI BANII van Cristi Puiu. Nederlands, Engels en Roemeens gesproken. Trefwoorden: haren blonderen, roken, fikkie stoken, Adidas, begrafenis, reizen, Roemenië, prostitutie, rouw.

Persreacties:
Guido Franken op Neerlands Filmdoek op 16 oktober 2013: "(...) Dat we niet te maken hebben met een commerciële productie, is aan alles te merken. A Long Story draait volledig om hoofdpersoon Ward en het Roemeense jongetje waar hij zich over ontfermt en is zowel visueel als auditief subtiel en in die zin minimalistisch. De handheld-camera zit de hoofdrolspelers dicht op de huid en stiltes, of non-verbale communicatie, zijn eerder regel dan uitzondering. Hoewel het scenario enkele zaken er af en toe wel te dik bovenop legt, weet Van Nes een meeslepende eigen stijl en sfeer te creëren, die ervoor zorgt dat A Long Story de volledige lengte blijft boeien. Dit is eveneens te danken aan de sterke cast – en dan met name aan hoofdrolspelers Raymond Thiry en Ioana Flora -, de sfeervolle soundtrack en het fraaie Roemeense stads- en plattelandsbeeld." 

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 16 oktober 2013: "(...) Thiry niet meer zó goed sinds LANGER LICHT, bewijst opnieuw onze beste filmacteur te zijn. Één blik, één gebaar en je voelt wat hij bedoelt. Minder is zoveel meer. Het lijkt er aanvankelijk even op, maar A LONG STORY gaat niet over arbeidsmigratie. Gelukkig beperkt Joren van Nes zich tot de morraalloze kern van het verhaal: levens die elkaar even aanraken, elkaar even beïnvloeden. Ze laat ermee zien hoe mensen door verschillende stadia van hetzelfde verdriet gaan. En dat is genoeg." 

Kevin Toma in 'de Volkskrant' van 17 oktober 2013: "Het zou het begin van een mooie vriendschap kunnen zijn, de scène uit A Long Story waarin de pas naar het platteland verhuisde Ward een biertje drinkt met zijn Roemeense klusjesman Doru. Doru vertelt over zijn achtergebleven vrouw Alina en doet samen met zijn zoontje Mihai voor hoe ze dansen, daar in Roemenië. Of Ward ook een vrouw en kinderen heeft, wil Doru vervolgens weten. 'Dat is een lang verhaal', antwoordt Ward, zonder dat hij aanstalten maakt dat verhaal te vertellen. Iets voor de volgende scène waarin de twee samen verder praten, denk je dan. Die voor de hand liggende scène blijft in de Roemeens-Nederlandse coproductie A Long Story achterwege. (...) Ook in wat volgt ontwikkelt de plot zich niet zoals je zou verwachten. Scenariste Lotje IJzermans en regisseur Jorien van Nes kiezen vrijwel nooit de makkelijkste, meest voorspelbare weg in hun bijdrage aan het NTR-project De oversteek. Het zowel voor televisie als bioscoop bedoelde A Long Story is een mooie ode aan de losse eindjes, vol onafgemaakte of haperende gesprekken en scènes die (op een goede manier) nergens heengaan. Dus ook geen langzaam opwarmende cliché-kameraadschap tussen een nukkige ouwe vent en een schattig jongetje, maar een moeizame verhouding die moeizaam blijft. Mihai, treffend weerbarstig neergezet door ontdekking Victor Copariu, verliest nooit zijn vervelende stekels. Ward heeft op zijn beurt eigenlijk te veel aan zijn hoofd om echt ruimte voor Mihai te kunnen maken, zie dat lange verhaal van verlies en rouw dat hij maar niet wil vertellen, dat IJzermans en Van Nes beetje bij beetje, vooral met zinspelende details, uit de doeken doen. Raymond Thiry vertolkt Ward met een meesterlijk gevoel voor dosering, het onverwoordbare verdriet van zijn personage zo klein en teer uitspelend dat het des te aangrijpender wordt. Het maakt hem tot de perfecte held van dit mooi gefotografeerde, intieme drama, dat juist in de geconcentreerde omgeving van een bioscoopzaal volledig tot zijn recht kan komen."

Kijkwijzer: vanaf 12 jaar (Drugs- en alcoholmisbruik).
Trailer
IMDb
Première: 17 oktober 2013 (7 bioscoopzalen)
K-93 minuten

woensdag 6 november 2013

HET DINER

Menno Meyes

met: Jacob Derwig (Paul), Thekla Reuten (Pauls vrouw Claire), Daan Schuurmans (Pauls broer Serge), Kim van Kooten (Serge's vrouw Babette), Jonas Smulders (Michel), Reinout Bussemaker (rector), Sabine Soetanto, Lukas Dijkema (fietsenhandelaar), Serge Mensink (Rick), Andre Dongelmans (Beau), Camilla Meurer (reserveringsdame), Harpert Michielsen (gerant), Gusta Geleynse (dakloze), Wil van der Meer (Tonio), Dewi Morgaine (gast bij diner), Hanne Arendzen (Naomi), Maurits de Kroon (jonge Michiel), Francesca Pichel (serveerster), Olaf Malmberg (fotograaf), Dave van den Broek (jonge Rick), Noah de Nooij (jonge Beau)

Scenario: Menno Meyjes. Serge weet iets, anders zou hij niet gereserveerd hebben in dit veel te chique restaurant. Babette weet ook iets, anders zou ze niet huilen. Als ze beiden maar niks tegen Claire zeggen, want die weet niks. En Paul.. Paul weet alles. De broers Serge Lohman (Daan Schuurmans), een politicus in de race voor het premierschap en Paul (Jacob Derwig), een mislukte geschiedenisleraar maar nu huisman, gaan met hun vrouwen Babette (Kim van Kooten) en Claire (Thekla Reuten) uit eten. Er wordt over koetjes en kalfjes gepraat, maar tegelijkertijd heerst er een duidelijke spanning. Ze vermijden het onderwerp waarvoor ze eigenlijk zijn samengekomen: hun kinderen. Die hebben iets verschrikkelijks op hun geweten wat hun toekomst kan verwoesten. Maar wie weet wat en hoever ga je als ouder om je kind te beschermen?

Productie: Reinout Oerlemans, Maarten Swart. Camera: Sander Snoep. Montage: Michiel Reichwein. Art direction: Alfred Schaaf. Distributie: A-Film Benelux.

Blue Bittersweet van Ilse DeLange is de titelsong van HET DINER. Ilse DeLange op haar website: "Ik vind het een enorme eer dat mijn nummer de titelsong is van Het Diner. Ik heb de film al gezien en was meteen erg enthousiast om hiermee aan de slag te gaan."

De film is een verdichting van het boek. In het boek is er bijvoorbeeld een lijntje met een erfelijkheidsonderzoek. Dat zit niet in de film. Ook de achtergrond van Pauls psychische toestand, of dat nou manische depressiviteit is of bipolair, is weggelaten. In het boek zit dat allemaal in de ’monologue intérieur’ van Paul. Dat is ook de reden waarom het altijd als onverfilmbaar werd beschouwd.

Op het moment dat Meyes Derwig en Van Kooten castte wist hij niet dat ze getrouwd zijn.

Nog voordat HET DINER in de Nederlandse bioscopen verscheen, werd bekend dat Cate Blanchett een Engelstalige film van het boek gaat regisseren.

Persreacties:
Merike Woning in 'Sp!ts' van woensdag 6 november 2013: "Het sterke aan het verhaal van Het Diner is dat er een dilemma wordt opgeworpen, dat universeel is. Wat zou jij doen wanneer je zoon een misdrijf heeft gepleegd, maar geen verdachte is omdat hij onherkenbaar op de bewakingsvideo staat? Geef je hem aan bij de politie, waarbij je waarschijnlijk zijn leven en misschien dat van jezelf vergooit, of veeg je het onder het tapijt en ga je verder met het bestaan? Regisseur en scenarioschrijver Menno Meyjes, scenarist van grote Amerikaanse films als The Color Purple, is er net als Herman Koch met zijn bestseller goed in geslaagd dat dilemma invoelbaar te maken. Daarbij geholpen door topacteurs, van wie vooral Thekla Reuten en Jacob Derwig speciale aandacht verdienen. Reuten speelt Claire die samen met Paul (Derwig) het echtpaar vormt wiens zoon de zoon de initiator is van het misdrijf. Zij lijkt een verstandige echtgenote die haar aan agressieve buien lijdende man steeds voor erger behoedt, maar ze heeft ook een andere kant. Zonder veel te verklappen kunnen we zeggen dat de woorden stuipen, lijf en jagen voorkomen in de meest adequate omschrijving van haar acteerprestatie. Jacob Derwig zet de licht ontvlambare neuroot Paul neer. Eigenlijk een vervelend ventje, maar dankzij Derwigs spel – en dankzij het bronmateriaal - iemand die tegelijkertijd sympathie weet op te wekken.De cast is sowieso van de bovenste plank, want ook het koppel Serge (Daan Schuurmans) en Babette (Kim van Kooten) wordt heel goed neergezet (saillant detail is dat Van Kooten in het echte leven de vrouw is van Derwig). Het zal daardoor niet verbazen wanneer deze verfilming net zo’n succes wordt in Nederland als het boek van Koch. En misschien dat de versie van Cate Blanchett die de Amerikaanse verfilming van het boek voor haar rekening gaat nemen, het succes van Kochs boek in het buitenland kan evenaren. Dat behoort allemaal tot de mogelijkheden met een verhaal rond een dilemma dat van Siberië tot Vuurland begrepen wordt."

Ronald Rovers in 'de Filmkrant' van november 2013: "Gekte is zeldzaam in Nederlandse films. Nog zeldzamer is het dat een film ermee eindigt, want voor je het weet blijft het publiek vertwijfeld achter. Toch is dat precies wat Menno Meyjes' verfilming van Herman Kochs roman Het diner durft te doen. Gekte laten zien die zich vermomt als baldadigheid, politieke ambitie of ouderlijke liefde, vooral tastbaar gemaakt door twee geraffineerde rollen van Jacob Derwig en Thekla Reuten. Koch baseerde het verhaal op een voorval in Barcelona uit 2005 waarbij twee jongens in een glazen portiek een zwerfster in brand staken die daar vervolgens aan overleed. Meyjes' versie van Het diner is niet geïnteresseerd in die daders en godzijdank ook niet in de idiotie van de erfelijke ziekte die Koch in z'n boek als verklaring suggereerde. Hij stuurt het verhaal een veel interessantere kant op. (...) Het is geen toeval dat Meyjes meerdere keren glazen façades als decor gebruikt want die verbeelden de essentie van de film. Het diner opent met Paul die onder het toeziend oog van z'n zoon in het glazen kantoortje van de conrector een tirade begint over de onevenredige historische aandacht voor de zwaksten in de maatschappij. Volgens Paul tellen alleen de winnaars. Dat hij het recht claimt om een klootzak te zijn is het kloppende, duistere hart van de film. Mensen die zich afkeren van de maatschappij en zichzelf tot enige autoriteit uitroepen creëren het soort morele vacuüm om zich heen — de glazen ruimtes — waarin gekte ontstaat en waarin uiteindelijk gruwelijkheden zoals in Barcelona kunnen plaatsvinden. Meyjes is wel zo slim om die gekte niet alleen bij een verbitterde eenling als Paul te zoeken. Ook in de liefde, zoals hier met een oedipale twist tussen ouder en kind (Claire), of door blinde ambitie (Serge, Babette) kan iemand grip op de realiteit verliezen. Elk afkeren van de wereld kan tot waanzin leiden. Ook bij mensen die op het eerste gezicht in orde lijken. Dat de film op die noot durft te eindigen, een film die Eyeworks gezien de populariteit van het boek vermoedelijk toch als een publieksfilm beschouwt, krijgt hopelijk navolging. En wat een lekker laatste shot van Paul dat alles aan het wankelen brengt en dat de film in die laatste seconden in een thriller verandert. Dit is nou eens geen film als slaapliedje maar een film om van wakker te schrikken."
Kijkwijzer: 12 jaar (grof taalgebruik, geweld, discriminatie, enge beelden).
IMDb
Première: 7 november 2013
K-87 minuten

donderdag 17 oktober 2013

HOW TO DESCRIBE A CLOUD

David Verbeek

met: Huang Lu, Yi Ching Lu, Pong Fong Wu

Scenario: David Verbeek. Wanneer haar moeder blind raakt, wordt een jonge muzikante plotseling gedwongen haar grootstedelijke cocon te verlaten en terug te reizen naar het kleine eiland waar ze opgroeide. Daar botst haar wetenschappelijke benadering van blindheid, waarbij ze op doktersadvies de wereld in woorden aan haar moeder voorlegt, met de spirituele benadering van haar oude moeder. Deze stelt dat ze de wereld om zich heen weliswaar niet meer ziet, maar nog altijd evengoed aanvoelt. Zouden de sciencefictiontekeningen van de voormalige wetenschapper met wie de dochter in de stad flirt, een middenweg kunnen bieden?

Camera: Jean Counet. Geluid: Ginny Shuei. Geluid: Peter Warnier. Montage: Patrick Schonewille. Producent: Wout Conijn. Met steun van het Nederlands Filmfonds, het Mondriaan Fonds, de Gemeente Tilburg en het Cultuur Fonds Tilburg. Distributie: Mokum Filmdistributie.
Taal: Chinees Mandarijn.

Gouden Kalf Nominatie in de categorie Beste Regie.

Wereldpremière op het 42e International Film Festival Rotterdam 2013.

Te zien in EYE Amsterdam, LUX Nijmegen, Filmhuis Den Haag, Chassé Cinema Breda, Verkadefabriek Den Bosch en Filmtheater ‘t Hoogt Utrecht.

Persreacties:
Wouter Los op Cinemagazine.nl op 10 oktober 2013: "De openingscredits van ‘How to Describe a Cloud’ gaan gepaard met beelden van verscheidene sciencefiction werelden. Het is een eerste signaal van het spel met de werkelijkheid dat de film speelt. (...) Om de vervreemding van het bovennatuurlijke extra kracht bij te zetten, krijgt de belichting een elementaire functie. Al met de eerste beelden van de grote stad waarvan Liling naar haar moeder op het platteland trekt, neemt het licht een belangrijke plaats in. Het biedt contrast tussen de stad en het rurale gebied daarachter. Het verhoogt de voelbare eenzaamheid van die grote stad. Het kan gezien worden als metafoor van het zicht en perceptie. “Want hoe kan je de dingen beschrijven die je ziet”, zo vraagt een goede gepensioneerde vriend aan Liling. Vooral dat laatste is van wezenlijk belang in ‘How to Describe a Cloud’. Uit het licht en de contrasten spreekt de mate waarop de personages en de toeschouwer zicht hebben op de gebeurtenissen die hun omgeven. Daarnaast zijn er veel wisselingen van scherpte(diepte) die ook spelen met het idee van het beperkte gezichtsveld tegenover een meer alziende spiritualiteit. Nadeel is wel dat de Nederlandse regisseur heel veel gebruik maakt van dit soort trucage waardoor het soms kan aanvoelen als een gimmick. Doordat ‘How to Describe a Cloud’ volledig Aziatisch gesproken is, draagt het bij aan de vervreemding die de film aanreikt. Het zorgt ervoor dat de film out of place aanvoelt (net als bijvoorbeeld Aziatische horror), wat de spanning doet verhogen. Dat gevoel wordt verder versterkt door het geraffineerde geluid, het beperkte kleurenpalet en de dialoog. Wie iets als een pompeuze aflevering van The X-files verwacht, komt bedrogen uit. De subtiliteit waarmee Verbeek aan de slag is gegaan, zorgt ervoor dat de film precies de juiste, gevatte sfeer weet op te roepen. Voor wat als een tussendoortje gepresenteerd is, in afwachting van de financiering voor zijn primaire projecten, is ‘How to Describe a Cloud’ geen lichtzinnige film geworden. Nederlander David Verbeek nam de film op met een zeer kleine crew en een alledaagse spiegelreflexcamera en weet daar een groots resultaat mee te halen."

Merijn Wierenga op Neerlands Filmdoek.nl op 16 oktober 2013: "Voor zijn eerdere film Club Zeus had hij een budget van 100.000 euro. Zijn nieuwe film How to Describe a Cloud is gemaakt met een budget van 15.000 euro. David Verbeek heeft met Club Zeus al laten zien dat hij een goede film in een Aziatische omgeving kan maken met weinig geld. Met How to Describe a Cloud is dat niet anders. (...) Het verhaal omvat niet veel en is een ode aan de rust. De liefde voor Aziatische cinema is in alles zichtbaar. Emoties blijven beheerst en de hoofdrolspelers zijn introvert. Dit wordt ook weerspiegeld in het beeld wat we krijgen van Taiwan. Op het eiland zijn de beelden grauw, stil en kleurloos. Zelfs in de stad zijn de beelden stil en rustig tegen een achtergrond van drukke stadsgeluiden. De lange shots waarin weinig gebeurt zorgen voor een laag tempo, maar saai wordt het nergens. Dat komt mede doordat er dicht op de huid van de hoofdrolspelers wordt gefilmd en daardoor ontstaat er al vroeg een betrokkenheid bij het verhaal van Liling. Zorgen de rust en de eenzaamheid voor de verbeelding? Is dat wat de eenzaamheid doet met de menselijke geest? Het lijkt of Verbeek dat wil vertellen met deze film. Het enige minpunt is dat deze boodschap aan het einde wat geforceerd lijkt gebracht in een verder zo subtiele film. Maar dit subtiele drama laat zien dat Verbeek met weinig middelen een film kan maken die bijna anderhalf uur lang blijft boeien. Mochten de budgetten voor de Nederlandse film drastisch verminderen door bezuinigingen, dan is er altijd nog David Verbeek."

Trailer
IMDB
Première: 17 oktober 2013 (6 bioscoopzalen)
K-80 minuten

woensdag 16 oktober 2013

FEUTEN: HET FEESTJE


Lourens Blok

met: Tim Murck (Olivier de Ruyter), Manuel Broekman (Bram Wagtmans), Hanna Verboom (Marie Claire de Ruyter), Daniel Cornelissen (Elias), Ruben Brinkman (Noordzij), Anna Speller (Nina de Wit), Evita Rozenberg (Lieve), Jurjen van Loon (Beeksma) Teun Kuilboer (politieagent), Marcel Musters (politieagent), Tom Jansen, Judith Noyons, Thijs Steenkamp (Hartog), Jochum van der Woude, Willem Voogd; stem: Jan Paul Grootentraast (reporter)

Scenario: Willem Bosch. In Feuten: Het feestje begint het nieuwe studiejaar voor studentencorps H.S.C. Mercurius met een gigantisch inschrijffeest. Eeuwige student Olivier de Ruyter vecht een conflictje uit met de politie die genoeg heeft van de overlast die Mercurius in de buurt veroorzaakt. Intussen heeft advocaat Bram Wagtmans heimwee naar het studentenleven en besluit hij die avond, voor het laatst, met zijn vrienden helemaal naar de klote te gaan op de sociëteit. Ook naar het feest komen eerstejaarsstudenten en beste vrienden Elias en Lieve. Lieve is het ideale corpsmeisje, Elias is alleen maar op het feest omdat hij verliefd is op Lieve. Dit zijn de ingrediënten voor een avond die totaal uit de hand gaat lopen. De politie probeert een eind te maken aan het feest terwijl de losgeslagen Bram er met de veel jongere Lieve vandoor gaat. Elias voelt zich verraden en botst op een agent die net het feest wil afkappen. Elias wordt naar de grond geslagen waardoor de sfeer op het feest omslaat. Zijn gehavende gezicht verschijnt op Twitter waardoor het feestje in de sociale media al snel bekend wordt als iets dat je niet moet missen! Terwijl de politie en de ME zich voor de deur verzamelen om het feest te ontruimen, verschansen de studenten zich in de sociëteit en wachten ze op wat gaat komen.

Distributeur: Independent Films. Song: Slapeloze Nachten / The Opposites.

Regisseur Lourens Blok maakte drie seizoen van de corpsballenserie Feuten. De kijkcijfers van de serie waren in het eerste en tweede seizoen gemiddeld tussen 200.000 en 300.000 kijkers. Het derde seizoen was dat lager. Blok in Metro van 15 oktober 2013: "Het is jammer dat de cijfers van het derde seizoen een beetje zijn ingekakt. Het onderwerp is toch een beetje randstedelijk, waardoor sommigen afhaken. Maar veel kijkers kijken online, zo'n 150.000 en zo halen we toch 400.000 kijkers. Bovendien hebben we een vaste fanbase. Als daar al 100.000 van naar de film gaan, ben je al een heel eind onderweg. (...) De kans is vrij klein dat de serie weer wordt opgepakt, maar mocht er toch een nieuw seizoen komen, dan ga ik dat niet leiden. Als regisseur moet je toch weten wat er onder studenten spelt om het kunnen vertalen naar een film of serie. Ik merk dat ik ouder word en minder grip krijg op het studentenjargon. Ik moet met nieuwe thema's aan de slag."

De film staat qua verhaal los van de serie, dus de film is ook geschikt voor wie de serie niet kent. Om te voorkomen dat de filmversie niet drie aan elkaar geplakte afleveringen zou worden, besloten Blok en scenarioschrijver Willem Bosch dat het verhaal minder plotgericht moest worden. Het is vooral karaktergedreven.

Opgenomen in Amsterdam (o.a. Zonneplein in mei 2013).

De film begint met een citaat uit Animal House, de 35 jaar oude voorloper van Project X.

De film Feuten: Het feestje kwam een week eerder uit dan gepland. Ruim vijfduizend fans tekenden in vier dagen tijd een online petitie om de première naar voren te halen. Raynor van de Water is actief lid van de Feuten-fanclub H.S.C. Mercurius, vernoemd naar de studentenvereniging die centraal staat in de serie. Hij startte zijn actie op vervroegdefeutenfilm.nl als ludieke grap.

Persreacties:
Pim van den Berg op Nieuwerwets.tv op 10 oktober 2013: "Feuten Het Feestje is een van de grappigste films die Nederland heeft voortgebracht. Temidden van al het drankgebruik en seks met amper meerderjarigen ligt een mooie film met een hart van goud. (...) Het acteerwerk van de gehele cast is kostelijk, maar Murck steelt uiteindelijk de show met zijn hilarische rol als Olivier de Ruyter, een onverbeterlijke negendejaars bij wie oeverloos feesten nog meer in het bloed zit dan de alcohol.De acteurs hebben een hoop te danken aan het slimme script van Willem Bosch en de vaardige regie van Lourens Blok, die ook al samenwerkten bij de serie Van God Los. Bosch heeft erg grappige, schertsende en geloofwaardige dialogen geschreven voor sympathieke personages, en voor een film die hoofdzakelijk draait om een zeer uitbundig feest is werkelijk alles uit de kast getrokken. De provocatieve corpsballen kennen een slechte reputatie, maar het is onmogelijk om niet mee te lachen wanneer ze argeloos met bier smijten, of wetsdienaars met nazi’s vergelijken (met als hoogtepunt Olivier die nonchalant het Horst Wessel-lied zingt in het gezicht van een stijve ME’er) voordat ze ermee op de vuist gaan. Desalniettemin hebben de ballen een groot hart voor hun feuten, knorren en sjaars. Elias wordt hartverwarmend onder de hoede genomen door Noordzij en Beeksma, nadat hij de eerste een dikke homo noemt en daarna wordt gehoekt door een agent. De onhandige ‘relatie’ tussen Elias en Lieve lijkt de rode draad van de film te zijn, maar na tirades van een verbitterde Praeses en een boze huismoeder, ontpopt de moraal van Feuten Het Feestje zich tot een boodschap over volwassen worden. Op een gegeven moment is het feesten voorbij. De oude garde verlaat het hof en laat de nieuwe zijn gang gaan in de herpestempel van H.S.C. Mercurius. Dit alles wordt vaardig verteld met de regie van Blok en de kleurrijke fotografie van Jacco van Ree. Al vanaf het stijvolle openingsshot van rijen blauwe collegebanken is duidelijk dat hoewel het een komedie betreft, er serieus werk van de film is gemaakt. Feuten Het Feestje oogt goed en klinkt goed. Grappen worden op treffende wijze getimed en geaccentueerd door de regie. De duur van tachtig minuten is een verademing in een tijd dat zelfs komedies de tweeuursgrens voortdurend passeren. Het getuigt eerder van het natuurlijke verloop van de film, dan een gebrek aan materiaal.Laat je niet afschrikken door een film over dronken, baldadige corpsballen. Feuten Het Feestje is hilarisch, zelfs hartverwarmend, mooi geschoten en verrassend veel leuker dan veel andere Nederlandse komedies die dit jaar uitgekomen zijn. Het enige wat ontbreekt is de daadwerkelijke geur van bier, zweet en pis. Het is voor de film niet nodig om de televisieserie te zien; Feuten het Feestje is een aanrader voor iedereen."

Merike Woning in 'Sp!ts' van woensdag 15 oktober 2013: "De tv-kijker heeft nog niet eens de laatste aflevering van Feuten de serie achter de kiezen (die staat voor aanstaande maandag gepland) of de film dient zich alweer aan. Maar het mag gezegd: het is prima op tijd. Staan de corpsballen in de serie nog met één been in het studentenleven, in Feuten het Feestje zijn ze allemaal aan de bak. Alhoewel, allemaal? Olivier natuurlijk niet. Dat is dé eeuwige student. (...) Scenarioschrijver Willem Bosch heeft het verstandig aangepakt. Feuten is alom bekend om zijn studentenverhalen, maar het zou wel erg gekunsteld zijn overgekomen als het script daarin was blijven hangen. Gelukkig heeft hij wel gezorgd voor twee groentjes die alles voor het eerst mee maken. Het verhaal blijft overigens oppervlakkig, maar zoals een eerstejaars al in de film roept: „Oppervlakkig? Mooi toch!” En zo is het."

André Nientied op NU.nl op 16 oktober 2013: "Filmversie van de bekende serie is vooral leuk voor de Feuten-fans. Feestje loopt gigantisch uit de hand: Project X Mercurius! (...) een Feuten-film, zij het eentje van bescheiden lengte (80 minuten). Een dubbele aflevering voor de fans, of een speelfilm die ook te volgen is voor nieuwe 'feuten'? Beide, zo blijkt: de film vertelt een losstaand verhaal rond een aantal nieuwe personages, al valt er natuurlijk meer te lachen wanneer je de oude Mercuriusleden kent van de serie. Ironisch genoeg zitten de corpsleden die toen de grootste bek hadden nu het meest onder de plak bij hun vrouwen, die ze leerden kennen tijdens hun wilde verenigingsleven.(...) Feuten, het Feestje biedt precies wat de titel belooft: een enorm feest, niet meer, maar ook niet minder. De film is echter geen kritiekloze verheerlijking van het studentenverenigingsleven: de eeuwige student die in het verleden is blijven hangen is al net zo'n kneus als de voormalige brallers die nu onder de plak zitten bij hun vrouw. Vooral de Feuten-fans zullen de film kunnen waarderen."

Kijkwijzer: 12 jaar (seks,grof taalgebruik, discriminatie, alcohol- en drugsgebruik)
Trailer
IMDb
Première: 17 oktober 2013 (77 bioscoopzalen)
K-80 minuten

donderdag 10 oktober 2013

DE CLUB VAN SINTERKLAAS & DE PIETENSCHOOL

Melcher Hillmann

met: Nicolette van Dam (moeder Lucas), Louis Talpe (vader Lucas), Peter Van De Velde (Simon), Wilbert Gieske (Sinterklaas), Sem van Dijk (Lucas), Beryl van Praag (Testpiet), Frans de Wit (Keukenpiet), Job Bovelander (Coole Piet), Tim de Zwart (Hoge Hoogte Piet), Anouk de Pater (Danspiet), Rick Wiessenhaan (Effectpiet), Piet van der Pas (Profpiet), Bart Bosch (TV-Presentator), Wim Schluter (Muziekpiet), Cato Hillmann (dochter winkel), Julika Marijn (moeder winkel)

Scenario: Mike Steenvoorden, Sander de Regt, Michael van Beers. Welk kind wil nou niet ontdekken hoe je een zwarte piet wordt? Maar ja, daarvoor moet je wel binnengelaten worden op het kasteel van Sinterklaas! Dit jaar geeft Sinterklaas één kind de kans om deze droom waar te maken. Ergens in Nederland is een Gouden Pepernoot verborgen. Wie ‘m vindt kan naar de Pietenschool in Spanje. Maar als er twee Gouden Pepernoten gevonden worden, moeten de Pieten zowel Coole Piet-fan Lucas (Sem van Dijk) als een geheimzinnige man meenemen naar het kasteel. Wie haalt het Pietenexamen en mag dit jaar met Sinterklaas mee op de boot naar Nederland?

Camera: Roy Poortmans. Montage: Ale Pieter Terpstra. Production design: Rien Beerens. Costume Design: Linda Bogers. Make up: Mark Aay. Geluid: Jasnai Jansen.

Trailer
IMDb
Kijkwijzer: AL
Première: 9 oktober 2013
K-75 minuten

donderdag 3 oktober 2013

SINTERKLAAS EN DE PEPERNOTEN CHAOS

Martijn van Nellestijn

met: Wim Rijken, Bert Kuizenga, Hetty Heyting, Willeke Alberti, Pamela Teves, Tony Neef, Martijn van Nellestijn, Richard de Ruijter, Freek Bartels, Patrick Martens, Herman Verbruggen, Alex van Bergen, Bas van den Brink, Patty Brard, Gerard Joling, Anne-Mieke Ruyten, Jorrit Wegman, Fleur du Pre, Arne Vanhaecke, Joop Braakhekke, Bo van Vliet

Scenario: Martijn van Nellestijn. Veel mensen hebben te maken met de crisis, zo ook de minder succesvolle en harde zakenman Brutus Brein (Tony Neef). Brutus ziet de cijfers van zijn bedrijf steeds verder in het rood dalen. De enige persoon die geen hinder van de crisis ondervindt is Sinterklaas. Brutus ziet zijn kans om van zijn schuld af te komen door zijn producten aan de goedheiligman te verkopen. Wanneer Brutus merkt dat Sinterklaas geen interesse heeft in zijn producten, bedenkt hij samen met zijn moeder Dr. Brein (Pamela Teves) en haar handlangers Joris en Boris (Martijn van Nellestijn en Richard de Ruijter) een list om Sinterklaas te beroven. Ondertussen is er, onder toezicht van Tante Til (Hetty Heyting), op het Kasteel van Sinterklaas een vrolijke cupcakewedstrijd. Onopgemerkt worden alle miljoenmiljard pepernoten en een hoop pakjes gestolen. Niemand lijkt de roof door te hebben, behalve de twee kinderen Milan en Eva (Jorrit Wegman en Fleur du Pré). De kinderen hebben de plannen van de gemene Brutus onderschept en doen er alles aan om Sinterklaas in te lichten. Milan en Eva komen terecht in een race tegen de klok om het komende Sinterklaasfeest te redden.

Productie : SRSP FILMS. Camera : Ruben Sluijter. Soundtrack: Joep Sporck.

In Vlaanderen ging de film op 23 oktober 2013 in première.

Persreacties:
Erik Jonk in 'Metro' van 3 oktober 2013: "(...) Kinderen zullen genieten van de spanning en de domheid van de pieten en het fameuze duo Joris en Boris. Vaders en moeders moeten het doen met leuk gecaste acteurs als Joop Braakhekke als kokende Piet, Willeke Alberti als Beatrix (Hare Gepensioneerde Majesteit), Gerard Joling en Patty Brard. (...)"

Jon Jonoski op MovieScene op 2 oktober 2013: "Sinterklaas en de pepernoten chaos is alweer de tiende Sinterklaasfilm van regisseur Martijn van Nellestijn. Wellicht zijn Van Nellestijn's eerdere negen films een stuk beter, maar met deze film laat hij zien dat hij geen enkel besef heeft van de belevingswereld van kinderen. Bovendien misbruikt hij de Sinterklaastraditie om op een nogal wanstaltige manier zijn ego, en dat van enkele BN'ers te strelen. De problemen beginnen al bij het onnodig gecompliceerde plot. (...) verwarrend, zeker voor kleine kinderen. De uitwerking van het plot is ook zeer slecht. Ten eerste maken alle schurken zich schuldig aan slechte overacting. Het ergste van allemaal is Van Nellestijn zelf, die zijn personage van Joris opzadelt met vele, vele belachelijkte tics en bijna al zijn dialogen ongecontroleerd uitschreeuwt. Hij wilde zijn personage vermoedelijk een parodie op onvolwassenheid laten zijn, maar dat mislukt volkomen. Ten tweede besteden we zoveel tijd aan deze personages, dat ze Sinterklaas (gespeeld door Wim Rijken) volkomen overschaduwen. Hij is in amper zeven scenes te zien, en wordt gereduceerd tot een domme, oude man die niet door Brutus gelieg heen kan kijken. Het zijn niet de kenmerken van Sinterklaas, waardoor kinderen zo dol op het feest zijn. En de Zwarte Pieten hoeven al helemaal niet op een boeiende verhaallijn te rekenen. Er is een subplotje waarin Tante Til, 'de beste vriendin van Sinterklaas' en een ronduit verschrikkelijk personage, een cupcakewedstrijd voor hen organiseert. Ze hebben daar totaal geen interesse in, maar doen er toch aan mee. We zien echter amper iets hun werk voor de Sint, we zien niets van hun humor, en we zien niets van hun sluwheid. Er is een klein subplotje in de film dat wel werkt. Twee Belgische journalisten, van Zender 1 en Zender 2, moeten vanwege de crisis één camera delen. Daardoor maken ze constant ruzie en proberen ze tijdens hun reportages elkaar de kroon te steken. Deze scenes zijn mooi bedacht en leuk uitgewerkt. Aan het einde van de film hebben ze bovendien geleerd om samen te werken, waardoor hun reportages beter zijn. Dit is een mooie boodschap, die op een leuke manier wordt gebracht aan de jeugdige kijker. Kinderen zullen waarschijnlijk ook de avonturen van Milan (Jorrit Wegman) en Eva (Fleur du Pré) leuk vinden. Zij zijn de twee kinderen die het plan van Brutus ontdekken. Wegman en du Pré zijn de beste acteurs in de film, maar hebben veel te weinig te doen. Bovendien krijgen ze amper interessante karaktereigenschappen mee. Wel is er een sequentie waar prinses Beatrix hen de koninklijke ballon leent, zodat ze Sinterklaas kunnen waarschuwen. Dit zijn de enige scenes waarin de filmmakers zich succesvol inleven in de jeugdige kijkers en hen iets bieden wat ze fantastisch zullen vinden. Dat inleven mislukt echter volkomen aan het einde van de film. Wanneer alles goed afloopt, worden de boeven gestraft en mogen ze pepernoten bakken voor Sinterklaas. Milan en Eva worden echter beloond met een concert van Gerard Joling. Voor een Sinterklaasfilm is dit natuulijk een grove mispeer. Verrassend is het echter niet. De film doet vaak denken aan een Gerard Joling-promo. Hij is feitelijk degene om wie alles draait. Bovendien krijgt hij volop de kans om te benadrukken dat hij een ster is en om zichzelf te verkopen (een quote: "Noem mij geen meneer Joling. Ik ben Geer, ik ben van de gezelligheid). Je kan van Joling vinden wat je wil, maar dat hij een Sinterklaasfilm op zo een manier kaapt en zichzelf schaamteloos te
koop zet is op zijn minst niet netjes. Kinderen noch volwassenen zullen zich erg vermaken met deze Sinterklaasfilm. Het heeft een verschrikkeliijk slecht verhaal en is slecht geacteerd. Erger is dat alles wat kinderen zo mooi en spannend aan het Sinterklaasfeest vinden wordt gemarginaliseerd. Op veel momenten is dit een Gerard Joling-promo vermomd als Sinterklaasfilm."

IMDb: geen pagina
Site
Trailer 
Première: 2 oktober 2013
K-75 minuten

CHEZ NOUS

Tim Oliehoek

met: Alex Klaasen (Bertie), John Leddy (Adje), Thomas Acda (Gijs), Isa Hoes (Hetty), Tina de Bruin (Babette), Frederik Brom (Peter Jan), Achmed Akkabi (Rachid), Jack Wouterse (De Beer), Peter Faber (Helmer), Tobias Nierop (Ramon van Beeren), Frans van Deursen (Onno); Berry van de Steeg (kakdame), Valentijn van Zomeren (Valentijn), Pelle Andringa (Pelle), Mehmed Genco (slager)

Scenario: Frank Houtappels. Chez Nous is een feel good comedy en de naam van een gezellig ‘café chantant’ in het hartje van Amsterdam. De eigenaar Adje heeft grote financiële problemen en zes stamgasten, zes normale vrienden, bedenken een abnormaal plan om Chez Nous te redden. Ze beramen een kraak en stelen een kostbaar collier uit een zwaarbewaakt museum. Een spannend en ontroerend spektakel met een eigenzinnig randje.

Producenten: Burny Bos, Ruud van der Heyde. Muziek: Fons Merkies. Camera: Rolf Dekens. Montage: Bas Icke. Casting: Janusz Gosschalk, Marc van Bree. Production design: Wilbert Van Dorp, Barbara Westra. Art direction: Ravit Bechor. Make up: Cindi Van Looveren. Stunts: Jan de Boer.

Vanaf de allereerste scenarioversie zat Anita Meyer al in het verhaal zonder dat zij ervoor benaderd was. Anita moest Anita spelen.

Opgenomen tijdens de Gay Pride 2012 in Amsterdam. Er waren 5 opname-units geïnstalleerd.

Voor de rol van Bertie wilden de makers eigenlijk een onbekend gezicht, maar iemand die kon zingen, acteren, dansen en overtuigen als man en vrouw die bleek niet makkelijk te vinden. Alex Klaasen werd gevraagd voor auditie.
Er is veel geschoven met het moment waarop Adje doodging, dan weer eerder in het verhaal, dan weer later. In de vroegste versie ging hij niet dood, maar was hij alleen maar ziek.
(Bron: Dagkrant 2 oktober 2013 van het Nederlands Film Festival)

Persreacties:
Erik Jonk in 'Metro' van 3 oktober 2013: "CHEZ NOUS heeft de potentie van een grote publieksfilm en kan wel eens de GOOISCHE VROUWEN van 2013 worden. Hoewel er tig verhaallijnen zijn en de film zowel feelgood, ontroering (ontluikende homoliefde, band tussen vader en zoon), spetterende actie als live-muziek heeft, stoort die overdaad nergens. Prachtig geacteerd met alleskunner Alex Klaasen als uitschieter."

Mark Moorman in 'Het Parool' van 2 oktober 2013: "(...) Chez nous is een romantische gay-komedie met een heist (overval)-twist. Houtappels schetst in de persmap de wat moeizame totstandkoming van het project, dat zijn oorsprong vond in de Spaanse documentaire Yo Soi Asi, portret van een café chantant en de bontgekleurde klantenkring in Barcelona. Chez nous vertoont opvallende gelijkenis met de structuur van De marathon. Ditmaal wordt niet een garage, maar een gaycafé met sluiting bedreigd. De uitbater heeft een slopende ziekte, er wordt een krankzinnig plan uitgebroed om de tent open te houden en de apotheose
wordt tijdens een volksfeest opgenomen, waarbij de acteurs als figuranten in de menigte opgaan. In De marathon was dat de marathon van Rotterdam, in Chez nous is dat een juwelenkraak tijdens de botenparade van de Gay Pride. In de kleine scènes, het gedoe met de stamgasten, zit het wel goed met Chez nous, dankzij acteurs als Thomas Acda en Alex Klaasen - hoewel regisseur Oliehoek hier een palet hanteert dat meer televisie dan cinema lijkt. Maar die kraak, en al het gedoe eromheen, werkt als dramatisch middel maar heel matig; dan was het lopen van een marathon door een stel ongetrainde garagisten een sterkere
vondst. Maar wie weet wat het publiek wil?"

André Nientied op NU.nl: "(...) Chez Nous qua opzet sterk denken aan De Marathon, de feelgoodmovie van vorig jaar herfst, waarin ook al een stel vrienden een onmogelijk plan opvatten om hun stek – in dit geval een garage - te redden: de marathon lopen. Zo innemend als De Marathon is Chez Nous helaas niet, daarvoor zit het script te schematisch in elkaar en is de kluchtigheidsfactor net iets te hoog. Wat Chez Nous wel als extra biedt zijn actiescènes die knipogen naar Mission: Impossible en Ocean’s Twelve, waarin er immers ook een kraak in Amsterdam werd beraamd. De humor is soms wat plat – Thomas Acda in een leren pakje, Peter Faber in een jurk – maar Alex Klaasen steelt weer eens de show als de drag queen die ervan droomt Anita Meijer als moeder te hebben."
Annet de Jong in 'de Telegraaf' van 2 oktober 2013: "Een roze feel good misdaadkomedie, zo zou je Chez Nous van regisseur Tim Oliehoek kunnen beschrijven. Frank Houtappels tekende voor het scenario, dus dat zit geramd. (...) aan de ingewikkelde vader-zoonrelatie wordt onvoldoende recht gedaan, maar goed voor te veel drama was geen tijd. De tweede helft is er echt een om vrolijk van te worden, met als hoogtepunt de Canal Parade. Oliehoek filmde de sleutelscènes tijdens het massale evenement en slaagde daar goed in. Thomas Acda en Isa Hoes vormen een mooi filmkoppel, Achmed Akkabi ontroert en in de grote finale schittert Anita Meijer. Een film om vrolijk van te worden."
Kijkwijzer: 6 jaar (geweld, grof taalgebruik).
Site: www.facebook.com/cheznousdefilm
Trailer
IMDb
Première: 3 oktober 2013 (79 bioscoopzalen)
K-102 minuten

vrijdag 27 september 2013

HOE DUUR WAS DE SUIKER

ook: PRICE OF SUGAR, THE
Jean van de Velde

met: Gaite Jansen (Sarith), Yootha Wong-Loi-Sing (Mini-Mini), Kees Boot (Julius Medina de Robles), Yannick van de Velde (Rutger le Chausseur), Benja Bruining (Nathan), Anna Raadsveld (Elza), Bart Klever (Masra Levi), Genelva Krind (Maisa), Maurits Delchot (Caesar), Jaap Spijkers (Van Omhoog), Werner Kolf (Alex), Tinah Mnumzana (Ashana), Mary Twala (Kwemba), Deon Lotz (Masra Jacob)

Gebaseerd op het gelijknamige boek van Cynthia McLeod uit 1987. Historisch drama over twee jonge vrouwen in het achttiende-eeuwse Suriname. De blanke Sarith en haar lijfslavin Mini-Mini wonen op de bloeiende suikerplantage van Sariths familie. De constante dreiging van aanslagen door weggelopen slaven bedreigen hier het beschermde plantageleven. Terwijl Sarith verbitterd raakt door het veranderende koloniale bestaan en de zoektocht naar een man, krijgt Mini-Mini haar eigen kans op geluk. Kan en durft ze die te grijpen ten koste van haar meesteres?

Producent: Paul Voorthuysen, Richard Claus. Camera: Guilio Biccari. Art direction: Darryl Hammer. Kostuumontwerp: Rae Donnelly. Distributeur: Entertainment One Benelux.

Cynthia McLeod was nauw betrokken bij alle versies van het scenario en heeft de dialogen in het Sranan Tongo vertaald.

Grotendeels in Zuid-Afrika opgenomen film, omdat in Suriname geen filmindustrie aanwezig is en omdat branden aan het begin van de 19e eeuw het Paramaribo zoals het er in 1790 uitzag verwoest. Opgenomen in de Zuid-Afrikaanse provincie Kwazulu Natal, waar veel suikerrietplantages zijn. De plantagewoningen Hebron en Klein Paradijs werden nagebouwd in Stellenbosch. Een aantal scènes die zich afspelen in de straten van Paramaribo zijn opgenomen in Kasteel de Goede Hoop in Kaapstad en in Stellenbosch. Er figureren meer dan 650 Zuid-Afrikanen als slaven.

Film begint in het Suriname van 1747.

Openingsfilm Nederlands Film Festival 2013 op 25 september.

Persreacties:
Marieke Kremer in 'Sp!ts' van 24 september 2013: "Al talloze keren konden we zien hoe Amerikanen hun slavernijverleden in films verwerken. Van het romantische Gone With the Wind (1939) tot Tarantino’s wraakfantasie Django Unchained (2012), men heeft daar een lange weg afgelegd. In Nederland zijn we, op de kop af 150 jaar na het afschaffen van de slavernij, nog maar net begonnen. Eerder dit jaar verscheen het goedbedoelde, maar inhoudelijk weinig overtuigende Tula, The Revolt, een Engelstalige film met een internationale cast van Jeroen Leinders over een opstand tegen de blanke overheersers op Curaçao. En nu is er dus Jean van de Velde die met Hoe Duur Was De Suiker de eerste grote Nederlandse publieksfilm over dit gevoelige onderwerp aflevert. Grote vraag: slaagt hij erin om onze zwartste bladzijde te verbeelden op een manier die dat verleden recht doet, en tegelijkertijd een goede film af te leveren? Vooropgesteld: wie hoopte op een keiharde afrekening á la Quentin Tarantino, op een boze film dus, zal teleurgesteld de bioscoop uitkomen. In Hoe Duur Was De Suiker is nauwelijks plaats voor woede en voor vergelding al helemaal niet. (...) Van de Velde had er best wat harder in mogen gaan. Een film over dit thema moet eigenlijk serieus pijn doen en dat is bij Hoe Duur Was De Suiker niet echt het geval. Aan de andere kant: dat het afschuwelijk was, dat weten we natuurlijk al wel, en er is op zich niks mis mee dat Van de Velde de nuance zoekt. De film heeft bovendien twee hoofdrolspeelsters heeft die hun hart en ziel in de rol leggen; vooral nieuwkomer Yootha Wong-Loi-Sing overtuigt als slavin die haar eigen weg moet zien te vinden. En terwijl de dialogen nogal eens houterig klinken, is de film in visueel opzicht wel weer overtuigend; je voelt de plakkerigheid, de viezigheid en ziet dat het leven in de zogenaamd glorieuze Hollandse koloniën zwaar en weinig verheffend was. Hoe Duur Was De Suiker is daarmee niet de definitieve Hollandse slavernijfilm geworden. Als persoonlijk drama over de keuzes die twee opgroeiende vrouwen moeten maken in een maatschappij waar onvrijheid de norm is, is hij echter de moeite wel waard. En hopelijk is Van de Velde zo’n regisseur die anderen over de dam zal trekken en volgen we wat dat betreft het voorbeeld dat Hollywood stelt."

Jos van der Burg in 'Het Parool' van 25 september 2013: " (...) In de echte wereld willen goed en kwaad nog wel eens door elkaar lopen, maar in Van de Veldes verfilming van Cynthia McLeods Surinaamse bestseller Hoe duur was de suiker zijn de scheidslijnen glashelder. Over wie goed of slecht is, hoeft de kijker zich in elk geval het hoofd niet te breken. De koloniale soap, pardon: het historische drama, speelt zich af op een Surinaamse suikerplantage tussen 1765 en 1779. Centraal staan de liefdesperikelen van de twee blanke koloniale zussen Sarith (Gaite Jansen) en Elza (Anna Raadsveld), en hun uit een slavin geboren gekleurde halfzus Mini Mini (Yootha Wong-Loi-Sing). (...) Hoe duur was de suiker had een film moeten zijn die inzicht geeft in het dagelijks leven van slaven en slaveneigenaren. Hij had iets voelbaar moeten maken van de verwrongen verhoudingen onder de slavernij en de gevolgen voor de Surinaamse samenleving. Een enkele keer doet de film dat, maar veel te weinig. De slavernij vormt slechts de dramatische achtergrond van soapachtige liefdesperikelen. Zelfs als de plantage aangevallen wordt door opstandige slaven (de film speelt in de tijd van de Bonioorlogen, waarin gevluchte slaven plantages aanvielen) is dat slechts een dramatisch middel voor spanning in de levens van de blanke plantagebewoners. Hoe duur was de suiker gaat niet over slavernij, maar over de ravage die een kwaadaardige femme fatale ('ik kan iedere man krijgen die ik wil') in haar omgeving aanricht. Voor zo'n film hoef je het slavernijverleden er niet bij te slepen."

Eric Koch in 'de Telegraaf' van 25 september 2013: "De suiker werd duur betaald in het Suriname van het achttiende eeuw. Niet door de blanke kolonisten die met hun gulle hand hun koffie of thee verzoetten. Hun zwarte slaven moesten er echter hun bloed in leggen. Tegen de achtergrond van die bittere situatie vertelt slavin Mini-Mini haar levensverhaal in Hoe duur was de suiker. In de verfilming van Jean van de Velde speelt de vertelster echter niet meer dan een bijrolletje. Zijn camera is vooral gericht op bazin Sarith, met wie Mini-Mini samen opgroeit. De knappe dochter van een plantagehouder vraagt ieders aandacht, in alle opzichten. Ze is een kille, egoïstische intrigante, die iedereen tegen elkaar uitspeelt om haar zin te krijgen. In haar saaie omgeving hunkert ze vooral naar mannelijke aandacht. Sarith droomt van wereldsteden als Parijs en Venetië, maar haar beoogde echtgenoot vindt zijn maatschappelijke vooruitzichten belangrijker dan haar gezelschap en trouwt met een ander.Tandenknarsend richt Sarith vervolgens haar aandacht op telkens andere mannen en beschadigt onverschillig verschillende levens. Dat zo’n onsympathiek personage het middelpunt van een film vormt, is minder zwaarwegend dan het belabberde acteren over vrijwel de gehele linie. Wat de kijker voorgeschoteld krijgt, doet denken aan de generale repetitie van het schooltoneel of aan de conference van Fons Jansen over een hoorspelacteur: ’on-na-tuur-lijk, hoe be-doelt u?’ Moeilijk te begrijpen van een regisseur, die ruim een decennium geleden met Lek een film van internationaal niveau afleverde. Rondom Gaite Jansen, voor het eerst in haar prille, veelbelovende carrière fysiek en vocaal houterig, worden de ontwikkelingen betrekkelijk schools in beeld gebracht. Hoewel de neerbuigende, gevoelloze behandeling van de slaven door alle poriën van de film ademt, lijkt een scène waarin een beknelde arm wordt afgehakt om het productieproces niet op te houden, er vooral ingebracht om te illustreren dat de suiker inderdaad duur werd betaald.De mooie plaatjes eromheen maken de vlakke verfilming van het succesvolle boek van Cynthia McLeod, 150 jaar na de afschaffing van de slavernij, niet boeiender."

Bor Beekman in 'de Volkskrant' van 26 september 2013: "De amoureuze verwikkelingen in Hoe duur was de suiker? lijken dikwijls op die uit een soap.(...) Gaite Jansen is een geraffineerde actrice, gezegend met priemende blik, maar al die rechttoe-rechtaan dialogen doen geen recht aan haar niveau. Veel valt ook wel te waarderen aan deze mooi aangeklede verfilming. Van de Velde zadelt de kijker op met een onsympathieke heldin, wat van lef getuigt. En eventuele irritatie bij al dat gelellebel van Sarith sluit aan bij de emoties van de verdrukte verteller Mini-Mini, die als slavin geen keuze heeft, zij móet zich wel om haar misi bekommeren. Op cruciale momenten krijgt de erfenis van de geschiedenis nadrukkelijk gewicht en zijn personages meer doorgeefluik dan mens. Dat gold ook voor de roman van McLeod, maar film stelt andere eisen. Zo tovert Van de Velde een vergiffenisscène tevoorschijn als spijtbetuiging voor de slavernij. Goedbedoeld, maar bezien vanuit de personages en de tijd waarin de film zich afspeelt, ook volstrekt ongeloofwaardig."

Kijkwijzer: 16 jaar (grof taalgebruik, geweld).
Facebook
Trailer
IMDb
Première: 26 september 2013
K-125 minuten