woensdag 21 november 2012

ALLES IS FAMILIE

Joram Lürsen

met: Carice van Houten (Winnie de Roover), Georgina Verbaan (Leonie), Benja Bruining (Charlie de Roover, René van ’t Hof (Evert), Peter Blankenstein (ambulancebroeder), Tjitske Reidinga (Linda), Thijs Römer (Rutmer de Roover), Kees Boot (Donald Ruksop), Kees Hulst (Arend de Roover), Wilbert Gieske (Jelle), Michiel Romeyn (Jos), Willeke Alberti (Lucy), James Farley (officer Farley), Jacob Derwig (Dick Tasman), Ralph Bracco (politieagent), Remko Vrijdag (Fulco), Martine Bijl (Jeannette de Roover), Chris Zegers (Skipper), Diederik Ebbinge (Lodewijk de Goeie), Kes Blans (geluidstechnicus), Kees van Kooten (autoverkoper), Kim van Kooten (gynaecoloog)

Scenario: Kim van Kooten. Iedereen binnen de familie De Roover is op een punt in zijn leven beland waar het maken van cruciale keuzes onvermijdelijk is. Zo wil Winnie een baby, haar man Rutmer wil dichter bij zijn gevoel komen, zijn broer Charlie wil vooral geen verantwoordelijkheid en hun zwager Dick wil zijn overleden vrouw terug. Pater familias Arend wil gelukkig zijn. En zijn vrouw Jeanette wil dat iemand haar wil.

Producenten: Arnold Heslenfeld, Robert Kievit, Per Melita, Han van der Werff, Frans van Gestel. Camera: Lex Brand. Montage: Peter Alderliesten. Casting: Job Castelijn. Production design: Harry Ammerlaan. Kostuums: Monica Petit. Geluid: Herman Pieëte. Stunts: Willem de Beukelaer. Muziek: Fons Merkies.

Topkapi Films, het productiebedrijf van Frans van Gestel en Arnold Heslenfeld, produceerde de film, met de VARA als co-producent. De film is tot stand gekomen in het kader van de jaarlijkse samenwerking tussen Nederlands Filmfonds, NPO, het CoBO fonds en wordt gestimuleerd door het Ministerie van OC&W onder de noemer Telescoop. Daarnaast is de film gefinancierd door het Suppletiefonds.

Schrijfster en actrice Kim van Kooten: “De toon is iets anders dan bij Alles is Liefde. Het zijn wat minder personages, dus het publiek heeft meer tijd om hen goed te leren kennen. Het verhaal is ietsje verdrietiger, en de humor is wat vileiner. Alles is Liefde was ook wel heel erg zoet. Dat hadden we toen heel bewust zo gedaan. Maar met het echte leven had het natuurlijk weinig te maken.”

Kim van Kooten in de 'Uitkrant' van november 2012: " Ik wist meteen na ALLES IS LIEFDE: ik wil opnieuw iets met Joram maken! Mijn eerste idee was wel om iets compleet anders te doen: een thriller of een psychologisch drama. Maar iedere keer als ik aan zoiets begon, slopen er toch weer grapjes en romantische situaties in. Ik heb uiteindelijk aan mezelf moeten toegeven: dit is gewoon waar ik het beste ben. Wel heb ik gekeken of er iets meer pijn in kon. ALLES IS LIEFDE is wel heel zoet. Dit is iets venijniger. (...)

Het startpunt van ALLES IS FAMILIE begon vreemd genoeg met het verdriet van een vriendin van mij. Ze wilde heel raag een gezin, maar kon geen kinderen krijgen. (...) Toen werd ze zwanger, dat was zo fijn. Ik heb het script daarna in een keer afgeschreven. (...)

Er zijn twee rollen die echt op acteurs geschreven zijn. Dat is die van Carice van Houten en die van Jacob Derwig. Carice is voor mij echt het summum van acteertalent. , ze kan ook zo goed overweg met mijn teksten. En het is de eerste keer dat ik iets voor Jacob heb geschreven, zo leuk! [haar man] (...) Mijn vader wil eigenlijk nooit filmacteren, dus ik vraag hem nooit. (...) Maar toen de casting bijna rond was zei hij opeens: Zit er niet een heel klein rolletje voor me in? (...) Toen is Joram als een gek door het script gaan spitten. Wat hebben we nog? Autoverkoper! (...) "

De opnames gingen begin 2012 van start.

Opgenomen in Amsterdam (Artis, de fontein van Hotel Americain, het Vondelpark) , De Librije aan het Broerenkerkplein 13-15 in Zwolle, De Efteling in Kaatsheuvel.

Racoon liet zich door scenarioschrijfster Kim van Kooten overhalen tot een eenmalige switch naar het Nederlands, zo vertelt zanger Bart van der Weide in het Algemeen Dagblad. Hij vond het eng in zijn moedertaal te schrijven: “Het wordt al snel zo hoogdravend, omdat Nederlands bij uitstek een taal voor theater en poëzie is. Hollandse bands verzanden daarom nog weleens in eindeloze metaforen. Dat wil ik juist niet. Het moest een aardse tekst worden, die mijn moeder ook zonder moeite kan begrijpen. Randy Newman in het Nederlands, dat was mijn droomscenario.”

Tracklisting van het album ‘Alles Is Familie’:
1. FAIRGROUND ATTRACTION – Perfect
2. THE KOOKS – She Moves In Her Own Way
3. BEN HOWARD – Only Love
4. CHEAP TRICK – I Want You To Want Me (live @ Budokan)
5. THE FEELING – Fill My Little World
6. GERS PARDOEL – Ik Neem Je Mee
7. SISTER SLEDGE – We Are Family
8. JUST JACK – Hold On
9. MICHAEL KIWANUKA – Home Again
10. DEAN MARTIN – Ain’t That A Kick In The Head
11. STEVIE ANN – Leave Me Standing Here
12. CHARLIE WINSTON – Calling Me
13. LIONEL RICHIE – Destiny
14. FULCO - Familie
15. MIKA – Relax (Take It Easy)
16. BENJAMIN FRANCIS LEFTWICH – Atlas Hands
17. THE WEEPIES – Please Speak Well Of Me
18. RACOON – Oceaan
19. DOE MAAR & GERS PARDOEL– Liever Dan Lief
Liever Dan Lief van Doe Maar & Gers Pardoel is het themanummer van de film, maar de track komt slechts even voor in de film. Het enige nummer dat helemaal te horen is, is Oceaan van Racoon aan het einde. Halverwege komt ook nog een kleine minuut langs van Leave Me Standing Here van Stevie Ann.

Maandag 19 november 2012 beleefde Alles Is Familie haar landelijke livepremière in het DeLaMar Theater te Amsterdam. Deze première was live te volgens in 57 Nedrlandse bioscopen, waar in totaal plek was voor 15.000 bezoekers. A-Film meldde dat de première door 9.812 geïnteresseerden is gevolgd.

Op donderdag 22 november 2012 ging de film op een recordaantal van 141 bioscoopschermen in première. Daarmee gaat het de boeken in als de grootste Nederlandse release ooit. Alles Is Familie brak het record maar nipt; Gooische Vrouwen ging in 2011 op 140 doeken in première.

Persreacties:
Mark van den Tempel in 'de Filmkrant' van november 2012: "(...) Alles is familie voelt zo vertrouwd als ingelopen winterschoenen. Het zou echter flauw zijn Kim van Kooten van gemakzucht te beschuldigen. Het blijft hondsmoeilijk met meervoudige verhaallijnen iedereen recht te doen. Toch is haar dat gelukt. Er is veel aandacht voor Winnie en Rutmer, maar zijn ouders worden met minder scènes net zo zorgvuldig neergezet. Sterker nog: de man met de minste screentijd, Derwig, weet het meest te ontroeren. Onder de overige uitblinkers moet zeker Römer genoemd worden, die een in principe onaangenaam mens van een sympathiek randje blijft voorzien. Zelfs als zijn lompe Rutmer homo's kwetst, familieleden slaat en stuitende nederpop produceert. Het memo dat we in een economische crisis zitten heeft de schrijftafel van Kim nooit bereikt. Dit Amsterdam van chique lunches, onzintherapieën en heel veel vrije tijd voelt best passé aan. Maar als remedie tegen crisisgevoelens is Alles is familie helemaal geslaagd. Even twee uur wegzinken in een warm bad van familie-lief en leed: heerlijk toch?"

Mark Moorman in 'Het Parool' van weonsdag 21 november 2012: "(...) Van Kooten verstaat de kunst om haar personages echt tot leven te brengen met gevatte, realistische dialogen. En de acteurs grijpen dat met beide handen aan. Dat Carice van Houten middelpunt van het feestgedruis is, verbaast niemand meer, maar dat Kees Hulst en Martine Bijl hun mooiste filmrollen spelen, is misschien wel de grootste verrassing van ALLES IS FAMILIE. (...) In een gezelschap van bekende topacteurs springt Benja Bruining op het podium, alsof hij er altijd al bij heeft gehoord. Het is weliswaar een Nederlandse film, maar toch: a star is born. De hardste lacht komt gewoon van, zoals het hoort, Kees, de vader van Kim. Hij schittert als een Cantaverkoper met een verkeerd dichtgeknoopt jasje. Hij heeft er maar een minuut voor nodig. Je zou kunnen zeggen dat ALLES IS FAMILIE aan de lange kant is, dat uiteindelijk de ene emotionele climax op de andere wordt gestapeld, een beetje te veel van het goede misschien. Maar datzelfde zou je natuurlijk ook van een kerstdiner met je familie kunnen zeggen."

André Waardenburg in 'NRC Handelsblad' van woensdag 21 november 2012: "(...) De casting is een troef van ALLES IS FAMILIE. Toneelacteur Jacob Derwig duikt op naast Thijs Römer, comédienne Martine Bijl vormt een stel met Kees Hulst. De bijrollen verrassen: een gastoptreden van Willeke Alberti, een geestige cameo-van Kees van Kooten als Canta-verkoper. Maar hoewel ALLES IS FAMILIE net als ALLES IS LIEFDE een ensemblefilm is, draait het natuurlijk om Carice van Houten. (...) "

Grieteke Meerman in 'Sp!ts' van donderdag 22 november 2012: "(...) Af en toe worden die wijsheden wel erg expliciet uitgesproken en lijkt het net alsof de personages het niet tegen elkaar hebben maar tegen de camera, maar een kniesoor die daarop let. ALLES IS FAMILIE is zo'n film waar je eigenlijk in wilt wonen. De mensen stralen, ze wonen en werken op a-locaties, de zon schijnt en het eten ziet er zo lekker uit, dat je het haast kunt ruiken. Toch wordt het nergens een vervelende, mierzoete brei. (...) Van Kooten heeft het wederom goed begrepen: geen leuke levensles zonder een beetje mooi verdriet."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 22 november 2012: "Je hebt dit keer nou eens geen enkele reden om thuis te blijven."

Trailer
Première: 22 november 2012 (141 bioscoopzalen)
K-132 minuten

woensdag 14 november 2012

HET MEISJE EN DE DOOD


ook: THE GIRL AND DEATH
Jos Stelling

met: Sylvia Hoeks (Elise), Leonid Bichevin (jonge Nicolai), Renata Litvinova (Nina), Sergey Makovetsky (oude Nicolai, arts), Dieter Hallervorden (graaf), Henri Garcin (Marcus), Svetlana Svetlichnaya (oude Nina), Eva-Maria Kurz (oude actrice), Maxim Kovalevski (Bruno), Friederike Frerichs, Jim van der Woude (portier), Ulrich Anschütz, Paul Schlase (ober), Barbara Wittman, Elisey Brauer, Dmitry Braue, Elsa Brauer, Roman Kohnle, Matthias Hummitzsch, Joost Spijkers, Stefan Linke

Nederlands-Duits-Russische coproductie. Scenario: Jos Stelling, Bert Rijkelijkhuizen. De Russische arts Nicolai Borodinski keert na een halve eeuw terug naar het oude verlaten en vervallen hotel annex bordeel waar hij ooit zijn grote liefde ontmoette, de courtisane Elise. Hun kortstondige relatie was onmogelijk, maar maakte ontegenzeggelijk grote indruk op de arts. De reden van zijn terugkeer wordt duidelijk wanneer heden en verleden met elkaar versmelten. Het liefdesdrama speelt zich af aan het eind van de negentiende eeuw, de belle époque, nabij het Duitse achttiende-eeuwse slot Tannenfeld in Thüringen.

Producent: Anton Kramer. Coproducent: Heino Deckert, Yevgeny Gindilis, Clea de Koning. Distributeur: Inspire Pictures, Benelux Film Distributors. Camera: Goert Giltay. Production design: Gert Brinkers. Geluid: Eddy de Cloe. Montage: Bert Rijkelijkhuizen. Muziek: Bart van de Lisdonk. Omroep: AVRO TV.

Maandag 7 november 2011 startten de opnames. De opnames duurden tot 20 december 2011.

Film gebaseerd op een origineel script van regisseur Jos Stelling en Bert Rijkelijkhuizen, geïnspireerd door Poesjkin, Tsjechov en liefdesverhalen uit de poëtische eeuw, maar ook op begrippen als Sehnsucht, afscheid en eindigheid.

Gouden Kalf 2012 in de categorie beste film voor Jos Stelling. Gouden Kalf 2012 in de categorie Beste Geluid voor Bert Rijkelijkhuizen. Gouden Kalf voor Beste Camera voor Goert Giltay.

Persreacties:
Jos van der Burg in 'de Filmkrant' van november 2012: "(...) De film suggereert dramatische diepte, maar maakt dat niet waar. Hoeveel verwijzingen naar Russische literaire grootheden, vooral Poesjkin en Tsjechov en filmgrootmeester Luchino Visconti het liefdesdrama ook bevat: tragische diepgang ontbreekt, het blijft bij uiterlijk vertoon. Daar is een woord voor: kitsch. (...) Dat het verhaaltje van Het meisje en de dood heel goed een deeltje uit 1935 van de Bouquetreeks had kunnen zijn, als de serie toen al bestond, is geen probleem, want de wereldliteratuur staat bol van noodlottige liefdes. Het probleem is dat Stelling er geen meeslepende maar stoffige cinema van heeft gemaakt. Het oogt allemaal fraai, maar om mee te kunnen leven met de tragische liefde van Elise en Nicolai zal de kijker eerst hun fatale liefde moeten zien opvlammen. Helaas: er vlamt niets in Het meisje en de dood."


Mario Wisse in 'Metro' van 15 november 2012: "(...) Prachtig met drie Gouden Kalveren gelauwerde melancholische Europese co-productie (Nederlands, Duits, Russisch), vol van sfeer, prachtige acteurs en drama. (...)"


Mark Moorman in 'Het Parool' van woensdag 14 november 2012: "Interessant dilemma: voor de persvoorstelling van Het meisje en de dood, de dertiende film van Jos Stelling, liet hij een mededeling voorlezen door een medewerker van zijn productiekantoor. De filmmaker stelde ons voor om met een open blik naar zijn film te kijken (nou, vooruit) en hield de aanwezige journalisten voor dat Het meisje en de dood deels afhankelijk was van 'de kwaliteiten van de kijker.' We nemen het risico maar.(...) Stelling citeert kwistig uit het werk van de grote jongens: Visconti, Kubrick en Stelling, maar het palet blijft toch wat beperkt. Om maar te zwijgen van het muzikale leidmotief dat de kijker zelf in staat van hoge nervositeit brengt. Het drama krijgt vooral uitdrukking is talloze tableaux vivants. En Sylvia Hoeks mag de muze van Stelling zijn, hij geeft haar hier toch vooral de rol van kwijnende paspop, het cliché van de lijdende heldin uit de literatuur van het eind van de negentiende eeuw. Heeft Stelling zichzelf niet, onbewust, in het scenario geschreven, als de tragische graaf die het meisje gevangen houdt in zijn luxe poppenhuis? Het meisje en de dood won in september in Utrecht het Gouden kalf voor Beste film, wat een opmerkelijke prestatie is, al was het maar omdat acteurs en scenario niet eens voor een nominatie in aanmerking kwamen. Het was in feite een verkapte oeuvreprijs, waarmee veel jongere, getalenteerde filmmakers dit jaar door de jury voor schut werden gezet. Nog even Stelling aan het woord, in een interview in de persmap. 'Een groot aantal bezoekers wijst richting middelmatigheid.' De impliciete mededeling is nog verbazingwekkender eigenlijk. Je zou ook kunnen denken dat de filmmaker zich alvast aan alle kanten heeft ingedekt."


Website
Trailer
Première: 15 november 2012 (19 bioscoopzalen)
K-124 minuten

donderdag 8 november 2012

MILO


Berend Boorsma, Roel Boorsma

met: Lorcan Bonner (Milo Mulder), Stuart Graham (Brand Mulder), Laura Vasiliu (Nadia Mulder), Jer O'Leary (Mickey), Dolf de Vries (Lucas Mulder),  Charlotte Bradley (Star)

Scenario: Berend Boorsma, Roel Boorsma en Heather Imani. Milo (10) lijdt aan een zeldzame genetische afwijking, maar is zich hier niet van bewust. Hij wordt onder strikte controle gehouden door zijn neurotische ouders: die zijn gênante afwijking koste wat het kost voor hemzelf en de buitenwereld verborgen houden. Een mislukte kidnapping, een bijzondere vriendschap en een gewelddadige confrontatie, dwingen Milo en zijn ouders om de imperfecties in hun levens te omarmen.

Producent: San Fu Maltha (Fu Works), David Collins en Martina Niland (Samson Films). Camera: Frank van den Eeden. Montage: Marc Bechtold. Muziek: Robert Flanagan. Taal: Engels, Roemeens, Portugees.

Milo is een film die met behulp van veel landen en instanties tot stand is gekomen. De Nederlandse filmmakers Berend en Roel Boorsma kregen op het Binger Filmlab de kans hun script te ontwikkelen. Op het Nederlands Film Festival konden ze hun film pitchen, waarna op het Filmfestival Rotterdam een Ierse en Belgische co-producent zich meldden. Een fonds via het Belgische Tax Shelter programma maakte het compleet. Ook de cast is uit meerdere landen bijeen verzameld. Naast de Ierse jongen Lorcan Bonner, die als Milo zijn filmdebuut maakt, de Ierse Stuart Graham en de Roemeense Laura Vasiliu, speelt ook de Nederlandse Dolf de Vries (Zwartboek, Soldaat van Oranje) mee als de grootvader.

Opgenomen in Ierland.

Milo is het speelfilmdebuut van Berend en Roel Boorsma. Ze regisseerden eerder de NPS Kort Brat. Ze werkten in het verleden aan diverse commercials zoals voor Heineken, Coca Cola en MTV.

Op het Nederlands Filmfestival 2007 in Utrecht won het project Milo de Kodak NPP Development award.

Young People's Socio-Cultural Cineclubs Award - "Creativity Path 2012", een speciale prijs voor originaliteit en creativiteit in storytelling tijdens de 42ste editie van het Giffoni Filmfestival in Italië in juli 2012.

De internationale cast bestaat uit de 12-jarige debutant Lorcan Bonner, Stuart Graham (Hunger, Tinker, Taylor, Soldier, Spy), Jer O’Leary (My Left Foot; The Field; In America), Laura Vasiliu (Cannes 2007 winnaar 4 months; 3 weeks; 2 days; Il Resto Della notte), Charlotte Bradley (Veronica Querin, About Adam) en de Nederlandse Dolf de Vries (Zwartboek; Soldaat van Oranje).

Openingsfilm Cinekid (9+) op woensdagmiddag 17 oktober 2012 in aanwezigheid van de 12-jarige Ierse hoofdrolspeler Lorcan Bonner, de broers Berend en Roel Boorsma (speelfilm-regiedebuut) en co-scenariste Heather Imani.

Persreacties:
Arjan Welles op NLfilmdoek.nl: "(...) Kinderen kunnen prima omgaan met een verhaal dat niet van A tot Z wordt voorgekauwd, waarin complexere thema’s voorbij komen of waarbij er ruimte is voor eigen interpretatie en invulling. De broers Berend en Roel Boorsma doen met hun speelfilmdebuut Milo een aardige stap in de goede richting, maar worstelen hierbij nog wel met wat issues. De titelfiguur, een tienjarige jongetje met een Roemeense moeder, een Ierse vader en een Hollandse grootvader (Milo is een internationale coproductie) is een buitenbeentje dat niet alleen vele pesterijen van zijn klasgenoten moet ondergaan, maar ook nog eens te kampen heeft met een uiterst kritische en overbeschermende vader. Milo heeft een huidaandoening en moet zich dagelijks van top tot teen met witte crème insmeren. Wat hij echter niet weet is dat zijn ouders hem slechts de halve waarheid hebben verteld. (...) De gebroeders Boorsma slagen er niet in om de persoonlijke ontdekkingsreis van de tiener vloeiend te vertellen. Met horten en stoten wordt er verhaald over Milo’s komst en verblijf bij de kruimeldieven die hun toevlucht hebben gezocht in een aftandse woonwagen. Wat ze met hem van plan zijn blijft onvoorspelbaar en grillig, maar blijkt tot aan de ontknoping enigszins inconsequent en onlogisch. Het onevenwichtige, schipperende verhaal wordt grotendeels ingegeven door de pogingen van de scenaristen om de ware aard van Milo’s aandoening zo lang mogelijk verborgen te houden. Ze hebben niet ingezien dat dit er eigenlijk niet eens zo heel veel toe doet en dat het vermogen van de kijker om met Milo mee te leven eigenlijk de enige motor van het verhaal is. Als halverwege duidelijk wordt wat er nou precies aan de hand is komt er pas de broodnodige ruimte voor wat meer invoelbare karakterontwikkelingen. Daar komt bij dat ondanks de brede leeftijdsgroep waarop gemikt wordt, de zeer jeugdige kijkers wellicht moeite zullen hebben om zich met Milo te vereenzelvigen. Dit ligt niet alleen aan de vervreemdende introductie van de hoofdpersoon en het gebrek aan achtergrondinformatie, maar ook aan het introverte spel van debutant Lorcan Bonner dat op momenten zelfs wat vlak is. Ondanks de vele tegenstrijdigheden en het gebrek aan houvast leveren de Boorsma’s bewonderenswaardig werk, door het complexe leven van een jongetje te belichten dat op zoek is naar erkenning en liefde. Het is ze bovendien te prijzen dat ze onconventionele paden durven in te slaan en zich niet hebben blind gestaard op een vast punt aan de horizon waar het verhaal vervolgens rechtlijnig en klakkeloos op afkoerst. De durf van de makers blijkt ook wel uit de lastig peilbare volwassenen die zich met het leven van Milo bemoeien, die gelukkig worden ingevuld door een uitstekende cast.Ook al is het voor sommigen best een zware kluif, de MovieSquad-jury van de recente editie van Cinekid beloonde het Iers-Nederlandse jeugddrama met de prijs voor Beste Internationale Jeugdfilm."

Nico van den berg op Moviescene.nl: "(...) Het bijzondere van Milo is de vanzelfsprekendheid waarmee zware thema's worden benaderd. Een eenling zijn, geborgenheid zoeken, de worsteling met het prefecte beeld van de vader en het rusteloze zoeken naar wat anders. Alleen de twist middenin de film over de acceptatie van de huidziekte wordt soms wel wat geforceerd uitgespeeld. Ook de tegenstelling tussen de vrije dieven in een romantisch-shabby omgeving tegenover de strenge vader in het kille huis doet soms wat cliché-matig aan. Dat neemt niet weg dat de film door het sterke acteren, de effectieve soundtrack en de prachtige wide-screen shots van het Ierse landschap weet te overtuigen en te ontroeren. Met Milo leveren de broers Boorsma een mooi debuut af die zowel voor kinderen als volwassenen is. Ondanks de soms wat aangezette tegenstellingen is het een mooie film die met een coherent verhaal, een goede cast en prachtig camerawerk laat zien dat Europese co-produkties erg goed kunnen uitpakken."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 8 november 2012: "(...) Na KAUWBOY, MIJN AVONTUREN DOOR V. SCHWRM is met MILO opnieuw een jeugdfilm onder Nederlandse regie - de productie is internationaal - gemaakt die zowel boeiend is voor kinderen als voor volwassen filmliefhebbers. (...) Het wordt op den duur wat ergerlijk dat maar niet duidelijk wordt wat Milo nou precies mankeert."

Kijkwijzer: 9 jaar (geweld, angst).
Trailer 
Première: 8 november 2012 (10 bioscoopzalen)
K-93 minuten