PIJNSTILLERS

Tessa Schram

met: Gijs Blom (Casper), Birgit Schuurman (Marit van Riel), Raymond Thiry
(Robert van Laren), Susan Radder (Anouk), Massimo Pesik (Pim), Kees Boot
(vader Sofie), Carry Slee (vrouw met hondjes), Miryanna van Reeden (tante
Inge), Tijn Docter (Felix), Anouar Ennali (Said), Lara Leijs (Sophie),
Wigger Verschoor (galerie-eigenaar), Truus de Boer (galerie-eigenaar)

Scenario: Maria Peters, Tessa Schram, naar het gelijknamige boek van Carry
Slee. Casper woont alleen met zijn moeder. Hij heeft een passie voor muziek
en speelt zoveel mogelijk piano. Zijn vader heeft hij nooit gekend, maar
wanneer zijn moeder ernstig ziek wordt begint hij een zoektocht om hem te
vinden...

Producenten: Maria Peters, Dave Schram. Muziek: Sjoerd Limberger, Quinten
Schram, Herman Witkam. Camera: Thijmen Doornik. Montage: Robin de Jong. Make
up: Erik Hillenbrink.

Pijnstillers is het speelfilmdebuut van Tessa Schram, die twee jaar eerder
haar regie-opleiding afrondde.

De film is opgedragen aan de eerder in 2014 overleden producent Hans Pos.
Hij richtte in 1987 mede het bedrijf Shooting Star op dat Pijnstillers heeft
gemaakt. Het is de eerste titel die Shooting Star uitbrengt na de dood van
Pos.

PIJNSTILLERS is de zevende Carry Slee-verfilming en die was bij release in
121 bioscopen te zien en dat was een record voor een Slee-film. Het vorige
record stond op naam van de vorige titel, SPIJT! die op de dag van de
première in 120 theaters uitging.

Persreacties:
Eindhovens Dagblad van 24 september 2014: "(...) Er lopen in 'Pijnstillers'
verschillende verhaallijnen door elkaar. Dat de moeder van hoofdpersoon
Casper (Gijs Blom) kanker heeft, beheerst de film niet. Voor andere
elementen is in dit speelfilmdebuut van Tessa Schram evenveel ruimte. Birgit
Schuurman (gewaagde keus als moeder van een 15-jarige!) zonder haren is even
slikken maar niet meer dan de ogenschijnlijke kilheid van de vader, gespeeld
door Raymond Thiry. (...) Er gebeurt altijd veel in de verhalen van Carry
Slee. Herkenbare, vaak heftige situaties die nooit op zichzelf staan.
Kanker, zelfmoord, pesten, racisme. 'Pijnstillers' maakt dat mooi duidelijk.
Regisseur Tessa Schram (25) benadert Carry Slee op een frisse manier. Er
wordt niet te veel uitgelegd, drama wordt klein gehouden, het camerawerk is
los. Daarmee pakt deze verfilming een stuk subtieler uit dan haar
voorgangers. Aan het happy end viel waarschijnlijk niet te ontkomen. Niet
alleen een aanrader voor tieners."

Fabian Melchers in op Telegraaf.nl op 24 september 2014: "Anorexia,
drugsverslaving, loverboys; de tieners in Carry Slee-verhalen krijgen het
flink te verduren. Pijnstillers vormt daarop geen uitzondering. Anders is
wel dat dit drama veel minder boodschapperig uit de hoek komt. (...) Het is
jammer dat Pijnstillers de aandacht geregeld verlegt naar voorspelbare
tienerromantiek, die nauwelijks verschilt van alle andere opbloeiende
romances in de reeks Slee-verfilmingen. Veel beter zijn de scènes tussen
Birgit Schuurman en Gijs Blom. Je voelt hoe hecht de band is tussen de
alleenstaande moeder en haar zoon. Dat is niet alleen toe te schrijven aan
het sterke spel, maar ook aan de regie van debutant Tessa Schram, die uit
kleine blikken en gebaren maximaal effect weet te halen."

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 24 september 2014: "(...) zoveelste
Nederlandse film over kanker. Eerder dit jaar waren Blom en Pesik nog samen
te zien in KANKERLIJERS. Zonder de oprechte intenties van de makers in
twijfel te trekken, kun je het een dankbaar onderwerp noemen. (...) Blom,
uitstekend op dreef in KANKERLIJERS, wandelt hier nogal apathisch rond.
Pesik leest zijn grapjes nog net niet voor van papier. De film lijkt
bovendien flink ingekort, wat voor rare lacunes zorgt. (...) Doordat Marit
wordt gereduceerd tot haar ziekte, komt ze sowieso niet echt tot leven. De
scènes tussen Casper en zijn vader, een oorlogsfotograaf die privéproblemen
het liefst uit de weg gaat, graven veel dieper. Het zijn er helaas maar een
paar."

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 25 september 2014: "(...) een
familieproduct; de Schrams groeien uit tot een ware Hollands Hollywood
dynastie: Tessa (...) Maria (...) Dave (...) Quinten (...) Ondertussen
vergaten ze met zijn allen wel de pijnstillers uit de titel. (...) Carry
Slee-verfilmingen willen nogal eens ontaarden in een bijna sadistisch
tranentrekken, maar Tessa Schram houdt het aangenaam rustig (...) Gijs Blom
speelde ook de 'love interest' in NENA en was in die film subtieler puber
(...)"

KT in 'de Volkskrant' van donderdag 25 september 2014: "(...) nu eens niet
door Dave Schram werd geregisseerd, maar - verdienstelijk - door diens
dochter Tessa. (...) Soms loopt het wel wat stroef. Tegenover de tedere
scènes met Casper en Marit staat bijvoorbeeld een stroperige flashback
waarin hij als ukkepuk per ongeluk zonder haar in de trein stapt. Schuurman
en Thiry spelen ingetogen en subtiel, en Blom kan goed uit de voeten met de
sombere, tobberige kant van zijn personage. Op emotionelere momenten
overtuigt hij helaas minder. PIJNSTILLERS is oprecht en vaardig gemaakt,
soms ook schrijnend, maar net niet helemaal geslaagd."

Kijkwijzer: 9 jaar (angst, grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 25 september 2014 (121 bioscoopzalen)
K-120 minuten

BLOEDLINK

ook: RECKLESS
Joram Lürsen

met: Tygo Gernandt (Victor), Sarah Chronis (Laura Temming), Marwan Kenzari
(Rico)

Scenario: Frank Ketelaar. Twee ex-gedetineerden bedenken in deze thriller
een waterdicht plan voor de ontvoering van de 25-jarige rijkeluisdochter
Laura Temming. Met deze kidnapping willen ze de slag van hun leven slaan.
Als zij Laura op klaarlichte dag in een bestelbus meesleuren en vasthouden
in een flat, starten al snel de onderhandelingen met Laura's vader over het
losgeld. Dan verschuift de onderlinge machtsverhouding tussen Laura en haar
kidnappers Rico en Victor en ontstaat de vraag wie nu eigenlijk dader is en
wie slachtoffer.

Producenten: Frans van Gestel, Arnold Heslenfeld, Mark Furstner, Han van der
Werff. Camera: Jasper Wolf. Production design: Harry Ammerlaan. Geluid: Jac
Vleeshouwers. Montage: Job ter Burg. Muziek: Merlijn Snitker.
Productiebedrijf: Topkapi Films. Omroep: BNN TV. Distributeur: A-Film
Benelux BV.

Het script is gebaseerd op The Disappearance of Alice Creed, een Britse
thriller uit 2009 van J. Blakeson.

Openingsfilm van het 34ste Nederlands Film Festival in Utrecht.

Persreacties:
Mark Moorman in 'Het Parool' van woensdag 24 september 2014: "(...) past in
een rijtje Nederlandse ontvoeringsfilms (...) ISABELLE (...) DE
HEINEKENONTVOERING (...) BLOEDLINK is niet anders, maar beent het genre uit
totdat er iets overblijft wat een zeldzame verschijning is in het
Nederlandse filmlandschap, een zuivere thriller, die vakkundig speelt met de
verwachtingen van de toeschouwer. (...) In de eerste tien minuten van
BLOEDLINK wordt nauwelijks gesproken (...) Met de twee ontvoerders nam
Lürsen geen risico door twee van de beste jonge filmacteurs van het moment
te nemen. Tygo Gernandt (...) Marwan Kenzari (...) relatief onbekende Sarah
Chronis (...) Ze blijft goed overeind in een heel fysieke rol. Ketelaar,
altijd sterk in eigentijdse dialogen, geeft haar de kans zich naast de
mannen te vechten: "Je hebt me fucking gekidnapt, mongool!"Maar is dat wel
zo?"

Belinda van de Graaf in 'Trouw' van donderdag 25 september 2014: "(...) Het
eerste kwartier van de kidnapfilm is bloedstollend. (...) IJzersterk is dat
die voorbereiding zich zonder dialoog voltrekt. Vijftien minuten lang kijk
je naar twee mannen met een plan. De spanning stijgt. (...) De dingen die
volgen missen de spanning van het begin. Dat wil zeggen: het is interessant
dat de machtverhouding tussen de drie steeds verschuift, maar dit gebeurt zo
vaak, en op de automatische piloot, dat het al snel ongeloofwaardig is.
(...) Van een homo-erotische spanning is bijvoorbeeld geen sprake, waardoor
de zoen tussen Kenzari en Gernandt nogal uit de lucht komt vallen. (...)"

FS in 'de Volkskrant' van donderdag 25 september 2014: "(...) bijna een
exacte kopie van het Britse THE DISAPPEARANCE OF ALICE CREED, een film die
onlangs nog op de Nederlandse televisie te zien was. Het is niet meer, maar
ook niet minder. (...) bijna shot voor shot, wending voor wending (...) veel
effect sorteert met weinig: drie acteurs, een locatie, lekker goedkoop dus.
Daarbij heeft regisseur Lürsen de twee meest intense jonge acteurs van
Nederland voor de hoofdrollen gecast (...) Niet alles werkt even goed. Echt
sympathiek zijn geen van de personages, waardoor het uiteindelijk niet
uitmaakt wie er als winnaar zal komen bovendrijven. (...) En als je een
script gaat hergebruiken, is het opvallend dat je het onlogische gehannes
met een kogel uit het origineel niet aanpast. Dat laatste valt ook te
verklaren: als je een steentje uit dit slimme opgebouwde script zou halen,
heb je de kans dat de hele zaak in elkaar flikkert. Bovenstaande minpuntjes
doen er niet toe omdat deze films toch vooral drijven op die knaop
opgebouwde spanning. De verrassing, de onvoorspelbaarheid, daar gaat het om.
Hoe je het ook wendt of keert: bij zo'n letterlijke remake is die spanning,
voor het publiek dat de film al kent in elk geval, niet meer te hercreëren."
Kijkwijzer: 12 jaar (angst, geweld, grof taalgebruik, seks).
Website
IMDb
Trailer
Première: 25 september 2014
K-90 minuten

DORSVLOER VOL CONFETTI

ook: CONFETTI HARVEST
Tallulah Hazekamp Schwab

met: Hendrikje Nieuwerf (Katelijne), Suzan Boogaerdt (moeder), Steven van Watermeulen (vader), Yannick de Waal (Christiaan), Tom van Kessel (Rogier), Clemens Oomes, Daniel de Vries, Thomas de Vries, Axel Zwanenburg, Marie-Louise Stheins, Genio de Groot, Mees Groot, Laurine Booij

Scenario: Chris Westendorp, gebaseeerd op de gelijknamige roman van Franca Treur. De Zeeuwse Katelijne groeit eind jaren tachtig op tussen zes broers in een strenggelovig boerengezin. Omdat ze nauwelijks betrokken wordt bij het boerenwerk, voelt het intelligente meisje zich een buitenbeentje. Ze vlucht weg in fantasieën en verhalen en ze verslindt stiekem de sprookjes die het geloof haar verbiedt te lezen. Het wordt Katelijne steeds duidelijker dat ze haar gelovige leven de rug toe moet keren om zichzelf te kunnen worden.

Producenten: Gijs van de Westelaken, Marina Blok, Chantal van der Horst. Camera: Menno Westendorp. Production design: Floris Vos. Geluid: Kees de Groot. Montage: Michiel Reichwein. Muziek: Fons Merkies. Productiebedrijf: Column Film, Grobbendonk Films. Omroep: NTR. Distributeur: E1 Entertainment.

Schrijfster Franca Treur komt zelf uit een gereformeerde Zeeuwse familie. Van haar debuutroman uit 2009 werden ruim 150.000 exemplaren verkocht.

Persreacties:
Annet de Jong in 'de Telegraaf'van 17 september 2014: "(...) De jonge actrice Hendrikje Nieuwerf speelt Katelijne fenomenaal in het lichtvoetige drama (...) Regisseur Tallulah Schwab, voor wie dit haar eerste lange film is, schetst een fraai en waarachtig beeld van een gereformeerde gemeenschap. Haar film is grappig en respectvol tegelijk. Tel daarbij op de dromerige beelden van het Zeeuwse platteland en de uitstekende cast en je hebt een meer dan geslaagd speelfilmdebuut."

Barend de Voogd op Nu.nl op 17 september 2014: "(...) het Zeeuwse landschap ziet er door de lenzen van cameraman Menno Westendorp echt schitterend uit. Schwab kiest ook sprekende momenten: het rolletje mentos dat in de kerk wordt doorgegeven, het melken van de koeien met Katelijne d'r vader, de kermis, de tranen die in oma’s koffie plonzen… Daarmee omzeilt de film de voor de hand liggende clichés. De ouders van Katelijne zijn geen monsterlijke fanaten, ze houdt van ze. Dit is geen film vol geschreeuwde confrontaties, over een meisje dat in opstand komt. De gebeurtenissen rijgen zich eerder wat dromerig aaneen, tot de ontroerende maar onvermijdelijke ontknoping. Hoofdrolspeelster Hendrikje Nieuwerf is uitstekend gecast: een vrolijk meisje met een gulle lach, haar ogen tot speelse spleetjes geknepen. Ze staat op de poster naast haar moeder, die heel symbolisch de ander kant op kijkt. Een strenge, bittere vrouw - en toch geloof je meteen dat ze bij elkaar horen, dat haar moeder ooit was zoals zij. Katelijnes relaties met haar opa, broer Christiaan (Yannick de Waal) en haar moeder vormen de hart van de film. Katelijne die naar haar broer kijkt op het moment dat in de kerk al zijn dromen verdampen, de laatste blik van haar moeder in de slotscène: het zijn ontroerende momenten." 

Kristiaan Schimmel in 'Sp!ts' van 17 september 2014: "(...) Regisseur Tallulah H. Schwab haalt in Dorsvloer Vol Confetti het beste de hoofdpersonages naar boven en geeft Hendrikje Nieuwerf een speelfilmdebuut om van te dromen. Ook de cinematografie van de film maakt indruk; het Zeeuwse landschap komt prachtig in beeld en speelt een belangrijke rol in de grimmige, pessimistische sfeer die wordt neergezet. Toch weet de film maar ternauwernood de volle negentig minuten te boeien. Dat komt vooral doordat in Dorsvloer Vol Confetti slechts sporadisch een uitstapje naar Katelijnes rijke fantasie wordt gemaakt. Met dat uitgestelde verlangen naar meer van die fantasiewereld zet Schwab de kijker onnodig op het verkeerde been."

Kijkwijzer: 9 jaar (grof taalgebruik, angst)
IMDb
Trailer
Première: 18 september 2014 (45 bioscoopzalen)
K-100 minuten

AFTER THE TONE

Digna Sinke

met de stemmen van: Dragan Bakema (Adriaan), Olga Zuiderhoek (moeder Onno), Rifka Lodeizen (Annet), Josefien Hendriks (Saskia), Moniek Kramer (Claudia)

Scenario: Henk Burger, Digna Sinke. Op de dag dat architect Onno een belangrijke prijs heeft gewonnen, is hij onvindbaar. Geen scènes met dialoog, maar ingesproken voicemailberichten op Onno’s telefoon vertellen het verhaal van deze conceptuele speelfilm. De strak gekaderde beelden tonen de locaties waar de bellers zich bevinden: een kil bedrijventerrein, een eenvoudig rijtjeshuis bij een verlaten plantsoen, een parkeerplaats. Terwijl de verzameling landschappen van seizoenen wisselt, neemt de wanhoop onder de naasten van de verdwenen Onno toe. Onno zien we niet in beeld. Camera: Digna Sinke. Geluid: Marc Lizier. Montage: Albert Elings. Productiebedrijf: SNG Film. Distributeur: Mokum Filmdistributie. Scenarioschrijver Henk Burger had het script van ‘After the tone’ oorspronkelijk geschreven als hoorspel, maar filmmaakster Digna Sinke (bekend van de speelfilm ‘Belle van Zuylen - Madame de Charrière’ en de documentaire ‘Weemoed & wildernis’) zag er wel een film in. Digna Sinke vertelde voor de vertoning van After the Tone op het Filmfestival Rotterdam dat ze verbaasd was dat ze zo hoog in de publieksenquête van het festival terecht was gekomen. Première: 26 januari 2014 op het International Film Festival Rotterdam.

Persreacties:
Lisette van der Meij op Cinemagazine.nl: "(...) Een kanttekening aan deze conceptuele film is dat sommige ingesproken berichten wat onecht aanvoelen. Opgezegd met een vleug gêne en een tikje overspeeld. Zoals de meeste van ons hun voicemails inspreken."

TROSkompas.nl: "Wat is film? Een verhaal verteld met beeld en geluid? Filmmaakster Digna Sinke waagt zich met ‘After the tone’ aan een bijzonder experiment door geen personages in beeld te brengen. Het resultaat is verbluffend sterk. (...) de intimi maken via de voicemail een heel verwerkingsproces door. (...) Geen enkel personage komt in beeld en dat zou saai kunnen zijn, maar het tegendeel is het geval. De teksten zijn ijzersterk, de beelden perfect passend. Door de berichten van de mensen om hem heen leer je Onno langzaam een beetje kennen, en dat is een prestatie van formaat in een film waarbij geen enkel personage in beeld komt. Sinke’s vormexperiment is gedurfd maar volkomen geslaagd. Op het recente filmfestival in Rotterdam eindigde ‘After the tone’ dan ook op een eervolle zeventiende plaats in de publiekspoll. Regisseuse Digna Sinke hield tijdens het filmen een zeer lezenswaardige blog bij (...)"

Algemeen Dagblad: **** “After the tone is een film die tot nadenken stemt.” “De productie ontroert, beklijft en maakt diepe indruk.”

de Volkskrant: **** "Burger en Sinke maakten een ingenieus, secuur en bijzonder drama, dat in al zijn bedrieglijke eenvoud ongelofelijk weet te raken."

Het Parool: **** "After the tone is een gedurfd experiment, dat uitstekend uitpakt."

NRC Handelsblad: **** "intrigerende film"

Movie scene: **** “After the Tone blijft na afloop lang onder de huid zitten door de spanning die zowel de vorm als het zich ontrollende verhaal veroorzaakt.”

de Filmkrant: *** 2e op de lijst “5 must see films” van de maand maart

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
Teaser
IMDb
Première: 27 februari 2014
K-85 minuten

NENA

Saskia Diesing

met: Abbey Hoes (Nena), Gijs Blom (Carlo), Uwe Ochsenknecht (Martin), Monic Hendrickx, Fabian Jansen, André Jung

Nederlands-Duitse coproductie. Scenario: Saskia Diesing, Esther Gerritsen. In de zomer van 1989 doet de invalide vader van de zestienjarige Nena een zelfmoordpoging. De tiener, die een hechte band met haar vader heeft, is tot op het bot gekwetst. Ze voelt zich door diens doodswens - en het feit dat haar ouders die tot dan toe verzwegen - verraden. Dan wordt ze verliefd op Carlo. Terwijl het wankele Europa met spanning wacht op wat de herfst zal brengen, ontdekt Nena in dit coming of age-drama haar eigen levenslust. Toch kan ze niet langer ontkennen dat het bestaan voor haar zieke vader steeds uitzichtlozer wordt.

Producenten: Hanneke Niens, Hans de Wolf, Herbert Schwering, Ada Goossens. Camera: Aage Hollander. Production design: Jorien Sont. Muziek: Paul Eisenach. Productiebedrijf: Key Film BV, Coin Film GmbH. Omroep: VPRO TV. Distributeur: Cinéart Nederland bv.

Na een aantal VPRO-programma’s en televisiefilms is dit Diesings eerste volledige speelfilm. Nena is deels autobiografisch. Diesing had zo’n ernstig zieke vader. " Het onomstotelijke recht op zelfbeschikking is één van de belangrijkste redenen waarom ik deze film wil maken," schreef ze in een korte verklaring.

Gijs Blom over zijn eerste seksscène - zijn personage ontmaagt titelheldin Nena.- voor camera in 'Sp!ts'  van woensdag 10 september 2014: "Ik ben behoorlijk preuts, dus dat was best even slikken”. De acteur kreeg de keuze of hij helemaal naakt op de set wilde rondlopen of met een verhullend, vleeskleurig kapje. „Maar dat voelde nog veel genanter dan helemaal naakt op bed te liggen. Dus ik heb ervoor gekozen maar meteen all the way te gaan: no guts, no glory. Daar ben ik achteraf ontzettend blij mee. Dat voelde echt als een overwinning.”

Persreacties:
Mario Wisse in 'Sp!ts'  van 10 september 2014: "(...) Regisseur Saskia Diesing - die de warmbloedige coming of age-film deels op haar eigen ervaringen baseerde - toont de wereld overtuigend door de ogen van het sterke meisje dat ondanks de dilemma's waarmee zij thuis worstelt, probeert op een normale manier volwassen te worden. Dit lukt mede dankzij sexy, blauwharige honkballer Carlo (Gijs Blom) die haar met zijn aandacht alle problemen met haar vader even doet vergeten. Het relaas van het opgroeiende meisje is niet nieuw. Maar de originele enscenering en de twee jonge hoofdrolspelers tillen het bekende verhaal boven zichzelf uit. De 20-jarige Hoes krijgt, na kleinere rollen in Razend en Koning Van Katoren, eindelijk de kans het brede pallet aan emoties te tonen dat ze in huis heeft. En de 17-jarige Gijs Blom bewijst na het prachtige Jongens ook in deze lichtvoetiger bijrol zijn grote talent. Het is een goed teken dat je aan het slot van de film het liefste door zou willen kijken om te zien hoe het Nena en Carlo verder in het leven vergaat."

Barend de Voogd op Nu.nl: "Mooie Nederlandse debuutfilm over leven, liefhebben en sterven. (...) Wanneer een verhaal goed verteld wordt, dan zijn de details zó particulier, zó uniek, dat het begint aan te voelen als je eigen verhaal. Dat is waar filmmaakster Saskia Diesing in slaagt met Nena. Het is een ‘kleine’ film die vooral werkt door zijn overtuigingskracht. Want al ben je zelf niet opgegroeid in Oost-Groningen, had je geen zieke vader die Duitse literatuurles gaf en was je geen intelligent en opstandig pubermeisje in 1989 – het voelt alsof je deze wereld wel kent. Nena is niet eens zo heel diepgravend of nieuw, maar de film is wel uitstekend geschreven en geacteerd. (...)  Het spelletje met tegenstellingen dat Martin en Nena soms spelen ("Een dag met Kafka of een nacht met Kim Basinger?"), is een iets té bekende scenariotruc om wat over de ideeën en waarden van de personages te vertellen. Soms is Diesing ook wat té voorzichtig en zouden de emoties wel wat hoger op mogen lopen. Toch is die lichte en onsentimentele toets wel wat Nena bijzonder maakt. Het doet Hoes en Ochsenknecht tot grote hoogte stijgen en het maakt zelfs zo’n clichématige schlagerkraker van Drafi Deutcher volkomen écht: "Marmor, Stein und Eisen bricht, aber unsere Liebe nicht."

Kijkwijzer: 12 jaar en ouder (discriminatie, drugs- en alcoholmisbruik, grof taalgebruik, seks).
Trailer
IMDb
Première: 11 september 2014 (12 bioscoopzalen)
K-94 minuten