STEEKSPEL

ook: TRICKED
Paul Verhoeven

met: Peter Blok (Remco), Robert de Hoog (Tobias), Sallie Harmsen (Nadja), Gaite Jansen (Merel), Ricky Koole (Ineke), Carolien Spoor (Lieke), Jochum ten Haaf (Wim), Pieter Tiddens (Fred), Ronald van Elderen (Gijs)

Scenario: Robert Alberdingk Thijm, Kim van Kooten, Paul Verhoeven. Steekspel gaat over makelaarstycoon en vrouwenverslinder Remco (Peter Blok). Tijdens het feest voor zijn 50e verjaardag, georganiseerd door zijn vrouw Ineke (Ricky Koole), neemt de succesvolle maar lichtzinnige levensstijl van Remco een onverwachte wending. Zijn zakenpartners Wim en Fred deden achter zijn rug om een poging hem uit het bedrijf te kopen. En tot overmaat van ramp komt zowel zijn huidige maîtresse Merel als zijn voormalige kantoorflirt Nadja onuitgenodigd op het feest, en één van hen nog zwanger ook! Niets is wat het lijkt in dit verhaal van bedrog, obsessie, boosheid en uiteenvallende relaties.

Producenten: Mardou Jacobs, René Mioch, Justus Verkerk. Muziek: Fons Merkies. Camera: Lennert Hillege, Richard van Oosterhout. Montage: Job ter Burg. Casting: Hans Kemna. Production design: Roland de Groot. Art direction: Maarten Piersma. Kostuums: Yan Tax. Make up: Winnie Gallis, Dick Naastepad. Geluid: Simone Galavazi, Victor Horstink.

„Mijn veertien-en-een-halfde film”, zo noemde regisseur Paul Verhoeven Steekspel, het resultaat van de Entertainment Experience van entrepreneur Rene Mioch. In 2011 kwam Paul Verhoeven in de publiciteit met Entertainment Experience, een project waarmee hij de eerste ‘user-generated film’ zou gaan maken. Het hield in dat Kim van Kooten een opzetje voor een scenario schreef, dat het publiek vervolgens steeds verder mocht aanvullen. Zie hier het resultaat. De film duurt 53 minuten, maar bioscoopgangers kunnen een half uur langer op hun stoel blijven zitten. De thriller, over een makelaarstycoon met slinkse collega’s en (ex-)maîtresses, begint namelijk met een documentaire over de totstandkoming van het project.

Op 28 maart 2013 vond de eerste publieksfilmpremière van Nederland plaats. 18 bioscopen deden mee aan de bijzondere release: het publiek zorgde door een kaartje te kopen op Steekspel de film of We Want Cinema dat de première doorging. Hoe vaak de film na de première nog in de bioscoop te zou zijn kon het publiek zelf bepalen door voorstellingen te starten op We Want Cinema.

LOTGENOTEN van Stephan Brenninkmeijer ging twee weken eerder bescheiden in première. Die film werd gemaakt op basis van dezelfde Entertainment Experience. Brenninkmeijer won met zijn verfilming uiteindelijk vier van de acht delen in de stemronde.

Persreacties:
Robbert Blokland in 'Sp!ts' van donderdag 28 maart 2013: "(...) Steekspel zit vol met bekende Verhoeven-elementen: bloot, geweld, ironie, een cynisch mensbeeld, een expliciete braakscène. Maar toch wil het verhaal geen moment echt spannend of intrigerend worden. Het is te duidelijk te merken dat niemand in het meanderende verhaal exact wist wat de rol van zijn of haar personage zou worden. En eigenlijk weten we aan het slot van de oppervlakkige vertelling nog steeds niet echt veel van de karakters waar we een uur lang naar hebben zitten kijken. Dit is overigens niet te wijten aan de veelal jonge cast, die zich met zichtbaar plezier door de hand van de meester heeft laten leiden."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 28 maart 2013: "STEEKSPEL is god gemaakt, grappig en wordt bovendien bevolkt door uitstekende acteurs. Peter Blok trekt de kar, Robert de Hoog bevestigt zijn natuurtalent en Gaite Jansen is betoverend. Als Kim van Kooten de volle 87 minuten voor haar rekening had mogen nemen, was STEEKSPEL ongetwijfeld nog beter geworden."

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 27 maart 2013: "Het is vragen om problemen: Kim van Kooten een paar minuten script laten schrijven en Gewone Mensen de rest van de film laten verzinnen. (...) Niet dat Van Kootens aanzetje nou zo briljant is. (...) Nogal soapy allemaal. Het wordt leuk als Lieke ontdekt dat haar broer Tobias (Robert de Hoog) bewerkte foto's van Merel op zijn computer heeft staan. Merel is de beroerdste niet, trekt haar bloesje omlaag en laat haar borsten kieken. 'Hoef je niet meer te fotoshoppen, kun je tóch lekker rukken.' Ha, daar herkennen we de hand van de meester! Vanaf dat moment gaat het bergopwaarts met Steekspel. De film wordt hoe langer hoe meer een pretentieloze klucht, wat het stoffige uitgangspunt een stuk beter te verteren maakt. Er valt veel te gniffelen. Als Merel Nadja wil bespieden, kijkt ze eerst even op Google Maps. De enorme steiger op de luchtfoto blijkt er ook in het echt nog gewoon te staan, waardoor ze zo het dak op wandelt. En de finale, die je best old school Verhoeven mag noemen, is ronduit hilarisch. Daar kan het publiek nog een puntje aan zuigen."

Marjolein van Trigt op Neerlands Filmdoek.nl op 27 maart 2013: "(...) Het zou te makkelijk zijn om te zeggen dat het project niets oplevert dat Verhoeven niet op een traditionele manier had kunnen bereiken. De losse filmstijl, die hij zelf voor het laatst hanteerde in Turks Fruit, is prettig. Van de goede filmmuziek wordt slim gebruik gemaakt. Af en toe stijgt er een scène flink boven het geheel uit en wordt het verhaal daadwerkelijk even spannend. Behalve een moeizaam proces is de totstandkoming van Steekspel toch ook interessant geweest, zo lijkt het. Voor de amateurs, maar ook voor Verhoeven, van wie het sowieso te prijzen is dat hij op zijn 72e zo’n ongewis project aandurft. Hopelijk leidt deze ervaring tot een beter uitgedacht gebruik van User Generated Content in toekomstige films."

Kijkwijzer: 12 jaar (grof taalgebruik, drugs).
Site: trickedthemovie.com/

Trailer
Première: 28 maart 2013 (9 bioscoopzalen; waaronder De Uitkijk in Amsterdam)
K-87 minuten

TOEGETAKELD DOOR DE LIEFDE

Ari Deelder

met: Raymond Thiry (Arie), Anna Hermanns (Sonja), Hans Dagelet (huisbaas), Raymonde de Kuyper (Loes), Juda Goslinga (Jan), Stefaan Degand (De Dikke), John Buijsman (zwerver), Aat Ceelen (gravende man), Leny Breederveld (Esther), Dewi Reijs (verkoopster), Dionisio Matias (bewaker 2), Pim van Alten (Koos), Jules Deelder (man met honden), Erik van Welzen (beveiliger), Xarah Von Den Vielenregen (Burlesque danseres), Martin Hofstra (barman 'Koning der cocktails' / Dr. Banting), Lola van Duijl (meisje bij de tram), Paul Disbergen (naakte man 1), Nick van Gerven (naakte man 2), Thomas van Ouwerkerk (naakte man 3), Oscar Vellinga (naakte man 4), Robin van Hilten (vieze mannenkoor 'The Barbershop of Horrors'), Andries de Roode (vieze mannenkoor 'The Barbershop of Horrors'), Sanne Schaap (vieze mannenkoor 'The Barbershop of Horrors'), Jeroen S. Rozendaal (vieze mannenkoor 'The Barbershop of Horrors'), Ronald Ossendrijver (vieze mannenkoor 'The Barbershop of Horrors'), Stan van der Burght (vieze mannenkoor 'The Barbershop of Horrors'), Nils Schwartz (vieze mannenkoor 'The Barbershop of Horrors'), Anneclaar Ferguson (bierverkoopster), Erol Izaak Struijk (barman), Caroline Poiesz (schoenverkoopster), Martijn Smiths (tramdrager), Mark van Vliet (vieze mannenkoor 'The Barbershop of Horrors'), Govert Versluis (vieze mannenkoor 'The Barbershop of Horrors'), Pierre van Duyl (straatmuzikant), Sus Verbruggen (trainer), Toes Smit (winkelende dame), Errol Struijk (barman op personeelsfeest), Frederique Spigt (straatmuzikante), Lenina Ungari (dansend meisje), Ger van Voorden (scheidsrechter / straatmuzikant), Rufus Ketting (man uit raam)

Scenario: Ari Deelder, gebaseerd op het boek Door de liefde toegetakeld van Aat Ceelen. Arie worstelt met een writersblock en denkt zijn muze te hebben gevonden in de mooie trambestuurster Sonja. Wanneer haar lijn wordt opgeheven probeert hij op allerlei manieren met haar in contact te komen. Hij volgt haar, wacht op haar voor winkels waar hij haar ooit heeft gezien, dringt binnen op het personeelsfeest van het vervoersbedrijf en rijdt met alle tramlijnen mee. Als hij ontdekt dat er een andere man is in het leven van zijn Sonja, laat hij zijn droom over een leven samen met haar niet verpesten door deze ‘Dikke met z’n toverviool!’ Terwijl zijn fantasieën over Sonja steeds mooier worden, gaat het met Arie steeds beroerder.

Producent: Jeroen S. Rozendaal. Camera: Daan Nieuwenhuys. Montage: Tim Roza. Production design: A.M.C. Fok. Kostuums: A.M.C. Fok, Ellen Rooijakkers. Make up: Judith Van Dongen. Geluid: Henk-Jelle de Groot. Muziek: New Cool Collective. Distributie: Just Film Distribution. Licht: Maarten van der Pluijm. Animaties: Nina Gantz.

Ari Deelder acteerde van haar 7e tot aan haar 17e in verschillende producties bij het Jeugdtheater Hofplein. Na de havo te hebben afgerond werkte ze buiten haar studies aan de Gerrit Rietveld Academie en de Nederlandse Film en Televisie Academie (beide niet afgerond) mee aan verschillende film en theaterproducties in diverse functies. In 2010 won ze met haar scenario “Toegetakeld door de liefde“ de Lang Rotterdams competitie van het Rotterdam Media Fonds en volgde ze het writerslab bij het Binger Filmlab om dit scenario verder te ontwikkelen. In 2011 richtte ze samen met Marlou Stolk de theaterstichting ‘Schöne Welt’ op en maakte ze de voorstelling “Ieder het zijne“ met tekst van J.A. Deelder.

Vanaf 21 maart 2013 draaide de film in Lantaren/Venster te Rotterdam en in Kriterion te Amsterdam. Vanaf 28 maart 2013 in ‘t Hooght te Utrecht en op 24 en 25 maart 2013 in het Filmhuis te Leeuwarden.

Persreacties:
Koen van Leeuwen op Neerlands Filmdoek op 20 maart 2013: "Toegetakeld door de Liefde is het regiedebuut van Ari Deelder en tevens het laatste project van het inmiddels wegbezuinigde Rotterdam Media Fonds. (...) Hoofdrolspeler Raymond Thiry weet met zijn droevige gelaat de eenzame schrijver uitstekend te vertolken en in alle surrealistische situaties te overtuigen. Bij vlagen zijn de dromerige scènes hilarisch, maar met name visueel overtuigend. Het is al vroeg in de film goed te merken dat Ari Deelder de dochter is van dichter Jules Deelder; de stad Rotterdam als het sfeerbepalende decor, de jazzy soundtrack van New Cool Collective, de vormgeving van de titels en filmposter verraden een voorliefde voor jazz, de jaren ’50 en het klassieke Hollywood. In combinatie met de animaties van Nina Gantz leveren deze elementen sfeervolle beelden en mooie absurdistische scènes op, waarin het verlies van realiteitsbesef van schrijver Arie mooi wordt verbeeld. De film doet door haar camerawerk, kleur- en lichtgebruik ergens denken aan een tragikomische versie van Paul Verhoevens De Vierde Man, waar een schrijver eveneens kampt met een gebrek aan inspiratie en zich in een dromerige, surrealistische wereld bevindt. Het is echter jammer dat Toegetakeld door de Liefde halverwege te veel blijft hangen in absurdisme en de kijker niet emotioneel mee kan gaan in de teloorgang van Arie. Het regiedebuut van Ari Deelder is een sfeervolle tragi-komische vertelling van een man die ten onder gaat aan zijn eigen obsessie. De film levert voldoende momenten van komisch absurdisme op, maar kiest helaas te vaak voor vorm, waardoor de film diepgang mist en niet voor de volle 90 minuten weet te beklijven."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 21 maart 2013: "Het debuut van Ari Deelder, dochter van oer-Rotterdammer Jules Deelder, is vooral charmant. (...) Er is in Nederland geen acteur te vinden met een betere kop dan die van hoofdrolspeler Raymond Thiery. Het scenario is dun en vaak enorm clichématig."

Site: toegetakelddoordeliefde.wordpress.com/
Trailer
Première: 21 maart 2013 (2 bioscoopzalen)
K-90 minuten

VALENTINO

Remy van Heugten

met: Najib Amhali (Dino Valentino), Elise Schaap (Monique), Yolanthe Cabau (Nienke), Derek de Lint (Karel), Mimi Ferrer (Aziza), Johnny de Mol (David), Nasrdin Dchar (Nourdin), Kees Boot (Lammers), Ronald Top (dokter), Manoushka Zeegelaar-Breeveld (ambtenaar), Anke van 't Hof (Carla), Mahjoub Benmoussa (Mohammed Ben Saoud), Sabri Saad El-Hamus (Qatarees), Felix Jan Kuipers (gerant), Jort Kelder (Jort Kelder), Lilja Björk Hermannsdottir (grondstewardess), Beppe Costa (Salvatore), Carolien Jilesen (klant restaurant), Nader Farman (Qatarese Zakenman), Carola Arons (bruid), Rebecca Boektje (Esther), Nuzha Salah (Rashida Ben Saoud), Julliard Frans (parkeerwacht), Jacques Hein Vermolen (klant), Amine Amajoub (Soufian), Sofian Abayahy (passagier), Khadija El Kharraz Alami (Ghalia), Carlos Garcia Estevez (Italiaanse man)

Scenario: Daan Bakker, Éric Besnard, Nicolas Boukhrief, Don Duyns, Marco van Geffen, Ernie Tee, Remy van Heugten. Romantische komedie over een gladde autoverkoper die zichzelf steeds verder in de nesten werkt. Dino doet zich voor als stijlvolle Italiaan, maar is eigenlijk van Marokkaanse afkomst. Dat gaat een hele tijd goed, maar de façade wordt steeds moeilijker wanneer zijn vriendin hem ten huwelijk vraagt, terwijl zijn vader hem vraagt om de ramadan voor hem te doen. Kan hij zich hier nog uit redden?

Producenten: Bob de Lange, Joost de Vries, Frank Groenveld, Juri Keuter, Leontine Petit, Dries Phlypo, Mendy Post, Jean-Claude Van Rijckeghem, Guusje van Deuren, Derk-Jan Warrink. Muziek: Michelino Bisceglia, Jorrit Kleijnen, Alexander Reumers. Camera: Mark van Aller. Montage: Moek de Groot, Stanley Kolk. Casting: Marina Wijn. Production design: Minka Mooren. Art direction: Vera van de Sandt. Kostuums: Vanessa Evrard. Geluid: Dirk Bombey. Stunts: Jeroen Lopes-Cardozo.

Valentino, regiedebuut van Remy van Heugten, is gebaseerd op de populaire Franse komedie L'Italien (2010) van Olivier Baroux.

Persreacties:
Sandra Ekkelboom op Neerlands Filmdoek op 21 maart 2013: "(...) Amhali speelt na wat uitstapjes in de filmwereld (Shouf Shouf Habibi, De President) voor het eerst een hoofdrol. De rol van sympathieke, beetje patserige jokkebrok, die zijn Italiaanse imago hoog probeert te houden door het reproduceren van Italiaanse filmcitaten, gaat hem gemakkelijk en overtuigend af. Tegenspeelster Elise Schaap (Hard tegen Hart, Bridge Flight), die in een When a Man loves a Woman-achtige kennismakingsscène wordt geïntroduceerd, is een goede tegenspeelster voor Amhali. (...) Valentino heeft niet de intentie om meer te zijn dan een romantische komedie. Het is dan ook jammer dat je de meeste grappige situaties al wel kent, als je de trailer hebt gezien. Valentino is best vermakelijk, maar laat je nooit van je stoel rollen van het lachen of ook maar een moment twijfelen aan de koers van het plot. De soms clichématige dialogen kun je als kijker bij tijd en wijle zelf invullen. Drie keer hetzelfde verzoek doen aan je vrienden geeft dan misschien wel enige wanhoop of noodzaak aan, maar haalt ook onnodig het tempo uit de film, die over het algemeen wel voldoende vaart kent. Remy van Heugtens eerste grote film verrast niet en sleept ook niet echt mee. Maar misschien hoeft dat ook allemaal niet. Valentino is een prima bankhangfilm voor een avondje ongecompliceerd kijkplezier met een pizza of een bord couscous op schoot."

Jann Ruyters in 'Het Parool' van 20 maart 2013: "Komedie is het moeilijkste filmgenre. Je kunt niks redden met thrillerclichés, autoachtervolgingen, special effects. Je moet het doen met situatie, dialoog en de chemie tussen de personages. Misschien gaat het daarom zo vaak mis: het moet lopen als een uurwerk. (...) Amhali is het best in de hoogste versnelling, maar het scenario biedt hem niet al te veel houvast. Het is allemaal niet bijzonder scherp of uitzinnig. Het is gewoon niet heel erg geestig. Er zitten interessante elementen in het verhaal. De dubbele leugen waarmee onze held moet leven - tegenover zijn vriendin en haar vader en tegenover zijn familie - maar het is als met veel misverstanden in komedies: kunstmatig in leven gehouden tot het bittere einde. En uiteindelijk nemen de wetten van de romantische komedie het over en die willen dat alles wordt gladgestreken. De meeste romantische komedies lopen in het slotbedrijf helemaal leeg en ook Valentino ontkomt niet aan de dodelijke voorspelbaarheid van het genre. Het duo Amhali en Schaap voelt ook nooit helemaal als een droomkoppel, al was het maar doordat er een generatiekloof tussen beide acteurs gaapt. Maar ook over dat leeftijdsverschil heeft niemand het."

Robbert Blokland in 'Sp!ts' van 21 maart 2013: "Als er één genre is waar de logica een ondergeschikte rol speelt, is dat de romantische komedie. We denken niet na of het wel geloofwaardig is dat een succesvolle actrice haar hart verpandt aan een simpele boekverkoper zolang we onszelf maar lekker kunnen onderdompelen in de romantische avonturen die de personages meemaken. Het wordt echter een probleem als een verhaal te dun is en karakters te weinig aansprekend zijn om anderhalf uur lang de aandacht vast te houden. (...) Toch wil Valentino maar zelden echt leuk worden, misschien juist doordat hoofdrolspeler Amhali zo hard zijn best doet om een lach op het gezicht van de kijker te toveren. Het kluchtige gedoe en het gebrek aan logica gaan op den duur tegenstaan, ook omdat het lastig te bevatten blijft waarom Dino zichzelf elke keer dieper in de put liegt. Want is het nou echt zo erg om Marokkaan te zijn? En daarna blijven de vragen maar vloeien. Om maar een voorbeeld te noemen: hoe waarschijnlijk is het dat Dino tijdens de spits in 10 minuten van Rotterdam naar Schiphol rijdt? De meest geslaagde grappen komen voort uit scènes met bijrolacteurs als Beppe Costa (als zijn Italiaanse vader) of Kees Boot (als zijn ambitieuze collega). Maar het grootste deel van de tijd kabbelt het verhaaltje maar voort. Niemand twijfelt er aan dat Monique Dino gaat vergeven, tijdens de obligate slotscene in de regen. En eigenlijk kan niemand het ook echt schelen."

Marjolein de Wit in 'Metro' van donderdag 21 maart 2013: "Je krijgt sympathie voor Dino ondanks al zijn leugens. Daarnaast zetten Amhali en Schaap hun krakter zo goed neer, dat je wilt dat Dino en Monique bij elkaar blijven. Een perfecte film voor een gezellig avondje uit. Het einde getuigt niet van een grote fantasie van de makers. Te voorspelbaar."

Kijkwijzer: 6 jaar.
Site: valentinodefilm.nl/
Trailer
Première: 21 maart 2013
K-89 minuten

LOTGENOTEN

Stephan Brenninkmeijer

met: Alfred Heppener (Remco Albrecht), Heleen van Doremalen (Ineke Albrecht), Fransie Groenendijk (Lieke Albrecht), Martijn van Hese (Tobias Albrecht), Marleen Maathuis (Merel), Mischa van der Klei (Fred), Cas van der Sande (Wim), Nienke Brinkhuis (Maaike), Charmène Sloof (Nadja van Romsbeek), Heidi Groen (winkeleigenaresse), Joshua Rubin (ober), Michael Schnörr (Yul)

Scenario: Robert Alberdingk Thijm, Stephan Brenninkmeijer, Fleur Jansen, Kim van Kooten, Paul Verhoeven. Remco Albrecht (Alfred Heppener), directeur van ‘Albrecht Construct’ en womanizer, viert op aandringen van zijn vrouw Ineke (Heleen van Doremalen) met tegenzin zijn 65ste verjaardag. Vanaf het moment dat het feest begint gaat het lot op de loop met zijn lichtzinnige levensstijl. Zijn rebelse dochter Lieke (Fransie Groenendijk) krijgt bezoek van haar vriendin Merel (Marleen Maathuis). Er wordt ingesnoven en beide vriendinnen verschijnen strak van de cocaïne op het feest. Merel is tevens de reden dat Remco’s zoon Tobias (Martijn van Hese) hem bij Ineke in verlegenheid brengt waardoor de sfeer steeds grimmiger wordt. Zakenpartners Wim (Cas van der Sande) en Fred (Mischa van der Klei) slijpen hun messen en proberen achter zijn rug om zijn bedrijf te verkopen. Tot overmaat van ramp komt zijn voormalige kantoorscharrel Nadja (Charmène Sloof) onuitgenodigd op het feest, en blijkt nog zwanger ook...

Geproduceerd door: IO Filmproducties / BrennFilm. Camera: Stef van Wijk, Geert van Schoot, Pieter Verburg, Onno 't Hooft. Geluid: Tom van Hoof, Raoul Popma, Olivier Nijs, Ronald van der Spek, Ruud Bouma. Make up: Eva Versteeg, Jacqueline Vlaanderen, Larissa van Marle. Montage: Stephan Brenninkmeijer. Muziek: Ruud Hermans, Luuk Degen, Danny Weijermans.

LOTGENOTEN is een film die gemaakt is tijdens het Entertainment Experience in samenwerking met Ziggo. Met crew en cast van ingeschrevenen kwamen ze onder de naam IO Filmproducties als grote winnaar uit de bus, maar het was Paul Verhoeven die de officiële versie regisseerde onder de titel STEEKSPEL.

LOTGENOTEN beleefde zijn première op 13 maart 2013 in bioscoop JT Apeldoorn (voorheen Tivoli theater). Regisseur Brenninkmeijer bracht zijn jeugd door in Apeldoorn. Aansluitend was de film die week in JT Apeldoorn te zien. Op 26 maart 2013 was er een speciale vertoning in het Chassé Theater te Breda. Ook hier inclusief een Q&A met acteurs en de makers.

De film verschijnt vanaf 19 maart 2013 op Video-on-Demand en is vanaf 20 maart 2013 te koop op DVD. Deze distributie is in handen van Benelux Film Distributors.

Persreacties:
Guido Franken op Neerlands Filmdoek d.d. 12 maart 2013: "Naast Steekspel van Paul Verhoeven levert het interactieve filmproject Entertainment Experience nog een film af die een landelijk roulement krijgt: Lotgenoten van Stephan Brenninkmeijer is binnenkort te zien in enkele bioscopen, en wordt door Benelux Film Distributors aangeboden op DVD en VOD. Met de erotisch getinte thriller Caged maakte Brenninkmeijer in 2011 een vaardige lowbudget-productie, het wat minder geslaagde maar wel vlotte Lotgenoten moest het met nog minder budget stellen. Cast en crew verleenden gratis hun medewerking, apparatuur was reeds voorhanden of werd gratis geleend en de catering werd uit eigen zak betaald of verzorgd. Als deelnemer aan de Entertainment Experience was de werkdruk bovendien bijzonder hoog: de acht afzonderlijke delen – hier samen gevoegd tot een vloeiend geheel – moesten steeds binnen enkele dagen opgenomen worden.Het resultaat Lotgenoten mag er uiteindelijk best zijn, met name door het zichtbare plezier, het vlotte tempo en de vele (soms wat geforceerde) plotwendingen die ervoor zorgen dat de film geen moment indut. Filmtechnisch zijn de hoge werkdruk en de beperkte middelen zo nu en dan echter merkbaar. De enthousiaste cast wisselt goede en minder goede momenten met elkaar af, maar speelt zo enthousiast en aanstekelijk, dat de balans naar de positieve kant uitslaat. Lotgenoten laat geen diepe of blijvende indruk achter, maar biedt wel degelijk vermaak voor een avondje voor de buis."

JB in 'de Filmkrant' van maart 2013: "(...) Hetzelfde skelet, maar heel ander vlees aan de botten: Stephan Brenninkmeijer levert met Lotgenoten een alternatieve visie op Steekspel, dat Verhoeveniaanser is dan Verhoevens origineel. Laat de auteurstheorie hier maar op los: een film geschreven door honderden mensen, onder redactie van een gerenommeerde regisseur die er zijn stempel op drukt, maar gedraaid wordt door een andere filmmaker, die er zijn eigen draai aan geeft. Ziedaar: Lotgenoten, een alternatief Steekspel gemaakt in het kader van Entertainment Experience, dat deze maand op dvd verschijnt.Dat zal wellicht te maken hebben met de contacten van de regisseur: Stephan Brenninkmeijer werkt al sinds de vroege jaren negentig als regisseur en editor voor televisieseries als 12 steden, 13 ongelukken en Westenwind en leverde met Swingers (2003) en Caged (2011) al twee lowbudget soft-erotische thrillers af. Lotgenoten past duidelijk in die lijn. Brenninkmeijer permitteert het zich daarbij duidelijk om afstand te nemen van het aangereikte scenario. Dat moest sowieso voor het laatste deel van de film: om het einde van Verhoevens versie tot de première een verrassing te houden, werden de deelnemende teams uitgedaagd elk hun eigen slot te bedenken. Brenninkmeijer kiest ervoor drie al in eerdere delen uitgezette elementen voor het voetlicht te schuiven. Een geluidsopname die hoofdpersoon Remco Albrecht heeft gemaakt van een chantagepoging door zijn zakelijke kompanen zet de verhoudingen in een nieuw licht. Een romantische toenadering tussen Remcos dochter en haar beste vriendin waar al vroeg in Brenninkmeijers versie naar wordt gehint, komt tot volle wasdom. De Aziatische maffia wordt er met de haren bijgesleept voor een dosis plat geweld. Kortom: je neemt Verhoeven en doet er nog een schepje bovenop, met meer intriges, meer bloot en misschien ook wel meer ambitie. Dat daarbij het gebrek aan budget zich af en toe doet voelen en het acteerwerk soms te wensen overlaat, is dan niet het belangrijkst. Zolang de groep makers het aandurft zichzelf niet al te serieus te nemen, is het resultaat verrassend speels."

Kijkwijzer: 16 jaar (seks, drugs, grof taalgebruik).
Site
Trailer
Première: 13 maart 2013 (1 bioscoopzaal)
K-60 minuten

& ME

Norbert ter Hall

met: Mark Waschke (Eduard), Verónica Echegui (Edurne), Teun Luijkx (Richard), Rafael Cebrián (Julio), Rossy de Palma (moeder), Howard Charles (Albert), Pamela Knaack (Gertrude), Julian Looman (Gunther), Michel Nabokoff (civil servant)

Scenario: Norbert ter Hall, naar de roman Fremdkörper van Oscar van den Boogaard.  Eduard is een homoseksuele jurist die zijn leven in Berlijn verruilt voor een nieuwe start als topambtenaar bij het Europees Parlement in Brussel. Daar ontmoet hij de idealistische Spaanse stagiaire Edurne en hij laat zich impulsief door haar meevoeren, verrast door de genegenheid die hij voelt voor de jonge levenslustige vrouw. Hij denkt zelfs dat het liefde is, iets wat hij met zijn one night stands met mannen nog niet eerder heeft gevonden. De lust voor het mannelijk schoon kan hij echter niet zomaar kan loslaten... Dan verschijnt de aantrekkelijke Nederlandse verhuizer Richard ten tonele. De seksuele spanning tussen Eduard en Richard is direct voelbaar, maar ook Edurne is gefascineerd door hem. Is Richard de schakel die hen bij elkaar houdt, of is hij juist degene die hen uit elkaar drijft?

Camera: Richard van Oosterhout. Montage: Isabel Meier. Productie: Petra Goedings. Uitvoerend producent: José van Doorn. Art direction: Pepijn van Looy. Muziek: Jasper Boeke.

Opgenomen in Amsterdam (onder andere hoek Amstel, Nieuwe Keizersgracht).

De opnameleider was Engels, de setdresser was Vlaams, de geluidsman Duitstalig.

Ter Hall koos niet meteen voor Teun Luijkx, maar bij de auditie bleek hij de beste. Hij moest voor de rol wel op dieet en 5 maanden trainen, omdat hij nog niet het lichaam van een gespierde verhuizer had.

Anneke van Giersbergen heeft voor de titelsong van de film een versie gecoverd van John Stephens  Please Baby Don’t.  Oorspronkelijk werd het nummer vertolkt door John Legend en de Braziliaanse artiest Sergio Mendez.

Engels, Frans, Spaans en Duits gesproken, Nederlands ondertiteld.

Persreacties:
Ronald Rovers in 'de Filmkrant' van maart 2013: "&Me is een film met het hart op de juiste plek maar dat hart moet wel gedotterd worden om levensvatbaar te zijn. Ritmestoornissen en aderverkalking halen de spanning eruit. (...) Helaas weet de film het limbo waarin hij zich beweegt niet uit te buiten. Wat juist weer teveel wordt uitgebuit, is het decor van EU-verhuizingen tussen Brussel en Straatsburg en het gegeven dat niemand in de EU elkaars taal spreekt. Kortom: we kunnen ons niet hechten en we zijn allemaal alleen. Voor wie het niet begreep worden nog even Democritus en het atomisme erbij gehaald, want we zijn inderdaad allemaal eenzame atomen. Dat had subtieler gekund. Het lijkt erop dat aan het scenario naar de roman Fremdkörper van Oscar van den Boogaard ofwel te kort ofwel te lang geschreven is. Er wordt teveel bekend verondersteld. Daardoor zijn de personages niet goed uitgewerkt wat weer tot gevolg heeft dat ze zich tegenstrijdig gedragen. Het levert ook een onevenwichtig scenario op dat te weinig tijd neemt voor belangrijke wendingen en ook nog eens te uitsprekerig is. Zo lijkt de hele film toe te werken naar het inzicht dat Eduard en Edurne een derde persoon nodig hebben om hun relatie compleet te maken, maar vervolgens wordt daar in één zin overheen gestapt. (...) Inderdaad, mensen doen onverklaarbare en tegenstrijdige dingen. Dat is the stuff that stories are made of. Maar dat is iets anders dan de onverklaarbaarheid en tegenstrijdigheid die &Me opbreekt, waardoor de dans van dolende zielen die de film wil zijn te weinig voelbaar wordt. Helaas, want je proeft dat er een broeierige, pakkende film in dit materiaal zit. Die is er alleen niet uitgekomen."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 14 maart 2013: "(...) vitaal als de lente (...) De chemie tussen Eduard en Edurne is begrijpelijk, waarom beiden zo in de ban raken van Richard, een gesloten, norse jongeman is lastiger te vatten."

Fabian Melchers op Neerlands Filmdoek d.d. 13 maart 2013: (....) Het is niet de eerste keer dat we op deze manier een driehoeksverhouding in een film zien ontplooien. Het Canadese Les Amours Imaginaires en het Duitse 3 uit 2010 waren vergelijkbaar qua opzet, net als de eerder verschenen Amerikaanse producties Chasing Amy en Threesome. Niet dat dat &Me nu direct een overbodige film maakt, maar het wordt wel lastiger om nog verrast of gegrepen te worden. Waar Ter Hall zich onderscheidt ten opzichte van zijn voorgangers is in de keuze om zijn personages niet altijd te duiden, en zich puur te concentreren op hun zoektocht naar een identiteit. De drie hoofdpersonen zijn vaak impulsief, wispelturig en doen lang niet altijd wat logisch is. Het is een interessante keuze om nergens het verhaal een duidelijke richting te geven, maar uiteindelijk breekt dat de film toch op. Het vergt nogal wat inlevingsvermogen van de kijker om niet steeds verder afgestoten te worden van dit drietal. En omdat er qua plot niet veel verrassends gebeurt, krijgen we in feite niet meer te zien dan drie dolende mensen in een grote stad. Even besluiteloos als de film zelf, zou je dan kunnen zeggen."

Bekijk de trailer
Première: 14 maart 2013
K-100 minuten