KAUWBOY

Boudewijn Koole

met: Rick Lens (Jojo), Loek Peters (Ronald), Cahit Ölmez (Deniz), Susan Radder (Yenthe), Ricky Koole (July)

Scenario: Boudewijn Koole, Jolein Laarman. De 10-jarige Jojo (Rick Lens) neemt op een dag een jonge kauw mee naar huis. Hij houdt 'm voor zijn vader Ronald (Loek Peters) verborgen, want die wil geen dieren in huis. Jojo is bang voor zijn agressieve buien en komt klem te zitten tussen de zorg voor de kauw en de loyaliteit jegens zijn vader. Totdat de bom barst. Door de bijzondere vriendschap die Jojo met de kauw heeft, is hij in staat de problemen met zijn vader op te lossen.

Productie: Jan van der Zanden, Wilant Boekelman. Camera: Daniël Bouquet. Montage: Gys Zevenbergen. Art direction: Jorien Sont. Muziek: Helge Slikker. Distributie: BFD.

Voor de opnamen werd gebruik gemaakt van zes kauwen. Ze zijn na het filmen allemaal goed terechtgekomen.

Prijs voor beste jeugdfilm op het Internationaal Film Festival van Berlijn. Het is de eerste keer dat een Nederlandse film de Grand Prix van het Deutsche Kinderhilfswerk op de Berlinale wint. De Grand Prix van het Deutsches Kinderhilfswerk wordt toegekend door de internationale vakjury van de Generation Kplus Competitie. Dit is een programmaonderdeel van de Berlinale waarin bijzondere jeugdfilms vertoond worden. Daarnaast werd de Nederlandse productie bekroond als beste debuutfilm op het festival.

Prijs van de vakjury op het jeugdfilmfestival Ciné-Jeune van Saint-Quentin in april 2012.

Kijkwijzer: 9 jaar (angst).

Trailer

Persreacties:
Jeroen Mourmans op NeerlandsFilmdoek.nl: "(...) Het is dit pijnlijke contrast waarin de grote kracht van Kauwboy ligt. Dit is vooral te danken aan het heerlijke, onbevangen spel van Rick Lens als Jojo en een intense performance van Loek Peters als diens vader. (...) De film komt dan ook het beste tot zijn recht in de intieme momenten, wanneer we een blik krijgen in de huiselijke sfeer en in de momenten waarop Jojo in zijn eentje spelend door kleine straatjes en over verlaten, vervuilde grasvelden rent. Steeds worden we hier geconfronteerd met de ambiguïteit van jeugdige puurheid binnen een vervuilde, onstabiele omgeving. Zonder al te veel te zeggen en met kleine handelingen van de personages weet Koole dit gegeven effectief over te brengen. De beeldvoering van Daniel Bouquet (o.a. Nothing Personal en Hemel) is met veel gebruik van handheld en slim lensgebruik net zo ingetogen als de wijze waarop Koole zijn verhaal vertelt, maar o zo effectief. Het is dan ook zonde om te zien dat Koole zichzelf tekort doet door toch af en toe de neiging te hebben om met slow-motion en still frames de emotionele lading van bepaalde gebeurtenissen te benadrukken. Het voelt op die momenten eerder als een hinderlijke stijlbreuk dan dat het daadwerkelijk iets toevoegt. De beelden spreken al voor zich en zouden zonder deze extra ingrepen schrijnender en meer confronterend zijn. Het is slechts een kleine kanttekening, want Koole kan met Kauwboy terugkijken op een zeer geslaagd speelfilmdebuut."

Leo Bankersen in 'de Filmkrant' van april 2012: "(...) Het is indrukwekkend om te zien hoe ongelooflijk goed de vaak uitdagend uit zijn ogen kijkende jonge acteur Rick Lens die moeilijke rol heeft aangevoeld. Onbevreesd, met groot inlevingsvermogen en een rijk emotioneel palet schildert Koole die wereld van Jojo waarin liefde en verdriet, plezier en agressie een verwarrende kluwen vormen. Want de soms schokkende momenten zijn maar een deel van het verhaal. De geschiedenis met de kauw, gebaseerd op een jeugdervaring van Koole, is vooral hartverwarmend en ontroerend. Datzelfde geldt voor de manier waarop Jojo de herinnering aan zijn moeder levend houdt. Even aanstekelijk en echt is vriendschap tussen Jojo en Yente, een iets ouder meisje van de waterpoloclub dat blauwe kauwgombellen blaast. Als echte vrijbuiters struinen ze de velden af en stoken vuurtjes aan de stadsrand. Maar als Yente onverwachts opmerkt dat ze wel weet dat Jojo's moeder dood is geeft hij haar een klap. Want sentimenteel is Koole niet. De lichte en zware kanten blijven bij dit alles mooi in evenwicht, al komt een laatste tragische wending nog hard aan. Toch zal juist deze tweede tragedie de aanzet zijn tot de verwerking die Jojo en zijn vader weer bij elkaar brengt. De opluchting is groot, maar misschien is het verstandig als kinderen hun ouders meenemen naar de voorstelling. Er valt beslist nog heel wat na te praten."
Premiere: 18 april 2012
K-81 minuten