met: Gaite Jansen (Evy), Michael Muller (Nick), Eva van Heijningen (moeder van Evy), Ariane Schluter (moeder van Nick), Porgy Franssen (vader van Nick), Robert de Hoog (Sijp), Hugo Haenen (vader van Evy), Baue van Leyden (vriend van Sijp), Valerie Pos (Caro)
Scenario: Joost van Ginkel. De onvoorwaardelijke liefde tussen twee dove tieners, de 19-jarige Nick en de 16-jarige Evy, gaat gepaard met stilte. Wanneer de ouders van Evy hun relatie afkeuren, besluiten ze te vluchten en zich schuil te houden in het wrak van een onderzeeër. Daar wordt echter de invloed van Nick’s verleden duidelijk. Evy begint zich langzaam te realiseren dat haar vrijheid een illusie is.
Producenten: Ellen Havenith, Gijs van de Westelaken. Muziek: Pascal Plantinga. Camera: Rogier den Boer. Montage: Bob Soetekouw. Kostuums: Ingrid Blankendaal.Make up:Thea Colenbrander. Assistent regisseur voor gebarentaal: Rosanna Wareman.Stunts: Philip van den Boogaard, Simon van Lammeren.
De filmtitel 170 Hz duidt de hoogste lage toon die Nick kan horen aan. Dove mensen kunnen bij voldoende decibel lage tonen horen in het gebied tussen 125 en 250 Hertz. 125 Hz is daarbij de laagste toon die aangehouden wordt in metingen. Bij 170 Hz kan een doof iemand geluiden horen zoals bv. een kettingzaag, een Harley Davidson, heipalen maar ook schuivende stoelen en een vuistslag op tafel. In 170 Hz wordt gewisseld in P.O.H. (Point Of Hear) tussen Evy, Nick en de toeschouwer met een geheel eigen sound design als gevolg.
Hoofdrolspelers Gaite Jansen en Michael Muller zijn in werkelijkheid niet doof en hebben zich de gebarentaal eigen gemaakt met behulp van een gebarentaaldocent, een tolk en een aantal jonge dove coaches. De 19-jarige Michael begon in september 2010 aan het vierde jaar van de Hogeschool Dansacademie Lucia Marthas.
De regisseur wilde dat het verhaal zich afspeelt in een wereld die niet goed te plaatsen is: de locaties zijn tijdloos en ongedefinieerd, zodat de film over vele jaren nog actueel oogt. Het enige moderne is het versturen van berichten op de mobiele telefoon.
Publieksprijs op het Nederlands Filmfestival 2011. MovieSquad NFF 2011 Award. De MovieSquad Award werd uitgereikt door een jongerenjury samengesteld door het Nederlands Instituut voor Filmeducatie, bestaande uit jongeren tussen de 15 en 19 jaar. Uit het juryrapport: "De film was consequent in stijl, visueel erg sterk en door het indrukwekkende spel wisten de acteurs zonder woorden een geweldig dialoog neer te zetten. Een zeer bijzondere film, die zich onderscheidt door de krachtige visuele composities." De poster van 170 Hz, ontworpen door Susanne Keilhack en Joost Hiensch (Shosho), wordt op 29 september 2011 bekroond met de Cinema.nl Afficheprijs 2011. De prijs bestaat uit 2.500 euro en een wisseltrofee: een ingelijst affiche van de klassieker Jonge harten (1936), ontworpen door Titus Leeser. Daarnaast sleepte 170 Hz twee Gouden Kalf nominaties in de wacht. Actrice Gaite Jansen werd genomineerd in de categorie Beste Actrice en Marco Vermaas in de categorie Beste Geluid.
Persreacties:
Merike Woning in 'Metro' van 1 maart 2012: "Goed verhaal met prachtige beelden. (...) aan de arty-farty-achtige kant. Er wordt bijvoorbeeld met potten rode verf gegooid, wat dan weer in slow motion in beeld wordt gebracht."
Robbert Blokland in 'Sp!ts' van 1 maart 2012: "In principe is 170 Hz een coming of age-drama zoals die wel vaker worden gemaakt. Nick (sterke debutant Michael Muller) en Evy (groot talent Gaite Jansen) zijn twee wispelturige tieners, die zich verliezen in elkaar en in hun eigen problemen. Maar er is één groot verschil met al die andere soortgelijke verhalen: Nick en Evy zijn doof, wat de film al meteen een bijzonder uitgangspunt geeft. (...) Deze confronterende aanpak, die van 170 Hz een bijna hypnotiserende ervaring maakt, is meteen de sterkste troef van regisseur Joost van Ginkel, die na een aantal bekroonde korte producties zijn speelfilmdebuut maakt. Zijn vertelling oogt als een modern sprookje. (...) Tegelijkertijd heeft 170 Hz last van een kwaal waar veel debuutfilms onder lijden, namelijk dat de vorm belangrijker lijkt dan de inhoud. De manier waarop hun relatie zich ontwikkelt, de nukken en grillen van vooral Nick en de getroebleerde verhouding die de tieners met hun ouders hebben, overtuigen niet volledig. Zo hard als het tweetal in het begin voor elkaar heeft gekozen, zo snel groeien ze in de geisoleerde omgeving van hun schuilplaats ook weer uit elkaar. Voor mensen die niet onvoorwaardelijk mee gaan in de magisch-realistische visie van regisseur Van Ginkel, kan deze ontwikkeling naar het slot toe zelfs een onoverkomelijk probleem worden.Maar wie wél gelooft in hun onvoorwaardelijke liefde en dus mee gaat in hun bizarre trip d'amour, wacht een van de meest bijzondere films van het jaar. (...)"
Fritz de Jong in 'Het Parool' van 29 februari 2012: "Aan valse bescheidenheid doet Joost van Ginkel niet. Op de aftiteling van 170 Hz laat hij weten dat sommige scènes geïnspireerd zijn door collega-regisseurs Darren Aronofsky en Krzysztof Kieslowski: bepaald geen kleine jongens. Van Ginkels speelfilmdebuut mag dan zijn premiere hebben beleefd op het Nederlands Filmfestival (waar hij de publieksprijs won), maar de ambities zijn internationaal. Soms gaan de pretenties een beetje met de filmmaker aan de haal, maar in grote lijnen maakt Van Ginkel zijn ambities waar. (...) Het sleutelwoord is: vervreemding.En niet alleen het publiek moet daaraan geloven. Evy is vervreemd van haar rijke ouders, die bezwaar maken tegen haar romance met probleemzoeker Nick. Door de ogen van Evy (en het strakke beeldframe) bekeken zijn haar ouders van alles vervreemd in hun klinisch-architectonische villa. De vervreemding neemt alleen maar toe als de geliefden zich verstoppen in een wegroestende Sovjetonderzeeër in het midden van nergens. De film is op zijn sterkst als hij die vervreemding als een gegeven accepteert, en op zijn minst als hij psychologische verklaringen probeert te geven.In zulke scènes zakt vooral Michael Muller als hoofdrolspeler door het ijs: alleen zijn pose als een dove Kurt Cobainwannabe overtuigt. Sterker is het optreden van Gaite Jansen, die de romantische vlucht van haar personage ook invoelbaar maakt zonder overbodig gepsychologiseer."
Kijkwijzer: 12 jaar (angst, seks, grof taalgebruik, discriminatie).
Première: 1 maart 2012
K-85 minuten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten