met: Barry Atsma (Dennis), Daan Schuurmans (Tim), Jeroen Spitzenberger (Wout), Georgina Verbaan (Susanne), Hadewich Minis (Laura), Katja Herbers (Nicole), Jon van Eerd (Roy Berger), Teun Kuilboer (Frank), Loek Peters, Kim Feenstra (Naomi), Sanne Vogel (Brigitte), Ton Kas, Marcel Musters, Dave Mantel (fotograaf), Fabian Jansen (Niels), Liliana de Vries (Maria)
Scenario: Simon Verhoeven (origineel), Maarten Lebens (bewerking). In de film Mannenharten volgen we de levens van zes mannen. Allen zijn ze op zoek naar de grote liefde of gewoon een beetje geluk in een tijd waarin mannen al lang niet meer weten hoe ze man moeten zijn en wat vrouwen nu eigenlijk van hen verwachten.
De sympathieke chaoot Wouter (Jeroen Spitzenberger) weet nog steeds niet wat hij beroepsmatig worden wil, als zijn vriendinnetje Nicole (Katja Herbers) hem vertelt dat hij vader wordt. Ondertussen worstelt Wouters (Daan Schuurmans) beste vriend Tim met cold feet over zijn aanstaande huwelijk met Laura (Hadewych Minis) met wie hij al sinds zijn schooltijd verkering heeft.
Muziekproducent en rokkenjager Dennis (Barry Atsma) probeert om te gaan met het blok aan zijn been Roy (Jon van Eerd), populair zanger van het levenslied en trambestuurder Frank (Teun Kuilboer) kan de scheiding met zijn ex Susanne (Georgina Verbaan) maar niet kan verwerken.
De paden van deze zes mannen kruisen elkaar in de sportschool waar zij een paar keer per week hun best doen om in vorm te blijven. Of misschien gewoon wel even de ingewikkelde buitenwereld willen ontvluchten.
Productie: Alain de Levita. Camera: Mick van Rossum. Montage: Moek de Groot. Art direction: Eric Bernhard. Muziek: Fons Merkies. Distributie: Dutch Filmworks. Mannenharten is de titelsong. Componist: BLØF & Nielson.
Persreacties:
Laura van Zuylen in 'de Filmkrant' van november 2013: "(...) Regisseur Mark de Cloe experimenteerde met verliefdheid in zijn verrassende en herkenbare Boy Meets Girl Stories-serie (2004). Hij nam risico met de montage in Het leven uit een dag (2009), die de strubbelingen van een uit elkaar gescheurd koppel volledig in splitscreen toont. Hij verbaasde met zijn cameravoering in Shocking Blue (2010), die in vreemde hoeken over het Hollandse bollenlandschap gleed. Maar van dat lef is in De Cloe's remake van de Duitse mozaïekfilm Männerherzen (Simon Verhoeven, 2009) weinig terug te zien. De romantische komedie is braaf gedraaid en zet zelfs platitudes in als romantisch schaatsen in slow motion. Hoewel Mannenharten af en toe charmeert door zijn gebrek aan pretentie, Jeroen Spitzenberger in een rendierpak je vrolijk maakt en de acteurs prima zijn geregisseerd, kan ook onze goeie wil een rammelend script niet redden. De film lijkt zowel vrouw als man te willen bekoren door stereotypen van beide seksen over de ideale partner te combineren. Alle mannen zijn quasi-stoere, zachte eieren en alle vrouwen gewillige, lekkere wijven. De kerels verrassen hun vriendin impulsief met een kerstboom en in natte dromen vliegen de engelen in bh's ons om de oren. In Barry Atsma zijn Mars en Venus werkelijk verenigd: hij is een casanova die met twee modellen in bed ligt, maar is ondertussen ook een worstelende componist, die heimelijk songteksten schrijft. Identiteitscrises van dertigers zijn misschien gestoeld op luxeproblemen, maar ongewild bewijst Mannenharten vooral dat je ze serieus moet nemen, want anders worden ze flauw. Helaas banaliseren de makers zelf die dilemma's. Bovendien worden de hoofdpersonen niet door hun karakter, werk of hobby gedefinieerd, maar door die luxeproblemen. Zo blijven ze oppervlakkig. Als de makers zo makkelijk over de sores van de personages heen kunnen stappen, kunnen ook wij zonder moeite onze schouders ophalen. Hopelijk schrijft De Cloe zijn volgende film weer zelf. Wél weer over de liefde, maar dan zoals je er nog nooit naar had gekeken."
Zita Veugen op nieuwerwets.tv d.d. 19 november 2013: "Het script van Mannenharten (Mark de Cloe) is gammel en helaas hebben de fabuleuze acteurs daarom te weinig handvatten om er een succes van te maken. Dit is een film waarin de liefde wordt gevierd maar die je er geen vertrouwen in zal geven.Tegen het einde van Mannenharten voert een emotionele montage de kijker langs alle ‘belangrijke momenten’ van de film. Dat deze op zo’n cruciaal punt niet vooruitblikt maar uit zijn eerste uur put is niet alleen oninteressant en overbodig, maar het licht het gebrek van de film perfect uit. Een goed uitgewerkt personage in een sterk plot behoort zowel voor als na de tijdspanne van de film een leven te hebben. Mannenharten lijkt echter al voor het eind van de film door zijn stof heen. Net als in Alles is Liefde (Joram Lürsen) en Love Actually (Richard Curtis) komen in Mannenharten verschillende romantische verhaallijnen samen. Helaas worden de personages in dit geval geforceerd naar elkaar toe geduwd. Dat doet af aan de geloofwaardigheid van alle ontwikkelingen. Ook visueel verrast Mannenharten niet: veel sluikreclame, veel clichés en af en toe dronken en onscherpe beelden. Alles wat niet lelijk is, is ook niet bijzonder. (...) Mannenharten pretendeert geen doorsnee romantische komedie te zijn omdat de relaties vanuit het perspectief van de man worden bekeken, maar dit aspect voegt in de praktijk niks origineels toe. Daarbij zijn alle vrouwen niets anders dan bloedmooi en beschikbaar. Zo is Laura gedegradeerd tot een afgemeten en kille vrouw die door het script gedoemd is tot zwijgen. Wanneer ze een scheet laat in het bijzijn van haar verloofde zijn de rapen gaar: iedereen weet dat de liefde hier is vervlogen. Tim gaat ervandoor met een machtig mooie yoga-instructrice, een beroep dat je blijkbaar genoeg poen oplevert voor een fenomenaal appartementje in Amsterdam. Susanne weet in de dierenwinkel waar ze werkt niet eens waar het voer voor knaagdieren staat. Melanie (Jelka van Houten) heeft tien jaar bij haar voordeur gestaan om te kunnen glimlachen wanneer Dennis er eindelijk aanbelt. Tim daarentegen is niet eens de baas van het reclamebureau waar hij voor werkt, maar wel hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor alle lopende projecten. Dat de vrouwelijke kant inhoudelijk te verwaarlozen is, legt ook de zwakte van het script bloot. De dialoog loopt niet soepel, voor zover de dialoog überhaupt loopt. Laura zwijgt dus vooral, Wouter gist enkel naar wat Nicole zou willen horen en Susanne laat Frank nooit uitpraten. Wel zegt ze zonder twijfel toe om met iemand die voor haar niet veel meer dan een stalker kan zijn naar de dierentuin te gaan. Tot overmaat van ramp spreekt iedereen elkaar voortdurend aan bij de voornaam – een overdreven gekunsteld gegeven dat ook nog eens betuttelend is naar het publiek. Als het te moeilijk zou zijn om alle namen te onthouden, dan moet je ze maar niet allemaal Tim, Frank of Niels noemen. Hoewel Mannenharten een puike verzameling acteurs heeft verzameld, slaat het op verschillende niveau’s de plank mis. De dialogen zijn onnatuurlijk en het plot staat vol gebreken. De beste moraal die Mannenharten de kijker schenkt is dat je op moet letten in het verkeer. Misschien is dat nog wel belangrijker dan de liefde."
Marieke Kremer in 'Sp!ts' van 27 november 2013: "Het was een goed idee van Simon Verhoeven, schrijver en regisseur van de Duitse hitfilm Männerhertzen, om eens een romkom te maken waarin het mannelijke perspectief wordt getoond in plaats van het vrouwelijke. Dus niet ’vrouw worstelt met man die zich niet wil binden’, maar ’bindingsangstige man worstelt met de verwachtingen die zijn vriendin van hem heeft’. En niet ’vrouw probeert zich los te maken van haar heetgebakerde ex’, maar ’heetgebakerde man probeert met de moed der wanhoop zijn ex voor zich terug te winnen’. Maar wat een teleurstelling: de Nederlandse remake, Mannenharten genaamd, wil maar niet van de grond komen. Aan de hoofdrolspelers ligt dat niet. Zo is Barry Atsma prima op dreef als patserige versierder met een klein hartje, is Daan Schuurmans geknipt voor de rol van snelle reclamejongen die zich vlak voor zijn bruiloft afvraagt of hij wel echt houdt van zijn kille aanstaande en zorgt Jeroen Spitzenberger voor hilariteit in zijn rol van onvolwassen dertiger die de kost verdient door verkleed als rendier een fietstaxi te besturen. Daarbij is nieuwkomer Fabian Jansen aandoenlijk als verlegen ambtenaar en kunnen we andermaal zien dat Teun Kuilboer en opgekropte agressie goed samengaan.Door het slappe script waarmee de acteurs het moesten doen, zat een meesterwerkje er echter niet in. Grootste makken: het is te braaf en het kabbelt maar voort. Slechts zelden weet regisseur Mark de Cloe, die toch origineel uit de hoek kwam in eerdere films Het Leven Uit Een dag en Shocking Blue, zijn publiek te verrassen met een grap of een dialoog. En als hij al eens met iets onverwachts komt – Hadewych Minis laat in bijzijn van haar aanstaande een scheet waardoor ze wordt neergezet als onverschillig en onaantrekkelijk –, dan is het zelden leuk.Bijkomend probleem is dat de personages oppervlakkig blijven; we weten weinig meer over ze dan wat hun ’issue’ is. Nu is de mozaïekstructuur daar deels debet aan: vijf verhaallijnen moeten in anderhalf uur worden gepropt en dus is er nauwelijks ruimte voor uitwijdingen. Genreklassiekers als Love Actually en Alles Is Liefde lieten echter zien dat het wel kán, geloofwaardige figuren tot leven wekken in de weinige scènes die ze tot hun beschikking hebben.Goed, het aanzien van Jeroen Spitzenberger als getroebleerd fietsend rendier is bijna de prijs van het toegangskaartje waard. Wie tijdens deze donkere dagen voor kerst slechts één keer ’feel good’ wil gaan, kan echter beter nog even wachten tot Soof in de bioscoop verschijnt."
Jos van der Burg in 'Het Parool' van 27 november 2013: "(...) De mannen in 'Mannenharten' zijn wandelende clichés. Ook voor bekende Nederlandse acteurs ligt het werk blijkbaar niet voor het oprapen. Hoe anders te verklaren dat zij zich lieten strikken voor de zouteloze romantische komedie 'Mannenharten'? Het werkt bij romantische komedies als met voetbal: als het lukt, ziet het er bedrieglijk eenvoudig uit, maar als het mislukt, zien we hopeloos geploeter. Dat 'Mannenharten', de door Mark de Cloe ('Boy meets girl stories', 'Het leven uit een dag') geregisseerde remake van een Duitse succesfilm ('Männerherzen'), aan boerenkoolvoetbal doet denken, is te wijten aan het script. Dat de film, anders dan gewoonlijk in romcoms, niet vanuit het perspectief van vrouwen, maar van mannen kijkt, is aardig bedacht maar geen garantie voor een geslaagde film. We volgen het liefdesleven van zes dertigers, die elkaar kennen van de sportschool. Ze staan allen voor een type: de twijfelaar (Daan Schuurmans), die het vlak voor zijn huwelijk Spaans benauwd krijgt, de gefrustreerde (Teun Kuilboer), die niet los komt van zijn ex, de nerd (Fabian Jansen), die niet aan de vrouw komt, de hunk (Barry Atsma), die bindingsangst heeft, het eeuwige kind (Jeroen Spitzenberger), dat geen verantwoordelijkheidsgevoel heeft, en de depressieveling (Jon van Eerd), die zich wentelt in zelfbeklag. Dat deze mannen wandelende clichés zijn, is niet het grootste bezwaar. Erger is dat zo weinig gevat en sprankelend zijn. Waarom moeten we naar zes kerels kijken die weinig meer dan platitudes ('je moet gewoon jezelf zijn') te berde brengen? Hopelijk zijn deze zes mannen niet exemplarisch voor mannelijke dertigers, want dan krijgen we medelijden met de vrouwen in deze leeftijdscategorie. Doordat de mannelijke personages niet boeien, komen ook de vrouwelijke personages niet uit de verf. Gevangen in het slappe script lukt het actrices als Katja Herbers, Georgina Verbaan en Hadewijch Minis niet hun personages boven het karikaturale uit te tillen. Soms zien we een glimp van hun talent. Zoals bij Minis in de scène waarin Schuurmans het met haar uitmaakt: de mengeling van verbijstering, woede en paniek op haar gezicht is ontroerend. Het is hard zoeken naar zulke momenten."
Floortje Smit in 'de Volkskrant' van 28 november 2013: "Volgens Mannenharten is dit de vleesgeworden vrouwendroom: een afgetrainde, rijke liedjesschrijver (Barry Atsma) die zich stiekem eenzaam voelt, al wordt hij omringd door ondergoedmodellen. Dit is een van de vijf personages die op zoek gaat naar de liefde in deze romantische (kerst)komedie. De gimmick van deze Love Actually-variant is dat mannen de hoofdrollen vertolken in een vrouwenfilm. Daarom zijn deze kerels waarschijnlijk die ongeloofwaardige mix van ideale man en types die je in de problemenrubriek van de vrouwenblaadjes zou tegenkomen. Leuke mensen zijn het niet, maar de dames gaan er blind voor. (...) Overduidelijk is er tijdens de montage nog gesnoeid in het woud van losse eindjes, maar nog steeds wil de film veel te veel vertellen over de overdaad aan personages. De goede acteurs en regisseur Mark de Cloe kunnen niet voorkomen dat zowel romantiek als komedie ver te zoeken is."
Titelsong Mannenharten / Blof & Nielson
Geen opmerkingen:
Een reactie posten