MY LIFE ON PLANET B

Iván López Núñez

met: Serge Price (Neky), Rik Wezenberg (Eppo), Ceylan Can (Sylvie), Lindsay Zwaan (Jessica), Alix Adams (moeder van Neky), Raymond Thiry (vader van Neky), Rodney Beddal (Rogor), Kimberly de Graaff (geexecuteerd meisje), Hetty Feteris (Tronik), Morgan Knibbe (Rutger), Yannick Noomen (barman), Harry van Rijthoven (rector), Coosje Smid (Lisa), Bas van Prooijen (Marcel), Samir Veen (Max), Ward Weemhoff (dakloze), Enrico Williams (Asir)

Scenario: Rogier de Blok, Iván López Núñez. Neky en Eppo zijn beste vrienden. De tieners brengen hun tijd het liefste door met het kijken naar B-films en geven hun mening erover op hun videoblog Eppo's en Neky’s Cultcorner. Maar het leven van een puber is niet makkelijk. Neky’s moeder ligt elke dag depressief op de bank, z’n zus zit hem altijd op zijn nek en zijn vader heeft net een nieuwe Thaise vriendin. Zijn gezette vriend Eppo werkt als een magneet voor alle treiteraars van de school. Neky's leven verandert drastisch wanneer hij mysterieuze flessenpost ontvangt en gothic-punkers in de buurt arriveren. Neky verft opeens z’n haren zwart en durft een eerste stap te zetten in het honk van de coole punkers. Ondertussen ontwikkelt Eppo een obsessieve fascinatie voor een nieuwe B-film maar kan Neky tijd noch zin vinden om het enthousiasme van zijn oude vriend te delen.

Producenten: Frans van Gestel, Arnold Heslenfeld, Joost de Wolf, Judy Maat. Camera: Gregg Telussa. Production design: Joyce van Diepen. Set geluid: Bouk Bouwmeester. Sound design: Nardi van Dijk. Visual effects: Kasper Oerlemans. Montage: Menno Boerema. Muziek: Fons Merkies. Productiebedrijf: Topkapi Films. Omroep: VPRO TV

De film sleepte in 2012 op het Nederlands Filmfestival de prijs van de MovieSquad Jongerenjury in de wacht, maar draaide pas vanaf 3 juli 2014 in bioscoop Het Ketelhuis in Amsterdam.

De komedie is het speelfilmdebuut van de jonge regisseur Ivan Lopez Nunez, die eerder onder meer de voor een Emmy genomineerde serie Max & Billy's Drill Machine Girl maakte.

Kijkwijzer: 12 jaar (geweld, angst, grof taalgebruik).
IMDb
Trailer
Première: 3 juli 2014
K-76 minuten

AFSCHEID VAN DE MAAN

Dick Tuinder

met: Marcel Hensema (Bob), Elise Schaap (buurvrouw Mary), Ward Jansen (Duch), Lotte Proot (Piet, Bob's vrouw), Pauline Greidanus (kunstenares Loes), David Eilander (Leon), Marcel Faber (Fred), Cat Smits (Cheryl), Sterre van de Velde (Lotte), Dana Zelcer (Esther), Gijs Naber

Scenario: Dick Tuinder. Het is 1972. Op de achtste verdieping van een galerijflat in een provinciestad zijn de jaren ’60 eindelijk doorgebroken. Wanneer kunstenares Loes (Pauline Greidanus) naast het gezin van de 12-jarige Duch komt wonen, verandert alles. Vader Bob (Marcel Hensema) verlaat zijn vrouw Piet (Lotte Proot) en trekt bij de kunstenares in. Zijn zoon Duch houdt zich vast aan de twee grote interesses in zijn leven: ruimtevaart en knappe buurvrouw Mary (Elise Schaap). Deze tragikomedie over het einde van een tijdperk en zijn illusies dompelt je onder in een nostalgisch universum.

Productie: Gijs van de Westelaken. Camera: Guido van Gennep. Montage: Sander Vos. Art direction: Dimitri Merkoulov. Muziek: Berend Dubbe. Distributie: Herrie Film & TV. Casting: Rebecca van Unen.

De speelfilm Afscheid van de maan van regisseur Dick Tuinder speelt zich af tijdens de bloedhete zomer van 1972. Bij een zomerse film horen volgens de makers zwoele zomeravonden en daarom wordt Afscheid van de maan vertoond in de open lucht. Dit worden bijzondere avonden, geheel in jaren ’70-stijl: met dia’s, dipsauzen, KlopKlop en een goed gesprek met de makers. De voorpremière is op vrijdag 27 juni 2014 in samenwerking met Filmhuis Den Haag, de première is op donderdag 3 juli 2014 in samenwerking met Het Ketelhuis in Amsterdam. Vanaf 3 juli 2014 is de film te zien in Het Ketelhuis Amsterdam, Filmhuis Den Haag, LUX Nijmegen, Natlab Eindhoven en Filmhuis De Keizer in Deventer. In augustus en september 2014 werd de film vertoond tijdens de retrovlooienmarkten in IJ-hallen op de NDSMwerf in Amsterdam.

Persreacties:
Jos van der Burg in 'de Filmkrant' van juni 2014: "Ja, ja, die prachtige jaren zestig, waarin na de soberheid van de jaren vijftig de welvaart uitbrak en ineens woorden opdoken als persoonlijke vrijheid, zelfontplooiing en experimenteerdrift. Weg met de spruitjeslucht en de verstikkende sfeer van doe maar gewoon. Het cocon van de burgerlijkheid ging aan flarden. Iedereen op zoek naar zijn allerdiepste ik. Vrijheid, blijheid. Iedereen gelukkig en in kosmische harmonie met zichzelf en de rest van de wereld. Soms kom je een verstarde babyboomer tegen die denkt dat het echt zo was, maar die zijn zeldzaam geworden. Terecht, want de jaren zestig en zeventig waren decennia van groteske misverstanden over relaties en liefde. De in 1963 geboren Dick Tuinder maakte het als kind van gescheiden ouders mee in een flat in Deventer, die Zonneflat heette — aan de naam zal het niet liggen, moeten de naamgevers van de flat hebben gedacht. Herlees deze zin en er doemt meteen een tragikomedie op. De slecht begrepen tegencultuur van de jaren zestig in een flat in een provinciestad, dat moest wel op een tragikomische klucht uitlopen. Dat doet het dan ook in Afscheid van de maan, waarin Tuinder losjes uit zijn jeugdjaren put. Zijn alter ego is de twaalfjarige Duch, die in een zinderend hete zomer (de hittesymboliek zal niemand ontgaan) toekijkt hoe zijn vader thuis de benen neemt als een paar deuren verder in hun galerijflat een gescheiden would be kunstenares komt wonen. De buurvrouw vindt hij spannender dan zijn vrouw Piet bij wie de nieuwe tijdgeest nog niet is ingedaald. "Papa is ziek", zegt zij tegen Duch en zijn zusje wanneer Bob aankondigt dat hij een tijdje bij de buurvrouw intrekt. "Papa loopt zijn pik achterna", had ze beter kunnen zeggen. Bob staat voor een dilemma: de belofte van een spannend leven met de buurvrouw of het vertrouwde leven met zijn vrouw? Zoals de laatste Apollo terugkeert naar aarde, zo zal ook Bob....enfin, ook deze symboliek zal niemand ontgaan. Ondertussen doet Duch wat alle kinderen in crisissituaties doen: hij trekt zich terug in zijn eigen wereldje, waarin het draait om ruimtevaart en een vampachtige, eenzame vrouw op de galerij, die iets te verleidelijk naar hem kijkt. Afscheid van de maan gaat over de relationele turbulentie in de jaren zestig en zeventig die het gevolg was van de vrijere seksuele moraal. Een prikkelend onderwerp, waarmee je veel kanten op kunt, van Ang Lee's familiedrama The Ice Storm tot Lucas Moodyssons hilarische satire Together. Helaas wordt nooit duidelijk waar Dick Tuinder op mikt met Afscheid van de maan. Soms lijkt hij de satirische en soms de dramatische kant op te willen. Een groter probleem zijn de karikaturale personages, die meer aan stripfiguren dan aan mensen doen denken. Duchs moeder die uit het niets zegt dat de Joden heus niet de enigen zijn die het zwaar hadden in de oorlog ("Iedereen had het moeilijk en op een bepaald punt stap je erover heen"): we begrijpen dat Tuinder provinciale kortzichtigheid wil laten zien, maar je kunt dat ook overdrijven. "Een snotaap ben je; een nozem; een viezerik", zegt de buurvrouw tegen een jongen als ze haar dochter met hem in de flatkelder aantreft. Alleen 'langharig' tuig ontbreekt in de overdreven opsomming. Afscheid van de maan, waarvan de interieurs en aankleding doen vermoeden dat de artdirector veel tweedehandsmarkten heeft afgestruind, had veel subtieler moeten zijn. Nu verwachten we dat elk moment de hoofdpersoon uit Blue Movie — Verstappens en De la Parra's karikatuur van de vrijgevochten tijdgeest in het begin van de jaren zeventig — kan aanbellen voor een kopje suiker."

Site
IMDb
Trailer
Première: 3 juli 2014 (5 bioscoopzalen)
K-94 minuten

HEKSEN BESTAAN NIET

Aramis Tatu, Adel Adelson

met: Leontine Borsato (Concuela), Vincent Banic (Grimbeck), Aliyah Kolf (Katie), Senna Borsato (Roy), Jeannette Dini Boutelje (oma Greet), Eline De Munck (Pandora), Sharon Doorson (Astra), Karim El Guennouni (Felix), Angela Hendriks (waarzegster), Julia Nauta (Tessa), Bas Muijs (agent), Janneke Muller (Vera), Laura Omloop (Nienke), Betty Egbertje Plaat (oma Hilda), Dolores Leeuwin (moeder van Katie), Jörgen Raymann (vader van Katie), Dries Roelvink (Dries Roelvink), Joshua Rubin (Rex), Eva Simons (Solara), Dominique van Hulst (Luna), Bart Verbeeck (dansleraar), Roué Verveer (oom van Katie)

Scenario: Trui van de Brug. Ergens tussen hemel en aarde komt bij volle maan een geheime heksenraad bijeen. Deze raad bestaat uit vijf Sterrenheksen die de wereld behoedt tegen het kwaad. Concuela (Leontine Borsato), één van de vijf sterrenheksen, heeft echter slechte bedoelingen. Zij wil chaos creëren door eeuwige duisternis op aarde. De heksenraad verbant Concuela naar een spiegelgevangenis. Dit zorgt voor een groot probleem bij de overige heksen, want doordat de cirkel van vijf is verbroken, zijn hun magische krachten niet compleet en kunnen zij de aarde niet beschermen tegen Concuela’s kwade plannen.Daarom wordt een magisch amulet geactiveerd om zo op zoek te gaan naar een nieuwe vijfde sterrenheks. De mysterieuze Grimbeck (Vincent Banic) krijgt de taak om dit amulet te volgen naar zijn nieuwe eigenares. Katie (Aliyah Kolf), een vrolijk getalenteerd meisje, blijkt haar hele leven al speciale gaven te bezitten, maar is zich daar zelf niet bewust van. Van jongs af aan gebeuren onverklaarbare dingen als Katie in de buurt is. Op haar dertiende verjaardag krijgt ze een mooi amulet cadeau, dat haar magische krachten versterkt. Samen met haar beste vriend Roy (Senna Borsato) ontdekt ze hoe ver haar krachten gaan, maar wat ze niet weet is dat zowel Concuela als Grimbeck wanhopig naar haar op zoek zijn…

Producenten: Adel Adelson, Mustapha Boudellah, Eric de Groot, Frank Groenveld, Rodney Leysner, Evert van de Grift. Muziek: Troy Schipper. Camera: Aramis Tatu. Montage: Henk van der Velden. Make up: Hanna Tuwanaakotta. Casting: Adel Adelson, Mustapha Boudellah, Rodney Leysner.

Persreacties:
Fabian Melchers in 'de Telegraaf' van woensdag 18 juni 2014: " (...) Bijster origineel is dat verhaal misschien niet, maar dat zal de jeugdige kijkers niet veel uitmaken. Die kunnen hun hart ophalen met mooie special effects en de met zichtbaar plezier spelende Leontine Borsato, als de valse heks die het plan heeft om de wereld in eeuwige duisternis te hullen. Wat wel stoort is dat regisseurs Aramis Tatu en Adel Adelson zo warrig tussen scènes heen en weer springen. Het ene moment rent Katie over straat, het andere moment is ze thuis, dan weer in het bos. Intussen schakelt Heksen bestaan niet nog tussen het heksenkasteel, Katie’s ouders, een pestkopje op de dansschool, een hulpje van de goede heksen en twee handlangers van de slechte heks. Zeker voor de jonge kijkers zou dat nog wel eens verwarrend kunnen worden."

Yara Plasman op 'FilmTotaal.nl' op 17 juni 2014: " (...) Een groot deel van de sterrencast debuteert in Heksen Bestaan Niet. Dat niet alle castleden doorgewinterde acteurs zijn wordt vrij snel pijnlijk duidelijk. Het acteerwerk is erg houterig en er wordt te overduidelijk kinderlijk geacteerd. Het lijkt allemaal meer op een voorleesverhaaltje uit Sesamstraat dan op een spannende avonturenfilm. Van alle debutanten maakt Holland Got Talent-ster Aliyah Kolf de meeste indruk. Bij haar is nog best enig acteertalent te bespeuren. Eva Simons kan het daarentegen beter bij zingen houden. Behalve Aliyah zijn er nog een paar acteurs die niet onverdienstelijk overkomen. Zo lijken Jörgen Raymann en Dolores Leeuwin perfect op elkaar ingespeeld en stroomt het acteerbloed duidelijk door de aderen van de familie Borsato. Vooral Leontine weet de ijzig koude heks Concuela erg sterk neer te zetten, maar ook zoon Senna komt heel naturel over. De leukste bijrol wordt neergezet door Echt Gooisch Meisje Pauline Wingelaar, die met haar hysterische lach een hele gezellige ordinaire domme del uit haar hoge hoed tevoorschijn tovert. De slechtste bijrollen zijn die van Felix en Rex. De hond en kat van heks Concuela, die worden omgetoverd tot mensen om haar te helpen ontsnappen. De twee lijken nog het meest op een bijzonder slechte imitatie van de boeven Marv en Harry uit Home Alone. De uiterlijke gelijkenis is niet te missen, de een met wazige krullen en de ander met een zwarte muts. Voor het maken van de film zijn kosten noch moeite gespaard. Een deel van de cast reisde af naar het buitenland, maar of die trip nou het juiste extraatje oplevert, valt te betwijfelen. Het is namelijk wel heel duidelijk te zien dat de beelden van de verzonnen stad waar Katie woont, zowel in Nederland als in het buitenland zijn opgenomen. Dit komt de continuïteit niet echt ten goede. De visuele effecten waar de film bol van staat, zijn wel vrij aardig gedaan. Het tempo ligt hoog en scènes wisselen elkaar snel af. Wellicht is dat de verdienste van regisseur Aramis Tatu, die met een achtergrond in tv-commercials en videoclips waarschijnlijk wel van vaart houdt. Hierdoor is de film ondanks alle gebreken toch vrij gemakkelijk te behappen. Dat Heksen Bestaan Niet over het algemeen weinig indruk maakt komt voornamelijk door het slechte acteerwerk en de slappe grappen. Als een flauwe verwijzing naar de gele speedo van Dries Roelvink het 'grappigste' moment is, dan zegt dat natuurlijk al genoeg."

'de Gelderlander' van 18 juni 2014: "De Nederlandse jeugdfilm 'Heksen bestaan niet' is op bijna alle fronten mislukt. Het verhaal is rommelig, de dialogen klinken houterig en het acteerwerk valt eveneens tegen. Op 1 uitzondering na. (...) De dialogen in 'Heksen bestaan niet' zijn vaak tenenkrommend. Er wordt over de hele linie belabberd gespeeld, met uitzondering van hoofdrolspeelster Aliyah Kolf als 13-jarige meisje dat over magische krachten blijkt te beschikken. Met een eervolle vermelding voor Leontine Borsato, die met haar moe-ha-ha-ende vertolking van de boze heks nieuwe invulling geeft aan het begrip overacteren. En dan de montage. Wat een puinhoop. De makers wilden een soort fantasielocatie creëren door opnamen in Rotterdam te mengen met opnamen uit de Canarische eilanden. Deze zijn zonder enig gevoel voor ruimtelijke continuïteit aan elkaar geplakt, waardoor de ontknoping niet om aan te zien is. Bizar is ook de sluikreclame."

Kijkwijzer: 6 jaar (angst, geweld)
Site
IMDb
Trailer
Premiere: 18 juni 2014
K-90 minuten

STUK!

Steven de Jong

met: Jackie van Parijs (Elizabeth), Sanneke Bos (moeder van Elizabeth), Steven de Jong (vader van Elizabeth), Pleuni Touw (oma van Elizabeth),  Leo de Jong (Alec), Aafje van der Pol (moeder van Alec), Okko van der Pol (vader van Alec), Yolanthe Cabau (Saar Beerman), Cas Jansen (Michael de Boer), Tatum Dagelet (directrice Emans), Rick van Elk (Sebastiaan), Fedde Hoekstra (Sundar), Rense Westra (Fedde Gerlofs Donia), Dick van den Heuvel (bezoeker), Hugo Metsers (barkeeper), Yldau de Boer (Sabina), Ilyas Incesulu (Jeremy), Elodie Hooftman (Riley), Fleur de Lisle (Denise), Kim Kötter (Rachel), Shriejan Paudel (Mourad), Mees Bink (Jurgen), Nynke Faber (kassajuffrouw drogist), Hilly Harms (oude vrouw), Rosalinde den Outer (Manon), Nick Golterman (Iwan), Amin Ait Bihi (Cliften), Youri Zwavrel (verkoper), Henk Douwsma (sportleraar), Johan Nijholt (agent), Frans Vriesendorp (man met hond), Wietske de Jong (kassavrouw), Froukje Schaaf (klant drogist), Romke Gabe Draaijer (Bojan), Ron Schaft (stokoude tandeloze bode), Judith Visser (klant winkel)

Scenario: Steven de Jong. Elizabeth wordt getreiterd, aangerand en gruwelijk gepest. Misschien omdat ze moeders mooiste niet is, misschien omdat ze een BH van de HEMA draagt of omdat er altijd wel iemand de pispaal moet zijn. Elizabeth (18) heeft het er moeilijk mee.. vooral omdat de leukste jongen van het Mercator College in Rotterdam Alec (19) haar nauwelijks ziet staan. Die heeft alleen oog voor de bloedmooie Riley (18). Zo’n meisje dat alles lijkt te hebben. Als de rollen worden omgedraaid is de dood nabij.

Producenten: Anne-Jan de Jong, Steven de Jong, Sjoek Nutma, Arya Tariverdi, Sander Terpstra, Peter Warnier. Muziek: Ronald Schilperoort. Camera: Edwin Donders. Art direction: Yvonne Dijkstra. Make up: Arjen Van Der Grijn. Geluid: Bas Lookman. Kostuums:  Chantal van Setten.

De film is betaald door Steven de Jong met een paar vrienden. Geen filmfonds, geen omroep, geen distributeur. De makers: "Stuk! geeft commentaar op een schrijnende situatie in de leefwereld van jongeren waarin uiterlijk een belangrijke rol lijkt te spelen en pesten aan de orde van de dag is. Stuk! is een asgrauwe film.. Een spannende maatschappelijk relevante thriller."

Kijkwijzer: 12 jaar (grof taalgebruik, geweld, angst). De makers adviseren de film voor 14 jaar en ouder (maar daar is geen leeftijdscategorie voor).
Trailer
Site
IMDb

Persreacties:
Mario Wisse in 'Sp!ts' van woensdag 11 juni 2014: "(...) Regisseur Steven de Jong, die ons trakteerde op gezellige familiefilms als Snuf de hond en De hel van '63, tapt met Stuk! dus eens uit een heel ander vaatje. Dat verdient een compliment. Het zijn misschien vervelende scènes om naar te kijken, maar het is goed dat hij de meedogenloosheid van Elizabeths belagers toont. Het zorgt ervoor dat je als kijker de woede en machteloosheid voelt die een slachtoffer van pesten dag-in-dag-uit moet voelen. Wat dat betreft is Stuk! een geslaagde film. Wat dat betreft, want de eentweetjes tussen Yolanthe Cabau, die een rechercheur speelt, en haar hoogbejaarde compagnon zijn een beetje truttig en de ontknoping van het verhaal doet nogal B-filmachtig aan. Afgezien daarvan: goede film met een nog betere boodschap. Waar hopelijk iets van opgestoken wordt."

Fabian Melchers in 'de Telegraaf' van woensdag 11 juni 2014: "Met het hart op de goede plaats kom je een heel eind, dat heeft Steven de Jong al meerdere keren bewezen. De regisseur mag dan geen hoogvlieger zijn in de Nederlandse filmwereld, met zijn kenmerkende oerhollandse sfeer weet hij wel vaak een bepaalde charme over te brengen. In bijvoorbeeld de Kameleon-avonturen of De scheepsjongens van Bontekoe. Met Stuk! wijkt hij daar van af. En dat is jammer. De Jongs bedoelingen zijn nog altijd even oprecht, maar in een psychologische thriller worden zijn tekortkomingen als filmmaker eerder zichtbaar. Hij wil te veel met deze boekverfilming, over een meisje dat doorslaat omdat ze stelselmatig wordt getreiterd. Pesten, loverboys,
schoonheidsidealen, abortus, boulimia, rouwverwerking; het komt allemaal langs, maar overtuigen doet het niet. Het scenario is te rommelig en De Jong mist de finesse om een indringende sfeer op te roepen. Alles is te nadrukkelijk uitgewerkt (personages denken hardop, grauw beeld en extreme groothoeklenzen moeten spanning oproepen) waardoor hij zijn doel ver voorbij schiet. Spijtig voor hoofdrolspeelster Jackie van Prijs, die zich ondanks alle beperkingen van de film nog aardig staande weet te houden."

Wouter Los op 'Cinemagazine' op 8 juni 2014: "(...) Dat de productiewaarde van ‘Stuk!’ niet al te hoog ligt, is geen onoverkomelijk probleem. Het geeft De Jong de kans zich te richten op puur cinematografische filmtechnieken. Stijl moet vrij baan krijgen. Zonder onnodige opsmuk is het gebruik van licht, de cameraposities en het acteerwerk meer dan anders van essentieel belang. ‘Stuk!’ kiest daarin voor een rauwe en kleurloze benadering. Kunstlicht is vrijwel afwezig. Dat resulteert in een sterk gevoel van authenticiteit. Ook de positie van de camera draagt daar aan bij. Veel extreme close-ups, met gebruik van groothoeklens, geven het gevoel dicht op de huid te zitten van de tot waanzin gedreven Elizabeth. Het acteerwerk van de onervaren actrice is daarbij niet slecht. Voor Nederlandse begrippen zijn er meer acteerprestaties ingetogen en naturel. Helaas gaat dat lang niet bij iedereen goed en zitten sommige acteurs er volkomen naast met hun intonatie. In pakweg de eerste drie kwartier wordt zo een beklemmende kijk gegeven op een tot explosie gedoemd leven. Daarna valt ‘Stuk!’ als een pudding in elkaar. Daar zijn vooral de overvloed aan thematiek, overbodige plotlijnen en wisselende perspectieven debet aan. Elizabeth en haar medescholieren krijgen niet alleen te maken met pesten, maar ook is er een abortusproblematiek, zijn er signalen van anorexia en komt er ook nog een loverboy bij kijken. Het is een beetje veel. Alsof het gehele oeuvre van Carry Slee in de film moest worden geïmpregneerd. De film laveert in zekere zin tussen het veelgeprezen ‘Spijt’ (Dave Schram) en de Stephen Kingverfilming ‘Carrie’ (Brian de Palma). Het onvermogen om tussen de twee te kiezen, resulteert in een film die het dan beide probeert te zijn. Het gevolg daarvan is dat het niveau van die films geenszins gehaald wordt. ‘Stuk!’ blijft daarbij ver binnen de grenzen van het toelaatbare. Dat kan allemaal veel scherper. Zeker zonder de invloed van externe bemiddelaars. Ook is de speelduur van een kleine twee uur te lang. Door een gebrek aan fijnzinnigheid wordt al snel duidelijk hoe de vork in de steel zit. De spanning is dan al gevlogen. De poging van Steven de Jong om ‘Stuk!’ op geheel eigen kracht te maken is lovenswaardig. Toch lijkt hij ergens het spoor bijster geraakt te zijn. ‘Stuk!’ is daardoor een rommelige film die te vaak sterke momenten afwisselt met de vaker voorkomende zwakke. Terug naar de tekentafel!"

Première: 12 juni 2014
K-110 minuten

DE POEL

Chris W. Mitchell

met: Katja Herbers (Jenny), Jamie Grant (Emilie), Gijs Scholten van Aschat (Lennaert), Alex Hendrickx (Jan), Carine Crutzen (Sylke), Bart Klever (Rob), Chris Peters (Marco)

Scenario: Chris W. Mitchell, Gijs Scholten van Aschat. Twee gezinnen zetten tijdens een trektocht hun tenten op aan de oevers van een idyllische poel in het bos. Jan, een onzekere puber, is heimelijk verliefd op Emilie, maar zij valt voor de charmes van Jans oudere broer Marco. ’s Nachts wordt Jan wakker van een vrouwenstem, die hem toefluistert te komen zwemmen in de poel. Is het de verleidelijke bosheks Jenny, waarover Jans vader bij het kampvuur vertelde, die hem roept?

Producenten: Jan Doense, San Fu Maltha, Els Rientjes, Herman Slagter. Muziek: Vidjay Beerepoot. Camera: Gábor Deák. Montage: Manuel Dias da Silva. Casting: Houdijn Beekhuis, Betty Post. Production design: Ben Zuydwijk. Art direction:Nadine Maas. Make up: Erik Hillenbrink, Rob Hillenbrink, Claudine van Erven. Special effects: Harrie Wiessenhaan. Distributie: Just Bridge Entertainment.

DE POEL is de eerste film die Het Nieuw Nederlands Film Platform (NNFP) heeft gemaakt. NNFP is een crowdfunding-initiatief om eigenzinnige Nederlandse speelfilms te realiseren. Vanaf 6 euro per maand kun je participeren en deel je voor 50 % mee in de winst van het NNFP. Budget: € 650.000,- met NNFP target: € 30.000,-

De in Engeland geboren en getogen Mitchell liet zich voor het script inspireren door de Engelse folklorefiguur Jenny Greenteeth. Met een door hem geschreven eerste versie van het script stapte hij op Van Scholten Aschat af, met wie hij als regieassisteent op de set van Rudolf van den Berg bevriend was geraakt. Mitchell schreef het skelet, samen met Van Scholten Aschat deden ze het vlees op de botten bij het scenarioschrijven. Via het netwerk van Gijs deden ook Crutzen, Klever en Herbers mee. Ariane Schluter wilde meedoen, maar zij kon niet omdat ze druk was met LUCIA DE B.

Opgenomen in juli 2013 in de bossen van Eesveen in Overijssel. Het was een warme zomer en er waren ook teken.De cast sliep in een huis, de crew verbleef in tenten om de kosten te drukken. Budget was 200.000 euro voor 20 draaidagen.  Crew en cast leverden een deel van hun salaris in om een een normale productie mogelijk te maken.

Zangeres en actrice Katja Herbers kreeg geen stand-in, omdat dat niet paste in het budget en lag urenlang in het koude water van een vijver in Steenwijk. Ze kreeg een keel- en longontsteking waardoor haar voorstellingen voor de liederencyclus Im wunderschönen Monat Mai van componist Reinbert de Leeuw afgelast moesten worden.

De film ging op 14 april 2014 tijdens het Imagine filmfestival in première.

Persreacties:
KK in Veronica Magazine, nr. 16- 2014: "Tenzij je Dick Maas heet, blijft het moeilijk om met een Nederlandse horrorfilm publiek naar de bios te lokken. Daar hebben de makers van De poel zich niet door laten tegenhouden. En gelukkig maar, want hun langzaam op je af sluipende film pakt behoorlijk effectief uit. We zien hoe een gezinnetje, vergezeld door een vriend en zijn dochter, tijdens een kampeertrip de tenten opslaat bij een ven diep in de bossen. Het duurt niet lang voordat er rare dingen gebeuren. Het slot doet geen recht aan de zorgvuldige opbouw, maar buiten dat is De poel een complete genrefilm met goed spel, zwarte humor en een paar fijne shocks."

Marieke Kremer in 'Sp!ts' van woensdag 30 april 2014: "(...) Mitchell, die samen met hoofdrolspeler Gijs Scholten van Aschat het schript schreef, is niet het type dat direct na zonsondergang aanvangt met bloedvergieten. Integendeel: hij is een man van de langzame opbouw, hij wil de kijker eerst het verhaal intrekken om ze, zodra ze zich verbonden voelen met de hoofdpersonen, de gordijnen in te jagen. En die opzet slaagt. Niet eens zozeer omdat de hoofdpersonen nu zo bijzonder of origineel zijn – er is ontrouw, verraad en sluimerende echtelijke onvrede, en door de aanwezigheid van twee tienerjongens en een tienermeisje is de sfeer tussen de jongeren geladen. De acteurs die gestalte geven aan die ongelukkige zielen zijn echter wel bovengemiddeld goed. En dan niet alleen Scholten van Aschat, maar vooral ook Carine Crutzen als diens veelgeplaagde vrouw. Het moet gezegd; op de schaal van rustig-onderuitgezakt-in-je-stoel tot klamme-handjes-van-de-zenuwen scoort deze film ergens in het midden. Ook de minder doorgewinterde horrorkijker zal geen doodsangsten hoeven uitstaan bij De Poel, en de meeste schrikeffecten zijn eerder vies dan eng. Het einde komt bovendien wat haastig uit de lucht vallen en is niet helemaal bevredigend. Dat neemt echter niet weg dat je aan De Poel een prima Nederhorrorfilm hebt, vooral als je het niet erg vindt als het drama een even grote plaats inneemt als het griezelen. En dat kamperen, dat laat je voortaan helemaal uit je hoofd."

Bart van der Put in 'Het Parool' van woensdag 30 april 2014: "(...) Het horrorgenre heeft geen gebrek aan films waarin stadsmensen een trip naar de bossen of het platteland met de dood moeten bekopen, maar een variant op Nederlandse bodem was er nog niet. Regisseur en scenarioschrijver Chris W. Mitchell en producent Jan Doense kennen hun klassiekers. Mitchell maakte eerder korte films in het genre, Doense lanceerde in 1984 het Weekend of Terror, dat zich als het Imagine Film Festival ontpopte. Ze slagen er met hun eerste lange horrorfilm goed in genreclichés te vermijden, en de film en personages een onmiskenbaar Nederlands karakter te geven. In Amerikaanse varianten leidt de verkeerde afslag op het platteland doorgaans tot een confrontatie met maniakale boemannen, in 'De poel' krijgt de duistere geschiedenis van het meertje een weerslag in de psychologische onttakeling van de gezinsleden. Op dat vlak overtuigt de film meer dan in de boven­natuurlijke component, die met voyeuristische point of view-shots en een verklarende flashback een eenduidige invulling krijgt. Zolang het bovennatuurlijke met ambivalente waanbeelden en suggestieve geluiden wordt uitgewerkt, zijn de gezinscrisis en de horrorelementen op een organische manier met elkaar verbonden, maar wanneer het onheil een gezicht krijgt, voelt dat als een stijlbreuk. Dat 'De poel' desondanks overtuigt is mede te danken aan Gijs Scholten van Aschat, die niet alleen een fraai ontsporend gezinshoofd neerzet, maar Mitchell ook als scenarioschrijver bijstond. De bloemrijke woordenwisselingen worden aanstekelijk uitgespeeld door een sterk acteursensemble, dat in de loop van de film op brute wijze wordt uitgedund. Daarmee leveren Mitchells en Doenses productie­bedrijf House of Netherhorror een krachtige intentieverklaring af: de kop is eraf, op naar de volgende hellevaart."
 

Coen van Zwol in'NRC Handelsblad' van woensdag 30 april 2014: "(...) DE POEL is een prima geslaagde horrorfilm. Nederhorror heeft geen erg respectabele stamboom. Sinds de eerste lange horrorfilm BLOEDVERWANTEN vanWim Lindner uit 1977 volgden er 36 speelfilms: enthousiast geknutsel met papier-maché en nepbloed doorgaans. Uitzonderingen waren  DE LIFT, AMSTERDAMNED en zeperd DE JOHNSONS (1992). Nu lijkt er toch iets aan de hand. Sinds 2000 kwamen al 25 horrorfilms uit, na 2010 ook met een professioneel cachet: horrorkomedies als SINT, NEW KIDS: NITRO en ZOMBIBI, maar ook FRANKENSTEIN'S ARMY en ZWART WATER. BORGMAN is horror: de eerste Nederlandse bijdrage aan de competitie van Cannes in 38 jaar. (...) Hun hogeschoolacteren geeft DE POEL niveau, waarna de film met gevoel voor timing en simpele effecten - rimpels in het water, fluisterstemmen, schimmel en maden - de noodlottige spanning opvoert richting bloedbad. (...) Het is afwachten. ZWART WATER (...) redde het in 2010 niet: hij trok zo'n vijfduizend bezoekers. DE POEL, ook pikzwart water en een een demon die een gezin tegen elkaar uitspeelt, het niet beter doet, rest er één troost: een horrorfilm blijkt wel veel beter te exporteren dan romantische komedies met Carice van Houten." 

 

IMDb
Trailer
Première: 1 mei 2014
K-80 minuten

CAPSULE

Djie Han Thung

met:Anouk Kleykamp (Eva Rijssen), Michael Schnörr (Daniel Ichigo), Orlando
Manuel do Brito (Jason Landma), Jet Kragt (Christine Wielkens), Inge
Snijders (Liza Wielkens), Olga van de Ven (Yvonne Dentener), Sharon Zaal
(Yvonne van der Velden), Frida Krijger (assistent Ichigo), Ernst ter Linden
(tv host), Lennart Timmerman (Josef)

Scenario: Gerson Orantmangoen. Een buitengewone toename van kosmische
straling bedreigt het leven op aarde. De mysterieuze gedragswetenschapper
Ichigo ontwikkelt een methode om enkele uitverkorenen te selecteren die in
een capsule kunnen overleven. Hij meet daarvoor het vermogen van de
kandidaten om lief te hebben, maar sceptici stellen vragen bij zijn test.
Ondertussen worstelen de betrokkenen met hun dagelijkse problemen en
relaties.

Distributeur: De Filmfreak. Producenten: Christine Anderton, Stefany
Rietkerk. Muziek: Paul David Heckhausen, Simon Schmidt. Camera: Nanko
Goeting. Montage: Leonardo Cariglino.

Dit sciencefictiondrama is het speelfilmdebuut van regisseur Djie Han Thung
en de hoofdrollen zijn weggelegd voor alle examenstudenten van de
deeltijdopleiding Filmacteur bij Het Mediacollege Amsterdam: Anouk 
Kleykamp, Michael Schnörr, Orlando do Brito, Jet Kragt, Inge Snijders, Olga
van de Ven en Sharon Zaal.

Een kleine 20.000 euro en 10 draaidagen, daar moest regisseur en HvA-
deeltijdstudent Djie Han Thung (50) het mee doen voor zijn speelfilmdebuut.

CAPSULE is een afstudeerfilm van faaam. De opleiding Filmacteur van Het
Mediacollege Amsterdam is de enige meerjarige opleiding in Nederland voor
camera-acteren. De opleiding komt voort uit de particuliere opleiding faaam,
die in 2005 is opgericht door Hugo Metsers. Ieder jaar realiseert faaam, in
samenwerking met Ma, twee filmprojecten. Eerdere projecten zijn onder andere
RAUW van Hugo Metsers (première op Film by the Sea 2012), LUST van Arjen
Hosper (uitgezonden door Veronica in 2012) en ESTAFETTE D’AMOUR  van  Hugo
Metsers (première op Film by the Sea 2013). Het Mediacollege Amsterdam is
een mbo-vakschool met 18 praktijkgerichte opleidingen: van Game Artist en
Filmacteur tot Geluidstechnicus en Signmaker. www.ma-web.nl 
Dit is de eerste keer dat een film van faaam (film actors academy and
masterclasses) een Nederlandse bioscooprelease krijgt. Vanaf 17 april 2014
is CAPSULE te zien in onder andere Het Ketelhuis in Amsterdam en het Louis
Hartlooper complex in Utrecht. CAPSULE heeft een voorpremière op 13 april
2014 tijdens het 30e Imagine Film Festival, dat van 9 tot en met 18 april
plaatsvindt in EYE Amsterdam.

Het was de ambitie van de regisseur om de beste film van het jaar te maken.
Djie Han Thung of dat gelukt is in 'Folia magazine' van 16 april 2014: "Dat
denk ik niet. Maar we zijn er wel in gedlaagd om de best mogelijke film te
maken met het beschikbare budget. Het is een complexe film, waarin veel
verschillende technieken en verhaallijnen samenkomen. Vooral in het tweede
deel is het gelukt het beoogde gevoel [dat alles relatief is, dat het leven
eindig is en dat je over heel veel dingen geen controle hebt] op de kijker
over te brengen."

Persreacties:
Jip Klompenhouwer op Moviescene.nl op 16 april 2014: "(...) Capsule wordt
gepresenteerd als een verhaal dat bioscoopwaardig is. Het Ketelhuis in
Amsterdam en het Louis Hartlooper Complex in Utrecht maken kostbare tijd
vrij voor iets wat eigenlijk niets meer is dan een matige studentenfilm. Het
oogt professioneel en tracht een vernieuwend concept door te voeren in de
Nederlandse filmwereld, maar slaagt hier bij lange na niet in. Het kleurloze
acteerwerk en tenenkrommend slechte script mogen dankbaar zijn voor het
fatsoenlijke camerawerk en de subtiele soundtrack. Capsule moet je niet
'gewoon laten gebeuren' maar 'gewoon' laten."

Daniël Steneker op NWTV.nl op 3 april 2014: "(...) Het is een ensemblefilm
die barst van de ambitie, maar daardoor roekeloos slingert tussen
relationeel drama, science-fiction en esoterische filosofieën. Ook al is het
resultaat zeer wisselend, de moed om zijn project tot stand te brengen en
een podium te bieden aan nieuwe acteurs is lovenswaardig. Voorafgaand aan de
persvoorstelling merkte regisseur Djie Han Thung op dat het een enorme
opgave was om een beknopte synopsis van Capsule te schrijven. Ik kan het me
voorstellen, de film laat zich lastig navertellen. Laten we zeggen dat er in
ieder geval iets aan de hand is met dodelijke straling uit de ruimte,
waardoor leven op aarde spoedig tot een einde zal komen. Een klein gedeelte
van de mensheid kan vluchten door in een capsule te overleven. De jonge
wetenschapper Ichigo (Michael Schnörr) heeft een methode ontwikkeld om een
gezelschap met de grootste overlevingskans te selecteren, op basis van hun
vermogen om lief te hebben. Dan zijn er nog tal van kleine narratieven,
bijvoorbeeld over een stripper die kanker heeft overwonnen en haar baan aan
de wilgen hangt (Olga van de Ven), een meisje dat onvruchtbaar wordt na een
verkrachting (Anouk Kleykamp), of een vrouw die in de gevangenis zit voor
doodslag (Inge Snijders) en daarom haar kinderen aan haar zus (Jet Kragt) en
zwager (Lennart Timmerman) moet overdragen. Tussen deze gefragmenteerde
verhalen door zien we hoe deze personen aan het kruisverhoor van de Ichigo-
methode worden onderworpen. Alle belangrijke hoofdrolspelers komen van de
opleiding Filmacteur van het Mediacollege in Amsterdam, de enige mbo-
opleiding in Nederland  voor camera-acteren. Capsule is het eerste
afstudeerproject van de opleiding dat een bioscooprelease krijgt, al is het
maar in een beperkt aantal zalen. De acteerprestaties lopen nogal uiteen en
het is duidelijk dat scriptschrijver Gerson Oratmangoen heeft geprobeerd de
beeldtijd van de personages eerlijk te verdelen, zodat elke afstudeerder het
momentje kan nemen om zijn of haar talent te etaleren. De soundmix is soms
wat uit balans en de soundtrack is niet bijster origineel, maar de grootste
valkuil van de film is de immense overambitie van Oratmangoen en Thung. Een
sci-fi-Magnolia met miniem budget, met de suggestie van kosmische
verbindtenissen slaat al snel om naar muffe esoterie en een gefragmenteerd
plot dat maar ten dele weet te boeien. Het resultaat is zo’n film die
tegenstanders rabiaat naar de vuilstort van pretentieuze meuk zullen
verwijzen, waar radicale voorstanders de tegenstanders van conservatisme en
onbegrip zullen betichten. De balans is zoek. Regisseur Thung, scenarist
Oratmangoen en de nieuwe lichting van het Mediacollege hebben een
merkwaardige prent gemaakt. Ze verwerpen de gebaande paden van de
vaderlandse cinema en integreren science-fiction en parapsychogologie in een
complex sociaal drama vol ogenschijnlijk losstaande mininarratieven. Plot en
uitwerking kunnen allemaal een stuk beter gedoseerd en ook op technisch vlak
kent de film de nodige mankementen, maar durf kun je de makers van Capsule
niet ontzeggen."

Site 
Facebook
IMDb
Trailer
Première: 17 april 2014 (2 bioscoopzalen)
K-85 minuten

SUPERNOVA

Tamar van den Dop

met: Gaite Jansen (Meis), Tamar van den Dop (moeder), Bob Schwarze (vader), Elise van 't Laar (Sue)

Scenario: Tamar van den Dop, naar de Vlaamse jeugdroman 'Mijn vader zegt dat wij levens' redden van Do van Ranst. Meis woont met haar ouders en oma in de bocht van de weg. Ze droomt van een groots en meeslepend leven, maar het enige wat er gebeurt is het wachten tot de volgende auto de bocht mist en de gevel van het huis ramt.

Producenten: Marc Bary, Eurydice Gysel, Herbert Schwering, Raymond van der Kaaij, Jose Van Doorn. Camera: Gregor Meerman. Montage: Katarina Turler. Casting: Shira Halevi, Marc van Bree. Production design: Tamo Kunz. Art direction: Seth Turner. Kostuums: Lotte Goos. Make up: Sanne van Deursen.

Het had weinig gescheeld of Gaite Jansen was niet te zien geweest in SUPERNOVA. Regisseur Van den Dop in 'Het Parool' van woensdag 16 april 2014: Toen Gaite vier jaar geleden auditie deed, wist ik meteen dat zij het moest worden, maar we hadden het geld nog niet rond. Toen het er twee jaar later was, was Gaite twintig. Te oud om het meisje van vijftien uit het boek te spelen. We zijn gaan zoeken naar een ander, maar Gaite bleef in mijn hoofd zitten. Ik zag in haar alles wat bij tienermeisjes hoort. Ze is sexy, zit natuurlijk in haar lichaam, heeft humor en durft pervers te zijn in een film. En ze is altijd zichzelf. Ik heb het personage zeventien gemaakt en werd er steeds enthousiaster over. Niet alleen kon Gaite daardoor de rol spelen, maar het verlangen naar seks van haar personage werd nog urgenter en dreigender. Het topless aan een vader voorlezen uit een bouquetreeksboekje kan bij een meisje van zeventien, maar bij een vijftienjarige zou de kijker zich afvragen wat er mis is met de regisseur."

Persreacties:
Coen van Zwol in 'NRC Handelsblad' van 16 april 2014: "(...) SUPERNOVA gaat over weifelen over de drempel van meisje tot vrouw, maar doet dat iets te gekunsteld symbolisch om echt te overtuigen. Zo aarzelt Meis in het eerste shot om in de rivier te duiken. Dan kun je, gezien de regels van de kunstfilm; de rest op je vingers uittellen. (...) In een voice-over speigelt Meis, die verder niet op intellectuele curiositeit valt te betrappen, met Goois accent haar situatie aan de wtten der natuur. (...) Maar het woord is 'bedacht': als kroon op anderhalf uur broeien en indolentie is zo'n finale net iets te mager. Wat SUPERNOVA redt, naast de fraaie, kraakheldere fotografie, is het extreem charismatisch pruilen en broien van Gaite Jansen. Wat kan zij dat goed. Je gunt haar een iets betere film."

Mark Moorman in 'Het Parool' van 16 april 2014: "(...) Het is duidelijk welke sfeer Tamar van den Dop in haar tweede speelfilm (na Blind uit 2007) wil treffen. Een meisje dat wacht op een (seksuele) bevrijding, een vreemdeling die haar wegvoert en haar verlost van jeugd en haar ouders. Supernova is gebaseerd op de Vlaamse jeugdroman 'Mijn vader zegt dat wij levens' redden van Do van Ranst, maar door Van den Dop verplaatst naar een abstract plattelandslandschap, dat ergens in Noordwest-Europa zou kunnen zijn. Supernova moet het hebben van de details, de zorgvuldig opgebouwde soundscapes van lange zomerse dagen en de aanwezigheid van actrice Gaite Jansen in elk shot,
hoewel ze eigenlijk als jonge twintiger net even te oud is om alle onzekerheden van een tiener in de war te belichamen. Van den Dop bedient zich van hoogst symbolische beelden (waarschuwingsborden langs de weg bijvoorbeeld, de angst om te vallen, de bevrijding van een duik in het water), maar Supernova voelt soms een beetje mager aan. Een korte film die al vrij snel het punt heeft gemaakt, maar dit oprekt richting de negentig minuten met een abstracte beeldtaal uit het arthousehandboek, met wat al te nadrukkelijke metaforen voor de mentale toestand van de jonge heldin. Er zit een fraaie scène halverwege waarin Meis rondhangt bij het kanaal en een jongen op een schip van voor naar achteren rent om hun ontmoeting zo lang mogelijk te laten duren. Daarin lijkt het hele verhaal van Supernova gevangen te worden."

Mario Wisse in 'Metro' van 17 april 2014: "(...) een mooie, subtiele film die, ondanks dat er weinig gebeurt, geen moment veerveelt. Dat heeft, behalve met de subtiele humor en de onderhuidse spanning, veel te maken met de uitstraling en het talent van hoofdrolspeelster Gaite Jansen. Ook Bob Schwarze en Tamar van den Dop, die ook de regie en het scenario voor haar rekening nam, spelen toffe rollen."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
IMDb
Trailer
Première: 17 april 2014 (8 bioscoopzalen)
K-90 minuten