PIJNSTILLERS

Tessa Schram

met: Gijs Blom (Casper), Birgit Schuurman (Marit van Riel), Raymond Thiry
(Robert van Laren), Susan Radder (Anouk), Massimo Pesik (Pim), Kees Boot
(vader Sofie), Carry Slee (vrouw met hondjes), Miryanna van Reeden (tante
Inge), Tijn Docter (Felix), Anouar Ennali (Said), Lara Leijs (Sophie),
Wigger Verschoor (galerie-eigenaar), Truus de Boer (galerie-eigenaar)

Scenario: Maria Peters, Tessa Schram, naar het gelijknamige boek van Carry
Slee. Casper woont alleen met zijn moeder. Hij heeft een passie voor muziek
en speelt zoveel mogelijk piano. Zijn vader heeft hij nooit gekend, maar
wanneer zijn moeder ernstig ziek wordt begint hij een zoektocht om hem te
vinden...

Producenten: Maria Peters, Dave Schram. Muziek: Sjoerd Limberger, Quinten
Schram, Herman Witkam. Camera: Thijmen Doornik. Montage: Robin de Jong. Make
up: Erik Hillenbrink.

Pijnstillers is het speelfilmdebuut van Tessa Schram, die twee jaar eerder
haar regie-opleiding afrondde.

De film is opgedragen aan de eerder in 2014 overleden producent Hans Pos.
Hij richtte in 1987 mede het bedrijf Shooting Star op dat Pijnstillers heeft
gemaakt. Het is de eerste titel die Shooting Star uitbrengt na de dood van
Pos.

PIJNSTILLERS is de zevende Carry Slee-verfilming en die was bij release in
121 bioscopen te zien en dat was een record voor een Slee-film. Het vorige
record stond op naam van de vorige titel, SPIJT! die op de dag van de
première in 120 theaters uitging.

Persreacties:
Eindhovens Dagblad van 24 september 2014: "(...) Er lopen in 'Pijnstillers'
verschillende verhaallijnen door elkaar. Dat de moeder van hoofdpersoon
Casper (Gijs Blom) kanker heeft, beheerst de film niet. Voor andere
elementen is in dit speelfilmdebuut van Tessa Schram evenveel ruimte. Birgit
Schuurman (gewaagde keus als moeder van een 15-jarige!) zonder haren is even
slikken maar niet meer dan de ogenschijnlijke kilheid van de vader, gespeeld
door Raymond Thiry. (...) Er gebeurt altijd veel in de verhalen van Carry
Slee. Herkenbare, vaak heftige situaties die nooit op zichzelf staan.
Kanker, zelfmoord, pesten, racisme. 'Pijnstillers' maakt dat mooi duidelijk.
Regisseur Tessa Schram (25) benadert Carry Slee op een frisse manier. Er
wordt niet te veel uitgelegd, drama wordt klein gehouden, het camerawerk is
los. Daarmee pakt deze verfilming een stuk subtieler uit dan haar
voorgangers. Aan het happy end viel waarschijnlijk niet te ontkomen. Niet
alleen een aanrader voor tieners."

Fabian Melchers in op Telegraaf.nl op 24 september 2014: "Anorexia,
drugsverslaving, loverboys; de tieners in Carry Slee-verhalen krijgen het
flink te verduren. Pijnstillers vormt daarop geen uitzondering. Anders is
wel dat dit drama veel minder boodschapperig uit de hoek komt. (...) Het is
jammer dat Pijnstillers de aandacht geregeld verlegt naar voorspelbare
tienerromantiek, die nauwelijks verschilt van alle andere opbloeiende
romances in de reeks Slee-verfilmingen. Veel beter zijn de scènes tussen
Birgit Schuurman en Gijs Blom. Je voelt hoe hecht de band is tussen de
alleenstaande moeder en haar zoon. Dat is niet alleen toe te schrijven aan
het sterke spel, maar ook aan de regie van debutant Tessa Schram, die uit
kleine blikken en gebaren maximaal effect weet te halen."

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 24 september 2014: "(...) zoveelste
Nederlandse film over kanker. Eerder dit jaar waren Blom en Pesik nog samen
te zien in KANKERLIJERS. Zonder de oprechte intenties van de makers in
twijfel te trekken, kun je het een dankbaar onderwerp noemen. (...) Blom,
uitstekend op dreef in KANKERLIJERS, wandelt hier nogal apathisch rond.
Pesik leest zijn grapjes nog net niet voor van papier. De film lijkt
bovendien flink ingekort, wat voor rare lacunes zorgt. (...) Doordat Marit
wordt gereduceerd tot haar ziekte, komt ze sowieso niet echt tot leven. De
scènes tussen Casper en zijn vader, een oorlogsfotograaf die privéproblemen
het liefst uit de weg gaat, graven veel dieper. Het zijn er helaas maar een
paar."

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 25 september 2014: "(...) een
familieproduct; de Schrams groeien uit tot een ware Hollands Hollywood
dynastie: Tessa (...) Maria (...) Dave (...) Quinten (...) Ondertussen
vergaten ze met zijn allen wel de pijnstillers uit de titel. (...) Carry
Slee-verfilmingen willen nogal eens ontaarden in een bijna sadistisch
tranentrekken, maar Tessa Schram houdt het aangenaam rustig (...) Gijs Blom
speelde ook de 'love interest' in NENA en was in die film subtieler puber
(...)"

KT in 'de Volkskrant' van donderdag 25 september 2014: "(...) nu eens niet
door Dave Schram werd geregisseerd, maar - verdienstelijk - door diens
dochter Tessa. (...) Soms loopt het wel wat stroef. Tegenover de tedere
scènes met Casper en Marit staat bijvoorbeeld een stroperige flashback
waarin hij als ukkepuk per ongeluk zonder haar in de trein stapt. Schuurman
en Thiry spelen ingetogen en subtiel, en Blom kan goed uit de voeten met de
sombere, tobberige kant van zijn personage. Op emotionelere momenten
overtuigt hij helaas minder. PIJNSTILLERS is oprecht en vaardig gemaakt,
soms ook schrijnend, maar net niet helemaal geslaagd."

Kijkwijzer: 9 jaar (angst, grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 25 september 2014 (121 bioscoopzalen)
K-120 minuten

BLOEDLINK

ook: RECKLESS
Joram Lürsen

met: Tygo Gernandt (Victor), Sarah Chronis (Laura Temming), Marwan Kenzari
(Rico)

Scenario: Frank Ketelaar. Twee ex-gedetineerden bedenken in deze thriller
een waterdicht plan voor de ontvoering van de 25-jarige rijkeluisdochter
Laura Temming. Met deze kidnapping willen ze de slag van hun leven slaan.
Als zij Laura op klaarlichte dag in een bestelbus meesleuren en vasthouden
in een flat, starten al snel de onderhandelingen met Laura's vader over het
losgeld. Dan verschuift de onderlinge machtsverhouding tussen Laura en haar
kidnappers Rico en Victor en ontstaat de vraag wie nu eigenlijk dader is en
wie slachtoffer.

Producenten: Frans van Gestel, Arnold Heslenfeld, Mark Furstner, Han van der
Werff. Camera: Jasper Wolf. Production design: Harry Ammerlaan. Geluid: Jac
Vleeshouwers. Montage: Job ter Burg. Muziek: Merlijn Snitker.
Productiebedrijf: Topkapi Films. Omroep: BNN TV. Distributeur: A-Film
Benelux BV.

Het script is gebaseerd op The Disappearance of Alice Creed, een Britse
thriller uit 2009 van J. Blakeson.

Openingsfilm van het 34ste Nederlands Film Festival in Utrecht.

Persreacties:
Mark Moorman in 'Het Parool' van woensdag 24 september 2014: "(...) past in
een rijtje Nederlandse ontvoeringsfilms (...) ISABELLE (...) DE
HEINEKENONTVOERING (...) BLOEDLINK is niet anders, maar beent het genre uit
totdat er iets overblijft wat een zeldzame verschijning is in het
Nederlandse filmlandschap, een zuivere thriller, die vakkundig speelt met de
verwachtingen van de toeschouwer. (...) In de eerste tien minuten van
BLOEDLINK wordt nauwelijks gesproken (...) Met de twee ontvoerders nam
Lürsen geen risico door twee van de beste jonge filmacteurs van het moment
te nemen. Tygo Gernandt (...) Marwan Kenzari (...) relatief onbekende Sarah
Chronis (...) Ze blijft goed overeind in een heel fysieke rol. Ketelaar,
altijd sterk in eigentijdse dialogen, geeft haar de kans zich naast de
mannen te vechten: "Je hebt me fucking gekidnapt, mongool!"Maar is dat wel
zo?"

Belinda van de Graaf in 'Trouw' van donderdag 25 september 2014: "(...) Het
eerste kwartier van de kidnapfilm is bloedstollend. (...) IJzersterk is dat
die voorbereiding zich zonder dialoog voltrekt. Vijftien minuten lang kijk
je naar twee mannen met een plan. De spanning stijgt. (...) De dingen die
volgen missen de spanning van het begin. Dat wil zeggen: het is interessant
dat de machtverhouding tussen de drie steeds verschuift, maar dit gebeurt zo
vaak, en op de automatische piloot, dat het al snel ongeloofwaardig is.
(...) Van een homo-erotische spanning is bijvoorbeeld geen sprake, waardoor
de zoen tussen Kenzari en Gernandt nogal uit de lucht komt vallen. (...)"

FS in 'de Volkskrant' van donderdag 25 september 2014: "(...) bijna een
exacte kopie van het Britse THE DISAPPEARANCE OF ALICE CREED, een film die
onlangs nog op de Nederlandse televisie te zien was. Het is niet meer, maar
ook niet minder. (...) bijna shot voor shot, wending voor wending (...) veel
effect sorteert met weinig: drie acteurs, een locatie, lekker goedkoop dus.
Daarbij heeft regisseur Lürsen de twee meest intense jonge acteurs van
Nederland voor de hoofdrollen gecast (...) Niet alles werkt even goed. Echt
sympathiek zijn geen van de personages, waardoor het uiteindelijk niet
uitmaakt wie er als winnaar zal komen bovendrijven. (...) En als je een
script gaat hergebruiken, is het opvallend dat je het onlogische gehannes
met een kogel uit het origineel niet aanpast. Dat laatste valt ook te
verklaren: als je een steentje uit dit slimme opgebouwde script zou halen,
heb je de kans dat de hele zaak in elkaar flikkert. Bovenstaande minpuntjes
doen er niet toe omdat deze films toch vooral drijven op die knaop
opgebouwde spanning. De verrassing, de onvoorspelbaarheid, daar gaat het om.
Hoe je het ook wendt of keert: bij zo'n letterlijke remake is die spanning,
voor het publiek dat de film al kent in elk geval, niet meer te hercreëren."
Kijkwijzer: 12 jaar (angst, geweld, grof taalgebruik, seks).
Website
IMDb
Trailer
Première: 25 september 2014
K-90 minuten

DORSVLOER VOL CONFETTI

ook: CONFETTI HARVEST
Tallulah Hazekamp Schwab

met: Hendrikje Nieuwerf (Katelijne), Suzan Boogaerdt (moeder), Steven van Watermeulen (vader), Yannick de Waal (Christiaan), Tom van Kessel (Rogier), Clemens Oomes, Daniel de Vries, Thomas de Vries, Axel Zwanenburg, Marie-Louise Stheins, Genio de Groot, Mees Groot, Laurine Booij

Scenario: Chris Westendorp, gebaseeerd op de gelijknamige roman van Franca Treur. De Zeeuwse Katelijne groeit eind jaren tachtig op tussen zes broers in een strenggelovig boerengezin. Omdat ze nauwelijks betrokken wordt bij het boerenwerk, voelt het intelligente meisje zich een buitenbeentje. Ze vlucht weg in fantasieën en verhalen en ze verslindt stiekem de sprookjes die het geloof haar verbiedt te lezen. Het wordt Katelijne steeds duidelijker dat ze haar gelovige leven de rug toe moet keren om zichzelf te kunnen worden.

Producenten: Gijs van de Westelaken, Marina Blok, Chantal van der Horst. Camera: Menno Westendorp. Production design: Floris Vos. Geluid: Kees de Groot. Montage: Michiel Reichwein. Muziek: Fons Merkies. Productiebedrijf: Column Film, Grobbendonk Films. Omroep: NTR. Distributeur: E1 Entertainment.

Schrijfster Franca Treur komt zelf uit een gereformeerde Zeeuwse familie. Van haar debuutroman uit 2009 werden ruim 150.000 exemplaren verkocht.

Persreacties:
Annet de Jong in 'de Telegraaf'van 17 september 2014: "(...) De jonge actrice Hendrikje Nieuwerf speelt Katelijne fenomenaal in het lichtvoetige drama (...) Regisseur Tallulah Schwab, voor wie dit haar eerste lange film is, schetst een fraai en waarachtig beeld van een gereformeerde gemeenschap. Haar film is grappig en respectvol tegelijk. Tel daarbij op de dromerige beelden van het Zeeuwse platteland en de uitstekende cast en je hebt een meer dan geslaagd speelfilmdebuut."

Barend de Voogd op Nu.nl op 17 september 2014: "(...) het Zeeuwse landschap ziet er door de lenzen van cameraman Menno Westendorp echt schitterend uit. Schwab kiest ook sprekende momenten: het rolletje mentos dat in de kerk wordt doorgegeven, het melken van de koeien met Katelijne d'r vader, de kermis, de tranen die in oma’s koffie plonzen… Daarmee omzeilt de film de voor de hand liggende clichés. De ouders van Katelijne zijn geen monsterlijke fanaten, ze houdt van ze. Dit is geen film vol geschreeuwde confrontaties, over een meisje dat in opstand komt. De gebeurtenissen rijgen zich eerder wat dromerig aaneen, tot de ontroerende maar onvermijdelijke ontknoping. Hoofdrolspeelster Hendrikje Nieuwerf is uitstekend gecast: een vrolijk meisje met een gulle lach, haar ogen tot speelse spleetjes geknepen. Ze staat op de poster naast haar moeder, die heel symbolisch de ander kant op kijkt. Een strenge, bittere vrouw - en toch geloof je meteen dat ze bij elkaar horen, dat haar moeder ooit was zoals zij. Katelijnes relaties met haar opa, broer Christiaan (Yannick de Waal) en haar moeder vormen de hart van de film. Katelijne die naar haar broer kijkt op het moment dat in de kerk al zijn dromen verdampen, de laatste blik van haar moeder in de slotscène: het zijn ontroerende momenten." 

Kristiaan Schimmel in 'Sp!ts' van 17 september 2014: "(...) Regisseur Tallulah H. Schwab haalt in Dorsvloer Vol Confetti het beste de hoofdpersonages naar boven en geeft Hendrikje Nieuwerf een speelfilmdebuut om van te dromen. Ook de cinematografie van de film maakt indruk; het Zeeuwse landschap komt prachtig in beeld en speelt een belangrijke rol in de grimmige, pessimistische sfeer die wordt neergezet. Toch weet de film maar ternauwernood de volle negentig minuten te boeien. Dat komt vooral doordat in Dorsvloer Vol Confetti slechts sporadisch een uitstapje naar Katelijnes rijke fantasie wordt gemaakt. Met dat uitgestelde verlangen naar meer van die fantasiewereld zet Schwab de kijker onnodig op het verkeerde been."

Kijkwijzer: 9 jaar (grof taalgebruik, angst)
IMDb
Trailer
Première: 18 september 2014 (45 bioscoopzalen)
K-100 minuten

AFTER THE TONE

Digna Sinke

met de stemmen van: Dragan Bakema (Adriaan), Olga Zuiderhoek (moeder Onno), Rifka Lodeizen (Annet), Josefien Hendriks (Saskia), Moniek Kramer (Claudia)

Scenario: Henk Burger, Digna Sinke. Op de dag dat architect Onno een belangrijke prijs heeft gewonnen, is hij onvindbaar. Geen scènes met dialoog, maar ingesproken voicemailberichten op Onno’s telefoon vertellen het verhaal van deze conceptuele speelfilm. De strak gekaderde beelden tonen de locaties waar de bellers zich bevinden: een kil bedrijventerrein, een eenvoudig rijtjeshuis bij een verlaten plantsoen, een parkeerplaats. Terwijl de verzameling landschappen van seizoenen wisselt, neemt de wanhoop onder de naasten van de verdwenen Onno toe. Onno zien we niet in beeld. Camera: Digna Sinke. Geluid: Marc Lizier. Montage: Albert Elings. Productiebedrijf: SNG Film. Distributeur: Mokum Filmdistributie. Scenarioschrijver Henk Burger had het script van ‘After the tone’ oorspronkelijk geschreven als hoorspel, maar filmmaakster Digna Sinke (bekend van de speelfilm ‘Belle van Zuylen - Madame de Charrière’ en de documentaire ‘Weemoed & wildernis’) zag er wel een film in. Digna Sinke vertelde voor de vertoning van After the Tone op het Filmfestival Rotterdam dat ze verbaasd was dat ze zo hoog in de publieksenquête van het festival terecht was gekomen. Première: 26 januari 2014 op het International Film Festival Rotterdam.

Persreacties:
Lisette van der Meij op Cinemagazine.nl: "(...) Een kanttekening aan deze conceptuele film is dat sommige ingesproken berichten wat onecht aanvoelen. Opgezegd met een vleug gêne en een tikje overspeeld. Zoals de meeste van ons hun voicemails inspreken."

TROSkompas.nl: "Wat is film? Een verhaal verteld met beeld en geluid? Filmmaakster Digna Sinke waagt zich met ‘After the tone’ aan een bijzonder experiment door geen personages in beeld te brengen. Het resultaat is verbluffend sterk. (...) de intimi maken via de voicemail een heel verwerkingsproces door. (...) Geen enkel personage komt in beeld en dat zou saai kunnen zijn, maar het tegendeel is het geval. De teksten zijn ijzersterk, de beelden perfect passend. Door de berichten van de mensen om hem heen leer je Onno langzaam een beetje kennen, en dat is een prestatie van formaat in een film waarbij geen enkel personage in beeld komt. Sinke’s vormexperiment is gedurfd maar volkomen geslaagd. Op het recente filmfestival in Rotterdam eindigde ‘After the tone’ dan ook op een eervolle zeventiende plaats in de publiekspoll. Regisseuse Digna Sinke hield tijdens het filmen een zeer lezenswaardige blog bij (...)"

Algemeen Dagblad: **** “After the tone is een film die tot nadenken stemt.” “De productie ontroert, beklijft en maakt diepe indruk.”

de Volkskrant: **** "Burger en Sinke maakten een ingenieus, secuur en bijzonder drama, dat in al zijn bedrieglijke eenvoud ongelofelijk weet te raken."

Het Parool: **** "After the tone is een gedurfd experiment, dat uitstekend uitpakt."

NRC Handelsblad: **** "intrigerende film"

Movie scene: **** “After the Tone blijft na afloop lang onder de huid zitten door de spanning die zowel de vorm als het zich ontrollende verhaal veroorzaakt.”

de Filmkrant: *** 2e op de lijst “5 must see films” van de maand maart

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
Teaser
IMDb
Première: 27 februari 2014
K-85 minuten

NENA

Saskia Diesing

met: Abbey Hoes (Nena), Gijs Blom (Carlo), Uwe Ochsenknecht (Martin), Monic Hendrickx, Fabian Jansen, André Jung

Nederlands-Duitse coproductie. Scenario: Saskia Diesing, Esther Gerritsen. In de zomer van 1989 doet de invalide vader van de zestienjarige Nena een zelfmoordpoging. De tiener, die een hechte band met haar vader heeft, is tot op het bot gekwetst. Ze voelt zich door diens doodswens - en het feit dat haar ouders die tot dan toe verzwegen - verraden. Dan wordt ze verliefd op Carlo. Terwijl het wankele Europa met spanning wacht op wat de herfst zal brengen, ontdekt Nena in dit coming of age-drama haar eigen levenslust. Toch kan ze niet langer ontkennen dat het bestaan voor haar zieke vader steeds uitzichtlozer wordt.

Producenten: Hanneke Niens, Hans de Wolf, Herbert Schwering, Ada Goossens. Camera: Aage Hollander. Production design: Jorien Sont. Muziek: Paul Eisenach. Productiebedrijf: Key Film BV, Coin Film GmbH. Omroep: VPRO TV. Distributeur: Cinéart Nederland bv.

Na een aantal VPRO-programma’s en televisiefilms is dit Diesings eerste volledige speelfilm. Nena is deels autobiografisch. Diesing had zo’n ernstig zieke vader. " Het onomstotelijke recht op zelfbeschikking is één van de belangrijkste redenen waarom ik deze film wil maken," schreef ze in een korte verklaring.

Gijs Blom over zijn eerste seksscène - zijn personage ontmaagt titelheldin Nena.- voor camera in 'Sp!ts'  van woensdag 10 september 2014: "Ik ben behoorlijk preuts, dus dat was best even slikken”. De acteur kreeg de keuze of hij helemaal naakt op de set wilde rondlopen of met een verhullend, vleeskleurig kapje. „Maar dat voelde nog veel genanter dan helemaal naakt op bed te liggen. Dus ik heb ervoor gekozen maar meteen all the way te gaan: no guts, no glory. Daar ben ik achteraf ontzettend blij mee. Dat voelde echt als een overwinning.”

Persreacties:
Mario Wisse in 'Sp!ts'  van 10 september 2014: "(...) Regisseur Saskia Diesing - die de warmbloedige coming of age-film deels op haar eigen ervaringen baseerde - toont de wereld overtuigend door de ogen van het sterke meisje dat ondanks de dilemma's waarmee zij thuis worstelt, probeert op een normale manier volwassen te worden. Dit lukt mede dankzij sexy, blauwharige honkballer Carlo (Gijs Blom) die haar met zijn aandacht alle problemen met haar vader even doet vergeten. Het relaas van het opgroeiende meisje is niet nieuw. Maar de originele enscenering en de twee jonge hoofdrolspelers tillen het bekende verhaal boven zichzelf uit. De 20-jarige Hoes krijgt, na kleinere rollen in Razend en Koning Van Katoren, eindelijk de kans het brede pallet aan emoties te tonen dat ze in huis heeft. En de 17-jarige Gijs Blom bewijst na het prachtige Jongens ook in deze lichtvoetiger bijrol zijn grote talent. Het is een goed teken dat je aan het slot van de film het liefste door zou willen kijken om te zien hoe het Nena en Carlo verder in het leven vergaat."

Barend de Voogd op Nu.nl: "Mooie Nederlandse debuutfilm over leven, liefhebben en sterven. (...) Wanneer een verhaal goed verteld wordt, dan zijn de details zó particulier, zó uniek, dat het begint aan te voelen als je eigen verhaal. Dat is waar filmmaakster Saskia Diesing in slaagt met Nena. Het is een ‘kleine’ film die vooral werkt door zijn overtuigingskracht. Want al ben je zelf niet opgegroeid in Oost-Groningen, had je geen zieke vader die Duitse literatuurles gaf en was je geen intelligent en opstandig pubermeisje in 1989 – het voelt alsof je deze wereld wel kent. Nena is niet eens zo heel diepgravend of nieuw, maar de film is wel uitstekend geschreven en geacteerd. (...)  Het spelletje met tegenstellingen dat Martin en Nena soms spelen ("Een dag met Kafka of een nacht met Kim Basinger?"), is een iets té bekende scenariotruc om wat over de ideeën en waarden van de personages te vertellen. Soms is Diesing ook wat té voorzichtig en zouden de emoties wel wat hoger op mogen lopen. Toch is die lichte en onsentimentele toets wel wat Nena bijzonder maakt. Het doet Hoes en Ochsenknecht tot grote hoogte stijgen en het maakt zelfs zo’n clichématige schlagerkraker van Drafi Deutcher volkomen écht: "Marmor, Stein und Eisen bricht, aber unsere Liebe nicht."

Kijkwijzer: 12 jaar en ouder (discriminatie, drugs- en alcoholmisbruik, grof taalgebruik, seks).
Trailer
IMDb
Première: 11 september 2014 (12 bioscoopzalen)
K-94 minuten

DE OVERGAVE

Paul Ruven

met: Sheena Tchai (Eva), Rick Engelkes (Tim), Dave Mantel (John), Ellen ten Damme (Elly), Melody Klaver, Richard Kemper, Carly Wijs (Tanja), Kees Boot, Victoria Koblenko, Ewout Rischen

Scenario: Marian Batavier, Paul Ruven. Het onstuimige liefdesverhaal van de jonge zangeres Eva en de gelouterde acteur Erik, die samen hun grenzen opzoeken… en er voorbij gaan. Hoe ver ga jij in de liefde? Eva is een leuke eigenzinnige jonge vrouw. Ze werkt in een café en haar droom is zangeres worden. Op een dag vraagt de beroemde acteur Erik of ze samen met hem de hoofdrol wil spelen in een film. Er is nog geen script, alleen het boek De Overgave Van Floor. Wil ze samen met hem kijken hoe ze samen de twee personages in het boek zouden kunnen gaan spelen? Dat is het begin van hun onstuimige relatie, waarbij ze steeds verder op zoek gaan naar hun eigen fantasie, verleiding en over hun grenzen gaan… Uiteindelijk leidt het tot een verrassend einde, waarin Eva eindelijk het geheim van het “Fifty shades mysterie” ontdekt: Want waarom hebben zoveel Nederlandse vrouwen afgelopen jaar de Fifty Shades gekocht…

Producenten: Niko Post, Paul Ruven. Muziek: Matthijs Kieboom, Martijn Schimmer. Camera: Joost van Herwijnen. Montage: Wietse de Zwart. Art direction: Ida Doodeman.

Een romantisch erotische speelfilm gebaseerd op de roman 'De overgave van Floor' van Renee van Amstel. Het boek werd in 2012 door Karakter uitgegeven en gold als het Nederlandse antwoord op de Vijftig Tinten Grijs-hype.

Filmdebuut van model Dave Roelvink (1994), de zoon van Dries Roelvink. Hij speelt met ontbloot bovenlijf mee in allerlei fantasieën van Floor.

Persreacties:
Mario Wisse in 'Sp!ts' van woensdag 20 augustus 2014: " (...) klinkt als een film die zo heet is dat het witte doek wel eens vlam zou kunnen vatten. In de praktijk is de (erotische) spanning echter helaas ver te zoeken. Dat ligt overigens niet aan debutante Sheen Tchai, die sensueel en oogverblindend is. Het heeft vooral te maken met het script dat deze 'Nederlandse versie van Vijftig Tinten Grijs', zoals de film wordt aangeprezen, doet verzanden in gekunstelde dialogen. Jammer."

Anton Slotboom in 'AD' van donderdag 21 augustus 2014: "(...) Dat [het verhaal] klinkt best spannend, maar opwindend is precies wat DE OVERGAVE niet is. Daarvoor is deze in de zomer razendsnel opgenomen film veel te slordig in elkaar geflanst en makeert er bovendien veel aan de acteerprestaties. Het debuut van de jonge Rotterdamse actrice Sheena Tchai is nog wel aardig, maar het lukt de 29 jaar oudere Rick Engelkes geen moment geloofwaardig over te komen als een man die een bloedmooi meisje moeiteloos om zijn vinger windt. De echte problemen beginnen al met het script (...) Een paar joekels van onwaarschijnlijkheden in de plot maken het de kijker verdraaid lastig om in het verhaal op te gaan. Bovendien gebruikt regisseur Ruven een overdaad aan zwart-wit-beelden en zitten de flashbacks de vaart in de weg. Erotisch wil DE OVERGAVE ook maar niet worden: de toch al spaarzame sm-scènes zien eruit alsof er voor een publiek van alle leeftijden is gefilmd. Kaarsvet en een tik op de bil, dat is het wel zo'n beetje. Dat is niet gewaagd, dat is truttig."

Dana Linssen in 'NRC next' van donderdag 21 augustus 2014: "(...) glossy sm.  Paul Ruven maakt daar nu een soort metafilm van die wil onderzoeken waarom zoveel vrouwen dit soort boeken lezen. Meer een essay dus dan een sexy of erotiserende film. (...) DE OVERGAVE daagt niet uit om de hele discussie naar aanleiding van Vijftig tinten nog eens over te doen. Ruven zoekt het in de sociaal-psychologische hoek: Eva wordt aanvankelijk gepresenteerd als een vrouw die denkt dat ze pas respect van een man kan krijgen als ze zich helemaal aan hem overgeeft. Met de hufter in haar leven ging het mis. Maar nu is er dus die oudere heer. Het is een aardige variant op de aloude madonna-en-hoerpolariteit die vrouwen doorgaans wordt toegedicht." 

Paroolrecensent Mark Moorman noemt het "een dieptepunt in de Nederlandse filmgeschiedenis" en vervolgt met nauwelijks verhulde irritatie: "Dat ook maar één serieuze filmmaker geen subsidie heeft gehad omdat dat geld naar De overgave is gegaan, is onverdraaglijk. (...) Heeft Ruven de laatste twintig jaar nog wel eens een film gezien? Of een televisieserie? Hij schrijft in het proza van de contactadvertentie."

Barend de Voogd opent zijn recensie op Nu.nl met een citaat uit de film. "Het tintelde in mijn tenen... en in alles van mij wat er tussen zat." Tenenkrommende polder-sm volgens De Voogd. En: "De dialogen zijn zó knullig dat het af en toe hilarisch wordt. (...) Zelfs technisch klopt er niet veel van deze film: het geluid is soms niet sync, de montage is chaotisch en de logica is vaak ver te zoeken."

Marco Weijers in De Telegraaf: (...) "Grootste probleem - los van de soms slordige regie - is echter dat De overgave zeldzaam tam is voor een film die erotiek tot onderwerp maakt. Want op een verdwaalde tepel, wat foeilelijke lingerie en gedruppel met kaarsvet na, hebben de grensverleggende ervaringen van Floor en Eva eigenlijk weinig om 't lijf. Het boek is spannender, al is dat misschien ook wel weer juist de conclusie van deze film. Want tegen een levendige fantasie kan de werkelijkheid maar zelden op."

"Er wordt vooral gepraat in De overgave", schrijft Jochem Geerdink op filmpjekijken.com. "Heel. Veel. Gepraat. De twee [Engelkes en Tchai] voelen dat ironisch genoeg zelf ook al aan tijdens één van die vele, vele dialogen. Eva wijt het succes van Fifty Shades namelijk vooral aan het feit dat veel vrouwen aan het fantaseren slaan tijdens het lezen van de boeken. Dat kun je volgens haar niet overbrengen op film. Voilà."

In zijn column in Nieuwe Revu schrijft André Nientied dat je "een masochist bent als je naar De Overgave gaat om aan je trekken te komen. (...) De arme debuterende Sheena Tchai krijgt dialogen in de mond gelegd als 'Ik kan helemaal niet spelen!' (een inkoppertje voor elke recensent) en gaat in anderhalf uur liefst vijf keer uit de kleren om te douchen of in bad te gaan. Desondanks wordt het maar niet broeierig, want de erotiek blijft beperkt tot afgekloven 9½ Weeks-clichés die hooguit nog werken in een Vinex-wijk: lingerie, champagne, aardbeien, en als hoogtepunt van geilheid: een weekendje Kroatië! Een spannender sponsor zat er kennelijk niet in."

Gerhard Busch op VPRO Cinema.nl: "Rick Engelkes, die vooral zelfgenoegzaam glimlacht, wordt nergens geloofwaardig als iemand die barmeid Eva seksueel kan (of zelfs maar wil) onderwerpen. Eva is het filmdebuut van theateractrice/zangeres Sheena Tchai, die vergeefs haar best doet wat te maken van het rommelige script en haar ongeloofwaardige personage. Broeierige chemie tussen haar en Engelkes had de film nog kunnen redden. Maar helaas, ook dat ontbreekt."

Fritz de Jong in zijn recensie voor de Persdienst (en geeft de film trouwens 0 sterren): "(...) Telkens weer vraagt het personage van Engelkes zich af waarom de talloze vrouwen die deze boeken gelezen hebben niet willen vertellen wat hen aantrekt in al die sadomasochistische fantasieën. De overgave beantwoordt die vraag absoluut niet. In plaats daarvan verveelt Ruven de kijker met een synthetische parodie op een sm-relatie, die wordt gekenmerkt door krukkige dialogen, pover acteerwerk en een compleet gebrek aan seksuele chemie. Lachwekkend clichématig zijn vooral de terugkerende zwart-wit-fantasieën waarin Tchai zich laat domineren door een half ontblote Dave Roelvink."

Berend Jan Bockting noemt in de Volkskrant nog een ander, fundamenteler probleem. "Dat de uitwerking van die vragen aanvoelt als een verzameling reconstructiescènes uit een gemiddeld misdaadtelevisieprogramma (...) is niet het grootste mankement van de film. Dat het qua grensverleggende erotiek niet verder komt dan een gefantaseerd triootje met Dave Roelvink als houthakker, wat gehannes met een zijden sjaaltje en geklooi met kaarsvet - soit. (...) Het probleem van De overgave is vooral het gebrek aan oprechte nieuwsgierigheid naar die als ondoorgrondelijk geschetste vrouwelijke psyche."

Ronald Rovers op de site van 'de Filmkrant' naar aanleiding van de negatieve recensies: "(...) Want het zou natuurlijk kunnen dat De overgave net als The Rocky Horror Picture Show uitgroeit tot een culthit. Waar bezoekers uitgedost in passende kleding, in dit geval jarretels en houthakkersbloezen en met een rugzak brandende kaarsen, luid kreunend de erotische avonturen op het scherm mee beleven. Of, want dat kan natuurlijk ook, dit is wat men hier onder erotiek verstaat."

Trailer
Première: 21 augustus 2014
K-96 minuten

HELIUM

Eché Janga

met: Hans Dagelet (gangsterbaas Frans Weeling), Manou Kersting (John Verkerk), Poal Cairo (Elias Wattimena), Dennis Rudge (Henk Coutinho), Peter Beense (Robbie van Offeren), Tony Bola-Audu (Ibrahim Yar'Adua), Renée Fokker (Anna de Groot), Dette Glashouwer (Els Verkerk), Chubasco Goedhart (Michael Coutinho), Frits Groen (Sjors Schenken), Troy Hope (William Yar'Adua), John Leddy (Mart Weeling), Tarik Moree (Odin de Groot), Finn Poncin (Mike Westerbrink), Bob Schrijber (Anton van Eesteren), Ja Ram van Ake (Cindy), Hein van der Heijden (dokter), Tom van Kessel (Tom), Hylke van Sprundel (Dirk Stolk)

Scenario: Sammy Reynaert. Crimineel Frans Weeling is koud en bot. Hij bijt zijn zinnen af, gebruikt nooit meer woorden dan strikt noodzakelijk. Veel conversatie heeft hij dan ook niet met handlangers John en Elias, die hem vergezellen naar een verlaten vakantiepark op Texel waar hij onderduikt voor wraaklustige Nigeriaanse concurrenten. Ze zuchten, ze zwijgen. En ergens tussen een bezoekje aan de 160 jaar oude vuurtoren en het tropisch zwembad in, beseft Frans hoe weinig het hachje dat hij probeert te redden eigenlijk waard is. Als hij eenmaal terug in de Amsterdamse onderwereld wordt geconfronteerd met een harde machtsstrijd, lukt het hem niet in actie te komen. Helium is het portret van een man die zichzelf langzaam uitgumt - een man die zich ook realiseert dat er misschien niet zoveel valt uit te gummen. Het is het verslag van een existentiële crisis bij een persoon wiens leven voor het grootste deel bestaat uit zaken als ‘neerknallen’ en ‘gezeik om een paar ton’. Producenten: Frans van Gestel, Arnold Heslenfeld, Laurette Schillings. Distributeur: Wild Bunch Benelux. Camera: Tibor Dingelstad. Montage: Axel Skovdal Roelofs. Production design: Floris Vos. Sound design: Michiel de Boer. Muziek: Christiaan Verbeek. Distributie: Wild Bunch. Coproducent: VARA. In première op het International Film Festival Rotterdam 2014.

Persreacties:
Joost Broeren in 'de Filmkrant' van juli/augustus 2014: " (...) In de schaarse dialogen draait het dus evengoed om alledaagsheden als om de levensbedreigende plotverwikkelingen, een beetje zoals de HBO-serie The Sopranos de familiebesognes van een maffioso centraal stelde. Maar veel meer nog draait het in Helium om atmosfeer, en om de blik in de ogen van acteur Dagelet. De trip naar Texel blijkt een keerpunt voor Weeling, die er de nietigheid van zijn leven inziet en dat besef eenmaal terug op de wal een plaats in zijn onderwereldleven moet zien te geven. Janga maakte Helium met grotendeels hetzelfde team als zijn afstudeerfilm MO (in 2010 winnaar van de Tuschinski-prijs) en de One Night Stand Stockholm uit 2012. Een heel team dat vers van de Filmacademie komt dus, maar de beperkte ervaring wordt ruimschoots goedgemaakt door een duidelijke visie, een gevoel voor sfeer en bovenal: de ambitie én kunde om het verhaal in beelden te vertellen. Er rammelt hier en daar wel wat, met als belangrijkste kanttekening dat de onderhuidse spanning die in de eerste helft van de film zo zorgvuldig wordt opgebouwd, naar het slot toe wegebt in plaats van tot ontploffing te komen. Maar de belofte die Janga (en zijn aanstormende collega's) al bij zijn afstuderen toonde, wordt met Helium meer dan waargemaakt. Een maker om in de gaten te houden."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 31 juli 2014: "(...) vooral het bezoek van Weeling en zijn woeste handlangers aan het eveneens verlaten zwemparadijs levert onbetaalbare beelden op. Laat je niet misleiden door het feit dat deze film over onderwereldfiguren gaat; als je harde actiescènes verwacht, kom je van een koude kermis thuis. En de 84-jarige John Leddy die de vader van de 69-jarige Hans Dagelet speelt, is op zijn minst curieus."

Dana Linssen in 'NRC Handelsblad' van woensdag 30 juli 2014: "(...) Vanaf de eerste eenzame beelden van golvend zand en zachtjes aanstromende wolken, van tunnels en auto's die het licht door de nacht transporteren is duidelijk dat hier een groot stilist aan het werk is. (...) spannende stijloefening van een regisseur die hierna hopelijk niet, of alleen maar, logische plots en dialogen hoeft te gaan verfilmen."

Jos van der Burg in 'Het Parool' van woensdag 30 juli 2014: "(...) Dagelet is een acteur die weinig hoeft te doen voor een maximum aan zeggingskracht. (...) zien we een vulkaan die op uitbarsten staat, of een uitgebluste crimineel. Het zorgt voor prettig onderhuidse dramatiek, maar aan het einde ebt de zorgvuldig opgebouwde spanning weg. (...) let ook op de soundscape (...) Janga zich met Helium, waarvan de titel verwijst naar de toenemende lichtheid in Frans' hoofd, zich als een groot talent manifesteert."

 

Belinda van de Graaf in 'Trouw' van donderdag 31 juli 2014: "(...) Hans Dagelet (69) is een van de betere Nederlandse filmacteurs. Hij heeft dat droge dat Alex van Warmerdam ook heeft. Hij speelt subtiel, ingetogen, zijn stem heeft een zachte melodie. Je gelooft hem (...) Het is ook net alsof het script iets te mager is, en dat met pijn en moeite 79 minuten werden gehaald, en juist als je dat bedenkt verschijnt Renée Fokker in beeld als de ex, die de film toch weer een nieuwe dimensie geeft."

Berend Jan Bockting in 'de Volkskrant'van donderdag 31 juli 2014: "(...) HELIUM, het sterke speelfilmdebuut (...) Verfrissend ook: Janga en scenarist Sammy Reynaert laten hun personages alleen spreken wanneer er echt iets moet worden gezegd. (...) Door de lens van cameraman Tibor Dingelstad oogt het koude, zonloze Texel als een verbeelding van het vagevuur, een plek van kale vlakten, krijsende overwinterende vogels en afgebrande boerderijeen, waar zelfs het licht van de vuurtoren geen richting wijst. (...) Troefkaart is de impressionistische geluidsband (...) Met een wandeling van het drietal door uitgestrekt hoog gras citeert hij het uiterlijk van Andrei Tarkovsky's Stalker, terwijl Helium qua levensbespiegelingen beduidend minder diep graaft. Hoewel daar ook iets tegenin valt te brengen, want Helium is weliswaar wat lichter dan het oogt, het is wel een opvallend fraai portret van een generatie ouderwetse gangsters die toeziet hoe een nieuwe werkelijkheid hen genadeloos inhaalt. Buiten beeld, dat is het mooie."

Trailer
IMDb
Première: 31 juli 2014
K-79 minuten