LILET NEVER HAPPENED

Jacco Groen        

met: Sandy Talag (Lilet), Johanna ter Steege (Claire), Timothy Mabalot (Nonoy), John Arcilla (James), Angeli Bayani (Rosing), Dorothea Marabut-Yrastorza (Tessie), Jermaine Patrick Ulgasan (Dino), Grundy Constantino (Madam Curing),  Marife Necesito (Alice)

Lilet Never Happened vertelt het waargebeurde verhaal van de Filipijnse Lilet, een bekende kindprostituee in de straten van Manilla. Lilet vecht om te overleven en verzet zich regelmatig tegen haar moeder en stiefvader die haar tot prostitutie dwingen. De Nederlandse sociaal hulpverleenster Claire, gespeeld door Johanna ter Steege, probeert alles om Lilet te helpen. Lilet heeft echter al besloten naar niemand meer te luisteren. In de nachtelijke straten van Manilla weet Lilet zich staande te houden door te dromen over haar afwezige vader en te fantaseren over roem en rijkdom.

Producenten: Eunice De Asis, Mike Downey, Jacco Groen, Natasja Swart, Jamillah van der Hulst, Martien Witsenburg. Camera: Jan Dellaert, Danny Elsen, Patrick Layugan. Montage: Sandor Soeteman. Production design: Charie Miranda, Nina Torres. Make up: Daniel Romen. Muziek: Olger Star (themamuziek).

LILET NEVER HAPPENED is geproduceerd door Springfilm in samenwerking met 24FPS en in co-productie met Witsenburg Film Productions, JaJa Film Productions en F&ME en wordt ondersteund door het NCDO, Terre des Hommes, het Nederlandse Ministerie van SZ & W en de Nederlandse ambassade in Manila. Titelsong van Milow.

De film is gebaseerd op interviews met Lilet, een jong meisje, dat uiteindelijk de meest bekende prostituee van Manila werd. De Nederlandse filmmaker Jacco Groen ontmoette Lilet bijna tien jaar geleden. Hij wilde een documentaire over haar maken, maar kon het meisje na een aantal jaar niet meer terug vinden. Jacco besloot een speelfilm over haar te maken: "Dit is haar stem". De rol van Lilet wordt gespeeld door de nu dertienjarige, Filipijnse actrice Sandy Talag. 

Het scenario werd tijdens het Los Angeles Film Festival in 2009 bekroond met de award voor Best Social Drama.

Persreacties:

Noa Maas in 'Metro' van donderdag 10 januari 2013: "De film kaart een belangrijk onderwerp aan: kinderprostitutie. (...) Een duidelijke verhaallijn is ver te zoeken. Je hebt het gevoel dat je naar een documentaire kijkt, maar in een echte documentaire was het verhaal meer tot zijn recht gekomen."

Paul van Es in TV Krant van 7 januari 2013: "De rol van Lilet wordt fenomenaal neergezet door de jonge Sandy Talag en Johanna ter Steege presteert degelijk als altijd. Deze film verdient absoluut een breed publiek."

Kijkwijzer: 12 jaar (seks, grof taalgebruik, geweld, drugs, angst)
Première: 10 januari 2013
K-106 minuten

HET BOMBARDEMENT

Ate de Jong

met: Jan Smit (Vincent), Roos van Erkel (Eva), Pieter van der Sman (Dirk), Mike Weerts (Chris), Monic Hendrickx (Eva’s moeder), Teri Tordai (tante Anke), Gerard Cox (hotelmanager), Paul van Soest (Willem), Joop Kasteel (Schmidt), Michel Sluysmans (wachtmeester), Ruben Lürsen (politieagent), Sijtze van der meer (vader onder trap), Ad Knippels (hoofdcontroleur), Jobst Schnibbe (vader van Eva), Kes Blans (kolonel), Jelle Palmaerts (Herman), Marijn Klaver (boer), Tom Pilath (Feldwebel), Thomas van Montfort (Duitse officier), Koos Postema (dominee), Steven Stavast (Usher)

Scenario: Ate de Jong, Paul Ruven. Rotterdam, mei 1940. De jonge bakkersknecht Vincent de Graaf ontmoet bij toeval de welgestelde Eva von Heerle. Zij is de dochter van uit Duitsland gevluchte notabelen, hij een volksjongen die werk vond in Rotterdam. Zij staat op het punt een verstandshuwelijk aan te gaan met de rijke industrieel Dirk. Hij wil naar Amerika om zijn zieke broer Chris een toekomst te geven. Vincent raakt halsoverkop verliefd op Eva, maar alleen een wonder kan hen bij elkaar brengen. Of het noodlot… Dan trekken Hitlers troepen de grens over. Terwijl het Nederlands leger dapper weerstand biedt, ziet Vincent zijn kans schoon om een centje bij te verdienen Hij biedt Dirk aan de ouders van Eva naar Rotterdam te halen. Tot Vincents eigen verbazing vergezelt Eva hem op de gevaarlijke tocht dwars door de frontlinie. Terwijl de twee zowel avontuurlijke als romantische momenten beleven, komt er een waarschuwing uit Berlijn. Als het Nederlandse leger zich niet direct overgeeft, zal Rotterdam gebombardeerd worden. Bluf, of dodelijke ernst? De legerleiding negeert het Duitse ultimatum; de bommenwerpers vliegen volgeladen naar de Maasstad. 14 mei zal de levens van alle Rotterdammers voorgoed veranderen. Ook die van Vincent en Eva.

Producenten: René Huybrechtse, San Fu Maltha, Naomi Polhaupessy, Niko Post, In-so Radstake, Els Rientjes, Paul Ruven, Jan Vrints. Camera: Gábor Szabó. Montage: Herman P. Koerts. Art direction: Zsuzsanna Borvendég. Make up: Alexandra Kourline. Stunt coördinator: Nicolas de Pruyssenaere, Béla Unger.

Begin mei 2012 begonnen de opnamen. In Hongarije werd gefilmd tussen 12 juni en 19 juli 2012 in Boedapest. Andere opnamen vonden onder andere plaats in Zeeuws-Vlaanderen, Rotterdam, Dordrecht, Utrecht en in België.

Filmdebuut voor Jan Smit en Roos van Herkel.
Van Herkel vervieng Noortje Herlaar die aanvankelijk Eva zou spelen. Herlaar liet de rol schieten omdat ze liever in de tv-serie Moeder, Ik Wil bij de Revue ging spelen.
Jan Smit over zijn eerste acteerrol in 'Sp!ts' van maandag 17 december 2012: "Ik heb natuurlijk nul ervaring, maar ik denk dat ik een heel degelijke rol heb neergezet. Mensen kunnen niet zeggen dat ik het slecht gedaan heb. (...) Ik hoop dat er goede recensies bij zitten, maar als mensen mij maanden van tevoren al de grond in schrijven alleen om het feit dat ik überhaupt in een film ben gaan spelen, dan kan ik van hen geen eerlijke recensie verwachten. Want daar zit hoe dan ook een vooroordeel in verwerkt. Mits ze echt gaan kijken van ’hoe doet hij het in de film’, dan kan ik wel zeggen of wat ze schrijven terecht is of niet.(...) Natuurlijk word ik nu afgerekend op mijn prestaties als acteur, maar mijn collega’s worden erop afgerekend omdat het hun vak is. Bij hen hangt er iets vanaf.(...) Ik ben heel druk of heel vrolijk en vlak voor een moeilijke scène zette ik gewoon een knop om. Ik hoef dan niet tien minuten in mezelf te mediteren of mijn tekst nog door te nemen. Na ’cut!’ had ik zoiets van: gaan we vanavond nog wat doen? Ik nam het wel serieus, maar ik ben juist voor deze rol gevraagd omdat ik geen acteur ben.(...) Toch, áls ik weer gevraagd word, ga ik er zeker over nadenken, maar ik ga geen audities doen. Simpelweg omdat ik dat niet wil. Ik bedoel het niet arrogant, maar ik ben geen acteur. Ik hóef geen film te maken, dus ik ga niet leuren. Voor mij was het echt een uitstapje."
Ate de Jong over Jan Smit: "Ik zie in Jan oprecht een jonge Belmondo, Yves Montand, Sean Connery of Michael Caine. Allemaal acteurs zonder strikte opleiding."

Naast de film is er ook een lespakket voor scholen om de jeugd duidelijk te maken wat de impact van het bombardement was.

Persreacties:
De eerste kritieken op internet lieten voor de première al geen spaander heel:
'Het spel van Smit is echter het minste probleem', constateert Fabian Melchers op de website Neerlandsfilmdoek.nl. 'Maar wat de film echt de das om doet, is het scenario. Het regent clichés: het drama is zo ongeloofwaardig dat het onbedoeld lachwekkend wordt. Funest voor een film die een van de grootste tragedies uit de Nederlandse geschiedenis moet weergeven.'

Daan Snouck Hurgronje van Filmpjekijken.com sluit zich hier volmondig bij aan. 'Aan goede bedoelingen geen gebrek', stelt de recensie. 'Maar regisseur Ate de Jong en scenarist Paul Ruven hebben het voor elkaar gekregen dat de film vrijwel op alle fronten de plank volkomen mis slaat: onwaarschijnlijke wendingen, pijnlijk houterige dialogen en achterhaald melodrama.' Ook hier wordt Smit niet het grootste probleem van de film genoemd. 'Geen enkele acteur komt ongeschonden uit dit debacle.'

Ook in België waren de eerste reacties niet mals. 'Het bombardement is het ergste wat mij is overkomen, stelt de hoofdpersoon. Ik ga daar graag in mee',aldus de Vlaamse recensent Ruben Nollet van Cobra.be. 'Je zou regisseur Ate de Jong de hilarisch dwaze personages die uit de laatste Muppets-film lijken gestapt kunnen vergeven als hij de rest op niveau had gekregen. Maar Het Bombardement is knuddigheid troef die je met ergernis en groeiende verbazing gadeslaat.'

Het Veronica Magazine is iets milder, maar stelt wel dat 'meer pit en tempo erg welkom was geweest.'

De website Moviescene.nl is als enige echt enthousiast. 'Het Bombardement is een epische film die een van de grootste trauma's uit de Tweede Wereldoorlog met respect behandelt', vindt criticus Armand Lahaije.

Mark Moorman in 'Het Parool' van woensdag 19 december 2012: "Het is niet de schuld van Jan Smit. Ik weet dat hij een populaire Volendamse zanger is en dat regisseur Ate de Jong beweerde nog nooit van hem te hebben gehoord toen hij hem castte. Ik weet dat hij geen acteur is en geloof me, dat is in elke zin te horen en in elke gebaar te zien, maar je had hier Fedja van Huêt kunnen neerzetten en dan was Het bombardement nog reddeloos verloren geweest. Het begint met het scenario, van de hand van regisseur De Jong en producent Paul Ruven. Die Ruven is een eigenaardige figuur, die boekjes schrijft over de geheimen van Hollywood, maar zelf wanproducten als Me and Mr. Jones on Natalee-Island voortbrengt - daar heeft u nog nooit van gehoord, want hij is niet uitgebracht. Welke les uit Hollywood heeft hijzelf eigenlijk geleerd? Deze kennelijk: kijk naar een succesvolle film en neem de formule over; in dit geval 'modelletje Titanic'. (...) de ramp in kwestie is hier het bombardement op Rotterdam - minus het budget, de verbeelding en het talent. Het bombardement zelf begint op een uur en twintig minuten in de film (we hebben geklokt, allemachtig, wat hebben we geklokt) en blijkt uiteindelijk niet meer dan een cliffhangertje op te leveren in een verstoorde huwelijksplechtigheid. Beetje onsmakelijk om die tragedie als een plotelementje in een onnozele romance te gebruiken. Het is allemaal van een onvoorstelbare oubolligheid. Opening: VVV-beelden van het moderne Rotterdam. Terug in de tijd. Vertelstem: 'Rotterdam was toen een bruisende stad vol toekomstmogelijkheden.' Beste makers: dat is echt een wanstaltig lelijke zin. Vele zullen volgen, vaak uitgesproken door verbijsterd kijkende figuranten in Polygoonstand: 'Er is nergens meer benzine te koop. Ook niet op de zwarte markt!' Bedankt voor de info. 'Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje!' En dank je wel, Gerard Cox, we hadden je heus wel herkend. De Duitse aanval ziet eruit alsof hij geënsceneerd is door de lokale studentenvereniging die een kostuumwinkel heeft geplunderd. En dat het budget tekortschoot om een waarachtige reconstructie van het bombardement te maken is een understatement. Gelukkig zien de makers nog kans de cast Ketelbinkie in de puinhopen te laten zingen, want zo ging dat in die tijd, mensen.Wie nooit een Nederlandse film heeft gezien, zou echt denken dat de tijd hier heeft stilgestaan. Dat Paul Verhoeven nooit films in dit land heeft gemaakt, dat we hier kennelijk geen professionele acteurs in huis hebben, dat filmverhalen uitgewoonde Hollywoodformules zijn en dat er halverwege de film altijd een moment moet worden ingelast voor het meisje om haar jurk uit te doen. Het meisje heet Roos van Erkel en het is niet haar schuld."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 20 december 2012: "(...) De Volendamse zanger komt vrij naturel over als bakkersknecht en amateurbokser (...) Klinkt als een groot drama, maar zo voelt het nergens. En nee, het ligt niet aan Smit en Van Erkel dat HET BOMBARDEMENT - dat tegen het einde van de film plaatsvindt en eigenlijk niet veel meer dan een voetnoot in het veerhaal is - geen beste film is. Dat heeft vooral te maken met de voorspelbaarheid en de ongeloofwaardigheid van het wat kinderlijke scenario. Ook die bombastische muziek begint na verloop van tijd stevig te irriteren."

Marieke Kremer in 'Sp!ts' van donderdag 20 december 2012: "(...) deze volkszanger voortaan echt beter bij zijn leest kan blijven. Want hij mag sympathiek overkomen, hij is geen seconde geloofwaardig als bakkersknecht/amateurbokser uit het Nederland van de vroege jaren veertig. Smit is echter niet het slechtste aan HET BOMBARDEMENT, en dat zegt veel over de rest van de film. Zo steekt actrice Roos van Erkel , in de rol van 'love interest' Eva, haar tegenspeler naar de kroon als het gaat om onnatuurlijk uitgesproken dialogen, ongemakkelijke bewegingen en verkrampte mimiek. Je kunt hen dat overigens niet echt aanrekenen, want het verhaal waarvan ze het moesten hebben, kón niet leiden tot groots acteerwerk. „Hitler wil iedereen doodmaken!”, zegt Eva bijvoorbeeld tegen Smits personage Vincent, als die in aanloop naar het bombardement wat nonchalant doet over het dreigende Duitse gevaar. Krijg zo’n zin maar eens vlot je strot uit.Daarnaast worden ze in de meest idiote situaties geplaatst. Zo trekt Eva, direct nadat Vincent haar een gruwelijk en intiem jeugdtrauma heeft toevertrouwd, om de één of andere bizarre reden haar trouwjurk aan – ze heeft het ding bij zich omdat ze de volgende dag moet trouwen met iemand van wie ze niet houdt – en lonkt ze daarin gekleed naar de man op wie ze zojuist verliefd is geworden. Dit is in dramatisch opzicht zo bespottelijk dat een jonge Meryl Streep er nog niet mee was weggekomen. En dat geldt voor meer scènes, met een bokspartij in het bos en een wals in een boerenschuur als dieptepunten. Het script van Het Bombardement doet bovendien wel erg sterk denken aan dat van Titanic. (...) Grote verschil: de actiescènes duren slechts een schamele tien minuten en zijn, vooral vergeleken met het visuele geweld dat we uit Hollywood gewend zijn, weinig spectaculair.Daar komt nog bij dat het bombardement op Rotterdam nauwelijks een rol van betekenis speelt. We zien bijna niets van de impact die het had op de stad en zijn bewoners; de gebeurtenis dient slechts als achtergrond voor een oubollige, ongeloofwaardige romance. Jammer, want juist dit aspect van de oorlog, dat in de grote hoeveelheid drama’s over die tijd nauwelijks aandacht kreeg, had een veel betere film verdiend."


Joost Broeren in 'de Filmkrant' van januari 2012: "Jan Smit als Rotterdamse volksjongen? Het moest niet gekker worden. Maar die controversiële casting blijkt een van de minste problemen van het mislukte Het bombardement. Mag je een film maken over een traumatische gebeurtenis als het bombardement van Rot­ter­dam? Of preciezer, mag je er een film als Het bombardement over maken, waarin overduidelijk vooral op entertainment gemikt wordt? Mag je, zoals de film doet, een drama dat zulke sporen heeft nagelaten naar de achtergrond schuiven om een avonturenverhaal vol bakvissentimentaliteit te vertellen? Die vraag houdt de gemoederen al bezig sinds Ate de Jongs Het bombardement werd aangekondigd en zal ook na de release nog wel even doorsudderen. Een groep Rotterdammers kondigde een week tevoren via Facebook alvast protestacties aan; de film zelf probeert op voorhand te sussen door bijrollen te geven aan ere-Rotterdammers als Gerard Cox en Koos Postema. Maar los van die vraag kun je je na het zien van Het bombardement afvragen of er in ieder geval niet een goede film over had kunnen worden gemaakt. (...) Karakter en plot zijn vaak even opzichtig functioneel als die uitleggerige voice-over, die het eerste halfuur van de film overheerst. de film [weet] zijn epische pretenties niet waar te maken. Niet dat er iets mis mee is om een groots drama klein te houden, dicht bij de personages, maar in Het bombardement voelt het te vaak als een keuze uit beperking. Telkens weer zijn de begrenzingen van budget en techniek pijnlijk zichtbaar — vreemde camerastandpunten ingegeven door te moderne locaties; ontploffingen die consequent nét buiten het kader plaatsvinden. Voor een epische film is het te weinig episch; voor een klein karakterdrama is er te weinig karakter. De Jongs zelfverwoorde opzichtige gooi naar Titanic nodigt eerder de vergelijking uit met Michael Bays drakerige Pearl Harbor."


Kijkwijzer: 12 jaar (grof taalgebruik, geweld, angst)
Site: http://www.defilmhetbombardement.nl/
Trailer
Première: 20 december 2012
K/ZW-104 minuten

DE GROETEN VAN MIKE!

Maria Peters

Met: Maas Bronkhuyzen (Mike Vasilovski), Faas Wijn (Vincent), Bracha van Doesburgh (Natasja Vasilovski), Leona Philippo (zuster Laetitia Jurna), Carine Crutzen, Gaite Jansen (lerares), Nasrdin Dchar, Hadewych Minis (stiefmoeder), Tjebbo Gerritsma, Chris Tates, Bart Klever, Vincent Croiset, Bob Fosko (patiënt), Dani Stauder

Scenario: Mirjam Oomkes, Willemine van der Wiel. Als de dag aanbreekt dat Mike eindelijk uit het ziekenhuis mag, komt zijn moeder hem niet ophalen. Alhoewel Mike het volste vertrouwen heeft dat zijn moeder wel zal komen, schakelt een zuster de jeugdzorg in. Samen met zijn vriend Vincent probeert Mike hun plannen te dwarsbomen. Zal het hem lukken om de kerst met zijn moeder te vieren?

Camera: Erwin Steen. Montage: Robin de Jong. Production design: Florian Legters. Muziek: Herman Witkam. Stunts: Chuck Borden, Liam O’Callaghan. Productie: Bob de Lange, Dave Schram, Frank Groenveld, Danielle Guirguis, Maria Peters, Hans Pos. Productiemaatschappijen: A-Film Distribution, Filmrunner, Golden Eye, Launch Works, Schram Studio's, Shooting Star Filmcompany BV.

Peters' eerste film die niet op een boek is gebaseerd en waarvan ze het scenario niet zelf schreef.

Maria Peters had haar voor de rolbezetting Maas Bronkhuyzen in gedachten, omdat ze hem zo leuk vond in DOLFJE WEERWOLFJE. Casting director Elske Falkena had meteen Faas Wijn in gedachten voor een van de hoofdrollen.

Persreacties:

Noa Maas in 'Metro' van donderdag 13 december 2012: "Het lijkt een kinderfilm, maar is een film die iedereen aanspreekt. Een traantje wegpinken gebeurt voordat je het door hebt en dat zegt genoeg over de geloofwaardigheid van de film."

Bregtje Schudel in 'Het Parool' van donderdag 13 december 2012: "(...) Op het idee is niets aan te merken, waren het niet dat de film in dezelfde zwart-wittinten is geschilderd als Maria Peters' eerdere films KRUIMELTJE en PIETJE BELL. De kinderrechter is één en al zorg en begrip, de dame van de jeugdzorg, bijnaam 'de poedel' wrodt neergezet als een Cruella de Vil (....) De psychiatrische afdeling van het ziekenhuis lijkt zo uit ONE FLEW OVER THE CUCKOOS NEST te zijn geplukt. Zo'n aanpak is prima voor een nostalgische kinderboekverfilming, maar niet voor een film uit deze tijd. Ook Mike zelf komt niet als beste uit de verf. Die eer komt toe aan Vincent (Faas Wijn, Tony uit TONY 10), zijn maatje in het ziekenhuis."

Jeroen Mourmans op NeerlandsFilmdoek.nl: "(...) Het is al eerder gezegd: het was een bijzonder vruchtbaar jaar voor de Nederlandse jeugdfilm. De groeten van Mike! slaagt er niet helemaal in om mee te surfen op die kwaliteitsgolf. Vooral de ontknoping is in bepaalde opzichten mierzoet en moralistisch te noemen. Aan de ene kant is dit inherent aan het genre en zal het de doelgroep niet storen, aan de andere kant is het gedoseerd en overtuigend weten te brengen van een combinatie van zowel luchtigheid als sentiment hetgeen waarin de toppers binnen het genre zich wisten te onderscheiden. Ondanks dat is het absoluut geen straf om DE GROETEN VAN MIKE! zo rond de feestdagen als mogelijk uitje met het kroost op de kalender te noteren."

Bekijk de trailer
Kijkwijzer: Alle leeftijden
Première: 12 december 2012
K-89 minuten

KONING VAN KATOREN

Ben Sombogaart

met: Mingus Dagelet (Stach), Abbey Hoes (Kim), Hans Leendertse (Gervaas), Beppe Costa (burgemeester Afzette Rije), Glenn Durfort (burgemeester Uikumene), Catherine ten Bruggencate (burgemeester Equilibrie), Frits Lambrechts (Janus), Sabri Saad El-Hamus (minister van Beleid), Bart Westerlaken (organist/bassist), Peter Post (Klaas),  Francesco Rossini (barkeeper), Ad Fernhout (minister van Informatie), Hugo Koolschijn (Pantaar), Gerardjan Rijnders (minister van Oorlog),  Konrad Koselleck (Tara dirigent)

Scenario: Bart Westerlaken, Sander Burger, Chris Craps, Jean-Claude Van Rijckeghem. Gebaseerd op de gelijknamige roman van Jan Terlouw. Het koninkrijk van Katoren wordt na het overlijden van de geliefde koning al jaren geregeerd door corrupte ministers die de macht niet willen afstaan. Totdat de jonge Stach (Mingus Dagelet) zich bij hen meldt om de nieuwe koning van Katoren te worden. Stach, die geen ouders meer heeft en opgevoed is door Gervaas, de voormalige dienaar van de koning, krijgt een kans. De ministers sturen hem het land in met vijf gevaarlijke en onmogelijke opdrachten. Als hij alle opdrachten volbrengt kan hij koning worden. Hij wordt in zijn spannende missie op de voet gevolgd door de mooie, kritische journaliste Kim die verslag uitbrengt voor de krant. Op zijn avontuurlijke reis leert Stach de duistere kanten van Katoren kennen maar krijgt hij ook hulp van de vele kleurrijke inwoners van het land. Het volk begint in Stach te geloven maar is hij bereid het ultieme offer te brengen?

Producenten: Ineke Kanters, Kees Kasander, Julia Ton, Jan Vrints. Muziek: Francesco De Luca, Alessandro Forti, Konrad Koselleck, Bart Westerlaken. Camera: Reinier van Brummelen. Montage: Raimondo Aiello. Casting: Marina Wijn. Production design: Maarten Piersma. Kostuums: Marrit van der Burgt. Makeup: Winnie Gallis. Special effects: Philip van den Boogaard.

Het geplande budget was 5,5 miljoen euro. Opgenomen in onder andere Italië en Nederland; Schiedam (Mgr. Nolenslaan), Dordrecht, Rotterdam (Laurenskerk) en Amsterdam. De film werd in de avonduren in de Belgische studio Galaxy gemixt; overdag werd die studio afgehuurd voor HET BOMBARDEMENT.

KONING VAN KATOREN werd op 10 oktober 2012 door justitie in Amsterdam in beslag genomen, omdat de Rotterdamse filmproducent Kasander de Italiaanse acteurs en medewerkers niet zou hebben betaald. De film van regisseur Ben Sombogaart zou op 5 december in Nederland in première gaan, maar ruim honderd Italiaanse acteurs, medewerkers en figuranten geven geen toestemming voor de vertoning, zolang ze geen geld krijgen. Volgens de Italiaanse filmmaatschappij Digitopoli sloot Kasander voor ruim 3 miljoen euro overeenkomsten met diverse Italiaanse filmbedrijven, maar betaalde het bedrijf slechts 900.000 euro. De opnames gingen door, hoewel niemand meer kon worden betaald. Pogingen om een schikking te treffen over de achterstallige betalingen mislukten. Omdat op 8 oktober 2012 nog steeds niet was betaald, heeft Digitopoli in een kort geding met succes het filmmateriaal teruggeëist.
Producent Kees Kasander was toen niets bekend van een rel rond zijn nieuwe film Koning van Katoren. "Wij weten van niets en de film is niet in beslag genomen. En van een comité Pay Kasander Pay hebben wij nog nooit gehoord. De film gaat gewoon 5 december in première." Dat liet hij donderdag 11 oktober 2012 weten nadat woensdag berichten over de inbeslagname van de film in de media verschenen. De producent erkent wel dat 'wat minder frisse dingen' zijn gebeurd tijdens de opnames in Italië. "Maar daar weten wij niets van. Mochten mensen niet betaald zijn, dan kan dat natuurlijk niet en moet dat recht worden gezet." Hij heeft een onderzoek ingesteld naar de mogelijke misstanden.
Bij de première stonden nog allerlei rekeningen open. NRC Handelsblad besteedde een groot artikel daaraan op woensdag 5 december 2012.

In het boek van Jan Terlouw is er sprake van zeven opdrachten, in de film zijn het er vijf. Het personage van de ontslagen hoofdredacteur van een grote krant komt in het boek niet voor.

Mingus Dagelet en Abbey Hoes werkten eerder samen in de Carry Sleeverfilming RAZEND. Ben Sombogaart in 'Het Parool' van woensdag 5 december 2012: "Er was een klik tussen die twee, hun plezier tijdens het filmen straalt af op het eindresultaat." Sombogaart wilde voor de overige personages niet te bekende acteurs. Om die reden viel Frits Lambrechts aanvankelijk af, maar toen een andere acteur niet kon, werd hij het toch.

Persreacties:
André Waardenburg in 'NRC Handelsblad' van 5 december 2012: "(...) armoedige indruk (...) De schaal is te klein, de inhoud oubollig, de verbeeldingskracht mager. (...) De duizenden kussens die in het boek zijn val breken, zijn hier een vrij zielig hoopje. Ook een transformatie van tonnen chemisch afval tot een draak is eerder lachwekkend dan imposant. Ben Sombogaart probeerter met een dynamische staccatomontage de vaart in te houden. Toch bekruipt je als kijker al snel de vraag: Hoeveel opdrachten nog? Terwijl van de zeven opdrachten in het boek nog maar vijf over zijn. Er werkten vier componisten aan de film, wat een constant muzikaal tapijt van bigbandjazz en popliedjes oplevert. Ook inhoudelijk voel je een worsteling. enerszijds behoudt de film het D66-gedachtengoed, met waarschuwingen tegen vervuiling, religieuze twist en machtsmisbruik. Anderszijds is er behoefte de bron te moderniseren. (...)"

Fritz de Jong in 'Het Parool' van woensdag 5 december 2012: "(...) hoewel hij twee uur speeltijd tot zijn beschikking krijgt, komen al die opdrachten toch opmerkelijk gehaast over. Vooral de ontknoping van iedere episode komt nogal uit de lucht vallen. Visueel heeft de film gelukkig wel veel te bieden. (...) Al die bijzondere plaatsen en gebeurtenissen lijken bitter weinig te doen met Stach, door Mingus Dagelet neergezet als een net wat te gladde Idols-kandidaat. Ook Stachs romance met journalist-met-een-dubblee agenda Kim (Abbey Hoes) ontwikkelt zich zonder de spanning die je bij een eerste grote liefde zou verwachten. Het veelvuldige gebruik van mobieltjes, internet en sociale media roept trouwens vragen op: als die ministers die Katoren bestieren echt zulke militaristische dictatoren zijn, dan ze zouden ze Twitter en Facebook toch als eerst verbieden?  Door haastig afgeraffelde actiescènes, een geforceerd hippe montage en hapsnap ingezette filmmuziek raken de harde noten die D66-kopstok in zijn boek kraakte over milieuvervuiling, gezondheidszorg en democratie ondergesneeuwd. Dat zou minder erg zijn als de kijker maar mee kon leven met Stach, zoals in het boek wel nadrukkelijk het geval is. Hoe prachtig de film er ook uitziet, op alle andere fronten is Terlouws boek superieur."

Kijkwijzer: 9 jaar (grof taalgebruik, angst).
Website
Première: 5 december 2012
K-120 minuten

ALLES IS FAMILIE

Joram Lürsen

met: Carice van Houten (Winnie de Roover), Georgina Verbaan (Leonie), Benja Bruining (Charlie de Roover, René van ’t Hof (Evert), Peter Blankenstein (ambulancebroeder), Tjitske Reidinga (Linda), Thijs Römer (Rutmer de Roover), Kees Boot (Donald Ruksop), Kees Hulst (Arend de Roover), Wilbert Gieske (Jelle), Michiel Romeyn (Jos), Willeke Alberti (Lucy), James Farley (officer Farley), Jacob Derwig (Dick Tasman), Ralph Bracco (politieagent), Remko Vrijdag (Fulco), Martine Bijl (Jeannette de Roover), Chris Zegers (Skipper), Diederik Ebbinge (Lodewijk de Goeie), Kes Blans (geluidstechnicus), Kees van Kooten (autoverkoper), Kim van Kooten (gynaecoloog)

Scenario: Kim van Kooten. Iedereen binnen de familie De Roover is op een punt in zijn leven beland waar het maken van cruciale keuzes onvermijdelijk is. Zo wil Winnie een baby, haar man Rutmer wil dichter bij zijn gevoel komen, zijn broer Charlie wil vooral geen verantwoordelijkheid en hun zwager Dick wil zijn overleden vrouw terug. Pater familias Arend wil gelukkig zijn. En zijn vrouw Jeanette wil dat iemand haar wil.

Producenten: Arnold Heslenfeld, Robert Kievit, Per Melita, Han van der Werff, Frans van Gestel. Camera: Lex Brand. Montage: Peter Alderliesten. Casting: Job Castelijn. Production design: Harry Ammerlaan. Kostuums: Monica Petit. Geluid: Herman Pieëte. Stunts: Willem de Beukelaer. Muziek: Fons Merkies.

Topkapi Films, het productiebedrijf van Frans van Gestel en Arnold Heslenfeld, produceerde de film, met de VARA als co-producent. De film is tot stand gekomen in het kader van de jaarlijkse samenwerking tussen Nederlands Filmfonds, NPO, het CoBO fonds en wordt gestimuleerd door het Ministerie van OC&W onder de noemer Telescoop. Daarnaast is de film gefinancierd door het Suppletiefonds.

Schrijfster en actrice Kim van Kooten: “De toon is iets anders dan bij Alles is Liefde. Het zijn wat minder personages, dus het publiek heeft meer tijd om hen goed te leren kennen. Het verhaal is ietsje verdrietiger, en de humor is wat vileiner. Alles is Liefde was ook wel heel erg zoet. Dat hadden we toen heel bewust zo gedaan. Maar met het echte leven had het natuurlijk weinig te maken.”

Kim van Kooten in de 'Uitkrant' van november 2012: " Ik wist meteen na ALLES IS LIEFDE: ik wil opnieuw iets met Joram maken! Mijn eerste idee was wel om iets compleet anders te doen: een thriller of een psychologisch drama. Maar iedere keer als ik aan zoiets begon, slopen er toch weer grapjes en romantische situaties in. Ik heb uiteindelijk aan mezelf moeten toegeven: dit is gewoon waar ik het beste ben. Wel heb ik gekeken of er iets meer pijn in kon. ALLES IS LIEFDE is wel heel zoet. Dit is iets venijniger. (...)

Het startpunt van ALLES IS FAMILIE begon vreemd genoeg met het verdriet van een vriendin van mij. Ze wilde heel raag een gezin, maar kon geen kinderen krijgen. (...) Toen werd ze zwanger, dat was zo fijn. Ik heb het script daarna in een keer afgeschreven. (...)

Er zijn twee rollen die echt op acteurs geschreven zijn. Dat is die van Carice van Houten en die van Jacob Derwig. Carice is voor mij echt het summum van acteertalent. , ze kan ook zo goed overweg met mijn teksten. En het is de eerste keer dat ik iets voor Jacob heb geschreven, zo leuk! [haar man] (...) Mijn vader wil eigenlijk nooit filmacteren, dus ik vraag hem nooit. (...) Maar toen de casting bijna rond was zei hij opeens: Zit er niet een heel klein rolletje voor me in? (...) Toen is Joram als een gek door het script gaan spitten. Wat hebben we nog? Autoverkoper! (...) "

De opnames gingen begin 2012 van start.

Opgenomen in Amsterdam (Artis, de fontein van Hotel Americain, het Vondelpark) , De Librije aan het Broerenkerkplein 13-15 in Zwolle, De Efteling in Kaatsheuvel.

Racoon liet zich door scenarioschrijfster Kim van Kooten overhalen tot een eenmalige switch naar het Nederlands, zo vertelt zanger Bart van der Weide in het Algemeen Dagblad. Hij vond het eng in zijn moedertaal te schrijven: “Het wordt al snel zo hoogdravend, omdat Nederlands bij uitstek een taal voor theater en poëzie is. Hollandse bands verzanden daarom nog weleens in eindeloze metaforen. Dat wil ik juist niet. Het moest een aardse tekst worden, die mijn moeder ook zonder moeite kan begrijpen. Randy Newman in het Nederlands, dat was mijn droomscenario.”

Tracklisting van het album ‘Alles Is Familie’:
1. FAIRGROUND ATTRACTION – Perfect
2. THE KOOKS – She Moves In Her Own Way
3. BEN HOWARD – Only Love
4. CHEAP TRICK – I Want You To Want Me (live @ Budokan)
5. THE FEELING – Fill My Little World
6. GERS PARDOEL – Ik Neem Je Mee
7. SISTER SLEDGE – We Are Family
8. JUST JACK – Hold On
9. MICHAEL KIWANUKA – Home Again
10. DEAN MARTIN – Ain’t That A Kick In The Head
11. STEVIE ANN – Leave Me Standing Here
12. CHARLIE WINSTON – Calling Me
13. LIONEL RICHIE – Destiny
14. FULCO - Familie
15. MIKA – Relax (Take It Easy)
16. BENJAMIN FRANCIS LEFTWICH – Atlas Hands
17. THE WEEPIES – Please Speak Well Of Me
18. RACOON – Oceaan
19. DOE MAAR & GERS PARDOEL– Liever Dan Lief
Liever Dan Lief van Doe Maar & Gers Pardoel is het themanummer van de film, maar de track komt slechts even voor in de film. Het enige nummer dat helemaal te horen is, is Oceaan van Racoon aan het einde. Halverwege komt ook nog een kleine minuut langs van Leave Me Standing Here van Stevie Ann.

Maandag 19 november 2012 beleefde Alles Is Familie haar landelijke livepremière in het DeLaMar Theater te Amsterdam. Deze première was live te volgens in 57 Nedrlandse bioscopen, waar in totaal plek was voor 15.000 bezoekers. A-Film meldde dat de première door 9.812 geïnteresseerden is gevolgd.

Op donderdag 22 november 2012 ging de film op een recordaantal van 141 bioscoopschermen in première. Daarmee gaat het de boeken in als de grootste Nederlandse release ooit. Alles Is Familie brak het record maar nipt; Gooische Vrouwen ging in 2011 op 140 doeken in première.

Persreacties:
Mark van den Tempel in 'de Filmkrant' van november 2012: "(...) Alles is familie voelt zo vertrouwd als ingelopen winterschoenen. Het zou echter flauw zijn Kim van Kooten van gemakzucht te beschuldigen. Het blijft hondsmoeilijk met meervoudige verhaallijnen iedereen recht te doen. Toch is haar dat gelukt. Er is veel aandacht voor Winnie en Rutmer, maar zijn ouders worden met minder scènes net zo zorgvuldig neergezet. Sterker nog: de man met de minste screentijd, Derwig, weet het meest te ontroeren. Onder de overige uitblinkers moet zeker Römer genoemd worden, die een in principe onaangenaam mens van een sympathiek randje blijft voorzien. Zelfs als zijn lompe Rutmer homo's kwetst, familieleden slaat en stuitende nederpop produceert. Het memo dat we in een economische crisis zitten heeft de schrijftafel van Kim nooit bereikt. Dit Amsterdam van chique lunches, onzintherapieën en heel veel vrije tijd voelt best passé aan. Maar als remedie tegen crisisgevoelens is Alles is familie helemaal geslaagd. Even twee uur wegzinken in een warm bad van familie-lief en leed: heerlijk toch?"

Mark Moorman in 'Het Parool' van weonsdag 21 november 2012: "(...) Van Kooten verstaat de kunst om haar personages echt tot leven te brengen met gevatte, realistische dialogen. En de acteurs grijpen dat met beide handen aan. Dat Carice van Houten middelpunt van het feestgedruis is, verbaast niemand meer, maar dat Kees Hulst en Martine Bijl hun mooiste filmrollen spelen, is misschien wel de grootste verrassing van ALLES IS FAMILIE. (...) In een gezelschap van bekende topacteurs springt Benja Bruining op het podium, alsof hij er altijd al bij heeft gehoord. Het is weliswaar een Nederlandse film, maar toch: a star is born. De hardste lacht komt gewoon van, zoals het hoort, Kees, de vader van Kim. Hij schittert als een Cantaverkoper met een verkeerd dichtgeknoopt jasje. Hij heeft er maar een minuut voor nodig. Je zou kunnen zeggen dat ALLES IS FAMILIE aan de lange kant is, dat uiteindelijk de ene emotionele climax op de andere wordt gestapeld, een beetje te veel van het goede misschien. Maar datzelfde zou je natuurlijk ook van een kerstdiner met je familie kunnen zeggen."

André Waardenburg in 'NRC Handelsblad' van woensdag 21 november 2012: "(...) De casting is een troef van ALLES IS FAMILIE. Toneelacteur Jacob Derwig duikt op naast Thijs Römer, comédienne Martine Bijl vormt een stel met Kees Hulst. De bijrollen verrassen: een gastoptreden van Willeke Alberti, een geestige cameo-van Kees van Kooten als Canta-verkoper. Maar hoewel ALLES IS FAMILIE net als ALLES IS LIEFDE een ensemblefilm is, draait het natuurlijk om Carice van Houten. (...) "

Grieteke Meerman in 'Sp!ts' van donderdag 22 november 2012: "(...) Af en toe worden die wijsheden wel erg expliciet uitgesproken en lijkt het net alsof de personages het niet tegen elkaar hebben maar tegen de camera, maar een kniesoor die daarop let. ALLES IS FAMILIE is zo'n film waar je eigenlijk in wilt wonen. De mensen stralen, ze wonen en werken op a-locaties, de zon schijnt en het eten ziet er zo lekker uit, dat je het haast kunt ruiken. Toch wordt het nergens een vervelende, mierzoete brei. (...) Van Kooten heeft het wederom goed begrepen: geen leuke levensles zonder een beetje mooi verdriet."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 22 november 2012: "Je hebt dit keer nou eens geen enkele reden om thuis te blijven."

Trailer
Première: 22 november 2012 (141 bioscoopzalen)
K-132 minuten

HET MEISJE EN DE DOOD

ook: THE GIRL AND DEATH
Jos Stelling

met: Sylvia Hoeks (Elise), Leonid Bichevin (jonge Nicolai), Renata Litvinova (Nina), Sergey Makovetsky (oude Nicolai, arts), Dieter Hallervorden (graaf), Henri Garcin (Marcus), Svetlana Svetlichnaya (oude Nina), Eva-Maria Kurz (oude actrice), Maxim Kovalevski (Bruno), Friederike Frerichs, Jim van der Woude (portier), Ulrich Anschütz, Paul Schlase (ober), Barbara Wittman, Elisey Brauer, Dmitry Braue, Elsa Brauer, Roman Kohnle, Matthias Hummitzsch, Joost Spijkers, Stefan Linke

Nederlands-Duits-Russische coproductie. Scenario: Jos Stelling, Bert Rijkelijkhuizen. De Russische arts Nicolai Borodinski keert na een halve eeuw terug naar het oude verlaten en vervallen hotel annex bordeel waar hij ooit zijn grote liefde ontmoette, de courtisane Elise. Hun kortstondige relatie was onmogelijk, maar maakte ontegenzeggelijk grote indruk op de arts. De reden van zijn terugkeer wordt duidelijk wanneer heden en verleden met elkaar versmelten. Het liefdesdrama speelt zich af aan het eind van de negentiende eeuw, de belle époque, nabij het Duitse achttiende-eeuwse slot Tannenfeld in Thüringen.

Producent: Anton Kramer. Coproducent: Heino Deckert, Yevgeny Gindilis, Clea de Koning. Distributeur: Inspire Pictures, Benelux Film Distributors. Camera: Goert Giltay. Production design: Gert Brinkers. Geluid: Eddy de Cloe. Montage: Bert Rijkelijkhuizen. Muziek: Bart van de Lisdonk. Omroep: AVRO TV.

Maandag 7 november 2011 startten de opnames. De opnames duurden tot 20 december 2011.

Film gebaseerd op een origineel script van regisseur Jos Stelling en Bert Rijkelijkhuizen, geïnspireerd door Poesjkin, Tsjechov en liefdesverhalen uit de poëtische eeuw, maar ook op begrippen als Sehnsucht, afscheid en eindigheid.

Gouden Kalf 2012 in de categorie beste film voor Jos Stelling. Gouden Kalf 2012 in de categorie Beste Geluid voor Bert Rijkelijkhuizen. Gouden Kalf voor Beste Camera voor Goert Giltay.

Persreacties:
Jos van der Burg in 'de Filmkrant' van november 2012: "(...) De film suggereert dramatische diepte, maar maakt dat niet waar. Hoeveel verwijzingen naar Russische literaire grootheden, vooral Poesjkin en Tsjechov en filmgrootmeester Luchino Visconti het liefdesdrama ook bevat: tragische diepgang ontbreekt, het blijft bij uiterlijk vertoon. Daar is een woord voor: kitsch. (...) Dat het verhaaltje van Het meisje en de dood heel goed een deeltje uit 1935 van de Bouquetreeks had kunnen zijn, als de serie toen al bestond, is geen probleem, want de wereldliteratuur staat bol van noodlottige liefdes. Het probleem is dat Stelling er geen meeslepende maar stoffige cinema van heeft gemaakt. Het oogt allemaal fraai, maar om mee te kunnen leven met de tragische liefde van Elise en Nicolai zal de kijker eerst hun fatale liefde moeten zien opvlammen. Helaas: er vlamt niets in Het meisje en de dood."


Mario Wisse in 'Metro' van 15 november 2012: "(...) Prachtig met drie Gouden Kalveren gelauwerde melancholische Europese co-productie (Nederlands, Duits, Russisch), vol van sfeer, prachtige acteurs en drama. (...)"

Mark Moorman in 'Het Parool' van woensdag 14 november 2012: "Interessant dilemma: voor de persvoorstelling van Het meisje en de dood, de dertiende film van Jos Stelling, liet hij een mededeling voorlezen door een medewerker van zijn productiekantoor. De filmmaker stelde ons voor om met een open blik naar zijn film te kijken (nou, vooruit) en hield de aanwezige journalisten voor dat Het meisje en de dood deels afhankelijk was van 'de kwaliteiten van de kijker.' We nemen het risico maar.(...) Stelling citeert kwistig uit het werk van de grote jongens: Visconti, Kubrick en Stelling, maar het palet blijft toch wat beperkt. Om maar te zwijgen van het muzikale leidmotief dat de kijker zelf in staat van hoge nervositeit brengt. Het drama krijgt vooral uitdrukking is talloze tableaux vivants. En Sylvia Hoeks mag de muze van Stelling zijn, hij geeft haar hier toch vooral de rol van kwijnende paspop, het cliché van de lijdende heldin uit de literatuur van het eind van de negentiende eeuw. Heeft Stelling zichzelf niet, onbewust, in het scenario geschreven, als de tragische graaf die het meisje gevangen houdt in zijn luxe poppenhuis? Het meisje en de dood won in september in Utrecht het Gouden kalf voor Beste film, wat een opmerkelijke prestatie is, al was het maar omdat acteurs en scenario niet eens voor een nominatie in aanmerking kwamen. Het was in feite een verkapte oeuvreprijs, waarmee veel jongere, getalenteerde filmmakers dit jaar door de jury voor schut werden gezet. Nog even Stelling aan het woord, in een interview in de persmap. 'Een groot aantal bezoekers wijst richting middelmatigheid.' De impliciete mededeling is nog verbazingwekkender eigenlijk. Je zou ook kunnen denken dat de filmmaker zich alvast aan alle kanten heeft ingedekt."

Website
Trailer
Première: 15 november 2012 (19 bioscoopzalen)
K-124 minuten

MILO

Berend Boorsma, Roel Boorsma

met: Lorcan Bonner (Milo Mulder), Stuart Graham (Brand Mulder), Laura Vasiliu (Nadia Mulder), Jer O'Leary (Mickey), Dolf de Vries (Lucas Mulder),  Charlotte Bradley (Star)

Scenario: Berend Boorsma, Roel Boorsma en Heather Imani. Milo (10) lijdt aan een zeldzame genetische afwijking, maar is zich hier niet van bewust. Hij wordt onder strikte controle gehouden door zijn neurotische ouders: die zijn gênante afwijking koste wat het kost voor hemzelf en de buitenwereld verborgen houden. Een mislukte kidnapping, een bijzondere vriendschap en een gewelddadige confrontatie, dwingen Milo en zijn ouders om de imperfecties in hun levens te omarmen.

Producent: San Fu Maltha (Fu Works), David Collins en Martina Niland (Samson Films). Camera: Frank van den Eeden. Montage: Marc Bechtold. Muziek: Robert Flanagan. Taal: Engels, Roemeens, Portugees.

Milo is een film die met behulp van veel landen en instanties tot stand is gekomen. De Nederlandse filmmakers Berend en Roel Boorsma kregen op het Binger Filmlab de kans hun script te ontwikkelen. Op het Nederlands Film Festival konden ze hun film pitchen, waarna op het Filmfestival Rotterdam een Ierse en Belgische co-producent zich meldden. Een fonds via het Belgische Tax Shelter programma maakte het compleet. Ook de cast is uit meerdere landen bijeen verzameld. Naast de Ierse jongen Lorcan Bonner, die als Milo zijn filmdebuut maakt, de Ierse Stuart Graham en de Roemeense Laura Vasiliu, speelt ook de Nederlandse Dolf de Vries (Zwartboek, Soldaat van Oranje) mee als de grootvader.

Opgenomen in Ierland.

Milo is het speelfilmdebuut van Berend en Roel Boorsma. Ze regisseerden eerder de NPS Kort Brat. Ze werkten in het verleden aan diverse commercials zoals voor Heineken, Coca Cola en MTV.

Op het Nederlands Filmfestival 2007 in Utrecht won het project Milo de Kodak NPP Development award.

Young People's Socio-Cultural Cineclubs Award - "Creativity Path 2012", een speciale prijs voor originaliteit en creativiteit in storytelling tijdens de 42ste editie van het Giffoni Filmfestival in Italië in juli 2012.

De internationale cast bestaat uit de 12-jarige debutant Lorcan Bonner, Stuart Graham (Hunger, Tinker, Taylor, Soldier, Spy), Jer O’Leary (My Left Foot; The Field; In America), Laura Vasiliu (Cannes 2007 winnaar 4 months; 3 weeks; 2 days; Il Resto Della notte), Charlotte Bradley (Veronica Querin, About Adam) en de Nederlandse Dolf de Vries (Zwartboek; Soldaat van Oranje).

Openingsfilm Cinekid (9+) op woensdagmiddag 17 oktober 2012 in aanwezigheid van de 12-jarige Ierse hoofdrolspeler Lorcan Bonner, de broers Berend en Roel Boorsma (speelfilm-regiedebuut) en co-scenariste Heather Imani.

Persreacties:

Arjan Welles op NLfilmdoek.nl: "(...) Kinderen kunnen prima omgaan met een verhaal dat niet van A tot Z wordt voorgekauwd, waarin complexere thema’s voorbij komen of waarbij er ruimte is voor eigen interpretatie en invulling. De broers Berend en Roel Boorsma doen met hun speelfilmdebuut Milo een aardige stap in de goede richting, maar worstelen hierbij nog wel met wat issues. De titelfiguur, een tienjarige jongetje met een Roemeense moeder, een Ierse vader en een Hollandse grootvader (Milo is een internationale coproductie) is een buitenbeentje dat niet alleen vele pesterijen van zijn klasgenoten moet ondergaan, maar ook nog eens te kampen heeft met een uiterst kritische en overbeschermende vader. Milo heeft een huidaandoening en moet zich dagelijks van top tot teen met witte crème insmeren. Wat hij echter niet weet is dat zijn ouders hem slechts de halve waarheid hebben verteld. (...) De gebroeders Boorsma slagen er niet in om de persoonlijke ontdekkingsreis van de tiener vloeiend te vertellen. Met horten en stoten wordt er verhaald over Milo’s komst en verblijf bij de kruimeldieven die hun toevlucht hebben gezocht in een aftandse woonwagen. Wat ze met hem van plan zijn blijft onvoorspelbaar en grillig, maar blijkt tot aan de ontknoping enigszins inconsequent en onlogisch. Het onevenwichtige, schipperende verhaal wordt grotendeels ingegeven door de pogingen van de scenaristen om de ware aard van Milo’s aandoening zo lang mogelijk verborgen te houden. Ze hebben niet ingezien dat dit er eigenlijk niet eens zo heel veel toe doet en dat het vermogen van de kijker om met Milo mee te leven eigenlijk de enige motor van het verhaal is. Als halverwege duidelijk wordt wat er nou precies aan de hand is komt er pas de broodnodige ruimte voor wat meer invoelbare karakterontwikkelingen. Daar komt bij dat ondanks de brede leeftijdsgroep waarop gemikt wordt, de zeer jeugdige kijkers wellicht moeite zullen hebben om zich met Milo te vereenzelvigen. Dit ligt niet alleen aan de vervreemdende introductie van de hoofdpersoon en het gebrek aan achtergrondinformatie, maar ook aan het introverte spel van debutant Lorcan Bonner dat op momenten zelfs wat vlak is. Ondanks de vele tegenstrijdigheden en het gebrek aan houvast leveren de Boorsma’s bewonderenswaardig werk, door het complexe leven van een jongetje te belichten dat op zoek is naar erkenning en liefde. Het is ze bovendien te prijzen dat ze onconventionele paden durven in te slaan en zich niet hebben blind gestaard op een vast punt aan de horizon waar het verhaal vervolgens rechtlijnig en klakkeloos op afkoerst. De durf van de makers blijkt ook wel uit de lastig peilbare volwassenen die zich met het leven van Milo bemoeien, die gelukkig worden ingevuld door een uitstekende cast.Ook al is het voor sommigen best een zware kluif, de MovieSquad-jury van de recente editie van Cinekid beloonde het Iers-Nederlandse jeugddrama met de prijs voor Beste Internationale Jeugdfilm."

Nico van den berg op Moviescene.nl: "(...) Het bijzondere van Milo is de vanzelfsprekendheid waarmee zware thema's worden benaderd. Een eenling zijn, geborgenheid zoeken, de worsteling met het prefecte beeld van de vader en het rusteloze zoeken naar wat anders. Alleen de twist middenin de film over de acceptatie van de huidziekte wordt soms wel wat geforceerd uitgespeeld. Ook de tegenstelling tussen de vrije dieven in een romantisch-shabby omgeving tegenover de strenge vader in het kille huis doet soms wat cliché-matig aan. Dat neemt niet weg dat de film door het sterke acteren, de effectieve soundtrack en de prachtige wide-screen shots van het Ierse landschap weet te overtuigen en te ontroeren. Met Milo leveren de broers Boorsma een mooi debuut af die zowel voor kinderen als volwassenen is. Ondanks de soms wat aangezette tegenstellingen is het een mooie film die met een coherent verhaal, een goede cast en prachtig camerawerk laat zien dat Europese co-produkties erg goed kunnen uitpakken."

Mario Wisse in 'Metro' van donderdag 8 november 2012: "(...) Na KAUWBOY, MIJN AVONTUREN DOOR V. SCHWRM is met MILO opnieuw een jeugdfilm onder Nederlandse regie - de productie is internationaal - gemaakt die zowel boeiend is voor kinderen als voor volwassen filmliefhebbers. (...) Het wordt op den duur wat ergerlijk dat maar niet duidelijk wordt wat Milo nou precies mankeert."

Kijkwijzer: 9 jaar (geweld, angst).
Trailer 

Site: www.milodefilm.nl

Première: 8 november 2012 (10 bioscoopzalen)
K-93 minuten