SILENT ONES

Ricky Rijneke

met: Orsi Tóth (Csilla), Fatih Dervisoglu (Isti), Roland Rába (Gábor)

Nederlands-Hongaarse coproductie. Scenario: Ricky Rijneke. De jonge Oost-Europese Csilla zwerft samen met haar broertje Isti rond op zoek naar een beter leven. Wanneer ze op een afgelegen plek bij bewustzijn komt in een autowrak is Isti echter spoorloos verdwenen. Zonder een woord te zeggen, gaat ze aan boord van een vrachtschip om haar belofte aan Isti na te komen: ze probeert haar land en haar verleden achter zich te laten en naar West-Europa te vluchten. Op het schip ontmoet ze de zakenman Gábor, die haar een mooie toekomst in het vooruitzicht stelt. Maar op het benauwende en donkere schip vindt zij geen troost. Hoewel de lange zwerftochten met Isti levendige herinneringen blijven, verliest Csilla de greep op haar leven. De boottocht verandert in een surrealistische trip op leven en dood.

Productie: Dick Rijneke, Mildred van Leeuwaarden voor Rotterdam Films. Camera: Gergely Pohárnok, Jean-Paul de Zaeytijd. Montage: Ricky Rijneke, Nina Petrovna. Muziek: Andrey Dergachev. Distributie: Contact.

Hongaars gesproken met Nederlandse ondertitels.

De wereldpremière vond plaats tijdens het 42ste International Film Festival Rotterdam 2014, waar de film geselecteerd was voor de Tiger Award Competitie.

Persreacties:
“Great film, this is uncompromising cinema, take it or leave it. I’m taking it” – Jim Delvaux, director Berlin Independent Film Festival

“An intriguing set-up and a stylish look, visually ravishing” - The Hollywood Reporter

The magnificent photography makes the landscape come alive and reflects the changes in the main characters in a beautiful way” – Grazia Volpi, producer Taviani Brothers, jurylid European Film Festival Lecce

Dana Linssen in 'de Filmkrant' van december 2014: "(...) Dit is geen film die een verhaal vertelt, maar een film op zoek naar een verhaal. Op zoek naar aanwijzingen over deze mysterieuze Csilla, soms een vechtster en een overleefster, dan weer een slachtoffer, soms op het zelfdestructieve af.
In die zin doet Silent Ones een beetje denken aan Kan door huid heen (2009) van Esther Rots of Hemel (2012) van Sacha Polak, al is Csilla nog wel een tikkeltje ongrijpbaarder dan hun hoofdpersonen. Waarom de zelf ook tamelijk introverte Rijneke zo'n geïmplodeerd hoofdpersonage heeft gecreëerd laat zich raden. Silent Ones is een broze film. Schuchter doch zelfverzekerd. Hij doet in z'n ascetische stijl en metafysica ook denken aan de traditie van de Europese artfilm, aan de benevelde landschappen van Tarkovski, Tarr of Antonioni. Dat is misschien ook niet zo verwonderlijk, want dat zijn de films waar Rijneke mee opgroeide in het huis van haar ouders, filmduo Dick Rijneke en Mildred van Leeuwaarden (o.a. van de omnibusfilm City Life, 1990), die ook verantwoordelijk waren voor de productie van haar film. Silent Ones werd gedraaid in de loop van vier seizoenen, binnen een straal van 50 kilometer van Rijnekes Rotterdamse huis, maar met behulp van de Belgische cameraman Jean-Paul de Zaetijd (bekend van zijn werk met Bouli Lanners) wist ze daar een mythisch en mistig landschap van te maken dat we nog nooit ergens zo ter wereld hebben aangetroffen. Het is het decor voor een verontrustend sprookje. Voor Hans en Grietje op weg terug naar huis, als ze ontsnapt zijn aan de kookpot van de heks, maar de wereld niet meer terug kunnen vinden. Ronduit magisch zijn de scènes aan boord van een Tsjechisch vrachtschip dat aan de ketting ligt in de Rotterdamse Waalhaven. Het is een vervreemdend claustrofobisch doolhof, wat lijkt te willen zeggen dat we de hele film in Csilla's hersenlandschap slaapwandelen. Bijna twee jaar na z'n initiële première in de Tiger Competitie van het Filmfestival Rotterdam en een lange tocht langs allerlei kleine internationale festivalletjes komt Silent Ones alsnog in de Nederlandse filmtheaters. Je kunt je afvragen of dat een handige strategie is. Eigenlijk zou je nu veel liever willen zien hoe het talent van Rijneke zich inmiddels verder heeft ontwikkeld."

Eric le Duc in 'de Telegraaf' van donderdag 11 december 2014: "(...) Oogstrelend gefilmde, maar onsamenhangende scènes bieden nauwelijks helderheid. Ze suggereren slechts dat Csilla een dolende ziel is die leeft in een psychisch doolhof vol koortsdromen, fantasieën en schemerwerelden tussen leven en dood. De sterke Orsi Tóth is als Csilla een ontdekking in dit even poëtische als onheilszwangere drama, dat langzaam maar zeker onder de huid kruipt. Maar uiteindelijk roept Rijneke te weinig emotie op en laat ze te veel vragen onbeantwoord. En zo slentert de kijker met een licht katterig gevoel het filmhuis uit."

Berend Jan Bockting in 'de Volkskrant' van donderdag 11 december 2014: "Rijnekes speelfilmdebuut heeft een sterke handtekening en verdient het met zijn wijdse beelden bij uitstek in de bioscoop te worden gezien. (...) De Hongaarse cameraman Gergely Pohárnok maakt er met zijn zachtjes dobberende camera een bedwelmende beleving van. De binnenscènes gefilmd in een strengere, secuur gechoreografeerde stijl, komen op naam van de Belg Jean-Paul de Zaeytijd (...) Hun sterke onderlinge visuele contrast, door Rijneke met stevige hand tegen elkaar afgezet, zorgt voor een film met een nadrukkelijk eigen handtekening. (...)"

Jos van der Burg in 'Het Parool' van woensdag 10 december 2014: "(...) Vergeet de plot, want die is zo vaag dat iedereen er zijn gedachten op kan projecteren. Heeft Csilla wel een broetrje of hij het product van een hallucinatie? Is de film een gedachteflits van Csilla? Alles is mogelijk, maar het doet er niet toe. SILENT ONES maakt indruk door de vorm. Rijneke heeft zich duidelijk laten inspireren door de Oost-Europese slow cinema. Dat blijkt uit het trage tempo, het minimalisme en de Hongaarse dialogen, maar ook uit de cast- en crewleden. (...) Het resultaat is een verstild drama dat je eerder verwacht van een melancholieke Oost-Europese filmveteraan, dan van een 33-jarige Nederlandse filmmaakster."

André Waardenburg in 'NRC Handelsblad' van woensdag 10 december 2014: "(...) In SILENT ONES speelt Tóth een intense hoofdrol als een bangige, frêle vrouw. Als zij verdwaasd door een prachtige mistig landschap loopt, is dat meteen hét zinnebeeld van deze fragiele film."

IMDb
Trailer
Première: 11 december 2014 (5 bioscoopzalen)
K-97 minuten

MEES KEES OP DE PLANKEN

Barbara Bredero

met: Willem Voogd (Mees Kees), Hannah Hoekstra (Marie Louise), Cas Jansen (vader Sep), Raymonde de Kuyper (moeder Mees Kees), Felix Osinga (Tobias), Whitney Franker (Lisa), Hero Muller (Leo Stet), Sanne Wallis de Vries (Dreus), Brent Thomassen (Sep), Remon van Dijk (Fred), Leah Dean (Hasna), Britt van der Krogt (Aukje), Yfke Wegman (Lieke), Marieke de Kleine (moeder Sep), Mara van Vlijmen (moeder Tobias), Caitlyn Geerlings (Rachida), Frenck Hakkaart (Tom), Gerda Havertong (mevrouw Goedhart), Donnetie Stern (Winston), Giel van de Kreke (Ruud Verbeke), Rick Hakkaart (Tim), Jan Van de Kreke (Ron Verbeke), Ilyas Toutouh (Wahed)

Scenario: Tijs van Marle. In Mees Kees op de Planken gaat de klas van Mees Kees een toneelstuk maken. De klas heeft er helemaal zin in, tot ze ontdekken dat directrice Dreus een saai middeleeuws stuk heeft uitgekozen. Dan bedenkt Mees Kees iets totaal anders, iets dat er toch een beetje op lijkt… Hij komt met een echte Mees Kees oplossing. Maar wanneer de oude juf terugkomt en Dreus er achter komt dat Mees Kees alles op z’n kop heeft gezet, moet Mees Kees naar de kleuters en lijkt alles mis te gaan voor Tobias, Sep en de rest van de klas…

Producenten: Chris Derks, Katja Scheffer, Paul Voorthuysen. Muziek: Herman Witkam. Camera: Coen Stroeve. Montage: Michiel Reichwein. Casting: Janusz Gosschalk, Martha Mojet. Production design: Harry Ammerlaan. Kostuums: Margriet Procee. Make up: Liselotte Bredero.

Persreacties:
Fabian Melchers in 'de Telegraaf' van woensdag 3 december 2014: " (...) Dit is het slotdeel van de serie, en dat is overal in de film te merken. Terwijl de kinderen werken aan een eindtoneelstuk en zich voorbereiden op de CITO-toets, realiseren ze zich ook dat dit hun laatste jaar is met Kees. Vooral Tobias, die na zijn vaders dood altijd op de steun van zijn nieuwe meester kon rekenen, heeft het er moeilijk mee. Niet dat de film daar sentimenteel mee wordt. Regisseuse Barbara Bredero houdt net als in de vorige delen een luchtige toon aan, waar de boodschap zonder te veel nadruk doorheen wordt gevlochten. Het toneelstuk dat al jaren als traditie wordt opgevoerd, kan bijvoorbeeld wel een keer een make-over gebruiken. Want wie - behalve schoolhoofd Dreus - wil tegenwoordig nog teksten horen als "Wat aanschouwt mijn oog hier? Is dat een landloper in mijne schuur?" Soms is het tijd voor iets nieuws, zo erg is dat niet."

Barend de Voogd op NU.nl op 3 december 2014: "(...) De derde film is gemodelleerd naar het negende deel van de kinderboekenreeks van Mirjam Oldenhave, de filmedities en een doe-boek niet meegerekend. En de formule blijkt nog steeds heel goed te werken. Kinderen (en volwassenen) herkennen zonder veel moeite hun lievelingsleraar in de sympathieke, soms een beetje onhandige of verlegen tijdelijke leerkracht van klas 6b. Erg uitdagend zijn de verhaaltjes niet, maar regisseuse Barbara Bredero brengt ze met vaart en humor. (...) Sanne Wallis de Vries bezig zien met luizenshampoo is één van de grappigste momenten in Mees Kees op de Planken. Ook erg leuk: de scène waarin ze in haar eentje - met rare stembuigingen en in Oud-Hollandsch - alle rollen speelt van dat suffe toneelstuk over de bakker, de boeren, de landloper en het oogstfeest. Haar typetje is onbekommerd karikaturaal, maar het knappe is dat je op den duur toch ook van die strenge Dreus gaat houden. De zachte Tobias en zijn moeder die na de dood van zijn vader in de tweede film hun leven weer oppakken, Mees Kees en zijn liefje Marie-Louise (Hannah Hoekstra)… Je leeft je helemaal in. De oudjes in het bejaardenhuis - Gerda Havertong is na elf jaar weer terug in de bioscoop! – zijn blij dat de kinderen wat leven in de brouwerij komen brengen. Verrassend is het allemaal niet - je wéét dat alles natuurlijk goed zal komen tijdens de toneelvoorstelling in de finale - maar leuk blijft het. En de ‘wijze les’ is slim verpakt. Kees Mees op de Planken begint op een hoge duikplank in het zwembad en gaat eigenlijk voortdurend over plankenkoorts. Toneelvoorstellingen, moeilijke examens, faalangst, onzekerheid over de toekomst, leren improviseren... "Kom op Mees. Je kan het! Het is niet eng hoor!""

Pauline Kleijer in 'de Volkskrant' van donderdag 4 december 2014: "(...) Dat er serieuze problemen voorkomen in de Mees Kees-reeks zou je bijna vergeten, zo vrolijk is de toon. Toch is dat verstopte leed ook de kracht van de films: op vriendelijke, onnadrukkelijke wijze gaat het over grote en kleine zaken als vriendschap, schaamte, angst en rouw. MEES KEES OP DE PLANKEN is de luchtigste en tegelijk ook de volwassenste film van de drie. (...) Scenarioschrijver Tijs van Marle en regisseur Barbara Bredero schakelen opnieuw soepel tussen ontroering, melige grappen en kordate oplossingen. Mooi is hoe alles stiekem om afscheid nemen draait; zoals Tobias stug zijn te krap geworden favoriete T-shirt blijft dragen, zo valt zijn moeder soms terug in haar oude gedrag. Het is niet makkelijk om altijd maar vooruit te gaan. De vorige twee Mees Kees-films waren een enorm succes, met hoge bezoekcijfers en prijzen op verschillende buitenlandse filmfestivals. Toch wijst alles erop dat er geen vierde film zal worden gemaakt, nu de jonge hoofdrolspelers ouder worden en Kees eindelijk zijn diploma heeft gehaald. Jammer, maar je kunt de tijd nu eenmaal niet stilzetten."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
IMDb 
Trailer 
Première: 3 december 2014 (124 bioscoopzalen)
K-80 minuten

GOOISCHE VROUWEN 2

Will Koopman

met: Linda de Mol (Cheryl Morero), Tjitske Reidinga (Claire van Kampen), Susan Visser (Anouk Verschuur), Lies Visschedijk (Roelien Grootheeze), Peter Paul Muller (Martin Morero), Leopold Witte (Evert Lodewijkx), Derek de Lint (dokter Rossi), Beppie Melissen (Cor Hogenberk), Alex Klaasen (Yari), Reinout Scholten van Aschat (Roderick Lodewijkx), Priscilla Knetemann (Louise Lodewijkx), Dorus Witte (Annabel Lodewijkx), Lisa Bouwman (Vlinder Blaauw), Elise van 't Laar (Daphne Gerrits), Djedje Apali (Komo)

Scenario: Frank Houtappels, Linda de Mol. Als Claire totaal veranderd terugkomt uit Burkina Faso herkennen haar vriendinnen haar amper. Voor Cheryl is de maat vol als ze ontdekt dat Martin haar voor de zoveelste keer bedriegt: ze zet in op een echtscheiding. Anouk, ook ongelukkig in de liefde, dreigt een eetprobleem te ontwikkelen. Roelien gaat juist in op het huwelijksaanzoek van Evert. Een even noodlottig als bizar ongeval voert de vriendinnen naar de besneeuwde bergtoppen van Oostenrijk.

Producenten: John de Mol, Alex Doff. Camera: Tom Erisman. Montage: Sandor Soeteman. Make up: Janire Barroso Almeida.

De regie van deze tweede film is net als bij de eerste GOOISCHE VROUWEN film (2011) in handen van Will Koopman. Frank Houtappels schreef wederom het scenario.

De film speelt zich gedeeltelijk af in de toekomst en daardoor hebben alle hoofdrolspelers een leeftijd van 65 of 70. De make up van zo rond het jaar 2040 is verzorgd door make-up artiest Rob Hillenbrink. Grimeur: Winnie Gallis.

Deels opgenomen in Oostenrijk.

Maandag 1 december 2014 beleefde de film een grootse landelijke première in het DeLaMar Theater in Amsterdam, die in ruim 50 bioscopen door het hele land live te zien was. De release van GOOISCHE VROUWEN 2 ging de boeken in als de grootste bioscooprelease voor een Nederlandse film ooit. Vanaf donderdag 4 december 2015 was de film te zien in 152 zalen en dat was meer dan ALLES IS FAMILIE (141 zalen) en de eerste GOOISCHE VROUWEN film (140 zalen). GOOISCHE VROUWEN 2 scoorde de beste openingsdag van 2014 met een box office van € 325.172,- en ruim 37.901 bezoekers. Hiermee brak de film het eigen record van beste openingsdag voor een Nederlandse film. De eerste GOOISCHE VROUWEN film trok in 2011 op de openingsdag 37.605 bezoekers naar de bioscoop. Op de avond vóór de officiële filmrelease was in recordtijd de Gouden Film status (100.000 bezoekers) behaald. Tevens vonden de best bezochte Ladies Nights ooit plaats met 71.632 bezoekers, het hoogste aantal bezoekers op één dag voor een Nederlandse film.

Persreacties:
NRC HANDELSBLAD: 1 ster uit 5 Recensente Dana Linssen is heel duidelijk over wat ze van de creatie van Linda de Mol vindt: helemaal niks. Ze hekelt de harde grappen en vindt de film zelfs een tikje racistisch. Claire, één van de Gooische Vrouwen, heeft namelijk een nieuwe Afrikaanse lover. Rechtstreeks uit Burkina Faso. Hij eet met zijn handen, spuugt op het voorhoofd van de bruid op een bruiloft “om het boze oog tegen te gaan” en verbrandt de rouwkrans op een begrafenis. Dat gaat te ver, aldus Linssen. Gooische vrouwen 2 springt slordig om met zaken die aan seksisme en racisme grenzen. Omdat de film zich als familiekomedie afficheert, is die grens nog diffuser. Er is voor elke grap een tijd en een plaats, ook voor de meest foute, harde en cynische. Al moet je de afgelopen maanden wel echt onder een steen hebben gelegen om je niet te realiseren dat dit niet de tijd is voor racistische grappen over rare Afrikanen. De film is daarnaast teveel “over the top”: Maar bestaat er wel zoiets als een superlatief van ‘over the top’? En wat levert dat op? Is dat niet net zoiets als binnenkomen op een feestje waar iedereen ladderzat de polonaise danst en grappen worden gemaakt die eigenlijk maar beter door niemand gehoord kunnen worden?

NU.NL: 2 sterren uit 5 Nu.nl is onverbiddelijk en schrijft, bij monde van recensent André Nientied, dat het lang heeft geduurd voor er een vervolg op Gooische Vrouwen kwam - en dat die tijd helaas niet in het schrijven van een origineel script is gaan zitten. Het begin is nog wel verrassend, erkent nu.nl evenals de Volkskrant. De film is opgezet als raamvertelling en begint in de toekomst. Cheryl, Claire, Anouk en Roelien zijn belegen vrouwen geworden die vanuit een zorginstelling terugblikken op hun leven. Helaas is de spanning vanaf dan ver te zoeken: Vrijwel elk probleem in Gooische Vrouwen 2 wordt al in de volgende scène opgelost. Het verhaal kabbelt daarom door zonder echte spanningsboog. Er staat nooit veel op het spel, al zit er dan one wedding and one funeral in. Maar zelfs diepe rouw blijkt te kunnen worden verholpen met een avondje après ski-pret.

DE VOLKSKRANT: 2 sterren uit 5 Ook Bor Beekman in 'De Volkskrant' van donderdag 4 december 2014 is niet bepaald positief in de Volkskrant. Hij vindt de film iets gemakzuchtigs hebben en noemt de scènes zielloos, de karakters flets. "Waar de hoofdpersonages in hun groef draaien, hoop je dat de bijfiguren de boel laten opleven. Beppie Melissen klaart die klus als Cheryls Hazesiaanse schoonmoeder, maar de nieuw toegevoegde types (een fotomodelletje, een politieke lover) zijn wat flets. Cabaretier Alex Klaasen draaft op als vertrouwde huisstylist Yari, maar krijgt weinig om mee te werken; wéér die routine van uitzinnige uitdossingen. (...) Maar dan, als alles wijst op een lauwe feelgoodontknoping (...) breekt GV2 plots uit het stramien met een vitaal eindspel. Met een mespuntje oprechte emotie zelfs - die zeldzaamheid in de Nederlandse romcom. Het kan dus wel."

HET PAROOL: 3 sterren uit 5 Het Parool erkent de simpele verhaallijnen, maar geeft een dikke pluim voor het effectief bespelen van de emoties van de kijker. De film wordt met een ‘echte vriendschap’ vergeleken: je houdt van deze vrouwen, maar soms zijn het verwende nesten die “tenenkrommende dingen” roepen. Gooische vrouwen forever’ zou een betere titel zijn. De film wekt heel slim een gevoel van eeuwige vriendschap op. Tussen de vier dames op het scherm natuurlijk, maar ook tussen de dames en hun miljoenen fans.

DE TELEGRAAF: drie sterren uit 5 Ook De Telegraaf vindt de romantische komedie een “hartverwarmende ode aan de vriendschap”. Sowieso kan recensente Annet de Jong de film wel waarderen. Het is volgens haar een “geslaagde romantische komedie, grappig en ontroerend” en ze vindt de personages juist minder flets dan voorheen: Deze romantische komedie heeft alle ingrediënten waarop je hoopt: een huwelijk, een begrafenis, een scheiding en nieuwe liefdes, en alsof het nog niet genoeg was een reisje naar het paradijselijk besneeuwde Oostenrijk. Fijn is ook dat de vrouwelijke personages wat meer vlees op de botten hebben (dat geldt overigens niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk). Ze zijn minder karikaturaal en meer mensen van vlees en bloed met al hun tekortkomingen.

Kijkwijzer: 6 jaar (grof taalgebruik, geweld, angst).
IMDb 
Trailer 
Première: 4 december 2014 (152 bioscoopzalen)
K-106 minuten

WIPLALA

Tim Oliehoek

met: Geza Weisz (Wiplala), Peter Paul Muller (vader Blom), Sasha Mylanus (Johannes), Kee Ketelaar (Nella Della), Peter van den Begin (ober), Jack Wouterse (gemeenteambtenaar), Cas Jansen (dokter Vink), Pepijn Cladder (politieman restaurant), Maurice Nathan Weert (verslaggever), Hans Kesting (Atlas), Ferdi Stofmeel (verslaggever), Mamoun Elyounoussi (pizzabezorger), Christel de Laat (politieagent plein), Anneke Sluiters (zuster Laura), Paul Kooij (Arthur Hollidee), Wil van der Meer (manager), René Groothof (oude man met hond), Manon Nieuweboer (vrouw met kerstmandje), Gerard Rikkelman (coach), Conny Wilhelmus (chique dame), Stanley Hau (Ming), Sander Huisman (politieman plein), Vera Ho (Chinese oma)

Scenario: Tamara Bos, gebaseerd op het gelijknamige boek van Annie M.G. Schmidt. Het verhaal gaat over een 10 centimeter groot mannetje genaamd Wiplala, dat bij toeval in het keukenkastje gevonden wordt door het negenjarige zoontje van de familie Blom. Wanneer hij per ongeluk het hele gezin net zo klein tinkelt als hijzelf, begint een spannend avontuur over hele kleine mensen in een hele grote wereld.

 Producent: Burny Bos, Mieke de Bruijn, Jacqueline de Goeij, Brigitte Kerger-Santos, Addy Otto, Eefje Smulders, Jani Thiltges, Mylene Verdurmen. Muziek: André Dziezuk. Camera: Rolf Dekens. Montage: Bert Jacobs. Casting: Shanti Besseling, Job Castelijn, Elske Falkena. Stunt coördinator: Willem de Beukelaer.

Het voor Nederlandse begrippen hoge budget is bijna zes miljoen euro. Ruwweg de helft daarvan is voor de effecten. De eerste vier Annie M.G. Schmidt-films verschenen vanaf Abeltje (1998) zo om de twee jaar. Maar tussen Pluk en Wiplala zit maar liefst tien jaar.

In vergelijking tot het boek is er meer spektakel toegevoegd, zoals dat autootje en de hond die hen bedreigt. De introductie van Wiplala is spannender gemaakt. In het boek en in de eerste scenarioversie leert hij direct alle leden van de familie Blom kennen, maar nu gaat het meer stapsgewijs. Nu is de negenjarige Johannes eerst de enige die van hem weet. Er ontstaat een soort verboden vriendschap tussen die twee, dat kan je goed gebruiken als spanningsboog.

Regisseur Tim Oliehoek over Géza Weisz: „Voor Wiplala dacht ik meteen aan Géza. Hij heeft een guitig hoofd en hij is ambitieus. Maar we gingen eerst op zoek naar een jongen van een jaar of 13, 14. Zoveel goede jonge acteurs zijn langsgekomen, maar een echte Wiplala vonden we niet. Dus na één jaar kwam Géza toch auditie doen en meteen had hij de juiste toon en uitstraling. Hij stond er op blote voeten en had zichzelf wat jonger gemaakt met zijn haar en make-up. Het klopte gewoon.”

Bos: "We streven naar één miljoen bezoekers. Bij een voorvertoning voor bioscoopexploitanten moesten sommigen een traantje wegpinken."

Persreacties:
Erik Jonk in 'Metro' van woensdag 19 november 2014: "(...) goeie Géza Weisz (...) Het autootje zat niet in het eerste script, maar is door regisseur Tim Oliehoek bedacht en toegevoegd. Dat is een goede beslissing en brengt deze avonturenfilm voor het hele gezin een extra ster. Wat een geweldige beelden levert de tocht in de hoofdstad op. Het rode autootje scheurt tussen fietsers door in de doorgang van het Rijksmuseum, belandt op de ijsbaan van het Museumplein, wordt gegrepen door een hond en ramt een paar flessen als in de grootste stuntfilm. (...) De acteurs zullen heel wat uren voor een greenscreen hebben doorgebracht, maar dat is niet vaak te merken. Producent BosBros trok er 5,8 miljoen euro voor uit. Zo kon Oliehoek aan de haal met alles wat groot en klein speciaal kan maken in een film vol stunts. Wiplala die dreigt met een punaise als zwaard, Wiplala die rondbaddert in een pot pindakaas, Wiplala die zijn haar laat kammen met een tandenborstel, het genoemde speelgoedautootje en de beroemde vlucht op een duif: het pakt allemaal mooi uit. Ga naar de bioscoop want: Je hebt jezelf en je hele gezin waarschijnlijk in een zware depressie getinkeld, als je deze uiteindelijke vrolijke film niet trekt. BosBros was eerder al goed voor absolute kaskrakers (Minous, Abeltje, zie kader) en dat kan met deze Wiplala ook wel eens het geval zijn. Heb je kinderen, neefjes, nichtjes: ga gerust. Kinderen zullen een eigen tinkelende Wiplala in de voorraadkast willen vinden, voor volwassenen is er genoeg leuks. Het tot leven komen van Atlas bijvoorbeeld, die al tweehonderd jaar op het Paleis op de Dam een hemelgewelf op zijn schouders draagt. De rol van Hans Kesting is kort, maar indrukwekkend en droogkomisch."

Peter de Bruijn in 'NRC Handelsblad' van woensdag 19 november 2014: "Het boek verscheen in 1957. De film is er pas nu, want nu pas zijn de speciaIe effecten die nodig zijn ook voor Nederlandse filmmakers binnen handbereik gekomen. Die zien er soms nog best wel knullig uit, maar wel op een charmante manier: dat geldt vooral voor de uitvergrote rekwisieten. De film beweegt zich over een dunne lijn: Wiplala magwel een beetje nostalgisch zijn, met dat knusse beeld van Amsterdam - en de film is daarmee helemaal geschikt voor de maand december - maar niet oubollig. Dat is heel redelijk gelukt, vooral omdat actiespecialist Tim Oliehoek er gaandeweg meer vaart inzet, en al zijn kaarten heeft gezet op de handeling. Na een haperend en aarzelend begin komt de film steeds beter op stoom, met als hoogtepunt een ontmoeting met het beeld van Atlas op het dak van het Paleis op de Dam. De personages hebben wel een beetje psychologie meegekregen - met een geleerde vader die te veel met zijn hoofd in de boeken zit voor zijn onderzoek naar 'complimentgedrag bij de Grieken en Romeinen', een bokkig zusje en een broertje dat vindt dat hij niet gezien wordt. Maar dat komt niet of nauwelijks uit de verf. Wiplala charmeert met vlotte, dappere avonturen, die nooit te plat ofte jolig zijn. De film doet gelukkig ook geen poging om - over de hoofden van de jonge kinderen heen - de ouders en grootouders direct aan te spreken. Wiplala is innemend, pretentieloos kindervermaak. Mooi dat zulke jeugdfilms niet alleen uit Hollywood hoeven te komen."

Ab Zagt in 'Algemeen Dagblad' van donderdag 20 november 2014: "(...) De verfilming van Wiplala heeft zonüer twijfel enige charme, maar echt ontwapenend is de film niet. Daarvoor acteren de kinderen te stroef en is de humor wel erg dun gezaaid. Wat meer tinkelen met het scenario had de film zeker beter gemaakt."

Pauline Kleijer in 'de Volkskrant' van 20 november 2014: "Een Wiplala, in 1957 voor het eerst beschreven door Annie M.G. Schmidt, is geen kabouter. Hij is een Wiplala, en zo heet hij ook. In de film Wiplala, naar het gelijknamige boek, moet het kleine mannetje (zo'n tien centimeter hoog) het veelvuldig uitleggen. Dat doet hij niet met veel woorden: Wiplala is bepaald geen prater. Géza Weisz, die de titelheld speelt, heeft zelfs zo weinig tekst dat het elke keer even schrikken is wanneer hij wél wat zegt. Het is ook om andere redenen geen makkelijke rol: om later digitale effecten te kunnen toevoegen, acteerde Weisz voornamelijk voor een groen scherm. Dat doet hij goed (...) De nadruk op de stunts lijkt soms ten koste te gaan van de rustige scènes. Het huiselijke drama van Johannes blijft wat vlak, maar dat is een klein bezwaar bij een charmante film die de laconieke toon van Annie M.G. Schmidt respecteert en zichzelf niet probeert te overschreeuwen."

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 20 november 2014: " (...) Dat deze genoeglijke kerstfamiliefilm het net niet haalt bij 'Minoes', van alle geslaagde Schmidtverfilmingen van BosBros nog steeds de beste, ligt aan de - gezien alle effecten - soms haperende acteursregie. Geza Weisz is okay maar minder verfijnd als Wiplala dan Carice van Houten was als poes. En Peter Paul Muller speelt net wat minder aandoenlijk dan Theo Maassen het type wereldvreemde boekenwurm waar Annie M.G. Schmidt het patent op heeft. Daar staat tegenover dat Schmidts 'Wiplala' als avontuur ontroerend en niet te versmaden is. Welk kind wil nu niet mee met zo'n impulsief minivriendj e van een vinger hoog, die soms kan tinkelen (toveren) en soms ook niet, maar er wel in slaagt om je op de rug van een duif mee te voeren over de grachten naar het dak van het paleis."

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 19 november 2014: " Ooit vielen Annie M.G.-verfilmingen als rijpe appelen de bioscoopzaal binnen, maar na Pluk van de Petteflet bleef het acht jaar stil. Een budgetkwestie. De gewenste opvolger, Wiplala, zou zeker voor Nederlandse begrippen een special-effectsextravaganza moeten worden. Nu de film er eindelijk is, kun je stellen dat BosBros beter nóg iets langer had kunnen wachten. (...) De bezigheid van de moeder blijft een abstract acntergrondgegeven; boekensteunen waarbinnen het verhaal zich afspeelt. Het is wel erg jammer dat de schaal van dat verhaal niet overtuigt. Wiplala kostte liefst 6,5 miljoen euro, maar een film als Honey, I shrunk the kids, toch alweer 25 jaar oud, heeft veel grootsere decors en maakt veel geloofwaardiger dat de hoofdrolspelers daadwerkelijk als miniaturen van zichzelf in een enorme wereld rondlopen. In Wiptala worden de achtergronden continu onscherp gehouden en dan nog ziet een handvol scènes er simpelweg lelijk uit. Dat geldt overigens niet voor de grote finale, waarin de hoofdrolspelers per digitale duif over Amsterdam vliegen. Zowel het beest zelf als de beelden van de stad zijn erg fraai. Toch is dat qua spektakel niet eens het hoogtepunt. Op verzoek van regisseur Tim Oliehoek, nooit vies van wat adrenaline, werd een race per radiografisch bestuurbare auto opgenomen. Een heerlijke scène die dooi de fietserstunnel van het Rijksmuseum leidt en over de ijsbaan op het Museumplein. Uiteindelijk komt de auto tot stilstand dankzij een flinke hond, die er eens flink mee begint te schudden. Een soort miniatuurhommage aan Jurassic Park. Had Annie vast om kunnen lachen."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
Trailer 
IMDb
Première: 19 november 2014 (124 bioscoopzalen)
K-93 minuten

PAK VAN MIJN HART

Kees van Nieuwkerk

met: Marwan Kenzari (Richard), Halina Reijn (Karin), Benja Bruijning (Tom),
Fedja van Huêt (Niek), Geza Weisz (regisseur), Chantal Janzen (Julia),
Manuel Broekman (auditant), Leo Alkemade (Gerben), Loes Haverkort (Floor),
Bram van der Vlugt (Niek sr.), Beppie Melissen (Nel), Nathan Meeter (Lars),
Antonie Knoppers (Alph)

Scenario: Jacqueline Epskamp, Ivo Martijn, Valentijn Moerdijk, Simone Kome
van Breugel.In de romantische komedie Pak van mijn Hart runnen de broers
Tom (Benja Bruijning) en Niek (Fedja van Huêt) een kledingverhuurbedrijf.
Tom, ex-soapster, neemt zijn werk en relaties niet zo serieus. Daarentegen
stort familieman Niek zich volledig op het werk tot ongenoegen van zijn
vrouw Karin (Halina Reijn). De broers zijn zojuist met de voorbereidingen
voor de feestmaand begonnen, als de aantrekkelijke Julia (Chantal Janzen)
hun familiebedrijf binnenloopt met een aanbod dat alles verandert. Tom en
Niek worden door deze klus geconfronteerd met de liefde, familiekwesties,
tradities, zaken en vertrouwen. Daardoor komt er voor de broers in de
feestmaand wel heel veel op het spel te staan…

Producenten: Martin Dewitte, Sander Emmering, Erwin Godschalk, Reinout
Oerlemans, Maarten Swart, Sim van Veen, Ronald van Wechem. Muziek: Melcher
Meirmans, Chrisnanne Wiegel. Camera: Daan Nieuwenhuijs. Montage: Peter
Alderliesten. Casting: Shanti Besseling,Job Castelijn, Janusz Gosschalk.
Production design: Alfred Schaaf. Art direction: Jaap Hoek. Kostuums:
Margriet Procee. Make up: Marleen Holthuis.

Titelsong: Pak van mijn hart / Nick & Simon.

De Zwarte Pieten in de film zijn zwart, maar er zitten ook veegpieten
tussen, geen gele of paarse. Hoewel de film gaat over de tegenstelling
tussen traditie en commercie, neemt de film geen standpunt in.

Kees van Nieuwkerk is de zoon van DWDD-presentator Matthijs en de vriend
van Carice van Houten.

Persreacties:
Ab Zagt op AD.nl op 30 oktober 2014: "Waar is Kim van Kooten als je haar
nodig hebt? De actrice/scenariste was verantwoordelijk voor de romantische
komedies Alles is Liefde en Alles is Familie, de beste Nederlandse
voorbeelden uit dit genre. Als geen ander kan Van Kooten personages
bedenken die de kijker in zijn hart sluit. Het is een vak apart, zoals
blijkt uit de imitatiefilm Pak van mijn Hart waarin erg nadrukkelijk naar
Alles is Liefde wordt geknipoogd. Daar houdt de vergelijking op. In Pak van
mijn Hart willen de liefdesperikelen - twee broers (Benja Bruijning en
Fedja van Huêt) die verliefd zijn op dezelfde vrouw (Chantal Janzen) - maar
niet echt overtuigen. Het doet allemaal heel geforceerd aan. Vooral de
context - een marketingcampagne om de Kerstman kindervriend Sinterklaas
door middel van een nieuw colamerk (Santaman Cola!) te verdringen - is
behoorlijk ongeloofwaardig. Ook de dialogen zijn niet geestig genoeg om
indruk te maken. De imposante cast doet erg zijn best, maar de vonk wil
niet echt overslaan. Pak van mijn Hart komt nooit echt uit de startblokken.
Wel gaat de film in op de sinterklaasdiscussie. De zwarte Amerikaanse
ondernemer die Nederland een nieuw colamerk wil aansmeren, verbaast zich
over de Sint: 'Een blanke man met een stelletje zwarte slaven'."

Kijkwijzer: 6 jaar (geweld, grof taalgebruik).
IMDb
Trailer
Première: 6 november 2014
K-86 minuten

AANMODDERFAKKER

Michiel ten Horn

met: Gijs Naber (Thijs), Roos Wiltink (Lisa), Anniek Pheifer (Simone),
Martijn Hillenius (Tim), Yannick van de Velde (Walter), Joke Tjalsma
(Leonie, Thijs' moeder), René van Retèl (Joost, Thijs' vader), Markoesa
Hamer (Julie)

Scenario: Anne Barnhoorn. Tragikomedie over mannen die te lang jongens
blijven en meisjes die te snel vrouw willen worden. De 32-jarige eeuwige
student Thijs sloft ogenschijnlijk zorgeloos door het leven dat gevuld is
met bier, meiden, donaties van zijn moeder, hangen met zijn huisgenoot en
wat werkshiftjes in een sfeerloze mediagigant. Wanneer hij de zestienjarige
oppas van zijn zus ontmoet, een jongvolwassen meisje met torenhoge ambities
en een uitgestippeld plan voor het leven, wordt Thijs keihard
geconfronteerd met de gevolgen van zijn bestaan.

Producenten: Iris Otten, Sander van Meurs, Pieter Kuijpers, Maarten van der
Ven. Camera: Jasper Wolf. Production design: Elza Kroonenberg. Geluid:
Oliver Pattinama. Montage: Wouter van Luijn. Muziek: Djurre de Haan.
Productiebedrijf: Pupkin Film. Omroep: AVROTROS tv. Distributeur: Wild
Bunch Benelux Distribution.

In twee jaar tijd gemaakt.

De regisseur heeft dezelfde leeftijd als Thijs in de film.

Gouden Kalf 2014: Beste Acteur voor Gijs Naber, Beste Scenario voor Anne
Barnhoorn, Beste Film voor Iris Otten, Sander van Meurs, Pieter Kuijpers
voor Pupkin Film.

Teaser
IMDb
Première: 6 november 2014 (18 bioscoopzalen)
K-97 minuten

DANSEN OP DE VULKAAN

Adriënne Wurpel   

met: Nils Verkooijen (Maarten), Rutger Aleva (Jason), Mouna Goeman Borgesius (Sophie),
Mees Groot (Sarah), Tobias Kersloot (Ramon), Marcel Musters (Frans), Sieger Sloot
(dokter Smit), Har Smeets (docent), Pamela Teves (rectrix), Gina van Os (Roxanne), Bas
van Prooijen (Stefan), Sol Vinken (Rik), Remko de Keijzer (publiek danswedstrijd),
Christianne Bal (meisje in park), Tine Cartuyvels (jurylid), Tommie Christiaan
(Remco), Maud Claessens (meisje in park), Dorien de Jonge (jurylid), Saskia Edens
(stagemanager), Charlie Jansen (beveiliger), Hadewych Minis (medewerker bloedlab),
Geert Postma (jurylid), Roeltje van de Sande Bakhuyzen (fotografe)

Scenario: Sjors Mans, Nils Verkooijen, Adriënne Wurpel. DANSEN OP DE VULKAAN draait om
Maarten, een gewone jongen van 16. Na schooltijd gaat hij graag met vrienden in het
park hangen, muziek luisteren, gamen met zijn beste vriend en zo vaak mogelijk naar de
dansschool. Daar danst hij het liefst met Roxanne. Bijna niemand, zeker Roxanne niet,
mag weten dat Maarten een chronische ziekte heeft; een ernstige vorm van
stofwisselingsziekte waardoor hij niet oud zal worden. Want ondanks zijn ziekte en
bezorgde ouders wil Maarten volop genieten van het leven en overal aan meedoen. Als
zijn lichaam het steeds vaker laat afweten, dringt tot hem door dat hij het dansen
misschien zal moeten opgeven...

Producenten: Amber de Vente, Jaro Gevers, Frank Hansen, Sjors Mans, Hans van der
Hulst, Thijs Verhoeve, Nils Verkooijen, Adriënne Wurpel. Muziek: Sjors Mans. Camera:
Tibor Dingelstad. Montage: Nicolien van Loon. Production design: Chaim Stavenuiter.
Kostuums: Dorien de Lange. Make up: Marjolein Jansen-De Vries, Ria Kooijman. Geluid:
Willem de Bruijn. Casting: Saskia Edens, Tobias Kersloot, Nils Verkooijen, Marleen
Vriezen, Adriënne Wurpel.

De 17-jarige acteur Nils Verkooyen hoorde via via over stofwisselingsziektes en
besloot er met schoolvriend Sjors Mans een film van te maken, deels betaald door
crowdfunding en deels door de Stichting Stofwisselkracht. Cast en crew deden vrijwel
onbezoldigd mee.

Persreacties:
Fabian Melchers in 'de Telegraaf' van donderdag 30 oktober 2014:"(...) Na Achtste-groepers huilen niet en het recentere Kankerlijers, is Dansen op de vulkaan opnieuw een Nederlands jeugddrama waarin een ernstige ziekte centraal staat. Maarten probeert zijn aandoening te verbergen, maar heeft daar steeds meer moeite mee. Het idee voor de film kwam van hoofdrolspeler Nils Verkooijen zelf, die tevens meehielp met de financiering en het scenario. Ambitieus, al komt het eindresultaat helaas niet zo goed uit de verf. Degelijk spel redt de voor een deel gekunstelde dialogen, maar wat meer stoort, is dat de kijker amper iets te weten komt over stofwisselingsziekten. We begrijpen dat Maarten medicijnen moet slikken en snel moe is, maar de echte gevolgen van zijn aandoening worden pas laat in de film duidelijk. Te laat, want zonder die informatie  maakt Dansen op de vulkaan weinig indruk."

André Waardenburg in 'NRC Handelsblad' van woensdag 29 oktober 2014: "(...)  Het is allemaal heel sympathiek maar tot een heel goede film heeft het niet geleid. Daarvoor is het scenario te onbeholpen, vooral de vaak wat knullige dialogen. Sommige scènes duren te lang of zijn zelfs overbodig. Is het echt nodig Verkooijen een keer of vier door Utrecht te zien fietsen? Nu lijkt het een uitgerekt tv-drama dat eigenlijk in een uur verteld had kunnen worden. En het gebruik van dansscènes is weinig origineel en bovendien wat te veel van het goede. Sterker zijn de scènes waarin Maarten, ondanks zijn ziekte, een gewone puber is die drinkt, blowt en in slaap valt in het park. Verkooijen speelde een bijrol in Achtste-groepershuilen niet, maar het niveau van die leukemiefilm wordt bij lange na niet gehaald. Dansen op de vulkaan heeft goede bedoelingen maar overstijgt het niveau van een 'ziekte van de week'-film niet."

Kijkwijzer: 12 jaar (angst, grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 30 oktober 2014 (65 bioscoopzalen)
K-84 minuten