DE POEL

Chris W. Mitchell

met: Katja Herbers (Jenny), Jamie Grant (Emilie), Gijs Scholten van Aschat (Lennaert), Alex Hendrickx (Jan), Carine Crutzen (Sylke), Bart Klever (Rob), Chris Peters (Marco)

Scenario: Chris W. Mitchell, Gijs Scholten van Aschat. Twee gezinnen zetten tijdens een trektocht hun tenten op aan de oevers van een idyllische poel in het bos. Jan, een onzekere puber, is heimelijk verliefd op Emilie, maar zij valt voor de charmes van Jans oudere broer Marco. ’s Nachts wordt Jan wakker van een vrouwenstem, die hem toefluistert te komen zwemmen in de poel. Is het de verleidelijke bosheks Jenny, waarover Jans vader bij het kampvuur vertelde, die hem roept?

Producenten: Jan Doense, San Fu Maltha, Els Rientjes, Herman Slagter. Muziek: Vidjay Beerepoot. Camera: Gábor Deák. Montage: Manuel Dias da Silva. Casting: Houdijn Beekhuis, Betty Post. Production design: Ben Zuydwijk. Art direction:Nadine Maas. Make up: Erik Hillenbrink, Rob Hillenbrink, Claudine van Erven. Special effects: Harrie Wiessenhaan. Distributie: Just Bridge Entertainment.

DE POEL is de eerste film die Het Nieuw Nederlands Film Platform (NNFP) heeft gemaakt. NNFP is een crowdfunding-initiatief om eigenzinnige Nederlandse speelfilms te realiseren. Vanaf 6 euro per maand kun je participeren en deel je voor 50 % mee in de winst van het NNFP. Budget: € 650.000,- met NNFP target: € 30.000,-

De in Engeland geboren en getogen Mitchell liet zich voor het script inspireren door de Engelse folklorefiguur Jenny Greenteeth. Met een door hem geschreven eerste versie van het script stapte hij op Van Scholten Aschat af, met wie hij als regieassisteent op de set van Rudolf van den Berg bevriend was geraakt. Mitchell schreef het skelet, samen met Van Scholten Aschat deden ze het vlees op de botten bij het scenarioschrijven. Via het netwerk van Gijs deden ook Crutzen, Klever en Herbers mee. Ariane Schluter wilde meedoen, maar zij kon niet omdat ze druk was met LUCIA DE B.

Opgenomen in juli 2013 in de bossen van Eesveen in Overijssel. Het was een warme zomer en er waren ook teken.De cast sliep in een huis, de crew verbleef in tenten om de kosten te drukken. Budget was 200.000 euro voor 20 draaidagen.  Crew en cast leverden een deel van hun salaris in om een een normale productie mogelijk te maken.

Zangeres en actrice Katja Herbers kreeg geen stand-in, omdat dat niet paste in het budget en lag urenlang in het koude water van een vijver in Steenwijk. Ze kreeg een keel- en longontsteking waardoor haar voorstellingen voor de liederencyclus Im wunderschönen Monat Mai van componist Reinbert de Leeuw afgelast moesten worden.

De film ging op 14 april 2014 tijdens het Imagine filmfestival in première.

Persreacties:
KK in Veronica Magazine, nr. 16- 2014: "Tenzij je Dick Maas heet, blijft het moeilijk om met een Nederlandse horrorfilm publiek naar de bios te lokken. Daar hebben de makers van De poel zich niet door laten tegenhouden. En gelukkig maar, want hun langzaam op je af sluipende film pakt behoorlijk effectief uit. We zien hoe een gezinnetje, vergezeld door een vriend en zijn dochter, tijdens een kampeertrip de tenten opslaat bij een ven diep in de bossen. Het duurt niet lang voordat er rare dingen gebeuren. Het slot doet geen recht aan de zorgvuldige opbouw, maar buiten dat is De poel een complete genrefilm met goed spel, zwarte humor en een paar fijne shocks."

Marieke Kremer in 'Sp!ts' van woensdag 30 april 2014: "(...) Mitchell, die samen met hoofdrolspeler Gijs Scholten van Aschat het schript schreef, is niet het type dat direct na zonsondergang aanvangt met bloedvergieten. Integendeel: hij is een man van de langzame opbouw, hij wil de kijker eerst het verhaal intrekken om ze, zodra ze zich verbonden voelen met de hoofdpersonen, de gordijnen in te jagen. En die opzet slaagt. Niet eens zozeer omdat de hoofdpersonen nu zo bijzonder of origineel zijn – er is ontrouw, verraad en sluimerende echtelijke onvrede, en door de aanwezigheid van twee tienerjongens en een tienermeisje is de sfeer tussen de jongeren geladen. De acteurs die gestalte geven aan die ongelukkige zielen zijn echter wel bovengemiddeld goed. En dan niet alleen Scholten van Aschat, maar vooral ook Carine Crutzen als diens veelgeplaagde vrouw. Het moet gezegd; op de schaal van rustig-onderuitgezakt-in-je-stoel tot klamme-handjes-van-de-zenuwen scoort deze film ergens in het midden. Ook de minder doorgewinterde horrorkijker zal geen doodsangsten hoeven uitstaan bij De Poel, en de meeste schrikeffecten zijn eerder vies dan eng. Het einde komt bovendien wat haastig uit de lucht vallen en is niet helemaal bevredigend. Dat neemt echter niet weg dat je aan De Poel een prima Nederhorrorfilm hebt, vooral als je het niet erg vindt als het drama een even grote plaats inneemt als het griezelen. En dat kamperen, dat laat je voortaan helemaal uit je hoofd."

Bart van der Put in 'Het Parool' van woensdag 30 april 2014: "(...) Het horrorgenre heeft geen gebrek aan films waarin stadsmensen een trip naar de bossen of het platteland met de dood moeten bekopen, maar een variant op Nederlandse bodem was er nog niet. Regisseur en scenarioschrijver Chris W. Mitchell en producent Jan Doense kennen hun klassiekers. Mitchell maakte eerder korte films in het genre, Doense lanceerde in 1984 het Weekend of Terror, dat zich als het Imagine Film Festival ontpopte. Ze slagen er met hun eerste lange horrorfilm goed in genreclichés te vermijden, en de film en personages een onmiskenbaar Nederlands karakter te geven. In Amerikaanse varianten leidt de verkeerde afslag op het platteland doorgaans tot een confrontatie met maniakale boemannen, in 'De poel' krijgt de duistere geschiedenis van het meertje een weerslag in de psychologische onttakeling van de gezinsleden. Op dat vlak overtuigt de film meer dan in de boven­natuurlijke component, die met voyeuristische point of view-shots en een verklarende flashback een eenduidige invulling krijgt. Zolang het bovennatuurlijke met ambivalente waanbeelden en suggestieve geluiden wordt uitgewerkt, zijn de gezinscrisis en de horrorelementen op een organische manier met elkaar verbonden, maar wanneer het onheil een gezicht krijgt, voelt dat als een stijlbreuk. Dat 'De poel' desondanks overtuigt is mede te danken aan Gijs Scholten van Aschat, die niet alleen een fraai ontsporend gezinshoofd neerzet, maar Mitchell ook als scenarioschrijver bijstond. De bloemrijke woordenwisselingen worden aanstekelijk uitgespeeld door een sterk acteursensemble, dat in de loop van de film op brute wijze wordt uitgedund. Daarmee leveren Mitchells en Doenses productie­bedrijf House of Netherhorror een krachtige intentieverklaring af: de kop is eraf, op naar de volgende hellevaart."
 

Coen van Zwol in'NRC Handelsblad' van woensdag 30 april 2014: "(...) DE POEL is een prima geslaagde horrorfilm. Nederhorror heeft geen erg respectabele stamboom. Sinds de eerste lange horrorfilm BLOEDVERWANTEN vanWim Lindner uit 1977 volgden er 36 speelfilms: enthousiast geknutsel met papier-maché en nepbloed doorgaans. Uitzonderingen waren  DE LIFT, AMSTERDAMNED en zeperd DE JOHNSONS (1992). Nu lijkt er toch iets aan de hand. Sinds 2000 kwamen al 25 horrorfilms uit, na 2010 ook met een professioneel cachet: horrorkomedies als SINT, NEW KIDS: NITRO en ZOMBIBI, maar ook FRANKENSTEIN'S ARMY en ZWART WATER. BORGMAN is horror: de eerste Nederlandse bijdrage aan de competitie van Cannes in 38 jaar. (...) Hun hogeschoolacteren geeft DE POEL niveau, waarna de film met gevoel voor timing en simpele effecten - rimpels in het water, fluisterstemmen, schimmel en maden - de noodlottige spanning opvoert richting bloedbad. (...) Het is afwachten. ZWART WATER (...) redde het in 2010 niet: hij trok zo'n vijfduizend bezoekers. DE POEL, ook pikzwart water en een een demon die een gezin tegen elkaar uitspeelt, het niet beter doet, rest er één troost: een horrorfilm blijkt wel veel beter te exporteren dan romantische komedies met Carice van Houten." 

 

IMDb
Trailer
Première: 1 mei 2014
K-80 minuten

CAPSULE

Djie Han Thung

met:Anouk Kleykamp (Eva Rijssen), Michael Schnörr (Daniel Ichigo), Orlando
Manuel do Brito (Jason Landma), Jet Kragt (Christine Wielkens), Inge
Snijders (Liza Wielkens), Olga van de Ven (Yvonne Dentener), Sharon Zaal
(Yvonne van der Velden), Frida Krijger (assistent Ichigo), Ernst ter Linden
(tv host), Lennart Timmerman (Josef)

Scenario: Gerson Orantmangoen. Een buitengewone toename van kosmische
straling bedreigt het leven op aarde. De mysterieuze gedragswetenschapper
Ichigo ontwikkelt een methode om enkele uitverkorenen te selecteren die in
een capsule kunnen overleven. Hij meet daarvoor het vermogen van de
kandidaten om lief te hebben, maar sceptici stellen vragen bij zijn test.
Ondertussen worstelen de betrokkenen met hun dagelijkse problemen en
relaties.

Distributeur: De Filmfreak. Producenten: Christine Anderton, Stefany
Rietkerk. Muziek: Paul David Heckhausen, Simon Schmidt. Camera: Nanko
Goeting. Montage: Leonardo Cariglino.

Dit sciencefictiondrama is het speelfilmdebuut van regisseur Djie Han Thung
en de hoofdrollen zijn weggelegd voor alle examenstudenten van de
deeltijdopleiding Filmacteur bij Het Mediacollege Amsterdam: Anouk 
Kleykamp, Michael Schnörr, Orlando do Brito, Jet Kragt, Inge Snijders, Olga
van de Ven en Sharon Zaal.

Een kleine 20.000 euro en 10 draaidagen, daar moest regisseur en HvA-
deeltijdstudent Djie Han Thung (50) het mee doen voor zijn speelfilmdebuut.

CAPSULE is een afstudeerfilm van faaam. De opleiding Filmacteur van Het
Mediacollege Amsterdam is de enige meerjarige opleiding in Nederland voor
camera-acteren. De opleiding komt voort uit de particuliere opleiding faaam,
die in 2005 is opgericht door Hugo Metsers. Ieder jaar realiseert faaam, in
samenwerking met Ma, twee filmprojecten. Eerdere projecten zijn onder andere
RAUW van Hugo Metsers (première op Film by the Sea 2012), LUST van Arjen
Hosper (uitgezonden door Veronica in 2012) en ESTAFETTE D’AMOUR  van  Hugo
Metsers (première op Film by the Sea 2013). Het Mediacollege Amsterdam is
een mbo-vakschool met 18 praktijkgerichte opleidingen: van Game Artist en
Filmacteur tot Geluidstechnicus en Signmaker. www.ma-web.nl 
Dit is de eerste keer dat een film van faaam (film actors academy and
masterclasses) een Nederlandse bioscooprelease krijgt. Vanaf 17 april 2014
is CAPSULE te zien in onder andere Het Ketelhuis in Amsterdam en het Louis
Hartlooper complex in Utrecht. CAPSULE heeft een voorpremière op 13 april
2014 tijdens het 30e Imagine Film Festival, dat van 9 tot en met 18 april
plaatsvindt in EYE Amsterdam.

Het was de ambitie van de regisseur om de beste film van het jaar te maken.
Djie Han Thung of dat gelukt is in 'Folia magazine' van 16 april 2014: "Dat
denk ik niet. Maar we zijn er wel in gedlaagd om de best mogelijke film te
maken met het beschikbare budget. Het is een complexe film, waarin veel
verschillende technieken en verhaallijnen samenkomen. Vooral in het tweede
deel is het gelukt het beoogde gevoel [dat alles relatief is, dat het leven
eindig is en dat je over heel veel dingen geen controle hebt] op de kijker
over te brengen."

Persreacties:
Jip Klompenhouwer op Moviescene.nl op 16 april 2014: "(...) Capsule wordt
gepresenteerd als een verhaal dat bioscoopwaardig is. Het Ketelhuis in
Amsterdam en het Louis Hartlooper Complex in Utrecht maken kostbare tijd
vrij voor iets wat eigenlijk niets meer is dan een matige studentenfilm. Het
oogt professioneel en tracht een vernieuwend concept door te voeren in de
Nederlandse filmwereld, maar slaagt hier bij lange na niet in. Het kleurloze
acteerwerk en tenenkrommend slechte script mogen dankbaar zijn voor het
fatsoenlijke camerawerk en de subtiele soundtrack. Capsule moet je niet
'gewoon laten gebeuren' maar 'gewoon' laten."

Daniël Steneker op NWTV.nl op 3 april 2014: "(...) Het is een ensemblefilm
die barst van de ambitie, maar daardoor roekeloos slingert tussen
relationeel drama, science-fiction en esoterische filosofieën. Ook al is het
resultaat zeer wisselend, de moed om zijn project tot stand te brengen en
een podium te bieden aan nieuwe acteurs is lovenswaardig. Voorafgaand aan de
persvoorstelling merkte regisseur Djie Han Thung op dat het een enorme
opgave was om een beknopte synopsis van Capsule te schrijven. Ik kan het me
voorstellen, de film laat zich lastig navertellen. Laten we zeggen dat er in
ieder geval iets aan de hand is met dodelijke straling uit de ruimte,
waardoor leven op aarde spoedig tot een einde zal komen. Een klein gedeelte
van de mensheid kan vluchten door in een capsule te overleven. De jonge
wetenschapper Ichigo (Michael Schnörr) heeft een methode ontwikkeld om een
gezelschap met de grootste overlevingskans te selecteren, op basis van hun
vermogen om lief te hebben. Dan zijn er nog tal van kleine narratieven,
bijvoorbeeld over een stripper die kanker heeft overwonnen en haar baan aan
de wilgen hangt (Olga van de Ven), een meisje dat onvruchtbaar wordt na een
verkrachting (Anouk Kleykamp), of een vrouw die in de gevangenis zit voor
doodslag (Inge Snijders) en daarom haar kinderen aan haar zus (Jet Kragt) en
zwager (Lennart Timmerman) moet overdragen. Tussen deze gefragmenteerde
verhalen door zien we hoe deze personen aan het kruisverhoor van de Ichigo-
methode worden onderworpen. Alle belangrijke hoofdrolspelers komen van de
opleiding Filmacteur van het Mediacollege in Amsterdam, de enige mbo-
opleiding in Nederland  voor camera-acteren. Capsule is het eerste
afstudeerproject van de opleiding dat een bioscooprelease krijgt, al is het
maar in een beperkt aantal zalen. De acteerprestaties lopen nogal uiteen en
het is duidelijk dat scriptschrijver Gerson Oratmangoen heeft geprobeerd de
beeldtijd van de personages eerlijk te verdelen, zodat elke afstudeerder het
momentje kan nemen om zijn of haar talent te etaleren. De soundmix is soms
wat uit balans en de soundtrack is niet bijster origineel, maar de grootste
valkuil van de film is de immense overambitie van Oratmangoen en Thung. Een
sci-fi-Magnolia met miniem budget, met de suggestie van kosmische
verbindtenissen slaat al snel om naar muffe esoterie en een gefragmenteerd
plot dat maar ten dele weet te boeien. Het resultaat is zo’n film die
tegenstanders rabiaat naar de vuilstort van pretentieuze meuk zullen
verwijzen, waar radicale voorstanders de tegenstanders van conservatisme en
onbegrip zullen betichten. De balans is zoek. Regisseur Thung, scenarist
Oratmangoen en de nieuwe lichting van het Mediacollege hebben een
merkwaardige prent gemaakt. Ze verwerpen de gebaande paden van de
vaderlandse cinema en integreren science-fiction en parapsychogologie in een
complex sociaal drama vol ogenschijnlijk losstaande mininarratieven. Plot en
uitwerking kunnen allemaal een stuk beter gedoseerd en ook op technisch vlak
kent de film de nodige mankementen, maar durf kun je de makers van Capsule
niet ontzeggen."

Site 
Facebook
IMDb
Trailer
Première: 17 april 2014 (2 bioscoopzalen)
K-85 minuten

SUPERNOVA

Tamar van den Dop

met: Gaite Jansen (Meis), Tamar van den Dop (moeder), Bob Schwarze (vader), Elise van 't Laar (Sue)

Scenario: Tamar van den Dop, naar de Vlaamse jeugdroman 'Mijn vader zegt dat wij levens' redden van Do van Ranst. Meis woont met haar ouders en oma in de bocht van de weg. Ze droomt van een groots en meeslepend leven, maar het enige wat er gebeurt is het wachten tot de volgende auto de bocht mist en de gevel van het huis ramt.

Producenten: Marc Bary, Eurydice Gysel, Herbert Schwering, Raymond van der Kaaij, Jose Van Doorn. Camera: Gregor Meerman. Montage: Katarina Turler. Casting: Shira Halevi, Marc van Bree. Production design: Tamo Kunz. Art direction: Seth Turner. Kostuums: Lotte Goos. Make up: Sanne van Deursen.

Het had weinig gescheeld of Gaite Jansen was niet te zien geweest in SUPERNOVA. Regisseur Van den Dop in 'Het Parool' van woensdag 16 april 2014: Toen Gaite vier jaar geleden auditie deed, wist ik meteen dat zij het moest worden, maar we hadden het geld nog niet rond. Toen het er twee jaar later was, was Gaite twintig. Te oud om het meisje van vijftien uit het boek te spelen. We zijn gaan zoeken naar een ander, maar Gaite bleef in mijn hoofd zitten. Ik zag in haar alles wat bij tienermeisjes hoort. Ze is sexy, zit natuurlijk in haar lichaam, heeft humor en durft pervers te zijn in een film. En ze is altijd zichzelf. Ik heb het personage zeventien gemaakt en werd er steeds enthousiaster over. Niet alleen kon Gaite daardoor de rol spelen, maar het verlangen naar seks van haar personage werd nog urgenter en dreigender. Het topless aan een vader voorlezen uit een bouquetreeksboekje kan bij een meisje van zeventien, maar bij een vijftienjarige zou de kijker zich afvragen wat er mis is met de regisseur."

Persreacties:
Coen van Zwol in 'NRC Handelsblad' van 16 april 2014: "(...) SUPERNOVA gaat over weifelen over de drempel van meisje tot vrouw, maar doet dat iets te gekunsteld symbolisch om echt te overtuigen. Zo aarzelt Meis in het eerste shot om in de rivier te duiken. Dan kun je, gezien de regels van de kunstfilm; de rest op je vingers uittellen. (...) In een voice-over speigelt Meis, die verder niet op intellectuele curiositeit valt te betrappen, met Goois accent haar situatie aan de wtten der natuur. (...) Maar het woord is 'bedacht': als kroon op anderhalf uur broeien en indolentie is zo'n finale net iets te mager. Wat SUPERNOVA redt, naast de fraaie, kraakheldere fotografie, is het extreem charismatisch pruilen en broien van Gaite Jansen. Wat kan zij dat goed. Je gunt haar een iets betere film."

Mark Moorman in 'Het Parool' van 16 april 2014: "(...) Het is duidelijk welke sfeer Tamar van den Dop in haar tweede speelfilm (na Blind uit 2007) wil treffen. Een meisje dat wacht op een (seksuele) bevrijding, een vreemdeling die haar wegvoert en haar verlost van jeugd en haar ouders. Supernova is gebaseerd op de Vlaamse jeugdroman 'Mijn vader zegt dat wij levens' redden van Do van Ranst, maar door Van den Dop verplaatst naar een abstract plattelandslandschap, dat ergens in Noordwest-Europa zou kunnen zijn. Supernova moet het hebben van de details, de zorgvuldig opgebouwde soundscapes van lange zomerse dagen en de aanwezigheid van actrice Gaite Jansen in elk shot,
hoewel ze eigenlijk als jonge twintiger net even te oud is om alle onzekerheden van een tiener in de war te belichamen. Van den Dop bedient zich van hoogst symbolische beelden (waarschuwingsborden langs de weg bijvoorbeeld, de angst om te vallen, de bevrijding van een duik in het water), maar Supernova voelt soms een beetje mager aan. Een korte film die al vrij snel het punt heeft gemaakt, maar dit oprekt richting de negentig minuten met een abstracte beeldtaal uit het arthousehandboek, met wat al te nadrukkelijke metaforen voor de mentale toestand van de jonge heldin. Er zit een fraaie scène halverwege waarin Meis rondhangt bij het kanaal en een jongen op een schip van voor naar achteren rent om hun ontmoeting zo lang mogelijk te laten duren. Daarin lijkt het hele verhaal van Supernova gevangen te worden."

Mario Wisse in 'Metro' van 17 april 2014: "(...) een mooie, subtiele film die, ondanks dat er weinig gebeurt, geen moment veerveelt. Dat heeft, behalve met de subtiele humor en de onderhuidse spanning, veel te maken met de uitstraling en het talent van hoofdrolspeelster Gaite Jansen. Ook Bob Schwarze en Tamar van den Dop, die ook de regie en het scenario voor haar rekening nam, spelen toffe rollen."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
IMDb
Trailer
Première: 17 april 2014 (8 bioscoopzalen)
K-90 minuten