DANSEN OP DE VULKAAN

Adriënne Wurpel   

met: Nils Verkooijen (Maarten), Rutger Aleva (Jason), Mouna Goeman Borgesius (Sophie),
Mees Groot (Sarah), Tobias Kersloot (Ramon), Marcel Musters (Frans), Sieger Sloot
(dokter Smit), Har Smeets (docent), Pamela Teves (rectrix), Gina van Os (Roxanne), Bas
van Prooijen (Stefan), Sol Vinken (Rik), Remko de Keijzer (publiek danswedstrijd),
Christianne Bal (meisje in park), Tine Cartuyvels (jurylid), Tommie Christiaan
(Remco), Maud Claessens (meisje in park), Dorien de Jonge (jurylid), Saskia Edens
(stagemanager), Charlie Jansen (beveiliger), Hadewych Minis (medewerker bloedlab),
Geert Postma (jurylid), Roeltje van de Sande Bakhuyzen (fotografe)

Scenario: Sjors Mans, Nils Verkooijen, Adriënne Wurpel. DANSEN OP DE VULKAAN draait om
Maarten, een gewone jongen van 16. Na schooltijd gaat hij graag met vrienden in het
park hangen, muziek luisteren, gamen met zijn beste vriend en zo vaak mogelijk naar de
dansschool. Daar danst hij het liefst met Roxanne. Bijna niemand, zeker Roxanne niet,
mag weten dat Maarten een chronische ziekte heeft; een ernstige vorm van
stofwisselingsziekte waardoor hij niet oud zal worden. Want ondanks zijn ziekte en
bezorgde ouders wil Maarten volop genieten van het leven en overal aan meedoen. Als
zijn lichaam het steeds vaker laat afweten, dringt tot hem door dat hij het dansen
misschien zal moeten opgeven...

Producenten: Amber de Vente, Jaro Gevers, Frank Hansen, Sjors Mans, Hans van der
Hulst, Thijs Verhoeve, Nils Verkooijen, Adriënne Wurpel. Muziek: Sjors Mans. Camera:
Tibor Dingelstad. Montage: Nicolien van Loon. Production design: Chaim Stavenuiter.
Kostuums: Dorien de Lange. Make up: Marjolein Jansen-De Vries, Ria Kooijman. Geluid:
Willem de Bruijn. Casting: Saskia Edens, Tobias Kersloot, Nils Verkooijen, Marleen
Vriezen, Adriënne Wurpel.

De 17-jarige acteur Nils Verkooyen hoorde via via over stofwisselingsziektes en
besloot er met schoolvriend Sjors Mans een film van te maken, deels betaald door
crowdfunding en deels door de Stichting Stofwisselkracht. Cast en crew deden vrijwel
onbezoldigd mee.

Persreacties:
Fabian Melchers in 'de Telegraaf' van donderdag 30 oktober 2014:"(...) Na Achtste-groepers huilen niet en het recentere Kankerlijers, is Dansen op de vulkaan opnieuw een Nederlands jeugddrama waarin een ernstige ziekte centraal staat. Maarten probeert zijn aandoening te verbergen, maar heeft daar steeds meer moeite mee. Het idee voor de film kwam van hoofdrolspeler Nils Verkooijen zelf, die tevens meehielp met de financiering en het scenario. Ambitieus, al komt het eindresultaat helaas niet zo goed uit de verf. Degelijk spel redt de voor een deel gekunstelde dialogen, maar wat meer stoort, is dat de kijker amper iets te weten komt over stofwisselingsziekten. We begrijpen dat Maarten medicijnen moet slikken en snel moe is, maar de echte gevolgen van zijn aandoening worden pas laat in de film duidelijk. Te laat, want zonder die informatie  maakt Dansen op de vulkaan weinig indruk."

André Waardenburg in 'NRC Handelsblad' van woensdag 29 oktober 2014: "(...)  Het is allemaal heel sympathiek maar tot een heel goede film heeft het niet geleid. Daarvoor is het scenario te onbeholpen, vooral de vaak wat knullige dialogen. Sommige scènes duren te lang of zijn zelfs overbodig. Is het echt nodig Verkooijen een keer of vier door Utrecht te zien fietsen? Nu lijkt het een uitgerekt tv-drama dat eigenlijk in een uur verteld had kunnen worden. En het gebruik van dansscènes is weinig origineel en bovendien wat te veel van het goede. Sterker zijn de scènes waarin Maarten, ondanks zijn ziekte, een gewone puber is die drinkt, blowt en in slaap valt in het park. Verkooijen speelde een bijrol in Achtste-groepershuilen niet, maar het niveau van die leukemiefilm wordt bij lange na niet gehaald. Dansen op de vulkaan heeft goede bedoelingen maar overstijgt het niveau van een 'ziekte van de week'-film niet."

Kijkwijzer: 12 jaar (angst, grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 30 oktober 2014 (65 bioscoopzalen)
K-84 minuten

INFILTRANT

ook: INTRUDER
Shariff Korver

met: Nasrdin Dchar (Sam/Said), Walid Benmbarek (Abdel), Rachid el Ghazaoui (Bourhim), Betty Schuurman (Nelleke de Vries), Simone Milsdochter (Sophie van der Meulen), Nadia Amin (Yarah), Benaissa Ahouari (Salem), Eric Godon (Di Mateo), Nadia Abdelouafi, Nabil Mallat, Simone Milsdochter

Scenario: Rogier de Blok, Shariff Korver. Hoewel zijn Marokkaanse vader fysiek nauwelijks aanwezig was, heeft die wel zijn stempel gedrukt op de opvoeding van Sam. Door zijn afkomst voelde de bij zijn Nederlandse moeder opgegroeide jonge agent zich altijd een buitenbeentje. Met zijn enorme geldingsdrang laat Sam zich overhalen om te infiltreren in een Marokkaanse drugsfamilie. Als hij daar de warmte en acceptatie ontvangt die hij bij zijn eigen familie en in het politiekorps altijd gemist heeft, begint hij langzaam te twijfelen waar zijn loyaliteit ligt.

Producent: Eva Eisenloeffel.Camera: Alex Wuijts. Production design: Elza Kroonenberg. Geluid: Lennert Hunfeld. Montage: Ruben van der Hammen. Muziek: Helge Slikker. Productiebedrijf: Lemming Film. Omroep: NTR. Distributeur: Wild Bunch Benelux Distribution. Song: Voor mij geen slingers aan de wand / André Hazes.

Regisseur Shariff Korver (1982) werd geboren in Venezuela en verhuisde in 2007 naar Amsterdam waar hij ging studeren aan de Nederlandse Filmacademie.

Persreacties:
Fritz de Jong in 'de Filmkrant' van oktober 2014: "(...) Prachtig is de scène waarin Said en zijn misdaadpartners in de Ardennen de oogst binnenhalen van hun wietplantage. Said lijkt te zijn vergeten dat die plantage is opgezet als een valstrik, en viert samen met zijn kompanen het resultaat van maanden hard werken in de illegale tuinbouw. Effectief gebruik makend van anti-spectaculaire filmlocaties leidt Shariff Korver zijn geloofwaardige misdaadkroniek met vaste hand naar de onvermijdelijk ontknoping. Het superieure acteerwerk van Dchar doet de rest."

Coen van Zwol in 'NRC Handelsblad' van woensdag 22 oktober 2014: "(...) INFILTRANT speelt zijn kaarten uitstekend uit, zoals veel nieuwe Nedercrimi's. Nu nog originele verhalen."

Belinda van de Graaf in 'Trouw' van donderdag 23 oktober 2014: "(...) De keuze van regisseur en co-scenarist Shariff Korver om ons naar een politieman tussen twee culturen te laten kijken, is interessant genoeg. (...) de kilte thuis bij zijn oude, zieke Nederlandse moeder, en de warmte en humor aan Marokkaanse zijde onstijgen de clichés nauwelijks. Het is een verademing dat Korver zijn verhaal in alle rust opbouwt (veel misdaadfilms jakkeren maar voort), maar voor een pakkende psychologische thriller blijft INFILTRANT weer te veel aan de buitenkant. Wat in het hoofd van Sam alias Said gebeurt, is net niet spannend genoeg. Misschien heeft het ermee te maken dat INFILTRANT als 'cross over' elementen van publieksfilm en arthousefilm probeert te verbinden, maar dat het uiteindelijk van alles een beetje is: Hollywoodje in de polder, met bekende ingrediënten uit het misdaadgenre die te weinig eigen zijn, om echt te verrassen."

Kijkwijzer: 12 jaar (angst, grof taalgebruik, geweld)
IMDb
Trailer
Première: 23 oktober 2014 (21 bioscoopzalen)
K-87 minuten

HET LEVEN VOLGENS NINO

Simone van Dusseldorp

met: Rohan Timmermans (Nino), Koen de Graeve (zijn vader Bruno), Arend Bouwmeester (zijn broer Lucas), Rifka Lodeizen (zijn moeder), Martine Sandifort (buurvrouw), Dimme Treurniet; Ronald Goedemondt (stem konijn Bruno), Marc Marie Huijbregts (stem bromvlieg), Brigitte Kaandorp (stem paard), Martin van Waardenberg

Scenario: filmmaakster Urszula Antoniak. Het leven lacht de 8-jarige Nino toe totdat zijn moeder plots wegvalt. Vanaf dan gaat Nino totaal zijn eigen gang: hij gaat niet meer naar school, eet chips als ontbijt, slaapt in een tentje in de tuin en voetbalt met zijn konijn. Dit lijkt even leuk, maar zijn vader doet steeds vreemder en zijn broer is s'nachts op pad. Als Nino ontdekt dat hij met dieren kan praten, probeert hij samen met zijn beste vriend, het grappige en slimme konijn Bobby, het gezin weer bijeen te brengen.

Producenten: Floor Onrust, Jan van der Zanden. Muziek: Melcher Meirmans, Chrisnanne Wiegel. Camera: Lennert Hillige. Montage: Marc Bechtold. Casting: Janusz Gosschalk. Production design: Florian Legters. Kostuums: Catherine van Bree.

Simone van Dusseldorp ervoer op Nino's leeftijd iets soortgelijks: haar beste vriendje verdronk tijdens een schoolreisje. In de persmap schrijft ze dat ze met deze film de film maakte die ze miste in haar jeugd.

Opgenomen aan de Montagne de Bueren in Luik; een straat die bestaat uit een trap van bijna 400 treden.

Openingsfilm van het Cinekidfestival in Amsterdam 2014.

Persreacties:
Berend Jan Bockting in 'de Volkskrant' van donderdag 16 oktober 2014: "(...) een
zinnetje of situatie exact tegelijk schrijnend en komisch is. Regisseur Simone
van Dusseldorp bewaakt de balans met precisie, in een rouwverwerkingsdrama dat
een jonge én volwassen doelgroep volstrekt serieus neemt - een zeldzame
combinatie. De kracht van de film schuilt grotendeels in de verschijning van het
hoofdpersonage, gespeeld door het 11-jarige natuurtalent Rohan Timmermans (...)
Timmermans speelt zijn personage met een innemend arsenaal aan emoties. Nooit te
volwassen (...) Een film die, zwaar en energiek tegelijk, een fraaie brug legt
tussen de wereld van kinderen en die van volwassenen, door elkaar deelgenoot te
maken van hetzelfde verwerkingsproces."

Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 15 oktober 2014: "(...) troost bij een
dier. Dát hebben we eerder gezien. In KAUWBOY (2012) was het een raaf. In HET
LEVEN VOLGENS NINO een konijn. Verder konden de films nauwelijks meer van elkaar
verschillen. KAUWBOY is een doorwrochten, ietwat pretentieus arthousedrama. Nino
omarmt het grote publiek, maar het verliest de pijn van zijn hoofdrolspeler uit
het oog. (...)  De scènes tussen Nino en [konijn] Bruno zijn de meest geslaagde
van de film. Timmermans is precies schoffie genoeg voor zijn rol en Goedemondt
geeft het konijn, ondanks wat be-lerende levenslessen, een heerlijke attitude
mee die ook volwassenen zal aanspreken. De effecten zijn bovendien prima,
waardoor de dieren verbluffend goed 'acteren'. Op het gebied van rouwverwerking
laten de makers echter steken vallen. Nino is zo druk met alles wat er om hem
heen gebeurt, dat we nauwelijks een kijkje in zijn hoofd krijgen. En wanneer hij
zich wél uitspreekt, levert dat dialogen op die moeilijk rijmen met de gedachten
van een achtjarige. (...) Ronduit kwalijk is dat de mensen van Jeugdzorg worden
neergezet als een stel randdebielen. De stichting hangt camera's op (...) Dat
mag wettelijk gezien helemaal niet (...)"

Dana Linssen in 'NRC Handelsblad' van woensdag 15 oktober 2014: " (...) In Nederlandse kinderfilms zien we de laatste jaren veel egocentrische ouders die door het verlies van hun partner vergeten dat ze kinderen hebben, van MEES KEES tot recentelijk DUMMIE DE MUMMIE, en ook de vader valt in een zwart gat waarin voor ouderschap geen plaats is. (...) Er zitten veel spannende onderstromen in de film, waaronder eentje die kritiek levert op het gezinsleven in de wooncatalogi dat we allemaal denken te moeten nastreven en een pleit beslecht voor guerillakunst op straat. HET LEVEN VOLGENS NINO staat in de traditie van de Scandinavische jeugdfilm die daar al jaar en dag gevierd wordt: een beetje burgerlijk ongehoorzaam, en altijd aan de kant van de rebelsheid die jeugd heet. Toch komen er ook dingen gekunsteld over: jeugdzorg die a la Big Brother een huis volhangt met camera´s en die dan na een week weer weghaalt? Leuk visueel ideetje, maar met te weinig echte impact op het verhaal."

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 16 oktober 2014: "(...) Die stemmen van de
pratende dieren waren in het ruim tien jaar oudere MINOES toch beter afgesteld
in geluid en mimiek. Jammer is ook dat het verdrietige verhaal van Ursula
Antoniak wat schuurt als kinderfilm, hoe zonnig en speels verder ook
vormgegeven. En dat Martine Sandifort niet meer te doen heeft. De kleine Rohan
Timmermans, eerder de weerwolf in DOLFJE WEERWOLFJE, draagt deze
rouwverwerkingsfilm met gemak, maar als die hittepetit van een buurvrouw Martine
verschijnt valt er ook weer wat te lachen."

Kijkwijzer: 6 jaar (geweld, grof taalgebruik).
IMDb
Trailer
Première: 16 oktober 2014 (23 bioscoopzalen)
K-80 minuten

TRIPPEL TRAPPEL DIERENSINTERKLAAS

ook: TRIPLE TROUBLE
Paco Vink, Albert 't Hooft

Stemmen: Georgina Verbaan (Kari), Kasper van Kooten (rat), Hans Somers (fret), Reinder van der Naalt (Takkie), Bartho Braat (Bello)

Nederlands-Belgische coproductie. Animatiefilm. Scenario: Arnoud Rijken, Michiel Snijders. Fretje,
Takkie de wandelende tak en Kari de kanarie zijn drie kleine dierenvrienden met een grote wens. Net
als alle mensen willen zij graag Sinterklaas vieren. Want zij zijn toch ook altijd braaf? In deze
geanimeerde familiefilm maken de vrolijke vriendjes verlanglijstjes die ze zelf naar Sinterklaas
brengen. Het blijkt alleen nog een heel avontuur om bij de stoomboot te komen. En dan is er ook nog
een gemene rat aan boord die het drietal probeert te dwarsbomen. Zullen de dieren op pakjesavond hun gewenste kadootjes krijgen?

Producenten: Arnoud Rijken, Michiel Snijders, Viviane Vanfleteren, Chris Mouw. Production design: Paco Vink, Marcel Tigchelaar. Geluid: Jeroen Nadorp. Muziek: Vidjay Beerepoot. Animatie: Paco Vink, Marcel Tigchelaar, Edwin van Beek, Jelle Brunt, Nanda van Dijk, Anneke de Graaf, Aimée de Jongh, Tom Mourik, David Muchtar, David de Rooij, Marlyn Spaaij, Bob Wolkers, Ruben Zaalberg, Merel van den Broek. Productiebedrijf: il Luster Producties, Vivi Film. Omroep: KRO TV. Distributeur: A-Film Benelux BV.

In Nederland handgetekende 2D film door 15 animators. Gebaseerd op een origineel verhaal.

Coproductie met België. De stemmen zijn los ingesproken; de acteurs waren niet op hetzelfde moment aanwezig. Op de aftiteling staat vermeld dat de fret een bijzonder huisdier is.

In 2013 werd de discussie over Zwarte Piet voor het eerst goed aangezwengeld. In deze film zijn de
meeste Pieten een soort acrobaten, hun huidskleur is licht. De kleur is doelbewust neutraal. In de
nacht zijn de Pieten blauwig, op andere momenten meer oranje. Dit om een tijdloze film op te leveren die ook in het buitenland vertoonbaar is zonder dat de hele zaal met gefronste wenkbrauwen zit.

Persreacties:
Marco Weijers in 'de Telegraaf' van woensdag 8 oktober 2014: "(...) Van Trippel trappel:
Dierensinterklaas, een tekenfilm van Nederlandse bodem, spat de ambitie af. Anders dan de weinige
andere voorbeelden uit eigen land – de Marten Toonder-bewerking Als je begrijpt wat ik bedoel (1983) en de Fiep Westendorp-verfilming Pim & Pom: Het grote avontuur (2014) – leunt dit nieuwe animatie-avontuur niet op een al bestaand verhaal of bekende personages. Dat blijkt geen enkel probleem. Met de oogstrelende eenvoud van handmatige 2D-animatie brengen de makers geheel nieuwe figuurtjes tot leven, die je al snel in je hart sluit. Nederland was al groot in de korte
animatiefilm, maar Trippel trappel bewijst dat met het aanwezige talent ook getekende speelfilms
niet te hoog gegrepen zijn. Regisseurs Albert ’t Hooft en Paco Vink maken van beperking hun kracht. Hun gekozen animatietechniek, die de handgetekende oorsprong van de beelden eerder benadrukt dan verhult, past geweldig goed bij de nostalgische sfeer van Sinterklaas. Daarnaast is het verhaal goed doorwrocht en zit de film vol uitgekiende visuele grappen. Intussen worden de oren goed bediend met grappige stemmen en dialogen, leuke liedjes en een weldadige symfonische score van componist Vidjay Beerepoot.Trippel trappel: Dierensinterklaas steekt met staf en mijter uit boven de zee van Sinterklaasfilms die de afgelopen jaren zijn uitgebracht. In galop naar de bioscoop dus."

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) Jammer dat de makers vorige week werden genegeerd op het Kalverenfestival, wat mij betreft is dit met stip de leukste Nederlandse film van het jaar."

Robbert Blokland in 'Metro' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) Voor wie geen kind is of geen
kinderen heeft, kan de zeventig minuten Trippel Trappel een lange zit zijn. Het is een lieve en
geslaagde film, maar wel eentje die zich duidelijk heeft gericht op de jongere doelgroep, zoals dat
eerder ook het geval was bij de bioscoopvariant van Nijntje."

Website
Trailer
IMDb
K-65 minuten

SINTERKLAAS & DIEGO : HET GEHEIM VAN DE RING

Roy Poortman

met: Peter Faber (Sinterklaas), Harold Verwoert (Diego), Ron Boszhard (herbergier Harres), Johnny
Kraaijkamp jr. (De Kraai), Ernst Daniel Smid (Kerstman), Coosje Smid (slechterik Yvette), Merel de
Zwart, Iris Hesseling (Nienke), Anna Speller (Famke), Merel de Zwart (Anna), Jeffrey Erens
(Stuntelpiet), Jelle Ozinga (Max), Nick Nielsen (Goochelpiet), Bart Juwett (Regelpiet), Willian
Kleinjan (Piet Cuisine), Jeroen Sakko (postbode), Rob Mortze (agent), Roy van Breemen (Piet), Luc
van Kuppenveld (Piet), Kay Roggen (Piet), Ron Groenewoud (boer)

Scenario: Dick Bouquet, Roy Poortmans, Harold Verwoert, Louisa Verwoert. In de avontuurlijke en
vrolijke film Sinterklaas & Diego: Het Geheim van de Ring zit Sinterklaas met zijn handen in het
haar. De brieven stapelen zich op en de pakjeslijst wordt alsmaar langer. Hoe moet hij nu in één
avond al die pakjes bezorgen bij al die lieve kindertjes? Wanneer Diego op het idee komt om de goede oude Kerstman om hulp te vragen, gaan ze samen met stuntelpiet en de kinderen Max en Anna op weg naar de Noordpool. Het plan lijkt op rolletjes te lopen, tot Famke en Yvette, twee ontsnapte boeven, roet in het eten gooien. Lukt het Sint en zijn pieten om het Sinterklaasfeest te redden?

Producenten: Victor Coolman, Jeffrey de Graaf, Roy Poortmans. Muziek: Herman Witkam. Camera: Bart Beekman. Montage: Daniel Hillel-Tuch. Casting: Elske Falkena. Production design: Merlijn van de Sande. Kostuums: Mark Mous. Make up: Esther van den Akker. Stunts: Bart Beekman, Erik de Zwart.

Regiedebuut voor Roy Poortmans.

Opgenomen in 9 draaidagen. Onder andere op Kasteel De Haar.

De film bevat twee primeurs: een regenboogpiet en de Kerstman is voor het eerst in een
Sinterklaasfilm te zien. Producent Roy Poortmans wilde met zijn regenboogpiet geen nieuwe standaard introduceren: "Het is er maar eentje, de andere Pieten zijn gewoon hetzelfde als altijd. Ik wilde in ieder geval wel de eerste zijn die het in een film introduceerde." (de Volkskrant, donderdag 9 oktober 2014).

Merel de Zwart is de dochter van Erik de Zwart. Iris Hesseling is Nickelodeon-presentatrice. Coosje
Smid is de dochter van Ernst Daniel.

Persreacties:
Eric le Duc in 'de Telegraaf'  van woensdag 8 oktober 2014: " (...) Met Het geheim van de ring heeft
Roy Poortmans een avontuur gemaakt dat er bij de allerkleinsten in zal gaan als speculaas. Met een
beperkt budget en een draaiperiode van slechts negen(!) dagen trakteert de debuterende regisseur op een eenvoudige familiefilm vol slapstick en liedjes. Tevens mengt Poortmans zich op subtiele wijze in de Zwarte Pieten-discussie. Want telkens als de goochelpiet een tovertruc ziet mislukken, verandert zijn gezicht van kleur. Een ‘regenboogpiet’ die we in de toekomst vaker zullen zien?"

Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) Het zwartst is Piet in 'Sinterklaas en
Diego'[vergeleken met DE CLUB VAN SINTERKLAAS en TRIPPEL TRAPPEL DIERENSINTERKLAAS], een nogal oubollig sinterklaasavontuur (...)"

Kristiaan Schimmel in 'Metro' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) Aan alles is te merken dat de
film in slechts negen dagen is opgenomen. De productie is goedkoop (de weg naar de Noordpool lijkt op een weiland te zijn gefilmd), de muzieksynchronisatie is belabberd en de veerhaallijn van Regelpiet is voornamelijk irritant. Dat alles maakt deze Sint & Diego-film alleen voor de
allerkleinste fans de moeite waard."

IMDb
Trailer
Première: 8 oktober 2014
K-120 minuten

IN JOUW NAAM

ook: IN YOUR NAME
Marco van Geffen

met: Barry Atsma (Ton), Lotte Verbeek (Els), Sytske van der Ster (zus Petra), Leny Breederveld
(moeder Els), Ad van Kempen (vader van Ton), Anneke Sluiters (zus Heleen), Ferry Asselbergs (buurman Rutger)

Nederlands-Belgisch-Franse co-productie. Scenario: Marco van Geffen, Jolein Laarman. Ton en Els
vormen een normaal, gelukkig stel dat vol verwachting uitkijkt naar de komst van hun eerste kindje.
Als de baby kort na de geboorte sterft, raakt het leven van het koppel volledig uit het lood. Ton
verdrinkt in het verdriet, terwijl Els met oogkleppen op door dendert en zo snel mogelijk weer
zwanger wil worden. Het onoverkomelijke leed, dat de twee steeds verder uit elkaar drijft, is
verbeeld in korte, verstilde scènes met weinig dialoog.

Producenten: Leontine Petit, Dries Phlypo, Mandy Post. Camera: Ton Peters. Production design: Minka Mooren. Geluid: Michel Schöpping. Montage: Peter Alderliesten. Muziek: Amatorski. Productiebedrijf: Lemming Film, A Private View. Distributeur: Cinéart Nederland bv.

Tweede deel van de Vinex-trilogie over het drama van het gelukkige gezin. ONDER ONS met Rifka
Lodeizen dateert uit 2011 en was een psychologische thriller verteld vanuit drie verschillende
perspectieven.

Persreacties:
Leo Bankersen in 'de Filmkrant' van oktober 2014: "(...) Toch knaagde bij ondergetekende ook de
vraag of de makers zich niet te veel beperkt hebben tot dat telkens benadrukken van die steeds
beklemmender machteloosheid. Slaapwandelend verder leven. Net doen alsof alles in orde is. Alleen in je eentje een heel enkele keer toegeven aan woede of verdriet. De lege blik van Lotte Verbeek, het
spoor van verbazing in de ogen van Atsma, alsof Ton zich verwondert afvraagt wat hij hier doet. Een
enkele keer is er wel eens een wat kunstmatig effect (het getreuzel over de naamgeving bijvoorbeeld)
terwijl soms herhaling op de loer ligt. Neemt niet weg dat het binnen het gekozen stramien
bewonderenswaardig strak en consequent is neergezet. Met mooi klein spel van Atsma en Verbeek,
zorgvuldige maar niet te opvallende fotografie, en dan weer precies die ene, bloedmooie lyrische
expressie van emotie halverwege. De hervatting van het steeds benauwender alledaagse rollenspel is daarna zo mogelijk nog schrijnender."

Barend de Voogd op NU.nl: "(...) Het contrast tussen de nieuwe woonwijk, waar volop gebouwd en
geleefd wordt, en de dood in het hart van Ton en Els loopt als een mooi visueel motief door de film.
Er zijn meer prachtige shots. Ton werkt in een laboratorium: grote grijze handschoenen grijpen daar
vanuit de muur de leegte in, bijna alsof ze om hulp smeken. De dialogen zijn spaarzaam. Vaak gaat
het er vooral om wat er níet gezegd wordt. Zoals het moment waarop Ton op het punt staat wéér te
vertellen dat ze net hun kind verloren hebben – en Els het gesprek snel een andere kant op stuurt.
Of zoals de vrijpartij die, als een dramatische dans, transformeert in een wanhopig gevecht. Soms is
de symboliek té aanwezig. Wanneer Els naar buiten loopt om zélf te zien hoe de vuilnismannen de
babyspulletjes in hun vuilniswagen kieperen, krijg je het gevoel dat Van Geffen je dwingt echt de
héle gifkelk leeg te drinken. Veel ruimte voor nuance is er niet: de ellende valt als je als een
loodzware steen op de maag. Dat geldt ook voor de manier waarop de film eindigt. Een geforceerd
happy end had niet bij de film gepast, maar het omgekeerde bewijst In jouw naam ook geen goede
dienst. Beter, zoals Barry Atsma en Lotte Verbeek dat met hun mooie spel in de rest van de film wél
doen, de kijker de ruimte laten om zelf in te vullen en zelf te voelen."

FS in ´de Volkskrant´ van donderdag 9 oktober 2014: "Als de scènes loskomen van het papier, wanneer het gevoel het wint van theorie, zijn er prachtige momenten. (...) Lotte Verbeek - hoe goed ook - voelt niet als een Els die in een Vinexwijk woont. (...) een vrijscène gefilmd als een liefkozend
gevecht, maakt van wanhoop en onmacht iets waar je tegelijkertijd wel en niet naar wilt kijken."

Kijkwijzer: 12 jaar (seks, grof taalgebruik).
IMDb
Trailer
Première: 9 oktober 2014 (3 bioscoopzalen)
K-81 minuten

DUMMIE DE MUMMIE

ook: DUMMIE THE MUMMY
Pim van Hoeve

met: Yahya Gaier (Dummie de mummie), Julian Ras (Goos Guts), Roeland Fernhout (Goos'
vader Koos Guts), Ton Kas (meester Krabbel), Jennifer Hoffman (schoolhoofd juffrouw
Friek), Miryanna van Reeden (moeder), Mike Weerts (suppoost), Bert Hana (suppoost),
Ian Bok (vader), Noah de Nooij (Ebbie), Nhung Dam (postbode), Hassan Oumhamed
(chauffeur), Naomi Tarenskeen (Lisy), Sophie Cohen (Anna-Lies)

Scenario: Tijs van Marle gebaseerd op de boekenreeks van Tosca Menten. De tienjarige
Goos zou graag wat dapperder willen zijn en meer vrienden willen hebben. Als hij deze
wens tijdens een bliksemstorm uitspreekt, komt een kleine, 4000 jaar oude mummie tot
leven. Goos vindt het zielige hoopje lappen op zijn bed en slaagt erin de mummie,
wiens moeilijke naam hij afkort tot Dummie, op te vrolijken. Van zijn vader mag Dummie
blijven en de twee worden beste vrienden. Goos fleurt helemaal op en leert bijna meer
van Dummie dan andersom.

Producent: Paul Voorthuysen, Chris Derks. Camera: Guido van Gennep. Production design:
Dimitri Merkoulov. Geluid: Marten Negenman. Montage: Elsbeth Kasteel. Muziek: Matthijs
Kieboom, Martijn Schimmer. Animatie: il Luster Producties, Udo Prinsen.
Productiebedrijf: PV Pictures. Omroep: Nickelodeon. Distributeur: Dutch FilmWorks.

Met animatiebeelden.

Opgenomen in het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden dat in de film het Historisch
Museum Leiden is.

Western-vormgeving.

Opvallende Cordaid reclame in de film.

Persreacties:
Eric le Duc in 'de Telegraaf' van woensdag 8 oktober 2014: " (...) Met Dummie de
mummie hebben de makers van Mees Kees de succesvolle boeken van Tosca Menten naar het
witte doek vertaald. Met een vlot verhaal, een vrolijke vormgeving en een leuke cast
(met ook Ton Kas à la Indiana Jones) laat regisseur Pim van Hoeve kinderen hun eerste
stappen in de boze buitenwereld ervaren. Ouders kunnen doodgaan, op school wordt
gepest en vriendschappen zijn ingewikkelder dan ze lijken. Fijn familieavontuur voor
de herfstvakantie."

André Nientied op NU.nl: "Regisseur Pim van Hoeve heeft de afgelopen jaren een in alle
opzichten gevarieerde filmografie afgeleverd. Hij debuteerde als speelfilmmaker met
het aardige Liever Verliefd, maar maakte vervolgens het vreselijke Snowfever. Op tv
scoorde hij met Bernard, Schavuit van Oranje, maar maakte hij ook de minder goed
ontvangen Heineken-biografie Freddy, Leven in de Brouwerij. Voor Dummie de Mummie
werkt hij samen met producent Paul Voorthuysen, die verantwoordelijk is voor de
succesvolle filmreeks rond Mees Kees. Ook Dummie de Mummie is gebaseerd op populaire
kinderboeken, dit keer van Tosca Menten, over een mummie die tot leven wordt gewekt.
Het gegeven levert een geslaagde jeugdfilm voor de hele familie op. (...) Dummie de
Mummie is een leuke familiefilm waar ook volwassenen zich bij zullen vermaken, dankzij
de verwijzingen naar westerns en Indiana Jones, en het nummer Walk like an Egyptian.
Ton Kas is als leraar Krabbel subtiel en droogkomisch, terwijl Jennifer Hoffman als
juffrouw Friek juist lekker uit de bocht vliegt. Zo valt er voor iedereen iets te
beleven in Dummie de Mummie."

KT in 'de Volkskrant' van donderdag 9 oktober 2014: "Geïnspireerde regie, kleurrijke
vormgeving en plezierig acteerwerk van Julian Ras."

Belinda van de Graaf in 'Trouw' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) fraaie
vormgeving. (...) Er is niet veel ontwikkeling in de onderlinge verhoudingen, waardoor
de emotionele reikwijdte van een film als 'ET' uitblijft."

Kijkwijzer: Vanaf 6 jaar (geweld)
Website
Trailer
IMDb
Première: 9 oktober 2014 (121 bioscoopzalen)
K-80 minuten

DE CLUB VAN SINTERKLAAS EN HET PRATENDE PAARD

Ruud Schuurman

met: Wilbert Gieske (Sinterklaas), Tijn Kroon (Stijn), Jessica Mendels,Sven de Ridder
(Jef Vandenaere), Job Bovelander (Coole Piet), Beryl van Praag (Testpiet), Piet van
der Pas (Profpiet), Wim Schluter (Muziekpiet), Frans de Wit (Keukenpiet), Anouk de
Pater (Danspiet), Tim de Zwart (Hoge Hoogte Piet), Patrick Martens (jurylid), Joyce
Beullens (jurylid), Jessica Mendels (jurylid), Stef de Reuver (zwerver); Carlo
Boszhard (stem van Amerigo)

Scenario: Sander de Regt. De enige echte Pieten van De Club van Sinterklaas kijken
vreemd op als Amerigo, het paard van Sinterklaas, plotseling kan praten. Nog voordat
ze kunnen ontdekken hoe dit kan, steelt slechterik Jef (Sven De Ridder) het paard in
de hoop er een talentenjacht mee te winnen. Zonder de hulp van Amerigo kan het
Sinterklaasfeest natuurlijk niet doorgaan! Zal het de Pieten met behulp van Stijn
(Tijn Kroon) lukken om het paard op tijd terug te vinden om zo het Sinterklaasfeest te
redden?

Producenten: Tom de Mol, Michael van Beers, Mike Steenvoorden. Muziek: Arjan Kiel,
Linda Pols, Rick Pols. Camera: Joris Kerbosch. Montage: Ale Pieter Terpstra.
Production design: Rien Beerens. Kostuums: Linda Bogers. Make up: Kim de Beer. Geluid:
Bouk Bouwmeester.

De derde bioscoopfilm van de Club Pieten van Nederland.

Er is volgens coproducent Michael van Beers nooit overwogen om de Pieten vanwege de
Zwarte Piet-discussie van 2013/2014 aan te passen. Al vanaf 1999 hebben de Pieten
dezelfde lichtbruine kleur, geen oorbellen en ook geen accent.

Persreacties:
Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 9 oktober 2014: "(...) Iets meer diversiteit
[dan Piet in SINTERKLAAS EN DIEGO] vertoont Piet in het net wat gesmeerdere (...) ook
in het verhaaltje (...)"

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
Site: www.declubvansinterklaas.nl
Trailer
IMDb
Première: 15 oktober 2014
K-70 minuten

2/11 HET SPEL VAN DE WOLF

Thomas Korthals Altes

met: Susan Visser (Ellen), Johan Leysen (Sybrand van Hulst), Pierre Bokma (Joris Demmink), William Hope (CIA), Merijn de Jong (Olaf), Mike Reus (David), Lotje van Lunteren (Annemarie), Ali Cifteci (Nathan), Joris Smit (Roel), Tijn Docter (Joop), Gerson Oratmangoen (Ronnie), Petra Laseur (voorzitter CTIVD), Mehrnoush Rahmani, Cendy Onstein (AIVD medewerker)

Scenario: Theodor Holman. 2 november 2004, even na 9 uur in de ochtend. Op het hoofdkantoor van de AIVD in Leidschendam gaan alle alarmbellen af: het bericht komt binnen dat in Amsterdam Theo van Gogh is vermoord, en even later dat de dader Mohammed Bouyeri heet. Vooral die laatste mededeling doet de hectiek ten kantore toeslaan, want die naam kennen ze bij de dienst maar al te goed. En hij is niet de enige. Feitelijk kennen ze alle leden van wat de pers de “Hofstadgroep” is gaan noemen. Sterker: met menig lid onderhoudt de dienst nauwe contacten. Wat is er gebeurd? Hoe kon het dat ze niet in de gaten hadden dat Bouyeri, toch een centrale figuur in hun onderzoek, met dat plan rondliep? En dat hij het kon uitvoeren zonder dat de dienst het in de gaten had? Of is er meer aan de hand? Zaak is in elk geval om zo snel mogelijk de vele angels uit dit dossier te halen. Dat heeft prioriteit, en die taak komt als vanzelf bij teamhoofd Ellen Maas te liggen, die met haar vaste stafleden, nauwlettend in de gaten gehouden door haar baas Sybrand van Hulst, de taak krijgt de vele dreigende brandjes te gaan blussen – Van Hulst houdt dan ondertussen de politiek wel op afstand, via enkele cruciale topambtenaren. Ondertussen staat het land, soms ook letterlijk, in brand. In die atmosfeer moet Ellen behoedzaam opereren, zeker als haar vermoeden steeds meer bevestigd wordt dat de dienst steken heeft laten vallen – ze raakt ervan overtuigd dat de moord voorkomen had kunnen worden, als haar collega’s maar beter hadden opgelet. Dat brengt haar in een groeiend loyaliteitsconflict; de dienst is haar leven, andere zaken spelen geen rol. Wanneer blijkt dat er veel meer aan de hand is dan alleen onoplettendheid, komt haar loyaliteit met name richting haar baas onder grote druk te staan, en zal ze uiteindelijk moeten kiezen. Zeker wanneer eenmaal alle sporen efficiënt lijken te zijn uitgewist.

Producenten: Gijs van de Westelaken, Chantal van der Horst. Camera: Thomas Kist. Production design: Barbara Westra. Geluid: Jos ten Klooster. Montage: Daan van de Westelaken. Muziek: REC Sound. Productiebedrijf: Column Film. Omroep: VPRO. Distributeur: A-Film Benelux BV, Herrie Film & TV.

Wat scenarist Theodor Holman betreft betekent de film, die op het Nederlands Film Festival 2014 in première gaat en op 2 november 2014 door de VPRO op Nederland 2 wordt uitgezonden, zeker geen afsluiting van zijn 'Van Gogh-activiteiten'. 'Zoals ik zijn moeder heb beloofd, blijf ik elke 5 jaar komen met iets persoonlijks ter ere van Theo, dat kan nog veel moois opleveren.'

Persreacties:
Jos van der Burg in 'Het Parool'  van 26 september 2014: "De film '2/11 - Het spel van de wolf' over de moord op Theo van Gogh is veel geloofwaardiger dan '06/05', Van Goghs film over de moord op Pim Fortuyn. Het is een vaardig geregisseerde thriller die soms iets te eenduidig is. (...) De film bestrijdt de officiële lezing dat Van Goghs moordenaar Mohammed Bouyeri een lone wolf was, die uit het niets opdook. Hij was al lang in het vizier bij de AIVD als een belangrijke figuur in de Hofstadgroep, de terreurgroep die aanslagen voorbereidde. Van Gogh werd het slachtoffer van het plan van de AIVD om de hele Hofstadgroep in één klap op te rollen, zodat Bouyeri geen prioriteit had. Hij was 'collateral damage' zegt de hoogste baas van de AIVD (Johan Leyssen). De ijskoude, emotieloze ambtenaar zet de moord neer als het werk van een eenling en is verder druk met het verhullen van het geblunder van zijn dienst. Taps van gesprekken binnen de Hofdstadgroep, die aantonen dat Bouyeri (inter)nationale contacten had, dienen te verdwijnen. Tegenover hem staat teamhoofd Ellen (Susan Visser), die geschokt is door de missers van de AIVD en het cynisme van haar baas, die haar inpepert dat het belang van de staat altijd prioriteit moet hebben. De waarheid doet er niet toe. De 'wolf' in de titel slaat dus ook op de AIVD. Het spel achter de schermen brengt Ellen in een loyaliteitsconflict: meewerken aan de leugen of de waarheid naar buiten brengen? Anders dan Van Goghs '06/05' (2004), dat een ongeloofwaardige complottheorie over de moord op Fortuyn poneert, is '2/11 - Het spel van de wolf' grotendeels gebaseerd op feiten, zodat hij veel geloofwaardiger is. Minder sterk is dat de personages in de door Thomas Korthals Altes vaardig geregisseerde thriller nogal eenduidig zijn. De AIVD-baas is een cynicus, Ellen een gevoelsmens, een hoge ambtenaar (Pierre Bokma) een gevoelloze hork. Hun uitspraken zijn net iets te exemplarisch. Dat mensen verwarrende en tegenstrijdige dingen kunnen zeggen, is niet terug te vinden in het script van Theodor Holman en Gijs van de Westelaken."

Kevin Toma in 'de Volkskrant' van 2 november 2014: " Samenzweringsthrillers zijn een stuk spannender wanneer hun complottheorieën op feitelijke gebeurtenissen steunen. De afluisterpraktijken van Nixon. De aanslag op John F. Kennedy. Of, in Nederlandse dimensies, de moord op 2 november 2004 op Theo van Gogh. (...) het door Gijs van de Westelaken en Theodor Holman geschreven 2/11 verschijnt dik een week nadat hoofdofficier van Justitie Frits van Straelen in het tv-programma EenVandaag dezelfde vraagtekens bij de zaak heeft gezet. Tegelijkertijd siert het regisseur Thomas Korthals Altes dat hij die urgentie niet probeert uit te melken. Geen opgeklopt gedoe met nerveus camerawerk of dramatische muziek, maar een film die beheerst zijn punt maakt. En dan nog steeds kun je als toeschouwer denken: misschien ging het zo, misschien ook niet. Dat de makers dicht bij de feiten willen blijven maar ook dichterlijke vrijheid zoeken, wordt alleen al door de twee hoofdpersonages geïllustreerd: de een is een scenariocreatie, de ander gebaseerd op een historisch figuur. De plot draait voornamelijk om de fictieve AIVD-teamchef Ellen Maas (Susan Visser), die lucht krijgt van de misstanden rond het Hofstad-onderzoek en daardoor botst met haar ijskoude baas Sybrand van Hulst (Johan Leysen). Op het kantoor van de AIVD wordt opvallend veel naar het tv-journaal gekeken en naar de radio geluisterd; een praktische én effectieve manier om de werkelijkheid van Van Goghs moord via archiefmateriaal te laten binnensijpelen. Intussen creëren Korthals Altes en cameraman Thomas Kist kundig een benauwend sfeertje met wat duister belichte straten en goed gekozen locaties. Het fascinerendst is de ruimte die in 2/11 wordt vrijgemaakt voor typisch Hollandse vergadercultuur: steeds weer schuiven we aan bij de dagelijkse briefing aan de AIVD-tafel, waarbij volop koffie wordt genuttigd en mensen nerveus door paperassen bladeren omdat ze dat ene feitje niet zo snel kunnen vinden. De burelen van de AIVD ogen als een doodnormaal, bleek en lusteloos ingericht kantoor, waar het bewaken van de staatsveiligheid toch vooral routinewerk blijkt te zijn. De AIVD als broodje-met-kaas-variant op de vertrouwde CIA-kost uit Hollywood: een interessant concept. Bij de zoveelste briefing, is de rek er niettemin uit. Dan wordt er in 2/11 toch net iets te veel gepraat en blijft de menselijke kant van Maas en Hulst onderbelicht. Schietpartijen, achtervolgingen, zulke clichés zijn in een politieke thriller als 2/11 helemaal niet nodig. Maar zonder echt interessante helden wordt het toch al snel wat saai."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
Trailer
IMDb
Premiêre: 2 oktober 2014 (7 bioscoopzalen)
K-90 minuten

BROZER

ook: FRAILER
Mijke de Jong

met: Leonoor Pauw (Muis/Leonoor), Lieneke le Roux (Lian/Lieneke), Adelheid Roosen (Carlos/Adelheid), Marnie Blok (Ted/Marnie), George van Houts, Mereld van Houts, Robijn van Houts

Scenario: Jolein Laarman. Vervolg op Broos (1997) over vijf zussen en een dramatisch verlopen familiebijeenkomst. Bijna vijftien jaar later heeft één van hen kanker. Als Muis hoort dat ze ongeneeslijk ziek is, krijgt het leven voor haar een totaal andere betekenis. Op haar weg naar het onbekende brengt ze regelmatig de zondagen door met haar zussen. Snoeihard, met gevoel voor humor, boos, angstig en met liefde zoeken zij elkaar op tot de dood hen scheidt. De film verbeeldt de pogingen van de vier zussen om met dit verdriet om te gaan en om grip te krijgen op de vergankelijkheid. Een intense speelfilm waarbij de makers voor en achter de camera worden geconfronteerd met de grenzen van fictie.

Producenten: Frans van Gestel, Ellen Havenith. Camera: Ton Peters. Production design: Jolein Laarman. Geluid: Kees de Groot, Pepijn Aben, Jac Vleeshouwers. Montage: Dorith Vinken. Muziek: Rutger Reinders. Productiebedrijf: Topkapi Films, PRPL B.V. Omroep: VPRO TV, HUMAN. Distributeur: ABC/Cinemien

In première tijdens het filmfestival in Toronto 2014. Leonoor Pauw was tijdens het draaien zelf terminaal ziek. De eerste draaidag was in april 2011. Er was geen script, daar was geen tijd voor. Per draaidacht bedachten ze een aantal onderwerpen en scènes en dan maar zien wat er gebeurd op de set. De acteurs komen na enige tijd in beeld als zichzelf en richten zich tot Noor. Ook Pauws man George van Houts en haar tienerdochters Merel en Robijn komen in de film.

Opgenomen in Nederland en Noorwegen. Noor overleed op 21 mei 2013. Ze is ook gefilmd na haar dood, dat wilde ze zelf. 

Persreacties:
Wouter Los op Cinemagazine.nl op 28 september 2014: " (...) In 2007 verscheen het prijswinnende ‘Broos’. De film vertelde over vijf zussen en hun bekommeringen in het leven. In het semidocumentaire ‘Brozer’ komen vier van hen terug. Aanleiding is de ongeneeslijke ziekte van actrice Leonoor Pauw, die in de film terugkeert als de erudiete Muis. Ook Marnie Blok (Ted), Lieneke Le Roux (Lian) en Adelheid Roosen (Carlos) zijn weer van de partij. Wat begint als een fictief verhaal, verandert in een realistische vertelling vol angst, verdriet en een verrassende hoeveelheid humor. Een gecompliceerd plot heeft ‘Brozer’ niet. In een ware cinéma vérité-traditie volgt regisseur Mijke de Jong de ‘zussen’ en hun wijze waarop ze omgaan met de aankomende dood van één van hen op de voet. Dat levert een heftige en innemende film op, vooral omdat de menselijkheid van de vier actrices op de voorgrond staat. Ze geven zich allen bloot, waardoor elementaire emoties aan de oppervlakte op komen borrelen. In hun kleding proberen ze eensgezindheid uit te stralen, maar in werkelijkheid zijn ze allen verschillend. Dat kan op momenten botsen, zeker wanneer de angst en onzekerheid over het einde toeneemt. Het onvermogen om over de dood te praten en hun verdriet in woorden onder te brengen staat helder denken in de weg. Pauw zelf is dan de rots in de branding die weigert een slaaf van het sterfproces te worden en met haar opmerkingen rust in de tent brengt. Door het realistische karakter van ‘Brozer’ is er van echt acteren wellicht geen sprake. Het maakt het authentieke acteerwerk van de vier hartsvriendinnen des te indrukwekkender. Ze kibbelen er lustig op los zonder dat het gemaakt overkomt. Dat komt ook omdat het fictieve gedeelte steeds meer wordt losgelaten en de werkelijkheid hun ware karakter openbaart. De echtheid spat er vanaf. Op Nederlands niveau zijn deze naturelle prestaties zelden vertoond. Door de sterke karakters wordt ‘Brozer’ nooit te zwaar of sentimenteel. Er mag natuurlijk gehuild worden, maar er wordt ook een hoop gelachen. Mijke de Jong weet daarin een uitstekende balans te vinden. Behalve de lichte muziek, maakt ze visueel geen gebruik van dramatische effecten. Uiteindelijk zal de kanker toch zijn tol gaan eisen. De onvermijdelijkheid van dat einde staat echter in de schaduw van de onfeilbare hechtheid van de groep vriendinnen. De Jong begeleidt de gebeurtenissen met een effectieve fotografie die op momenten prachtig uitvalt. De dansscènes met Pauw, de opnames in de Noorse Lofoten en het haast absurdistische doodskistentafereel. Het getuigt allemaal van een goed oog voor het maken van onvergetelijke cinema. Er is meer. De Jong hanteert verschillende camera’s met wisselende kwaliteit. Zo blijft de film tussen fictie en werkelijkheid laveren. Net als de vier hoofdpersonen zit ook De Jong merkbaar gevangen tussen de moeilijke overgang van fictie naar realiteit. Als regisseur maakt ze zodoende op een actieve manier deel uit van de kleurrijke entourage rondom de stervende Leonoor Pauw. ‘Brozer’ is niet alleen een film over de dood, maar gaat ook zeker over de veerkracht van het leven. De nalatenschap van Pauw berust zich erin zin te geven aan de ziekte die zoveel mensen het leven kost. De vragen waarmee naasten zitten, zullen voor menigeen herkenbaar in de oren klinken. Naast de absolute schoonheid heeft de film dus ook een therapeutisch effect. ‘Brozer’ is op meerdere vlakken een zeer imposante film."

Mark Moorman in 'Het Parool' van 1 oktober 2014: " (...) 'Brozer' is het eerste project van de stichting Ongeremd Delen, door Pauw in 2011 opgericht om kunstenaars met kanker te helpen met projecten om de 'ernstige ziekte te verbeelden of vorm te geven'. 'Ongeremd' staat voor de groei van de kankercellen en de complete inzet van de actrice, die geen enkele terughoudendheid betracht. De film is een uniek, moeilijk te plaatsen document geworden. 'Brozer' opent met vrij losstaande scènes, over een lange periode opgenomen, waar het fictieve idee overeind blijft, maar wordt doorweven met de schrille realiteit. De actrices zijn 'in character' tijdens een echt gesprek met de oncoloog van Pauw. (...) In de loop der maanden en jaren die de opnamen in beslag namen, dringt zich een nieuwe realiteit op. Leonoor Pauw is te ziek om te spelen en de actrices beginnen zich af te vragen of het acteren niet een dekmantel is waarmee ze hun echte emoties afschermen - en langzaam glijdt 'Brozer' een andere vorm binnen, die heel aangrijpend het stervensproces in beeld brengt. We zien Pauw nog een keer salsadansen in een lege studio, totdat het lijf niet meer mee wil. In een serie close-ups zien we haar toestand langzaam verslechteren. En uiteindelijk wordt ze gefilmd als ze overleden is en één van de actrices/vriendinnen en haar dochter haar in de laatste kleren steken en de lippen stiften. Ongeremd, inderdaad, en niet elke kijker zal dit pad willen of zelfs maar kunnen gaan, maar 'Brozer' is een film die je niet zomaar loslaat."

Kijkwijzer: 9 jaar (angst, grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 2 oktober 2014 (20 bioscoopzalen)
K-81 minuten

WONDERBROEDERS

Johan Timmers   

met: Martin van Waardenberg (broeder Dominicus), Thomas Acda (broeder Johannes), Egbert Jan Weeber (broeder Lucas), Kees Hulst (broeder Paulus), Ton Kas (broeder Fransiscus), Noortje Herlaar (zuster Jessica), Gene Bervoets (kardinaal), Eva Duijvestein, Beppie Melissen (zuster Ursula), Bert Luppes (bisschop Heijntjes), Nick Golterman, Juul Vrijdag (moeder zieke jongen), Leendert de Ridder (jongen in rolstoel), David Lucieer, Ferdi Stofmeel (agent), Frank Sheppard, Domenico la Ferrara (laborant 1), Roberto Genta (laborant 2), Cecile Heuer (oudere vrouw), Dic van Duin (klant), Dries Smits (oudere man), Pieter Tiddens (landmeter Kees), Elsa May Averill (Franse vrouw) ; Ivo Martijn (voice-over)

Scenario: Martin van Waardenberg. In de film Wonderbroeders leven vijf monniken harmonieus in het klooster van Wanroij. Totdat er ineens een stel bouwvakkers de rust komt verstoren. De kerkleider heeft hun klooster en de grond verkocht aan de gemeente, die er een commercieel wellness resort van wil maken. De broeders wringen zich in allerlei hilarische bochten en zetten alles op alles om de plannen voor deze ‘turkse stoomzooi’ tegen te gaan. Wanhoopsdaden die niet bepaald hoopgevend zijn. En dan openbaart er zich een wonder! Ze lijken gered, maar hun leven staat vanaf dan totaal op zijn kop…

Producenten: Peter Bouckaert, Erwin Godschalk, Reinout Oerlemans, Maarten Swart, Sim van Veen, Ronald van Wechem. Muziek: Melcher Meirmans, Chrisnanne Wiegel. Camera: Jeroen de Bruin. Montage: Elsbeth Kasteel. Casting: Job Castelijn. Production design: Gert Brinkers. Art direction: Rosa van Gils. Make up: Marjon Hoogendoorn.

Persreacties:
Eric le Duc in 'de Telegraaf' van 1 oktober 2014: " (...) Net als in De marathon staat ook in Wonderbroeders mannenvriendschap centraal. Regisseur Johan Timmers (Loenatik, te gek!) toont een even geestige als ontroerende broederband waarin de monniken voor elkaar door het vuur gaan. Natuurlijk is het lastig dat de dementerende abt (Kees Hulst) tijdens het wandelen steeds verdwaalt. Maar missen kunnen de broeders hun geestelijk leider niet. Toch blijft Wonderbroeders net iets te veel hangen in luchtige oppervlakkigheid. De film wordt nergens écht lekker vilein of uitzinnig en de wijze waarop de snode kardinaal uiteindelijk wordt teruggepakt, is ronduit gemakzuchtig. En zo blijft de kijker achter met het licht katterige gevoel dat er uit dit leuke filmidee en deze getalenteerde cast (met ook nog Ton Kas, Thomas Acda en Egbert-Jan Weeber) veel meer te halen was geweest."

Barend de Voogd op Nu.nl op 1 oktober 2014: " (...) Martin van Waardenberg schreef wederom het scenario, Jeroen de Bruin deed opnieuw het camerawerk en de productie was weer in handen van Eyeworks. Regisseur Johan Timmers was niet betrokken bij De Marathon, maar hem kennen we onder meer van de eerder dit jaar verschenen kinderfilm Loenatik, te gek. De overeenkomsten zijn vooral inhoudelijk opvallend. Draaide De Marathon om vijf mannen die hun autogarage proberen te redden door aan de Rotterdamse marathon mee te doen; ditmaal gaat het om vijf mannen die hun klooster proberen te redden en daarvoor dringend behoefte hebben aan een wonder. Het zijn aandoenlijke types. (...)  Ingrediënten genoeg voor een leuke komedie. Ton Kas hoeft maar de telefoon op te nemen met een hoog, dun stemmetje en je moet al lachen. De scène waarin de broeders in het Engels overleggen over wat ze met de verwarde abt aan moeten is ook erg grappig. Zo zijn er meer sterke komediemomenten. De droog gebrachte knulligheid is een tijd lang amusant, maar Wonderbroeders zakt daarna in. De timing klopt niet. Zuster Jessica, een onderzoekcommissie uit Rome die het mirakel komt inspecteren: aanzetten tot grappige complicaties zijn er genoeg, maar de film benut ze niet om eens lekker in een hogere versnelling te gaan. En zo kabbelt Wonderbroeders dus naar een wat voorspelbaar en te gemakkelijk bedacht einde. En dan wreekt zich toch ook dat vrome en goedwillende monniken toch iets minder de lach-en-een-traanfactor hebben dan die veel te dikke, on-fitte maar, oh zo herkenbare marathonlopers uit Rotterdam."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden (grof taalgebruik).
Trailer
IMDb
Première: 2 oktober 2014 (97 bioscoopzalen)
K-88 minuten