FINN

Frans Weisz

met: Mels van der Hoeven (Finn), Jan Decleir (mysterieuze oude man), Daan Schuurmans (vader Finn), Hanna Verboom (juf van Finn), Jenny Arean (buurvrouw), Justin Emanuels, Mark van Eeuwen

Scenario: Janneke van der Pal. De negenjarige Finn woont met zijn vader op het platteland. Samen met zijn beste vriend Erik zit hij op voetbal. Finn wil graag muziek maken, maar zijn vader wil liever dat hij gewoon gaat voetballen, net als alle andere jongens. Finn snapt niet waarom, maar zijn vader wil er niet over praten. Bij een vervallen boerderij ontmoet Finn een oude man die de sterren van de hemel speelt op een viool. Terwijl zijn vader denkt dat hij gaat voetballen, gaat Finn voortaan stiekem naar de boerderij om te oefenen. Zijn beste vriend Erik verklaart hem voor gek. Is Finn dan de enige die ziet hoe betoverend muziek kan zijn? Of is er iets anders aan de hand? Producenten: Michiel de Rooij, Sabine Veenendaal. Montage: Michiel Reichwein. Art direction: Gerard Loomans. Muziek: Fons Merkies. Camera: Goert Giltaij. Kostuums: Manon Blom. Geluid: Simone Galavazi. Distributie: A-Film Distribution. Eerste jeugdfilm van Frans Weisz. De film speelt zich af in de fictieve plaats Hosselen. Trefwoorden: pesten, voetballen, vioolspelen, overleden moeder, paardrijden.

Persreacties:
VPROgids: "(...) Finn doet respectievelijk denken aan Kauwboy, Lang leve de koningin en The Sixth Sense. Toch heeft de film een heel eigen gezicht…finale die het traditionele kerstverhaal gewiekst naar de eigen hand zet…liefdevolle hand van veteraan Frans Weisz (…) fijnzinnige regie (…)"

Jos van der Burg in 'Het Parool' van woensdag 11 december 2013: "Hebben de makers van Nederlandse kinder- en familiefilms de dood ontdekt? Magere Hein komt de laatste jaren opvallend vaak langs in hun films. Deze week in zelfs twee films: MEES KEES OP KAMP en FINN. (...) innemend debuut van Mels van der Hoeven (...) FINN oogt verzorgd, maar voelt vaak geforceerd. De helende kracht van muziek en verbeeldingskracht wordt er zo nadrukkelijk ingeramd dat de film looiig wordt. FINN dreigt geregeld tussen wal en schip te vallen: te zwaar op de hand voor kinderen, te uitleggerig voor volwassenen." 

Berend-Jan Bockting in 'de Volkskrant' van 12 december 2013: "(...) Wat volgt, klinkt als een parodie, maar is dat niet. De muziek doet Finn denken aan zijn overleden moeder. In een door de viool opgewekt visioen glimlacht ze hem toe als een glanzende engelenverschijning. Luuk kan toveren, denkt Finn, en hij wil net zo mooi leren spelen. Maar als zijn vader hem ontdekt? Dan laat hij hem horen hoe mooi hij kan spelen, besluit Finn kordaat. 'Dan wordt hij ook betoverd en ziet hij mijn moeder weer.' De scène vormt helaas geen uitzondering, de film is doordesemd van deze oubollige kneuterigheid. Niets wordt in Finn aan de verbeelding overgelaten, in tegenstelling tot wat de tuinmetafoor van Luuk suggereert. Wanneer een vraag wordt opgeroepen (Wat is er mis met vioolles? Wat zit er achter de dichte deur in de kamer van Finns vader?), volgt vlot een houterig uitgesproken verklarende volzin of duidende flashback. Dat leidt tot een behaagzieke invuloefening, die verzuipt in geforceerde en overserieuze pogingen tot integriteit. Allesbehalve de kerstfilm die aanzet tot dromen." 

Leo Bankersen in 'de Filmkrant' van december 2013: " (...) Het beste in Finn zijn de korte, soms wat ongemakkelijke gesprekjes tussen vader en zoon aan de eettafel. Vermakelijk is de manier waarop Finn zich met gefingeerde blessures aan het voetballen onttrekt en zijn vader om de tuin leidt, om bij de boerderij moeizaam krassend de eerste stappen op het vioolpad te zetten. Zijn oude leermeester kan het bijna niet aanhoren. Dat moet allemaal in het geheim plaatsvinden, want Finns vader is er tegen, al wil hij niet zeggen waarom. Wanneer die het toch ontdekt volgt een woedende uitbarsting die we niet verwacht hadden. In de aanloop naar de uiteindelijke goede kerstgevoelens trakteert het scenario van Janneke van der Pal ons op zo'n overdosis tragiek en schuldgevoel dat deze innemend begonnen vertelling lelijk uit de bocht vliegt. Dan wordt het alsnog echte kerst­kitsch die meer steunt op de clichés over het volgen van je dromen en je hart dan op originele verbeeldingskracht. Achteraf gezien is ook dat wonder rond Finns overleden moeder en die oude man toch een beetje gekunsteld."

De recensies waren zo verschillend in beoordeling dat Niek Stolter in 'HP/de Tijd' van 12 december 2013 schreef: Hoe goed of slecht is de nieuwe film van Frans Weisz? Na het lezen van een handvol recensies zijn we het spoor bijster. Is Finn nu een ‘behaagzieke invuloefening die verzuipt in geforceerde en overserieuze pogingen tot integriteit’ (de Volkskrant) of zet de regisseur het traditionele kerstverhaal hier juist ‘gewiekst naar zijn hand’, zoals de VPRO Gids constateert? (...) Andere beroepskijkers worden ook niet blij van de film met Daan Schuurmans. Eric le Duc van De Telegraaf kwam half depressief de bioscoop zaal uit (‘traag en topzwaar’), Barend de Voogd van nu.nl vindt dat de makers te veel uitleggen (maar geeft toch drie sterren) en Arjan Welles van Film Totaal baalt van de overdaad aan ernst in de kerstfilm: “Een veel groter probleem schuilt echter in de zoekgeraakte balans tussen drama en hoogstnoodzakelijke maar veelal afwezige prettige lichtvoetigheid en relativering.” Is er afgezien van de VPRO dan niemand positief? Jawel. MovieScene.nl geeft 3,5 ster. Maar dat moet een foutje zijn. In de begeleidende tekst geeft Nico van den Berg van onder uit de zak. Hij vindt ‘niet alle scènes overtuigend’, de uitspraak van de jonge Finn ‘lijkt soms wat te dik aangezet om naturel over te komen’. En: “Ditzelfde geldt trouwens ook voor de buurvrouw, gespeeld door Jenny Arean, die met een flink noordelijk accent letterlijk en figuurlijk wat uit de toon valt in een dorp waar verder iedereen niet zo praat.” Daarnaast vindt hij het verhaal ‘soms wat onevenwichtig’, maar wordt een en ander ‘ruim gecompenseerd door het wat sentimentele maar erg mooie slot op kerstavond, waarna de zwarte kraai de cirkel weer rond maakt’."

Leeftijd: 7+.
Kijkwijzer: Alle Leeftijden (grof taalgebruik).
Facebook: https://www.facebook.com/FinnsKerstFilm 

Trailer
IMDb
Première: 11 december 2013
K-90 minuten

SOOF

Antoinette Beumer

met: Lies Visschedijk (Soof), Fedja van Huêt (Kasper), Daniel Karaty (Jim), Chantal Janzen (Bob), Maryam Hassouni (Najat), Dick van den Toorn (Gerrit), Martin Koolhoven (Martin Koolhoven), Anneke Blok (Hansje), Alex Klaasen (Harm Jan), Sanne Wallis de Vries (Fanny Roodman), Eva Laurenssen (Gaby), Femke Halsema (Femke Halsema), George van Houts (Jan Jaap), Joop Braakhekke (Joop Braakhekke), Lobke de Boer, Sylvia Witteman

Scenario: Marjolein Beumer. Het personage is gebaseerd op de Volkskrantcolumns van Sylvia Witteman. In Soof is Sophie beland op het punt in haar leven, waarop je denkt ‘Is dit het nu? Is dit alles wat erin zit?’ Haar kleine cateringbedrijf wil maar niet van de grond komen en haar drie kinderen slokken daarnaast al haar tijd op. Ze kan niet echt rekenen op haar man Kasper, die al zijn tijd in zijn werk stopt. De dagelijkse sleur begint zijn tol te eisen als Soof tijdens een etentje choreograaf Jim tegen het goddelijke lijf loopt. Er is meteen een klik. Jim is bekend van tv en heeft veel handige contacten, waarmee hij Soof aan opdrachten helpt. Soof is dolblij, helemaal als Kasper besluit zijn baan op te zeggen en de rolverdeling in het huishouden zich keert. Maar als de relatie tussen Soof en Jim onbedoeld uit de hand loopt en de verbouwing van Soofs tuinhuis tot professionele keuken zijn tol eist, staan man en kinderen steeds minder bovenaan haar prioriteitenlijst. Naarmate Kasper zich meer en meer toelegt op het huishouden, dringt de vraag zich op of hij nog wel die woest aantrekkelijke man is, waar ze ooit voor viel. Hoe meer Soof grip probeert te krijgen op haar leven, des te meer lijkt dit te ontsporen…

Productie: Hanneke Niens, Hans de Wolf (KeyFilm), Rachel van Bommel, Antoinette Beumer (Millstreet Films). Uitvoerend producent: Ada Goossens. Omroep: RTL. Camera: Jeroen de Bruin. Montage: Marc Bechtold. Production design: Kurt Loyens. Muziek: Michael Sauvage. Make-up: Brigitte Pleijzier. Kostuums: Alette Kraan. Casting: Janusz Gosschalk, Job Castelijn. Distributie: Independent Films.

Roel van Velzen tekent voor het nummer The Blessed Days dat onder de begintitels te horen is. John Ewbank schreef voor de bioscoopfilm de door Marco Borsato gezongen ballad De Weg Terug dat onder de aftiteling van de film te horen is.

Opgenomen in onder andere het Vondelpark in Amsterdam op 6 mei 2013.

Na testscreenings is nog flink gepuzzeld in de montage. Antoinette Beumer in 'Sp!ts' van 9 december 2013: "Er zijn best veel komische scènes gesneuveld, omdat dat het gevoel van ontroering echt in de weg bleek te zitten. Aan de montagetafel kan je soms ontdekken dat je jezelf toch iets teveel herhaalt."

Cameo's van vele Bekende Nederlanders: Martin Koolhoven, Femke Halsema, Joop Braakhekke, Sylvia Witteman. Antoinette Beumer in 'Sp!ts' van 9 december 2013: "We zijn daar heel kritisch in geweest. We hebben ons blij elk bijrolletje wel afgevraagd: heeft het nut voor het verhaal. Femke loopt langs de supermarkt waar Soof haar niet herkent. Dat is heel typerend voor haar personage. En ze maakt carrière als kok, dus dan ontkom je er niet aan dat ze vroeger of later tegen iemand als Joop Braakhekke aanloopt."

Bij de film verscheen ook 'Het boek van Soof'; een selectie van columns van Sylvia Witteman - op wier columns Beumer haar film baseerde. De meeste stukjes gaan gepaard met een recept. Het gaat daarbij meestal om gerechten voor een gezin of een etentje (9789038898322; 19,95 euro).

Persreacties:
Robbert Blokland in 'Sp!ts' van woensdag 11 december 2013:"(...) Gaandeweg blijkt het verhaal eigenlijk bar weinig om te het lijf te hebben. Soof flirt wat met de charmante dansster Jim (Dan Karaty) en Kasper loopt een blonde schone (Chantal Janzen) tegen het lijf die hem van slag brengt. Maar het geheel van de soms leuke, soms flauwe komische scènes blijft te veel los zand om echt meeslepend te worden. Het is vervelend dat Soof de passie mist in haar verder perfecte huwelijk. Maar als dat haar grootste probleem is in deze tijden van crisis en massaontslagen, maakt haar dat dan niet tot een enorme zeur? Hoofdrolspeelster Visschedijk (Gooische Vrouwen) zet een charmante Nederlandse Bridget Jones neer en de film stuurt de kijker met een blij gevoel de zaal uit. Maar het gebrek aan enige dramatische opbouw en de overvloed aan toevalligheden maakt dat de film voor zijn anderhalf uur toch opvallend lang aanvoelt. En één of twee BN’ers in een film is leuk, maar met de batterij aan beroemde hoofden die regisseur Beumer in Soof tevoorschijn tovert, overschrijdt ze ruimschoots de limiet."

Mark Moorman in 'Het Parool' van 11 december 2013: "(...) Soof, met aanstekelijk plezier gespeeld door Lies Visschedijk (...) Soof, geregisseerd door Antoinette Beumer, gaat niet voor realisme, maar mikt op de perfecte imperfectie, die we ook terugvinden in het werk van de Amerikaanse Nancy Meyers. Vooral It's complicated (waarin Meryl Streep schitterend ongelukkig is aan het kookeiland uit je dromen) lijkt een inspiratiebron te zijn geweest voor Soof. Soof werkt het best in de scènes thuis, met Fedja van Huêt in een lichte rol, die hem prima afgaat. Ook Maryam Hassouni en Eva Laurenssen als de assistent-cateraars zijn goed voor vrolijke momenten. Soof is vooral de film van Visschedijk, die voortdurend de indruk wekt zich in avonturen te storten die ze net niet kan overzien, of het nu koken voor 75 man is of een romantische bevlieging voor een Amerikaanse choreograaf (Dan Karaty) die van haar de cateraar van bekend Nederland kan maken. De huwelijkscrisis is er één zonder al te scherpe randjes; er is zo veel liefde in het huis dat je nooit het gevoel hebt dat er iets echt pijn gaat doen. Het romantische uitstapje met Dan Karaty is het zwakste deel van Soof - al was het maar omdat Fedja van Huêt, zelfs als onattente hork, met voorsprong de leukere, charmantere man is. Slappe scènes, stuk voor stuk. En de film gaat ook op een opdringerig irritante manier gebukt onder meedogenloze product placement. Vooral de rol van mediapartner De Telegraaf en showbizzreporter Wilma Nanninga leiden tot een aantal bijzonder tenenkrommende momenten. En dan nog iets: de tijd voor zo'n Ewbank-Borsato­ballad ('Laat je verdriet heel mijn hart maar doorboren') is ook voorbij. Bovendien: dat is zó niet Sylvia Witteman."

Barend de Voogd op Nu.nl: "(...) Van het voorspelbare verhaaltje moet u geen al te grote verwachtingen hebben, maar Soof barst gelukkig van de humor. Van de fantastische collectie boze puber T-shirts van dochter Sascha tot de fallische kunstwerken van de buurmannen. Van de alom aanwezige bouwvakkers-decolletés tot de ruzie bij de klikobakken. Lies Visschedijk beheerst de kunst van het zeer onbevallig in een ochtendjas over de oprijlaan hollen en het in een pashokje hannesen met een mobiele telefoon en een trui over je hoofd. En ondertussen blijven de kinderen maar vragen: "Mam, waar zijn de hapjes voor het Afrika-project?" Dan Karaty, als de iets té zelfverzekerde Amerikaan die graag wil laten zien dat hij kan dansen, beschikt gelukkig over de nodige zelfspot. Zijn acteerdebuut is niet meer dan een lange cameo. Die zijn er veel: o.a van Sanne Wallis de Vries, Chantal Janzen, Femke Halsema, Martin Koolhoven en natuurlijk Sylvia Witteman zelf. De columniste mag tevreden zijn. Soof benadert de toon van haar columns heel aardig en pakt je in met een stel leuke acteurs en een 'feelgood'-finale. De aftiteling tovert een laatste glimlach op de lippen. Geruststellend: het hoéft gelukkig ook niet allemaal perfect."

Kijkwijzer: 12 jaar (seks, grof taalgebruik)
Trailer
IMDb
Première: 12 december 2013 (124 bioscoopzalen)
K-90 minuten

MEES KEES OP KAMP

Barbara Bredero

met: Willem Voogd (Mees Kees), Sanne Wallis de Vries (Dreus), Cas Jansen (Joris, vader Sep), Hannah Hoekstra (Marie-Louise), Raymonde de Kuyper (moeder Mees Kees), Martijn Fischer (Moos Koos), Felix Osinga (Tobias), Brent Thomassen (Sep), Marieke de Kleine (moeder Sep), Leah Dean (Hasna), Whitney Franker (Lisa), Caitlyn Geerlings (Rachida), Frenck Hakkaart (Tom), Rick Hakkaart (Tim), Bert Luppes (beheerder), Donnetie Stern (Winston), Britt van der Krogt (Aukje), Remon van Dijk (Fred), Mara van Vlijmen (moeder Tobias), Yfke Wegman (Lieke)

Scenario: Thijs van Marle. Klas 6b met Tobias, Sep, Rashida en alle andere bekende kinderen gaan op kamp onder leiding van Mees Kees en mevrouw Dreus. Het moet vooral een léérzame werkweek worden. Maar als Dreus door haar rug gaat rust ineens alle verantwoordelijkheid op de schouders van Mees Kees. Vol goede moed gaat hij met de kinderen aan de slag. Was het maar een werkmáánd in plaats van een werkweek. Of nee, een werkjaar! Dan beginnen er dingen fout te gaan en begint Mees Kees ernstig aan zichzelf te twijfelen.

Producenten: Chris Derks, Katja Scheffer, Paul Voorthuysen. Muziek: Herman Witkam. Camera: Coen Stroeve. Montage: Michiel Reichwein. Casting: Janusz Gosschalk, Dennis Luijf, Martha Mojet. Production design: Harry Ammerlaan.Kostuums: Margriet Procee. Makeup department: Liselotte Bredero.

Mees Kees bestaat echt volgens schrijfster Mirjam Oldenhave en het is de kleuterjuf van haar kinderen. Omdat zij haar wilde beschermen werd Mees Kees een jongen.

Persreacties:
Erik Jonk in 'Sp!ts' van woensdag 11 december 2013: "Dat de film Mees Kees (naar de boeken van Mirjam Oldenhave) vorig najaar zo’n klapper werd, hadden zelfs de makers niet durven dromen. Met meer dan 600.000 bezoekers belandde de titel in de top 10 van Nederlands best bezochte familiefilms aller tijden. Dus tja, logisch dat Paul Voorthuysen Pictures en regisseur Barbara Bredero dachten: Laten we er nog maar eentje doen, er zijn Mees Keesavonturen genoeg.(...) hier en daar ondersteund door vrolijke rapnummers, zoals Let’s Get Spanish van De Jeugd Van Tegenwoordig. Deze Mees Kees is best traag, maar dat stoort gek genoeg nergens. Barbara Bredero heeft er namelijk voor gezorgd dat je meeleeft met ieder personage en dat je zelfs een beetje van ze gaat houden. Dat komt vooral door de verschillende, goed uitgewerkte verhaallijntjes. (...) leuke rol van Musical Awardwinnaar Martijn Fischer (...) De 11-jarige Rotterdammer Felix Osinga zet deze rol bewonderenswaardig goed neer. Tot slot is daar nog Gouden Kalfwinnares Hannah Hoekstra als de bloedmooie Marie-Louise. Mees Kees is stapelverliefd op haar, maar haar grote hond komt telkens tussenbeide. Kinderen en vrouwen in de bioscoop zullen hopen dat die eerste zoen er nu eindelijk komt, terwijl mannen stiekem zullen bidden dat Hannah nog eventjes vrijgezel blijft."

Jon Jonoski op Moviescene.nl: "(...) hoewel Tobias en Sep de hoofdpersonen zijn, lukt het de film om in slechts weinig scenes en met veel humor van alle kinderen leuke, realistische personages te maken. Toch heeft de film ook enkele problemen. Het is maar goed ook dat Dreus snel van het toneel verdwijnt, want het is een nogal irritant personage. Natuurlijk is dat ook de bedoeling, maar de film is op zijn best wanneer het de gezellige avonturen van Mees Kees en zijn klas toont. Zolang Dreus in beeld is, gebeurt dat niet, en helaas wordt haar personage ook niet veel verder uitgewerkt. Maar Dreus is nu eenmaal een vast onderdeel van de Mees Kees-verhalen en zal ook in de toekomstige films vast wel een rol hebben. Problematischer zijn vooral enkele scènes waarin de film té serieus wordt. Het valt te prijzen dat het serieuze zaken durft te behandelen op een voor kinderen begrijpelijke manier. Desondanks komt in zo'n lichtvoetige, komische film een zin als 'Met de doden hoef je geen medelijden te hebben, medelijden is voor de levenden', een beetje uit de lucht vallen. En zo zijn er nog een aantal. Mees Kees op Kamp is een prima vervolg op Mees Kees. Ondanks enkele heftige scènes barst de film van de gezelligheid, het plezier en de sympathieke personages. Tussen al dat plezier door leren de kinderen ook nog enkele nuttige lessen. Er is een grote kans dat na het zien van deze film ineens alle kinderen op kamp zullen willen gaan."

Kijkwijzer: Alle Leeftijden.
Trailer
IMDb
Sites:

www.meeskees.nl
www.meeskeesdefilm.nl
Mees Kees-App
Première: 11 december 2013
K-81 minuten

BRO'S BEFORE HO'S

Steffen Haars, Flip van der Kuil

met: Tim Haars (Max), Daniël Arends (Jules), Sylvia Hoeks (Anna), Henry Van Loon
(René), Jennifer Hoffman, Raymond Thiry, Huub Smit, Nils Verkooijen, Birgit Schuurman, Theo Maassen (Bart), Juliette van Ardenne, Ton Kas, Eva Duijvestein, Bart de Rijk, Jules Seegers

Scenario: Steffen Haars, Flip van der Kuil. Blowen, zuipen en zoveel mogelijk chicks regelen. Dat is het leven van videotheekmedewerker Max (Tim Haars) en zijn geadopteerde broer Jules (Daniël Arends), tevens beste vriend. Samen hebben ze een pact: ze willen nooit een relatie want dat is te
veel gezeik. Zij leven het leven waar elke man van droomt, totdat ze allebei verliefd worden op Anna (Sylvia Hoeks).

Producent: Reinout Oerlemans, Maarten Swart. Camera: Joris Kerbosch. Montage: Flip van der Kuil. Muziek: Sizzer Amsterdam. Taal: Nederlands, Engels.

Opgenomen in o.a. Haarlem, Amsterdam, Uitgeest, Amersfoort, Weesp, Groningen.

Persreacties:
Arjan Welles op Neerlands Film Doek op 4 december 2013: "Was alles in het leven maar zo simpel als de tweespalt die de mannen van New Kids zaaien. Je komt er niet meer van bij van het lachen of je vindt het smakeloze onzin. Meer kleuren zijn er niet. De sketches van het Brabantse gezelschap uit Maaskantje teren op grofheid, herhaling en herkenbaarheid en daar is nu eenmaal niet iedereen van gecharmeerd. Het heeft naast een zeer succesvolle televisieserie geleid tot twee speelfilms die eigenlijk meer van hetzelfde zijn, maar dan met een groter budget en een langere aandachtspanne. Maar kunnen de Brabo’s meer dan grof uit de hoek komen? Weten ze een New Kids hater als ondergetekende te paaien met nota bene een romcom? Ook al is de humor van Bro’s Before Ho’s al haast net zo puberaal als die van New Kids, er zit wel degelijk meer verhaal en zowaar karakterontwikkeling in. (...) Elk (telefoon)gesprek begint met teksten als ‘”wazzup” en “yo, bitch”. Het beperkte en gekunstelde populaire taalgebruik van de vriendengroep gaat vlug vervelen, maar eigenlijk is het ook juist de bedoeling dat je een hekel krijgt aan deze op het eerste oog eendimensionale gasten. (...) Er wordt wel bijzonder veel flauwekul bijgesleept, zoals de gehandicapte Jordy die rustig wordt van het kijken naar porno; iets dat een beetje lastig wordt in het tehuis waar hij woont. Ondanks veel onzinnigheden wordt de rode draad niet uit het oog verloren. Tim Haars is opvallend bescheiden in één van de twee hoofdrollen. Het aantrekken van cabaretier Daniël Arends (kijk zijn ontzettend leuke cabaretshows!) is zelfs een gouden greep. Collega Henry van Loon probeert het echter te hard en wil maar niet leuk worden. Bro’s Before Ho’s zal een potentieel publiek niet subiet in twee kampen verdelen. De humor is weliswaar plat, maar wel gevarieerder dan die van New Kids en wars van pretenties. Het is onderdeel van een beter geolied verhaal met vrij aardig uitgewerkte personages. Hulde bovendien voor het feit dat er niet schaamteloos met geestelijk gehandicapten aan de haal gegaan wordt, maar ze met respect en geslaagde humor in het verhaal gepast worden zonder dat er een sentimentele bende van gemaakt wordt."

Mario Wisse in 'Sp!ts' van woensdag 4 december 2013: "Als uit alle grappige personages in BROs BEFORE HOs één iemand gekozen moet worden die het allergrappigst is, dan is dat René. Deze onbeholpen figuur die wordt gespeeld door cabaretier Henry van Loon, praat voornamelijk in gangstertaal en beweegt zich met een dusdanig uitgestreken hoofd door de film dat lachen de enige optie is. En daar gaat het natuurlijk om in deze nieuwe film van de makers van New Kids. Desondanks is er een heus verhaal. (...) De scène waarin Max telefonisch pornofilms bestelt, terwijl er een moeder met haar dochtertje voor zijn balie staan te wachten, komt bijvoorbeeld rechtstreeks uit cultklassieker Clerks van Kevin Smith. Beter goed gejat dan slecht verzonnen, heet dat. (...) De mannen uit Maaskantje hebben met BROs BEFORE HOs een film gemaakt die je nagrinnikend de feestdagen instuurt. En al hadden ze er een bende van gemaakt, ze hebben zo’n groep komisch talent zich heen verzameld dat een film maken die niet grappig is, nog wel eens knap lastig zou kunnen worden. Loop trouwens niet weg na dat wat de slotscène lijkt. Henry van Loon beloont je ervoor."

Movienewz.nl: "(...) De film is een bijna een aaneenschakeling van bizarre situaties. Tussen de absurde situaties door komen ook een aantal clichés aan bod. Hoewel deze grotendeels vermeden worden, ontkomen de makers er niet aan om vooral tegen het einde er een aantal in te stoppen. Het laatste deel van de film is dan ook iets te veel een standaard romantische komedie. Wat jammer is aangezien er zeker momenten zijn waarop het lijkt alsof de film anders zal eindigen dan verwacht. Hoewel de humor grof en soms flauw blijft, is Bro's Before Ho's een film die volwassener aanvoelt dat beiden New Kids-films. De setting is realistischer en de grappen minder plat. Daarnaast hebben de makers zichtbaar plezier beleefd aan Bro's Before Ho's, waardoor de film een goede sfeer over weet te brengen. Bro's Before Ho's moet het vooral hebben van de bizarre humor, maar het plezier spat van het scherm en daarmee zetten de makers een vermakelijke komedie neer."

Kijkwijzer 12 jaar (seks, grof taalgebruik, geweld, drugs, angst, discriminatie).
Trailer
IMDb
Première: 5 december 2013
K-87 minuten